The Dragon พิชิตรัก ราชันย์มังกร

ที่แดนเทพหรือมนุษย์เรียกว่าแดนสวรรค์กำลังเร่งกันตกแต่งทั่วๆแดนให้สวยงามและหรูหราที่สุดเท่าที่เคยมีมา เป็นเพราะว่าวันนี้คือวันเกิดครบรอบ 20 ชันษา ของ ข้า ธิดาสวรรค์ อิคาเนะ บ้านเรือนของชาวเทพประดับประตาด้วยดอกรอยัล ดอกไม้สีทองอร่ามแม้จะกลางวันก็ยังส่องแสงแสบตาได้ พื้นถนนถูกชาวเทพช่วยกันขัดจนเงาแว๊บสะท้อนแสงไปทั่วแดนเทพ ปราสาททวยเทพยิ่งแล้วใหญ่ ถ้าไม่บอกว่าเป็นปราสาทล่ะก็ข้านึกว่าหอคอยที่คอยส่องแสงแยงตาให้ผู้หลงตอนกลางคืนอีกนะนั่น ข้านั่งมองชาวเทพช่วยกันตกแต่งแดนสวรรค์จนข้าว่า มันแทบจะสว่างกว่าดวงอาทิตย์ไปแล้วนั่น ข้าอยู่บนหอคอยนี้มานานนับ 20ปี เสด็จพ่อไม่เคยให้ข้าได้ออกไปไหนหลังจากที่เสด็จแม่เสียไปเพราะเกรงว่าจะเสียข้าไปด้วย ทั้งชีวิตข้ามีเพื่อนอยู่1คนกับอีก2ตัวนั่นก็คือ....
"สวัสดีจ๊ะ อิคาเนะ"อิคาเนะหันไปมองหญิงสาวที่เดินเข้ามาในห้อง เธอเป็นผู้หญิงที่สวยมาก เธอสวมชุดสีขาว ใส่ผ้าคลุมที่ไม่หนาสีขาวสะอาด เรือนผมสีน้ำตาลม้วนเป็นลอน นัยตาสีฟ้าสดใสราวกับท้องฟ้ายามรุ่งสาง ใบหน้าที่ดูหวานอ่อนโยนขัดกับนิสัยที่กล้าหาญและห้าวเกินตัว
นั่นล่ะ คาลาเลีย เพื่อนนักบวชชาวมนุษย์ของข้า
 "สวัสดีจ๊ะคาลาเลีย ขอบคุณที่มาหานะ"ข้ายิ้มตอบและรีบเดินไปหาคาลาเลีย
"เจ้าฟริกโก้ไม่อยู๋หรือ ข้าอุตส่ามาเพื่อยำมันนะเนี่ย"นกแก้วสามสีที่เกอะบนไหล่คาลาเลียส่งเสียงออกมาแบบอยากเจอเสียเต็มประดา
"ใครกันแน่ที่โดนยำ!!!"
"แอ๊ก!!"ไม่ดันได้หันไปหาที่มาของเสียงกิราสก็ถูกเท้าปริศนาถีบตกจากไหล่ของคาลาเลียแล้วปรากฎร่างนกแก้วสีขาวหงอนชมพูที่ตัวเล็กกว่ากิราสเล็กน้อย
นั่นคือคู่กัดประจำล่ะ กิราสกับฟริกโก้
"เอานี่ สุขสันต์วันเกิดนะ อิคาเนะ"คาลาเลียยื่นพวงมาลัยที่มีดอกคาลาเลียสีขาวสะอาดตาผสมกับดอกกุหลาบสีม่วงอ่อนสีโปรดของอิคาเนะให้อิคาเนะด้วยรอยยิ้มอ่อนโยน
"ว้าว พวงมาลัยนี่ทำเองสินะ สวยมากเลย ขอบคุณมากๆเลยนะคาลาเลีย"อิคาเนะยิ้มหวานก่อนที่จะรับพวงมาลัยมาสวมหัวำให้เธอดูสวยสง่าเพิ่มขึ้นอีกหลายเท่า
"จริงสิ อิคาเนะ ข้าน่ะวันนี้มีธุระี่โบถส์ของข้า ข้าต้องกลับไปแล้วล่ะน่าเสียดายจัง ข้าอยากอยู่ฉลองกับเจ้าในวันเกิดของเจ้าจัง"
"ไม่เป็นไร คาลาเลีย แค่เจ้าไม่ลืมวันเกิดของข้าข้าก็ดีใจมากๆแล้วล่ะ เดินทางกลับดีๆนะ"อิคาเนะกอดคาลาเลียอย่างสุขใจก่อนที่จะผละออก
