Prayer of love
เพราะเรารักเธอ
2) โดนจับได้
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความแกร๊ก! แอ๊ดด~~~~ พอยัยบอมเดินเข้ามาภายในห้องก็ตกอยู่ในความเงียบงันและผู้ที่ทำลายความเงียบนี้ก็โผล่มา
“พวกมึงทำห่าไรกันอยู่วะเสียงดังชิบหายกุยิ่งปวดหัวอยู่ด้วย เดี๋ยวเจอกุจับตบทั้ง.... คู่...” ตามนั้นเลยคะ อิผาแหกปากโวยวายจากหน้าห้องมาถึงในห้องแล้วค่อยมาหยุดตรงหน้าฉันนี่หละ
“อ.... เอ่อ.... คือ...”
“อิแป้ง มึงเงียบไป” พอฉันจะพูดผาก็เบรกไม่ให้ฉันพูดก่อนที่จะเดินมาหา
“หนูชื่ออะไรเหรอคะลูกอิดอกแป้งมันทำอะไรหนูหรือเปล่า” พอผาพูดจบก็ค่อยๆเอามือยื่นมาจะลูบหัวฟูแต่ฟูหลบแล้วค่อยพูด
“เจ้านายหนูกลัว” ฟูพูดพร้อมฉันแน่น
“เจ้านาย? นี่มันหมายความว่าไงอิแป้งมึงล้างสมองเด็กเหรอ?” ผาหันหน้ามาถามฉันอย่าง งงๆ
“อะไร? กุเปล่าเดี๋ยวกุอธิบายให้ฟังทีหลังมึงลงไปข้างล่างก่อน” ฉันพูดจบฟูก็เอาหน้ามาซุกอกฉันอย่างออดอ้อน
“อื้อหืออ อิจแรงมากมีเด็กน้อยเสนอตัวให้ขนาดนี้เลยนะมึง” ผาพูดประชดนิดๆใส่ฉัน
“สนงเสนออะไรละมึง”
“มึงก็ดูดิวะ นางซุกไซร้ขนาดนั้นถ้ากุไม่อยู่มึงจัดไปหลายดอกเลยละมั้ง”
“เจ้านาย อะไรคือจัดหลายดอกคะ?” ฟูเงยหน้าขึ้นมาแล้วถามฉันด้วยใบหน้าใสซื่อทำเอาซะใจสั่นไปหมด
“เราอย่าพึ่งรู้เลยไว้โตกว่านี้เดี๋ยวเราก็จะรู้เอง”
“ถ้าอยากรู้มาหาพี่ไหมพี่จะสอนเอง” ยัยผายิ้มหื่นๆให้ฟูจนฟูกลัวจนตัวสั่น
“อิผาใจเย็นน้องเขาตัวสั่นแล้วนะ” ยัยตาลเดินเข้ามาห้าม
“กุขอความกรุณาคุณมึงทั้งสองไปล้างหน้าที่ห้องน้ำด้านล่างแล้วรอกุที่ห้องรับแขกก่อนจะได้ไหมคะ” ฉันค่อยๆพูดบอกออกไปเพราะอินี่เริ่มเซ้าซี้เกินไปแล้ว
“ไม่เอาน่าอย่าไล่กันแบบนี้สิกุก็แค่-”
“มึงจะไปรอข้างนอกดีๆหรือจะให้กุเชิญไป....”
“อ.... อืม..... ก... กุขอโทษมึงใจเย็นๆนะกุไปละ”
แอ๊ดดด~~~ ตึง~~~ พอทั้งสองคนออกจากห้องไปฉันก็หันมาพยายามใส่เสื้อผ้าให้ฟูจนเสร็จเรียบร้อยแล้วค่อยพาเดินลงไปด้านล่าง
ห้องนั่งเล่น
“มึงจะถามคำถามอะไรว่ามา” ฉันถามผาไปเพราะแลดูนางจ้องตั้งแต่ฉันลงมาทำกับข้าวจนพากันกินข้าวเสร็จเรียบร้อยยังไม่เลิกจ้อง
“มึงไปเจอน้องเขาได้ยังไงทำไมเขาถึงใส่เรียกมึงว่าเจ้านายแล้วแถมยังใส่หูแมว น่าอิจฉาเกินไปแล้วนะมึง”
“มึงตั้งสติแล้วฟังกุนะกุจะบอกความจริงให้มึงฟัง” พอฉันพูดจบทั้งคู่ก็พยักหน้ารับพร้อมกัน
“หูนี่ไม่ใช่หูปลอม.. ที่นั่งอยู่เนี่ยฟู แมวที่ฉันเลี้ยงไว้ไง” ยัยผาได้ยินแบบนั้นก็หัวเราะออกมาแล้วค่อยพูดอย่างไม่เชื่อหูตัวเอง
“ฮ่าๆๆๆ! มึงเล่นตลกอะไรของมึงเนี่ยโอ้ยยย กุท้องแข็งแล้วนะ ถ้ากุขำตายกุจะให้มึงออกค่าจัดงานศพให้กุทั้งหมด ฮ่าๆๆๆๆๆ!!!!”
