[High School] Kiss Me จูบนี้มีเเค่นาย

     "เฮ้ย! ไอ้เฟล แกโกงฉันนี่=[]="

"ฉันเปล่านะเว้ย อย่ามาพาลสิวะ ไปโทษไปเลเวลนู้น!"

ฉันนั่งมองพวกสามพระหน่อที่นั่งเล่นเกมตู้กันอย่างเมามันส์ 

โอ๊ะ! ฉันคงลืมบอกสินะว่าตอนนี้พวกเราโดดเรียนกันเรียบร้อยเเล้วจากนั้นพวกเราก็มาที่ห้างเพื่อเดินเล่น เดินช็อป หาของกินต่างๆนาๆก็ว่าไป เเต่พอมาถึงห้างเป็นครั้งเเรกพวกนั้นก็พากันกระโจนใส่โซนเกมของห้าง ซึ่งคนที่ขอนั่งรอพวกนั้นเล่นก็มี ฉัน น้องกัส กับคาร์เตอร์ ส่วน ไอเฟล เลเวลเเละซันนี่ ก็พากับเมามันส์กับตู้เกมกันยกใหญ่ เรียกได้ว่าในตอนนี้ฉันนั่งรอจนตูดเเฉะเลยทีเดียว-_- 

"แกแพ้ฉันเเล้วไอ้เวล! อ่อนวะ" เสียงซันนี่ตะโกนดังลั่นก่อนจะเป็นเสียงฮึดฮัดของเลเวล 

"บ้าเอ๊ย บัดซบที่สุด!" เลเวลตบตู้เกมดังปั้ง! ตู้เกมที่เขาตบนั้นเป็นรอยบุบลงไปอย่างเห็นได้ชัด =[]= โอ้มายก็อดด อัธพาลชัดๆเลยนี่นา!

ฟุ่บ∼

"เห้อ" เสียงถอนหายใจดังข้างๆฉัน ฉันหันไปมองก็พบกับร่างของไอเฟลที่กำลังนั่งถอยหายใจอย่างเหนื่อยหน่าย เขาเหลือบมองฉันเเวบนึงก่อนจะยิ้มออกมา

"ยิ้มอะไรของนาย" 

"เปล่า เเค่มองหน้าเธอเเล้วมันเลยเผลอยิ้มออกมาน่ะ" หมอนั่นพูดจบก็รวบตัวฉันเเล้วกอดฉันทันที หน้าฉับเเนบไปกับอกแกร่งของหมอนั่นเต็มๆก่อนจะสัมผัสได้ถึงเสียงหัวใจที่เต้นเร็วของหมอนั่น

"โอ้โห.. เสียงหัวใจเราสองของนี่เต้นเป็นจังหวะเดียวกันเลยนะ:)" 

"พะ..พูดอะไรของนายน่ะ ปล่อยฉันนะ>o<" ฉันดิ้นขลุกขลักในอ้อมกอดไอเฟล เเต่เหมือนว่าเขาจะไม่ยอมปล่อยฉันเลย ฉันดิ้นจนฉันเหนื่อยเเล้วเริ่มหยุดดิ้นไปกลายเป็นว่าฉันนั่งหอบแฮ่กๆในอ้อมกอดเขา เเต่ว่า.. ฉันกลับไม่รู้สึกร้อนเลยสักนิด มันเป็นความรู้สึกที่อบอุ่นในหัวใจตอนนี้ฉันอยากให้เขากอดฉันไว้เรื่อยๆไม่อยากให้คลายกอดเลยจริงๆ

