Prayer of love

“เจ้านายคะ... #@!*#$+(8...”  เสียงหวานนี่มันเสียงใครกัน...
 
“เจ้านาย... ตื่นเร็วเราหิวแล้วอ่า....”
 
‘เอ๊ะ... เดี๋ยวก่อนนะฉันอยู่คนเดียวนี่’ เมื่อนึกขึ้นได้แบบนั้นฉันก็รีบลืมตาขึ้นแล้วมองไปรอบๆก็เห็นสาวน้อยอายุประมาณ16-17ปี นอนเกาะแขนฉันอยู่ฉันยอมรับเลยว่าสาวน้อยคนนี้น่ารักจริงๆ ริมฝีปากบางๆกับสายตาที่มองด้วยความใสซื่อนั่นมันช่างน่าหมั่นใส้แต่เรื่องนั้นไม่ได้สำคัญอะไรเลยเมื่อพบว่า... นางไม่ได้ใส่เสื้อผ้า!! แถมยังใส่หูแมวไว้อีก!
 
“ธ.... เธอเข้ามาในห้องฉันได้ยังไง!” ฉันพยายามขยับตัวออกห่างแต่สาวน้อยคนนี้กลับกอดแขนฉันแน่นกว่าเดิม
 
“เจ้านายทำไมถึงพูดแบบนั้นอะ จำฟูไม่ได้เหรอ”  พอนางพูดจบหูที่อยู่บนหัวของนางก็เริ่มตกลงเรื่อยๆ
 
“ห๊ะ?! ฟูไหนฉันไม่เคยรู้จักเธอแล้วทำไมเธอถึงเรียกฉันว่าเจ้านายด้วย? เธอเข้ามาในห้องฉันได้ยังไง? ทำไมเหรอไม่ใส่เสื้อผ้า?!” ฉันทำหน้างงแล้วพยายามถอยห่างจากการกอด(รัด)จนสำเร็จแต่ฉันต้องเบี่ยงหน้าหลบเพราะถึงแม้ว่าฉันจะอยู่ในระยะที่มองเห็นนางได้ทั้งตัวโดยที่ไม่ได้ใส่อะไรนางก็ไม่มีการปกปิดหรืออายแม้แต่นิดเดียว
 
“ก็เพราะเจ้านายเป็นคนช่วยชีวิตฟูไว้ที่ฟูมีชีวิตอยู่ตอนนี้ได้ก็เพราะเจ้านายนะ แล้วฟูก็นอนกับเจ้านายทุกๆวันด้วยจำไม่ได้เหรอ” นางพูดพร้อมทำหน้าเศร้าๆคลานมาหาฉันแล้วไหนจะหูตกๆนั่นอีกมันใช่หูจริงหรือหูปลอมฟะเนี่ยย! แต่เดี๋ยวก่อนนะ... ฟูเหรอ...
 
“ฟู?.... ถ้วยฟูเหรอ?” พอฉันพูดจบนางก็รีบพุ่งเข้ามากอดฉันซะเต็มที่นี่สินะที่เขาเรียกว่าหน้ามัธยมนมมหาลัย.... เอ้ย! ไม่ใช่ละ
 
“เจ้านายจำเค้าได้แล้วว”
 
“ด.... เดี๋ยวๆ ขอพักหายใจแปบแล้วก็เอาผ้านี่ไปคลุมตัวไว้ด้วย” ฉันดันตัวฟูออกแล้วเอาผ้าห่มมาคลุมตัวฟูไว้
 
“ไม่เอาอ่า มันร้อน!” ฟูพูดพร้อมพยายามดื้อเพื่อไม่ให้ฉันคลุมให้
 
“อย่าดื้อนะฟู” ฉันสั่งด้วยน้ำเสียงเด็ดขาดฟูเลยยอมจำนนแต่โดยดี
 
“แล้วทีนี้ช่วยอธิบายมาหน่อยซิว่าทำไมถึงเป็นแบบนี้ได้หูนั่นของจริงงั้นเหรอ” ฉันยื่นมือไปจับใบหูของฟูด้วยความสงสัย
 
“งืออ ไม่เอานะ อย่าจับสิคะเจ้านายมันจั๊กจี้นะ” ฉันจะอธิบายให้รับรู้และเข้าใจในความฟินของฉันตอนนี้ดีนะ หูน้อยๆที่พยายามกระดิกหนีมืออันแสนซนของฉัน สายตาอันแสนใสซื่อนั่น แล้วยังจะเสียงหวานๆที่พูดออกมานั่นอีก....
 