“ได้กุจะจัดให้มึงอย่างอลังเลย” ฉันพูดออกไปด้วยน้ำเสียงจริงจังทำให้ยัยผาเงียบไปทันที
“เอาจริงดิ... กุขอจับได้ไหม?”
“เอาสิถ้ามึงยังสงสัย”
“งื้อออ ไม่เอาฟูให้แค่เจ้านายจับคนเดียว” ฟูพูดประท้วงขึ้น
“ครั้งเดียวพี่เขาไม่จับแรงหร่อก”
“ค่า...” ฟูทำหน้าเซ็งๆแล้วหันหน้าไปทางยัยผา
“จับเบาๆนะ” พอฟูพูดจบยัยผาก็ทำตาลุกวาวแล้วค่อยยื่นมือมาลูบคลำที่หูฟู
“เฮ้ย กุจับด้วยดิ” ยัยตาลพูดขึ้นพร้อมยื่นมาจับพร้อมกับยัยผา
“หูวววว ของจริงวะมีกระดิกด้วยน่าร๊ากกก”
“งื้อ!! พอได้แล้ว แง้ววววว” ฟูเริ่มโวยวายหลังจากที่โดนจับหูจนรำคาน
“อุว ยังดุเหมือนเดิมเลย”
“พวกมึงห้ามบอกใครนะกุเชื่อใจพวกมึงอย่าทำให้กุผิดหวัง” ฉันพูดบอกไปหลังจากที่พากันหยุดลวนลาม(?)แมวน้อย
“จ้าแม่ ขอแต่อย่างเดียวเป็นการแลกเปลี่ยน”
“อะไร?”
“กุขอมาหาฟูบ่อยๆได้ไหม” ยัยผาพูดพร้อมกับจ้องฟูตาเป็นมัน
“มึงจะมาหาเฉยๆ หรือมึงจะมาข่มขืนกันแน่วะ เก็บอาการซะมั่ง สวยซะเปล่าขี้เงี่ยนชิบหาย” ฉันพูดดักออกไป
“พูดงี๊ไปวัดกับกุไหมละ”
“มาสิดอกวันไหนดีละมึง”
“พวกมึงจะเลิกเล่นมุขไปวัดทำบุญกันได้หรือยังกุฟังจนเบื่อแล้วนะ” ยัยตาลพูดดักขึ้นพอได้ยินคำที่คุ้นหูประจำ
“มึงนี่ก็ขัดจังกำลังได้ที่เลย ฮ่าๆๆๆ!!!”