"โอ้ย!" เสียงซันนี่ร้องขึ้นทำให้เราสองคนหันไปมองซันนี่ที่ยืนอยู่ข้างๆตู้เกม

"เป็นอะไรวะ จะร้องทำหอกอะไร-_-" เลเวลพูดออกมาอย่างรำคาญกับเสียงซันนี่

"มดกันฉันน่ะสิ สงสัยความหวานเเถวนี้มันเยอะเกิน" ซันนี่ทำเสียงโอดโอยก่อนจะทำท่าเอาหัวไปพิงไหล่เลเวลเเต่ก็โดนถีบกลับออกมาอยู่ดี ฉันหันขวับกลับมาเเล้วเงยหน้ามองไอเฟลก็พบว่าเขากำลังมองฉันอยู่ เเววตาเขาที่มองมานั้นมันทำให้ฉันต้องหลบตาจนต้องก้มหน้าหงุดลงไปอย่างห้ามไม่ได้ มองหน้าเขาทีไรฉันต้องใจเต้นเเรงทุกทีสิน่า!

"ก้มหน้าทำไมหละ อยากซุกอกฉันมากนักหรอ" ไอเฟลพูดขึ้นก่อนจะกระชับกอดให้เเน่นกว่าเดิม 

แอ่ก.. หายใจไม่ออกโว้ยTOT

"บ้าบอ ปล่อยฉันได้เเล้ว มันอึดอัดนะ" ฉันผลักไอเฟลออกเเรงๆ เขายอมปล่อยฉันให้เป็นอิสระก่อนจะนั่งหัวเราะ

"หัวเราะอะไรของนาย ไอ้บ้าไอเฟล=[]=!" ฉันถามไอเฟล

"ดูหน้าเธอสิ แดงเป็นมะเขือเทศสุกเลยอะ ฮาว่ะ ฮ่าๆ!" ไอเฟลพูดก่อนจะชี้หน้าฉัน 

หมับ ฉันจับหน้าตัวเองดูก็พบว่ามันร้อนมากเหมือนคนเป็นไข้ ทั้งๆที่ฉันออกจะอาการปกตินี่นา

"อาการแบบนี้เขาเรียกว่าอะไรรู้มั้ย..." ไอเฟลลุกขึ้นยืนเเล้วเดินมาหาฉันจากนั้นก็โน้มหน้าลงมาใกล้ๆกับฉัน ดะ..เดี๋ยวสิ มันใกล้เกินไปแล้วนะ=[]=

"..." ฉันเงียบเเล้วเบือนหน้าหนีเขาอย่างกล้าๆกลัว ใครใช้ให้เอาหน้าหล่อๆของนายมาใกล้หน้าฉันยะ เเบบนี้ใครมันไม่เขินก็บ้าเเล้ว เเต่เอ๊ะ! ฉันเขินหมอนี่หรอ! ไม่จริง ฉันเนี่ยนะเขินคนอย่างหมอนี่! บ้าไปแล้วววว 

"เขาเรียกว่าเขินไงหละ แล้วที่เธอเขิน.." 

"..."

"ก็แปลว่าเธอชอบฉัน:)"

เปรี้ยง! ( เสียงเอฟเฟ็กต์ฟ้าผ่า )

เหมือนมีฟ้าผ่าลงมากลางใจเเต่มันกลับไม่เจ็บไม่ปวด มันกลับทำให้ฉันใจเต้นเเรงขึ้นอย่างบ้าคลั่ง พร้อมกับความรู้สึกร้อนๆบนใบหน้า 

"ชอบนะ"

จุ๊บ

ไอเฟลโน้มหน้าลงมาก่อนจะจุ๊บหน้าผากฉันต่อหน้าทุกคนที่ยืนอยู่ตรงนั้น ฉันอ้าปากค้างตาเบิกโพลงอย่างไม่เชื่อสิ่งที่หมอนี่กำลังทำอยู่กับฉัน ทะ..ทำยังไงดี ฉันขยับไม่ได้แล้วอะTT 

"ฮิ๊วววว! โรเเมนติกจังโว้ย" เสียงเเซวดังขึ้น เมื่อมองกลับไปก็พบว่าพวกของซันนี่กำลังยืนมองเราเเล้วส่งยิ้มมาให้ราวกับว่าตอนนี้พวกเขากำลังมองหนังฉากเลิฟซีนกัน ยกเว้นคาร์เตอร์ที่กำลังทำหน้าเหมือนคนอยากจะอ้วกเต็มที -_-;