“ข... ของจริงสินะ แล้วจะอธิบายมาได้รึยัง” ฉันพยายามทำเสียงให้ปรกติที่สุดแล้วค่อยถามไป
 
“ก็เมื่อคืนเจ้านายร้องไห่ฟูมฟายกลับมาที่ห้องเราก็เลยมานอนอยู่ข้างๆก่อนเจ้านายจะหลับก็พูดพึมพำอะไรก็ไม่รู้แล้วค่อยหลับไป”
 
“เมื่อคืน??” พอฟูบอกแบบนั้นฉันก็เริ่มนึกถึงเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อวาน
 
            เท่าที่ฉันจำได้เมื่อวานฉันไปปาร์ตี้สละโสดกับเพื่อนอันเนื่องด้วยว่าเป็นปาฏิหาริย์ที่จู่ๆก็พากันอกหักพร้อมกันทั้ง3คนต่างคนก็ต่างเจ็บใจที่เขาทิ้งไปโดยที่ไม่แคร์ความรู้สึกเลยจัดเต็มจัดหนักไปเป็นที่เรียบร้อยและสุดท้ายฉันก็โดนเพื่อนคนอื่นในกลุ่มที่มันยังพอไม่เมามากลากมาที่ห้องมันเลยพากันจับฉันล้างหน้าล้างตาเลยพอได้สติอยู่บ้างฉันให้พวกมันนอนอยู่ที่ห้องรับรองแขกข้างๆห้องฉันเพราะสภาพแต่ละคนนี่ก็แทบไม่ต่างกันเลย แต่ก่อนที่จะหลับนีสิฉันจำไม่ได้เลยว่าฉันบ่นพึมพำอะไร...
 
“ก่อนฉันหลับฟังไม่ออกเลยเหรอว่าฉันพูดอะไร”
 
“เค้าฟังไม่ออกอะ”
 
“แล้วก่อนหน้านั้นฉันบ่นอะไรหรือเปล่า”
 
“เราเห็นเจ้านายนอนร้องไห่แล้วมองไปบนฟ้าก่อนที่จะบ่นอะ”
 
“มองฟ้า?” พอฉันถามฟูก็พยักหน้าให้
 
‘มองฟ้า... ฟ้า....’
 
“ใช่สิ! เมื่อวานมีฝนดาวตกนี่แล้วฉันก็ขอไปว่าถ้าฟูเป็นคนก็คงจะดี....”
 
“อื้อ! นั่นแหละที่เจ้านายพึมพำก่อนจะหลับไป” พอฉันนึกได้ฟูก็ส่งยิ้มหวานมาให้ฉัน
 
            แต่มันจะเป็นเรื่องประหลาดเกินไปหรือเปล่าฉันพูดอธิษฐานไปแค่ครั้งเดียวเองตามที่เขาพูดกันมันต้องพูดให้ครบ3รอบไม่ใช่เหรอแล้วในตอนนั้นที่ฉันขอไปแบบนั้นฉันก็คิดว่าถ้าหากเป็นฟูฉันคงรักได้โดยไม่ต้องเผื่อใจก็เราอยู่ด้วยกันมาตลอดฉันเลี้ยงนางมาตั้งแต่ตอนที่นางถูกแม่นางทิ้งไปในตอนแรกฉันก็ไม่ได้คิดหร่อกว่าจะต้องมานั่งเลี้ยงลูกแมวแบบนี้แต่คงเป็นเพราะในตอนที่ฉันรอบ้านใหม่ของแมวน้อยตัวนี้อยู่นั้นฉันก็ต้องทำหน้าที่เป็นแม่นมชั่วคราวให้นางไปก่อน พอนานวันเข้าความผูกพันธ์ก็เริ่มก่อตัวขึ้นกลายเป็นความรักที่มีให้กลายเป็นว่าพอมีคนมาขอรับไปเลี้ยงก็ไม่ได้ให้เขาไปก็มีโดนว่าบ้างแต่บางคนก็เข้าใจว่าทำไมถึงไม่ให้รับไปเลี้ยง
 
