Where's heart-รักอยู่หนใด

Heart-3
 
"อ่าวทำไมวันนี้สองคนนี้มาด้วยกันได้ล่ะ"
พี่เรียวทักขึ้นทันทีที่ฉันกับไอ่บ้านี่มาถึงร้าน 
"ยัยนี่จะมาช่วยติวให้ฉันน่ะ"
"เหรอ งั้นก็อย่าให้ยูเขาลำบากล่ะ"
"ฉันจะให้เธอมาติวให้ฉันทุกวันเสาร์กับอาทิตย์ละกัน"
แล้วไอ่บ้าฟิกเกอร์ก็หันมาพูดกับฉัน
หา? อะไรยังไงทำไมเออออคนเดียวแบบนี้ล่ะเสาร์อาทิตย์คือสวรรค์ของฉันเลยนะ เพราะฉันชอบออกเที่ยวทุกวันเสาร์อาทิตย์นี้แหละ  ช่างเหอะยังไงมันก็ไม่ได้เหลื่อมล้ำเวลาทำงานของฉันสักหน่อยเอาไงเอากันถือซะว่าช่วยคนยากไร้แล้วกัน
"ฝากด้วยแล้วกันนะยู หมอนี่มันไม่ค่อยสนใจเรียนสักเท่าไหร่ พี่เตือนมันหลายครั้งแล้วก็ไม่ฟัง"
"พอแล้วมั้งเรียว พูดมากไปแล้ว"
"ค่ะพี่เรียว หนูจะพยายามค่ะ"
นี่ถ้าพี่เรียวไม่ถึงกับพูดฝากฝังขนาดนี้นะฉันจะไม่ยอมพูดคำนี้ออกมาเด็ดขาด!!!
 
-10:00ของวันเสาร์-
โอ๊ยยยยย ทำไมวันนี้กลายเป็นวันที่ฉันไม่อยากให้มาถึงอย่างนั้นล่ะ ไอ่บ้าฟิกเกอร์นั้นแหละโทรปลุกฉันแต่เช้ามืด คนบ้าที่ไหนเขาจะตื่นกัน และยังมีหน้ามาพูดอีกนะว่าเจอกันตอนสิบโมงแล้วที่โทรปลุกฉันตั้งแต่ตีสี่นี่มันคืออะไร แกต้องการอารายยยยย พอเวลาถึงสิบโมงนิดๆฉันก้มาถึงที่นัดหมาย ไอ่บ้านั้นนัดฉันที่ร้านกาแฟที่ฉันทำงานนั้นแหละแต่วันนี้มาในฐานะลูกค้าคนหนึ่ง เอ่ออ...ว่าแต่ไอ่บ้านั้นอยู่ไหนรอนานแล้วน่ะ
"ไง รอนานมากสินะ"
"นี่นายแกล้งมาช้าเหรอ ไอ่บ้าาาา!!!"
"ฮ่าๆๆ นิดเดียวน่าา"
"ฝากไว้ก่อนเถอะ"
"แล้วจะรอมาเอาคืนล่ะกัน"
ฮึ่ยยย!!! นี้ถ้าไม่ติดว่าฉันสวยและใจดีมากนะจะกลับบ้านเดี๋ยวนี้แหละ
"แล้วนายอยากให้ฉันติววิชาอะไรล่ะ?"
"ทุกวิชา"
"หาาาา?"
"ทำไม"
"นี่นายโง่ขนาดนั้นเลยเหรอฉันว่าฉันโง่แล้วนะแต่ก็ไม่ถึงกับต้องติวทุกวิชาขนาดนี้"
"เออน่า ติวๆไปเถอะ"
"อืมๆก็ได้ วันนี้ฉันเอาวิชาอังกฤษ งั้นเริ่มเลยแล้วกัน"
แล้วเราก็นั่งติวกันจนเวลาล่วงไป จนพี่เรียวมาเรียกพวกเราว่าจะปิดร้านแล้วไอ่บ้านั้นจึงปล่อยให้ฉันกลับบ้านได้ ตายล่ะร้านพี่วินนี่จะปิดรึยังนะเพราะนายนั่นแท้ๆเลย
 
 
-ร้านเมอราตอง ช็อคโก-
"พี่วินนน"
เฮ้อออออ โล่งอกไปทีร้านพี่วินยังไม่ปิด
"ทำไมวันนี้มาเวลานี้ล่ะ ดีนะที่พี่ยังไม่ปิดร้าน"
"ติดอุปสรรคนิดหน่อยน่ะค่ะพี่วิน"
"เหมือนเดิมใช่ไหม เอาอะไรเพิ่มอีกไหม?"
"ไม่ค่ะ"
อย่างว่าแหละแม้กระทั่งวันหยุดเสาร์อาทิตย์ฉันก็ยังเอาช็อคโกแลตไปให้เติร์ดทุกวันทุกวันจริงๆนะ ถ้าเป็นวันไปโรงเรียนปกติก็เอาไปให้กับเจ้าตัวเขาทุกหลังเลิกเรียนแต่ถ้าเป็นวันหยุดแบบวันนี้ก็จะเอาไปไว้ที่ตู้ไปรษณีย์หน้าบ้านตอนเช้ามืดเพราะเติร์ดเขาชอบเปิดตู้ไปรษณีย์ทุกเช้าก่อนไปโรงเรียน โรคจิตไหมล่ะ
 