"นี่ ฉันบอกชอบเธอเเล้วนะ" ไอเฟลจับหน้าฉันให้หันไปมองหน้าเขา 

"อะ... อะไรนะ" บอกชอบฉันเหรอ? จริงเหรอ? อย่างไอเฟลเจ้าพ่อเพลย์บอยเนี่ยนะบอกชอบฉัน!=[]= หมอนั่นต้องบ้าหรือไม่ก็ประสาทกลับไปแล้วเเน่ๆ

"พูดบ้าอะไรน่ะ ฉันไม่ขำด้วยหรอกนะไอเฟล" 

"ฉันล้อเล่นรึไง หน้าตาฉันเหมือนคนกะล่อนหรอ" ฉันเกือบจะตอบไปตรงๆแล้วว่าใช่ หน้านายมันเหมือนคนกะล่อน กะล่อนทั้งนิสัยเเละหน้าตาเลยด้วยหละ= =; เเต่ก็ทำได้เพียงเก็บคำนั้นไว้

"เอ่อ... ฉันไม่รู้" ฉันตอบไอเฟลเเล้วเดินออกมาจากตรงนั้น ฉันกำลังจะเดินผ่านพวกซันนี่ที่ยืนดูเราอยู่เเต่ก็ต้องชะงักเมื่อมีมือหนามาจับข้อมือฉันไว้เเล้วดึงให้ฉันกลับไปหาเขา

"ถ้าเธอยังไม่รู้คำตอบก็ไม่เป็นไร เธอค่อยกลับมาตอบฉันก็ได้ ขอโทษนะที่ฉันรุกเธอหนักเกินไป" เขาจ้องมองตาฉันเเล้วยิ้มบางๆออกมาก่อนจะปล่อยมือฉัน นั่นทำให้ใจฉันไหววูบไปหนึ่งที..

"กรี๊ดดดด นั่นพี่ไอเฟลใช่มั้ยคะ นั่นก็ พี่ซันนี่ พี่คาร์เตอร์ พี่เลเวลด้วย กรี๊ดดด!>o<" เสียงกรีดร้องเเปดหลอดดังขึ้นข้างหลังพวกเรา พอฉันหันไปมองก็พบกับผู้หญิงกลุ่มนึงยืนมองเราอยู่ จากนั้นก็พากันวิ่งกรูเข้าไปหาไอเฟล

"ขอถ่ายรูปหน่อยนะคะ><" ผู้หญิงมัดแกละผูกโบว์คนหนึ่งวิ่งเข้าไปกอดเเขนไอเฟลเเล้วถือโทรศัพท์ไว้ พลางส่งยิ้มให้ไอเฟลอย่างหวานเยิ้ม หยี๊ ฉันหละเลี่ยน-__-

"ได้ครับ^^" ไอเฟลตอบก่อนจะรวบเอวผู้หญิงคนนั้นเข้ามาใกล้ตัวเอง เเหม๋ ยัยผู้หญิงนั่นก็สั่นระริกเลยนะ

แชะ แชะ แชะ

เสียงกดชัตเตอร์ภาพดังขึ้นเรื่อยๆจนเงียบสงบลงเมื่อผู้หญิงกลุ่มนึงถ่ายรูปเสร็จ

"พี่ไอเฟลคะ น้องขอถามอะไรหน่อยได้มั้ยคะ" 

"ว่าไงครับคนสวย" ไอเฟลหันไปหาน้องผู้หญิงคนที่ถามเขาก่อนจะส่งยิ้มหล่อๆไปให้

"คือ.. พี่ไอเฟลโสดมั้ยคะ เเล้วมีคนที่ชอบอยู่ในใจรึเปล่า><" 

ฉึก!

ทำไมคำถามนั้นมันถึงเป็นดั่งมีดที่เเทงลงมากลางใจฉันนะ=0=! 