“นี่ๆ เจ้านายคะ เราหิวข้าวแล้วหาอะไรให้กินหน่อยสิ” ฟูเรียกฉันให้ออกจากภวังค์ก่อนที่จะอ้อนถามหาอาหาร
 
‘เอาเถอะเรื่องมันก็เกิดขึ้นมาแล้ว ถ้ามันเป็นความฝันมันคงจะเป็นความฝันที่สมจริงมากๆ’
 
“จ้าาา อยากกินอะไรละ” พอฉันพูดจบก็เดินไปหาเสื้อผ้าในตู้มาให้ฟูใส่
 
“ปลาสด! เค้าอยากกินปลาสด~~!”
 
“จ้าๆ ไหนยกแขนขึ้นหน่อยจะลองใส่ให้” พอฉันพูดจบฟูก็ยกแขนขึ้นตามที่ฉันบอกและฉันก็ได้ประจักษ์ว่านางนมใหญ่กว่าฉันอีกอ่า TT
 
“เอิ่บ..... เดี๋ยวไว้ฉันซื้อเสื้อชั้นในให้ก็แล้วกันนะ”
 
“เอ๋~ แต่มันอึดอัดอะไม่ใส่ไม่ได้เหรอ”
 
“ไม่ได้ๆต้องใส่เดี๋ยวก็ชิน”
 
“งือ...”
 
 
จ๊อกก~~
 
 
“ฮ่าๆ! ดูเหมือนจะหิวจริงๆสินะนั่งรออยู่ตรงนี้แปบนึงเป็นเด็กดีนะ เข้าใจไหม”
 
“เค้าลงไปด้วยไม่ได้เหรอ” ฟูพูดพร้อมทำสีหน้าอ้อนมาให้
 
“ม... ไม่ได้หร่อก”
 
“ทำไมอะ”
 
“ก็โดยปรกติแล้วคนเราจะไม่มีหูหรือหางงอกออกมาแบบนี้” ฉันชี้หูและหางของฟูเพื่อยกขึ้นเป็นตัวอย่าง
 
“แล้วถ้าเกิดว่ามีคนอื่นมาเห็นเข้าแล้วดันรู้ความจริงว่ามันไม่ใช่หูกับหางปลอมฉันไม่รู้ว่าเขาจะทำอะไรกับฟูบ้างคนเรามันไม่แน่นอนนะเพราะฉะนั้น ปลอดภัยไว้ก่อนนะคะ” พอพูดจบฉันก็ยิ้มหวานให้
 
“ก็ได้... ฟูจะรอ...”
 
“เก่งมากคะ” ฉันลูบหัวฟูเบาๆก่อนที่จะลุกเดินออกจากห้องไปแต่ก็โดนดึงไว้ก่อน
 
“อย่าไปนานนะเค้าเหงา”
 
“อ... อืม ไปแปบเดียว” ฉันรีบพูดปัดก่อนที่จะเดินออกจากห้องมา….
 
‘ความน่ารักนั่นมันอะไรกันเนี่ยยย ท่าทางขี้อ้อนแบบนั้นตอนเป็นแมวปรกติไม่เห็นจะขี้อ้อนขนาดนี้เลยนี่โอ้ยยย ฉันจะทนไหวไหมเนี่ยตำรวจจะจับฉันข้อหาพรากผู้เยาว์ไหม!!’
 
“แป้ง แกไม่เมาค้างเหรอวะ” เฮ้ยย เชี่ย! ลืมไปว่าเพื่อนแม่งนอนอยู่ข้างห้องมันจะได้ยินปะวะ
 
“อ... อือๆ กุไม่เป็นอะ”
 
“โคตรสตรองเลยมึง”
 
“แล้วอิผาละ อินี่คอแข็งไม่ใช่เหรอทำไมมันยังไม่ตื่นวะ” พอฉันถามก็โดนลากไปดูสภาพสายแข็งที่นอนอืดอยู่บนเตียง
 
“จุดจบสายแข็งเลยไหมละมึง ฮ่าๆ!!!”
 