หลังจากนั้นฉันก็เริ่มเล่าเรื่องที่เมาหัวทิ่มเมื่อวานจนไปถึงเรื่องเมื่อเช้าพอยัยผาได้ฟังก็กัดผ้าเช็ดหน้ารัวๆแต่ถ้านางมาเป็นฉันนางคงจะรู้ว่ามันเหนื่อยมากถ้าจะทำให้แมวน้อยตัวนี้อยู่นิ่งได้และฉันยังไม่อยากจะโดนข้อหาพรากผู้เยาว์เลยต้องเก็บความรู้สึกอันตื่นเต้นเหมือนพึ่งไปเล่นรถไฟเหาะมายังไงอย่างนั้น อาจจะเป็นเพราะเมือวานฉันพึ่งโดนทิ้งมาด้วยละมั้งเลยกลายเป็นว่าอยากมีใครซักคนช่วยมาดูแลใจอันแสนบอบช้ำ
อ๊ะๆ อย่าพึ่งคิดว่าฉันเป็นคนเหลวแหลกนะฉันมีงานประจำทำแล้วการเงินก็ราบรื่นกินเหล้าเป็นเวลาอย่างเช่นที่ฉันกินหนักเมื่อวานเป็นต้น มันเป็นวันศุกร์ที่แสนสุขสันต์และแสนเศร้าไปพร้อมๆกันถ้าถามว่าทำไมไม่ลองกลับไปหาพ่อกับแม่ให้ท่านชื่นใจบ้างฉันก็อยากไปหาท่านนะแต่เพียงแค่ว่าท่านไม่ได้อยู่บนโลกใบนี้แล้วนี่สิ ที่ฉันไม่ร้องไห่เพราะมันนานมามากแล้วท่านเสียไปตั้งแต่ฉันอายุ 11 ปีกว่าฉันจะตั้งตัวได้ก้ตองไปพึ่งญาติห่างๆเอาถึงมันจะยากลำบากแต่ฉันก็ผ่านมันมาได้แล้วแหละเนอะ
“มึงไหวแน่นะแป้ง” ตาลถามฉันอย่างเป็นห่วงเพราะฉันเป็นคนค่อนข้างคออ่อน
“ไหวๆ มึงพาอิผากลับดีๆละ”
“เคๆ ฟูดูแลอิแป้งให้ดีๆนะระวังมันลวนลามด้วยละ” ตาลพูดแซวๆก่อนที่จะขับรถออกไป
“กุไม่ทำหร่อกเว้ยย” ฉันพูดไล่หลังไปแต่พอฉันพูดจบฟูก็มองหน้าฉันเขินๆ
“ถ.... ถ้าเป็นเจ้านายละก็.... ได้นะ”
“เอ๊ะ!?”
“พ... พูดอะไรแบบนั้น” ฉันทำหน้าเหวอพร้อมงง
“เจ้านายไม่ชอบเหรอ” พอฟูได้ยินแบบนั้นสีหน้าก็แย่ลงอย่างเห็นได้ชัด
“อ.... เอ่อ... มันก็...”
“เค้าเคยเห็นในการ์ตูนที่เจ้านายเคยอ่านนึกว่าเจ้านายจะชอบซะอีก”
“ก็ไม่ใช่ว่าไม่ชอบหร่อกนะ แต่เอาไว้พูดกับคนที่ฟูพร้อมจะใช้ชีวิตทั้งหมดที่เหลือกับเค้าไปตลอดกาลดีกว่านะ” ฉันเอื่อมมือไปลูบหัวฟูเป็นการปลอบใจ
“แต่ฟูก็อยากจะให้คนๆนั้นเป็นเจ้านายนะ”
“มันอาจจะเป็นความรู้สึกคนละอย่างกันก็ได้นะฟูยังไม่เคยมีแฟนเลยใช่ไหมละ” พอฉันพูดจบฟูพยักหน้าตอบ
“เห็นไหมละเดี๋ยวฟูก็รู้เองว่าคนๆนั้นคือใคร”
“อื้อ! เข้าใจแล้ว ^[++++]^”
“แล้วก็ไม่ต้องเรียกว่าเจ้านายก็ได้ แป้งก็พอ”
“ค่า~~”
พอฉันบอกฟูจนเข้าใจแล้วฉันก็พาฟูไปเล่นในบ้านตั้งต่สอนเล่นเกม PS4 ไปจนถึงเล่นตบแปะกันเลยทีเดียว(ก็มันไม่มีอะไรให้ทำแล้วนี่นา = =) เราสองคนเล่นทุกๆอย่างจนต่างคนต่างเหนื่อยและแล้วสุดท้ายก็มานอนแผ่อยู่ ณ ตอนนี้
“แป้ง... มีอะไรให้เล่นอีกไหมอ่า”
“แฮ่กๆๆ..... เล่นขนาดนี้แล้วยังไม่เลิกอีกเหรอ”
“ก็เวลาที่ได้เล่นกับแป้งมันทำให้เค้ามีความสุขที่สุดเลยนี่นา” ฟูพูดพร้อมยิ้มหวานให้ฉัน
“ขอนอนพักซักแปบละกันนะ” ฉันค่อยๆหลับตาลงเพราะความเหนื่อยล้าตั้งแต่เช้า
‘จะว่ามันเป็นเรื่องที่ดีหรือไม่ดีกันแน่นะที่มีแมวน้อยแสนซนอยู่ข้างๆแบบนี้ทั้งดื้อ หัวรั้น แถมยังไม่ค่อยจะเชื่อฟังเท่าไหร่แต่แบบนี้มันก็ไม่เลวซักเท่าไหร่ละมั้งนะ...’
