Rainbow University(2)บทรักยึดหัวใจนายต่างชาติ

          ณ บ้านหลังใหญ่ที่เกือบจะเท่าคฤหาสน์แห่งหนึ่ง มีเด็กสาววัยเจริญพันธุ์ (???) อาศัยอยู่กับพ่อแม่ เธอเป็นเด็กดี ไม่เคยขัดคำสั่งของพ่อแม่เลยสักครั้ง แต่ถึงแม้เธอจะทำตามทุกอย่างแต่ผลที่ออกมา มักจะขัดกับความต้องการของพ่อแม่เสมอ ฟังไปฟังมา ก็เหมือนกับเด็กมีปัญหาคนหนึ่งที่พ่อแม่ชอบบังคับนั่นแหล่ะ โอ๊ย...อะไรเนี่ยกะจะเล่าประวัติตัวเองแบบนางเอกทั่วไปซะหน่อย แต่เผอิญคาเร็กเตอร์ของฉันมันไม่มีในบทนางเอกน่ะสิ ยังไงวะ ฉันยังงงเองเลย

          เอาเป็นว่า ฉันคือ เฌอมินทร์ สาวน้อยที่ไม่น้อยแล้ว เพราะกำลังสวย (เฮาะ??) อิอิ ไม่เล่นละ เข้าเรื่องดีกว่า เดี๋ยวคนอ่านเบื่อ อิอิ

          ตอนนี้ฉันกำลังยืนเถียงกับพ่อแม่เรื่องคณะที่เรียน ไม่ใช่อะไรหรอก ถ้าฉันอยากจะเรียนไอ้คณะที่ว่านั่น ก็ว่าไปอย่าง แต่นี่มันอะไรอะ เรียนบริหาร เหมือนลูกเศรษฐีทั่วไปงั้นเหรอ เพื่อที่จะได้ว่าสานกิจการที่บ้านต่อ กิจการบ้าบออะไรกัน ก็แค่พ่อเป็นหุ้นส่วนรายใหญ่ของห้างดังๆแห่งหนึ่ง หุ้นส่วนร้านเพชรดังๆเหมือนกัน แล้วก็อะไรอีกไม่รู้จำไม่ได้ ก็ไม่ได้สนใจอะนะ ส่วนแม่ก็เปิดร้านขายขนมไทย ชายก็โอเค เพราะไม่ค่อยมีคนทำเยอะนักสมัยนี้ อ๋อ นี่จะให้ฉันมาทำร้านขนมต่อจากแม่งั้นเหรอ หึ ไม่เอาอะ

          “แล้วถ้าแกไม่เรียนบริหาร แล้วแกจะไปเรียนอะไร นี่อย่าบอกนะ ว่าแกยังไม่หายเพ้อฝันที่อยากจะเป็นผู้กำกับหนังอีก” พ่อของฉันถึงกับยืนขึ้น เมื่อรู้ว่าฉันขัดขืนสุดใจที่จะไม่เรียนบริหาร

          “หนูไม่ชอบตัวเลขค่ะพ่อ แล้วอีกอย่างถ้าหนูได้เรียนอย่างที่หนูคิดไว้ ความเพ้อฝันที่พ่อว่ามันก็จะกลายเป็นจริงในสักวัน” ฉันยืนเถียงอย่างมั่งคง จนพ่อเริ่มโกรธจนหน้าแดง

          “ฉันเลี้ยงแกให้เป็นเด็กดีเชื่อฟังที่พ่อแม่สั่งสอน แต่นี่อะไร กลับทำตัวเป็นเด็กมีปัญหา ขอล่ะช่วยทำตามที่ฉันสั่งสักครั้งได้ไหม เรียนบริหารเถอะ” เสียงของพ่อเริ่มเบาลง เหมือนเหนื่อย ฉันก็ไม่อยากจะเถียงหรอกนะ แต่ฉันไม่อยากเรียนนี่หน่า

          “ก็พ่อเอาแต่สั่งแบบนี้ไง หนูเลยไม่อยากจะทำตาม แล้วพ่อล่ะคะ เคยทำตามคำขอของหนูบ้างไหม ไม่เอาอะ หนูจะเรียนการแสดง ถ้าพ่อไม่ยอม หนูก็จะหนีออกจากบ้าน ไปทำตามความฝันของหนู” คำที่ฉันพูดอาจทำให้พ่อเป็นโรคหัวใจกำเริบได้ ช่างเหอะ ในเมื่อฉันพูดไปแบบนั้นแล้วฉันก็จะทำตามคำพูดของฉัน