“เจ้านายย” จู่ๆฟูก็ตะโกนออกมาจากห้อง
“เสียงใครวะไม่คุ้นหูเลยเมื่อวานมึงเอาเด็กมาเข้าห้องด้วยเหรอ?”
 
“ป... เปล่าไม่ได้พาเด็กมาหร่อก สงไสกุลืมเปิดห้องให้ฟูออกมาวะเดี๋ยวกุไปดูแปบนะ” ฉันรีบเดินเข้าห้องเพื่อไปดูว่าเกิดอะไรขึ้น
 
“ฟู เงียบๆ.. หน่อย....” พอฉันเห็นสภาพฟูตอนนี้ทำเอาฉันไม่อยากจะโกรธเลยจริงๆแต่แม่งอยากกดมากกว่าอีกก
 
“งื้ออ ช่วยเค้าด้วยมันฉีดน้ำใส่เค้าอะ” ฟูเดินมาหาฉันด้วยสภาพที่เปียกแฉะมาก ขอย้ำและขีดเส้นใต้เน้นๆคำว่า เปียกแฉะมาก ฉันเลยรีบไปหาผ้าเช็กตัวมาคลุมตัวฟูไว้แล้วค่อยไปปิดฝักบัวในห้องน้ำ
 
“ไปเล่นอะไรในห้องน้ำละหืมถึงได้เปียกแบบนี้” ฉันพูดไปพร้อมกับเช็ดตัวให้ฟู
 
“ก็เค้าไม่มีอะไรทำนี่นาในห้องนี้มันก็เย็นด้วยเลยจะไปเล่น”
 
“แล้วมือก็ไปโดนปุ่มเปิด?”
 
“อื้อ! คงงั้นแหละ~” ฟูยิ้มใสซื่อมาให้ฉันแต่ฉันดันไปโฟกัสที่หน้าอกหน้าใจแทนทั้งฟินทั้งเจ็บใจใช่สิหน้าอกฉันมันเล็กเวลานางใส่เสื้อฉันตรงหน้าอกมันจะคับอยู่แล้ว
 
“ย... ยกมือขึ้นก่อนนะเดี๋ยวจะเปลี่ยนเสื้อให้” พอฉันพูดจบฟูก็ยกมือขึ้นรอจนกว่าฉันจะถอดเสื้อออกแล้วค่อยพุ่งตัวเข้ามากอดฉัน
 
“งือ~~ ตัวเจ้านายอุ่นจังเลย เนี้ยววว~~” ฟูพูดพร้อมเอาหน้าซุกไซร้หน้าอกฉัน
 
“อ๊ะ! นี่! อย่าพึ่งเข้ามากอดสิใส่เสื้อผ้าก่อน”
 
“ขออีกแปบนึงนะ”
 
“ฟู!!....”
 
 
ก๊อกๆๆ
 
 
“อิแป้ง มึงทำอะไรอยู่วะนานชิบหาย”
 
‘เชี่ยแล้วแม่งมาตาม’
 
“อ.... เออๆ เดี๋ยวกุออกไปรอแปบๆ”
 
“ใครเหรอคะเจ้านาย”
 
“เพื่อนฉันเองแหละ ก่อนอื่นปล่อยก่อนนะ” ฉันพยายามแกะให้ฟูออกจากตัวฉันและนั่นเป็นเรื่องที่ยากมาก
 
“งื้อไม่เอา ฟูหนาว”
 
“เสียงใครวะ มึงแอบพาเด็กมาไม่บอกกุแน่ๆอิแป้ง”
 
“เด็กที่ไหนไม่มี๊”
 
“กุไม่เชื่อ กุจะเข้าไปละนะ”
 
“เดี๋ย-...”
 
แกร๊ก! แอ๊ดด~~~~ ฉันยังไม่ทันได้พูดจบยัยบอมก็เดินเข้ามาในห้องซะแล้ว
 
‘เชี่ยยยยยยย!!!!’