"ไว้เจอกันใหม่จ๊ะ อิคาเนะ"
"ไปก่อนล่ะเจ้าฟริกโก้คั้งหน้าข้าจะมาเอาคืน"ถึงจะพูดอย่างนั้นแต่สีหน้าของกิราสกลับมีความสุขมาก
"อย่าลืมมาเอาคืนล่ะกิราส"ฟริกโก้หัวเราะเล็กน้อยก่อนี่คาลาเลียกับกิราสจะหายไปพร้อมกับประตูมิติ
ก๊อก ก๊อก
"ท่านเทพธิดาคะ ท่านเทพธิดา"มีเสียงของหญิงสาวเคอะประตูพร้อมกับเรียกอิคาเนะทำให้อิคาเนะอดไม่ได้ที่จะอารมณ์เสียเล็กน้อย
"มีธุระอะไรหรอคะ"อิคาเนะตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงปกติ
"ท่านทหาเทพให้ข้ามาบอกท่านว่าเตรียมตัวไปเข้าร่วมงานวันเกิดครบรอบ20ชันษาของท่านเพธิดาค่ะ"
"เข้าใจแล้วล่ะ ข้าจะไปเดี๋ยวนี้"
"งั้นข้าจะแจ้งท่านมหาเทพอย่างนี้นะคะ"สิ้นเสียงนางสนมก็เดินหายไปตามทาง
"ทำอย่างไรดีฟริกโก้ ข้าไม่อยากไปร่วมงานวันเกิดเลย ข้าอยากออกจากที่นี่"
"จะให้ทำอย่างไรล่ะท่านอิคาเนะ ก็ที่ๆท่านไปแล้วสามารถหลบพ้นสายตาของเหล่าเทพได้ก็มีแค่โบสถ์ของคาลาเลีย แต่ว่าท่านก็จะไปอาศัยอยู่ที่นั่นไม่ได้เด็ดขาด เดี๋ยวมนุษย์คนอื่นมาเห็นท่านเข้าจะแตกตื่นและพวกเทพรู้ก็จบกันพอดี"ฟริกโก้บินมาเกอะไหล่อิคาเนะแล้วส่ายหน้าให้อิคาเนะ
"งั้นก็ไปที่อื่นกัน! ช่วยข้าทีฟริกโก้ เถอะนะ ข้าขอร้องล่ะ ข้าอยากโบยบินอีกครั้ง"อิคาเนะอุ้มฟริกโก้มาที่ตักแล้วขอร้องด้วยน้ำเสียงเศร้าๆ
"ข้าเข้าใจแล้ว ถึงแม้ข้าจะถูกกำจัดในฐานะคนพาหนีก็ไม่เป็นไร เพราะข้ามีชีวิตขึ้นมาได้เพราะท่านอิคาเนะ พูดได้เพราะท่านอิคาเนะ มีพลังพิเศษได้ก็เพราะ่านอิคาเนะเช่นกัน"
"จริงหรอ ขอบคุณนะฟริกโก้"
"ให้ท่านโปรดนึกถึงสถานที่ๆท่านอยากไปแล้วข้าจะพาท่านไปเอง"รอบๆตัวฟริกโก้เกิดประกายแสงสีขาวนวลขึ้นมา
"เอ๊ะ นั่นสิ ข้าไปี่ไหนดี"
"เร็วเข้า หากท่านไม่รีบนึกพลังของข้าก็จะหมดลง เพราะข้าเป็นแค่นก มีพลังได้แค่นี้"
"เข้าใจๆ ที่ๆอยากไป...เอ๊ะ"จู่ๆก็มีภาพหนึ่งปรากฎขึ้นมาในความคิดของอิคาเนะ สถาณที่นั่นมืดมิดมีปราสาทตั้งอยู่รอบๆปราสาทไม่มีใคร บรรยากาศก็เงียบสงัด
"เอาล่ะ ข้าจะส่งท่านแล้วนะ"
"เอ๊ะ!เดี๋ยว ไม่ใช่นะ"
"ไม่ทันแล้วท่านอิคาเนะ!!"
"เอ๊!!!!!!!"สิ้นเสียงของอิคาเนะรอบๆตัวของอิคาเนะก็สว่างวาบขึ้นมาจนแสงสว่างนั้นกลืนอิคาเนะกับฟริกโก้หายไป เหลือไว้แต่ห้องที่แสนจะหรูราที่ว่างปล่าวไร้ผู้คน...