Third part
เฮ้อออออ เกิดมาหน้าตาดีนี่มันลำบากขนาดนี้เลยเหรอเนี่ย ฮ่าๆๆๆ หมั่นไส้ผมอยู่ล่ะสิ ความจริงแล้วเมื่อ4ปีก่อนผมไม่น่าไปช่วยยัยยูมินั้นเลยไม่งั้นเรื่องมันคงไม่วุ่นวายแบบนี้ไม่ใช่ว่าผมไม่ชอบยัยนั่นหรอกน่ะ ผมว่ายัยนั่นก็น่ารักดีแต่มันยังไม่ถึงกับชอบหรอกแต่ยัยนั่นสิแสดงออกมากเกินไปแล้ว มันเลยทำให้ใครหลายๆคนมองเธอไม่ดีผมก็พยายามไม่สนใจไม่ใส่ใจแล้วน่ะนึกว่ายัยนั่นจะล้มเลิกไปเองที่ไหนได้ เฮ้ออออ ผมจะเล่าเหตุการณ์วันนั่นให้ฟังแล้วกัน
วันนั้นผมนัดกับเพื่อนไว้ว่าจะไปกินไอติมด้วยกัน ปัญญาอ่อนไหมล่ะ ก็ตอนนั้นผมอายุ 13ปียังเด็กๆเอ๊าะๆอยู่ไง ผมเกิดที่กรุงเทพนี้แหละเด็กเมืองกรุงผู้หล่อเหลา แต่นั้นไม่ใช่ประเด็น เรื่องมีอยู่ว่า...ผมนัดเพื่อนไว้ที่สยามแล้วในขณะนั้นสายตาผมก็พลันไปเห็นเด็กผู้หญิงคนหนึ่งสะพายเป้เหมือนจะพึ่งเคยมากรุงเทพเพราะดูจากท่าทางแล้วดูเก้ๆกังๆเหมือนไม่รู้จะไปทางไหนแล้วยัยนั้นก็กำลังจะข้ามถนนมาฝั่งที่ผมยืนอยู่แล้วผมก็เหลือบไปเห็นรถคันหนึ่งที่วิ่งมาด้วยความเร็วสูงแถมยัยนั้นก็กำลังจะข้ามถนนมาแล้ว แต่คงไม่ทันหรอก...ข้ามมาไม่ทันแน่...อาจต้องโดนรถชนแน่ ข้ามมาแล้ว ผมทำไงต่อน่ะเหรอผมก็รีบวิ่งไปช่วยดึงยัยนั้นให้ข้ามมาถนนฝั่งนี้เร็วขึ้น แต่ยัยบ้านี่กลับคิดว่าผมเป็นโรคจิต เธอสะบัดมือผมออกแล้วยืนด่าผมกลางถนน ไม่ทันแล้ว...รถพุ่งมาอย่างรวดเร็วผมไม่ฟังคำด่าของยัยนี่อีกแล้วรีบดึง...ไม่สิต้องใช้คำว่าลากดีกว่าในที่สุดก็ข้ามมาได้อย่างเฉียดตายเลยทีเดียว และผมก็เป็นฝ่ายด่ายัยนี่แทน แต่ผมเห็นว่ายัยนี่ร้องไห้ด้วยคงเพราะตกใจมากแถมผมคงด่าแรงไป ผมเลยพาเธอไปเดินเล่น พาไปเลี้ยงไอติมและผมก็ซื้อช็อคโกแลตที่ทำเป็นชื่อผมให้เธอเป็นการแสดงความรู้จัก แล้วเราก็รู้จักกันตั้งแต่นั้นมา
จะถามว่าแล้วทำไมผมถึงชอบปฏิเสธช็อคโกแลตจากเธอที่มักเอามาให้ผมทุกวันน่ะเหรอ เพราะว่าผมรู้ตั้งแต่แรกแล้วน่ะสิว่ายัยนี่ชอบผมแต่ผมเห็นว่ายังเด็กเกินไปที่จะคิดเรื่องพวกนี้อีกอย่างผมชอบอยู่คนเดียวมากกว่าไม่ใช่ว่าผมไม่มีเพื่อนก็มีเพียงแค่เวลาที่ผมอยากไปที่นู้นที่นี้ผมชอบไปตัวคนเดียวมากกว่า ผมไม่ชอบที่ต้องมาคอยรายงานว่าผมไปไหนกับใครแม้กระทั่งคนในครอบครัวและทุกคนก็รู้จักนิสัยข้อนี้ของผมดี ผมจึงตีตัวออกห่างมาเรื่อยๆ
แต่แล้ววันเปิดเทอมวันแรกของชีวิตมัธยมก็เริ่มพร้อมด้วยมีเด็กผู้หญิงหน้าตาน่ารักคนหนึ่งซึ่งเป็นนักเรียนใหม่ของโรงเรียนซะด้วยสิเพราะโรงเรียนนี้ส่วนใหญ่จะเป็นเด็กในกรุงเทพซะส่วนใหญ่ เด่นไหมล่ะ แต่จะใครอีกล่ะ...ยัยนั่นไง...คนที่ผมช่วยชีวิตและคนที่ผมพยายามหนี สุดท้ายคงไม่รอดสินะเรา แล้วยัยนั่นก็พยายามตื้อผมมาจนถึงทุกวันนี้ไงล่ะ