“แฮ่กๆๆๆๆ.................”「ห... หือ....」
“ไม่นะ.... ได้โปรด....” 「นี่ฉันกำลังจะวิ่งไปที่ไหนกัน」
ครึนนน..... 「ลิฟท์นี่มัน.... คุ้นๆ.... 」
ติ๊ง! ฟึบ! ตึกๆๆๆ “แฮ่กๆๆ.....” 「ชั้น18... ไม่นะ! ที่นี่มัน! ทำไมกันฉันหยุดร่างกายของตัวเองไม่ได้!!」
ห้อง A86
ปั้งๆๆ!!! “แฮ่กๆ.... ###!!! ฉันรู้นะว่าเธออยู่ในนั้น” 「อย่านะ! อย่าเข้าไป!!」ฉันไม่สามารถทำอะไรได้เลยในตอนนี้ได้แต่มองผู้หญิงกับผู้ชายคู่หนึ่งกำลังอยู่ในสภาพกำลังได้ที่
“แป้ง....” ผู้หญิงคนนั้นที่คร่อมผู้ชายอยู่ได้หันมาเรียกชื่อฉันแล้วทำหน้าเหวอ
“ไม่!!!!!!!!!!” 「ไม่!!!!!!!!!!」
พรึบ!! “แฮ่กๆ...” ฉันลืมตาขึ้นมาแล้วมองไปรอบๆแล้วค่อยๆคิดไปทีละส่วน
“แป้ง.... เป็นอะไรหรือเปล่าทำไมถึงร้องไห่ละ” ฟูก้มลงมามองหน้าฉันแล้วค่อยๆเช็ดน้ำตาให้ฉันเบาๆ
“อ... ม... มันก็แค่ฝันร้ายหน่ะไม่มีอะไรหร่อก”
“แน่ใจนะ ถ้ามีอะไรก็บอกเค้านะเค้าเป็นห่วง”
“อ... อึก!” ฉันรู้สึกคลื่นใส้เลยวิ่งไปเข้าห้องน้ำ
“อุก! โอ้กกก! อ.... แค่กๆ.... แฮ่ก.... แฮ่ก...” ฉันปล่อยสารธารสีรุ้งออกมาจนหมดเลยแทบไม่มีแรงยืนแต่ฟูก็ค่อยๆพยายามแบกฉันด้วยร่างกางที่น้อยนิดนั่นไปจนถึงโซฟา
“โทษทีนะฟูที่ทำให้ลำบาก” ฟูยิ้มหวานให้ฉันก่อนจะพูดตอบ
“ไม่เป็นไรหร่อกคะ แป้งจะนอนพักอีกซักหน่อยไหมเผื่อจะได้หาย”
“ฉันกลัวว่าจะฝันแบบเดิมอีก...” ฟูได้ยินแบบนั้นก็ดึงตัวฉันให้ไปนอนตัก
“เค้าจะอยู่ข้างๆแป้งเองจับมือเค้าไว้นะ” พอฉันได้ยินแบบนั้นของตาก็เริ่มร้อนผ่าวเพราะความอบอุ่นที่ฟูส่งมาให้เลยหันหน้าไปหาท้องของฟูแล้วกระชับกอดให้แน่น
“เป็นแค่แมวแท้ๆ”
“ก็เพราะเป็นแมวของแป้งไงคะ”
“อื้อ...”
ฉันนอนที่ตักของฟูอยู่อย่างนั้นจนพลอยหลับไปในตอนนั้นฉันไม่ได้รู้สึกกังวลอะไรเลยซักอย่างความอบอุ่นเล็กๆที่ค่อยๆไหลเข้ามาใจจิตรใจมันช่างอ่อนโยนถึงแม้ว่าจะมีความเจ็บปวดที่ยังแฝงอยู่ในจิตรใจของฉันแต่มันมันก็ช่วยให้ฉันได้ก้าวต่อไปอีกขั้น.... เพราะเจ็บปวดถึงเข้มแข็งขึ้น...
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