          “ทำไมพูดแบบนี้ล่ะลูก พ่อเค้าขอให้เรียนบริหารก็เรียนไปเหอะนะ เดี๋ยวถ้าหนูเรียนจบแล้ว หนูก็ค่อยไปทำตามความฝันของหนูก็ได้ ถือว่าแม่ขอละกันนะลูกนะ” แม่ฉันเดินเข้าไปจับแขนพ่อ เผื่อพ่อจะวูบล้มลงไปแบบในละคร ถึงแม่จะขอก็เหอะ แต่ยังฉันก็ไม่ยอม

          “หนูขอโทษนะคะ แต่ยังหนูก็ไม่ยอมเรียนบริหารหรอก จะเสียเวลาเรียนทำไมถ้าเกิดว่าไม่ได้ใช้ สู้เรียนในสิ่งที่รักดีกว่าค่ะ” ฉันเดินหนีออกมาจากห้องนั่งเล่น เพื่อพุ่งตรงไปยังห้องนอน แล้วเริ่มเก็บข้าวของใส่กระเป๋าเตรียมตัวออกไปอยู่ที่อื่น

          อันที่จริงแล้ว ฉันเตรียมตัวมาอยู่พักหนึ่งแล้วล่ะ ว่ายังไงพ่อก็ไม่ยอมให้ฉันไปเรียนการแสดง ฉันจึงแอบไปสอบชิงทุนเข้าเรียนที่มหาวิทยาลัยเรนโบว์ ค่าเทอมแพงโล้ด แถมดันติดซะด้วย ตามทำเนียมของเด็กปี 1 ก็คือ ต้องเข้าไปอยู่หอใน

          ก๊อกๆ

          ขอเดาว่าคนที่มาเคาะประตูคือแม่ ฉันจึงเดินไปเปิดแล้วก็เดินมานั่งแพ็คของใส่กระเป๋าต่อ

          “แม่แอบเห็นว่าหนูได้ที่เรียนแล้ว แถมสอบด้วยใช่ไหม” แม่มองหน้าฉันแล้วยิ้มอย่างภูมิใจ แม่กับฉันมักจะมีบทบาทเสมอเวลาอยู่ต่อหน้าพ่อ ก็จะเป็นอีกแบบหนึ่งคือ แม่จะยอมพ่อทุกอย่าง แต่พอมาอยู่กับฉันสองคน แม่ก็จะคอยสนับสนุนฉันอย่างลับๆ

          “แล้วแม่คิดแบบพ่อรึเปล่าคะ” แม่เอื้อมมือมาลูบหัวฉัน ฉันจึงจับมือของแม่เอามากุมไว้

          “ลูกสาวแม่จะต้องทำได้ ทุกคนล้วนมีความฝัน อยู่ที่ว่าจะทำตามใจตัวเองรึเปล่า ในเมื่อลูกแม่พยายามแล้ว ก็ต้องทำให้ถึงที่สุดนะลูก” ฉันยิ้มให้แม่เพื่อแสดงความมั่นใจว่าฉันจะต้องทำได้

          “พรุ่งนี้ หนูจะย้ายเข้าหอ หนูจะต้องเอาของแบรนทั้งหลายไปขายทั้งหมด เพื่อเป็นทุนการศึกษา” สายตาของฉันเหม่อมองไปยังตู้เก็บกระเป๋า รองเท้า ยี่ห้อดังแพงๆ เมื่อก่อนฉันอาจจะเป็นสาวนักช๊อป แต่ตอนนี้คุณค่าของเงินมันสูงจริงๆ เสียดายนะ แต่ก็ต้องขายนะลูกแม่

          “ขนาดนั้นเลยเหรอลูก ไม่ต้องก็ได้ เดี๋ยวแม่จะส่งเงินไปให้ทุกเดือน”

          “ไม่ต้องค่ะ หนูตั้งใจแล้ว ว่าจะเป็นเด็กบ้านนอกย้ายเข้ากรุงเพื่อมาเรียน น่าสนุกดีนะคะ คิดบทให้ตัวเองด้วย”

          “หรอจ๊ะแม่ช่อม่วง ระวังจะไปเจอพระเอกนอกบทนะ”

          “แม่อะ” ทุกครั้งเลยนะแม่ เวลาที่ฉันเพ้อหน่อย แม่ก็จะเรียกฉันว่า ช่อม่วง ฉันไม่ใช่ขนมไทยๆ เมนูฮิตของร้านแม่นะ