"พี่ยังโสดครับ ส่วนคนในใจนั้นยังไม่มีครับ พี่โสดสนิท" ไอเฟลตอบเเล้วยิ้มให้ คำตอบนั้นทำเอาสาวๆกรีดร้องกันใหญ่

ฉึก!

เป็นคำตอบที่เเทงใจฉันอีกรอบสอง คำตอบนี้เล่นเอาฉันรู้สึกแปล๊บๆที่หัวใจเเบบแปลกๆ.. แววตาของไอเฟลในตอนนี้มันแปลกไปจากเดิม เเววตานั้นส่อถึงความกะล่อนเเละความเจ้าเล่ห์อยู่ ต่างตากจากเเววตาที่ดูจริงจังอย่างเมื่อกี้ เเววตาที่จริงจังในตอนที่เขาบอกชอบฉัน.. เหอะ โกหกสิ้นดี

ตึก ตึก ตึก

ฉันไม่รู้ว่าตัวเองกำลังทำอะไรอยู่ รู้ตัวอีกทีขาของฉันก็ก้าวฉับๆออกมาจากตรงนั้นอย่างรวดเร็ว โดยที่ไม่สนใจเสียงเรียกของกัสเลยเเม้เเต่น้อย จะให้ฉันทำยังไงได้หละ ฉันเเค่รู้สึกไม่อยากอยู่ตรงนั้น มันอึดอัด มันอัดอั้น.. มันเหมือนว่าฉันกำลังจะร้องไห้ถ้าฉันยังมองภาพที่ไอเฟลยืนอยู่กับผู้หญิงคนอื่น ไอ้อาการเเบบนี้มันคืออะไรกันนะ

"เฮ้! เดินเร็วจังเลยนะ=0=" เสียงเรียกของใครบางคนทำให้ฉันหลังกลับไป พอมองก็พบซันนี่ที่วิ่งตามฉันมาก่อนจะหอบเเฮ่กๆอยู่ตรงนั้นหน้าฉัน

"นะ..นายตามฉันมาทำไมเนี่ย" ฉันมองซันนี่ที่ยืนหอบเหมือนคนที่พึ่งวิ่งมาราธอนเสร็จหมาดๆ

"ฉันควรถามเธอมากกว่านะว่าเดินออกมาทำไม" 

"ก็เปล่า.. แค่อยากกลับบ้านน่ะ" ฉันตอบเขาก่อนที่สายตาของฉันจะมองไปยังโซนเกมที่ฉันเดินออกมา ไอเฟลยืนมองฉันอยู่ตรงโซนนั้นเเล้วเหมือนกับว่าสายตาของฉันประสานเข้ากับเขา ทำให้ฉันต้องหันหน้ากลับมามองที่ซันนี่เหมือนเดิม

"อยากกลับบ้านก็ให้ไอเฟลไปส่งสิ เดี๋ยวฉันไปบอกมันให้" ซันนี่ทำท่าจะเดินกลับไปที่นั่นอีกครั้ง

"ไม่ต้อง เดี๋ยวฉันกลับเอง" ซันนี่ชะงักก่อนจะหันกลับมามองฉันเเล้วขมวดคิ้ว 

"จะดีเหรอ เธอไม่ได้เอารถมานี่เเถมเเถวนี้ไม่มีวินอีก ถ้าจะขึ้นเเท็กซี่มันก็น่าจะเเพงนะ"

มันก็จริงนะ ค่าเเท็กซี่น่ะเเพงจะตายเเถมคอนโดฉันยังอยู่ห่างจากที่นี่อีก กว่าจะไปถึงคอนโดมัันก็คงจะเเพงมากกว่าเดิมเเน่ๆ ถ้าไปโทรเรียกวาววามาตอนนี้มีหวังมันได้ด่าฉันฉอดๆดีไม่ดีเดี๋ยวมันก็งอนฉันอีก โว้ยT^T ให้ตายเถอะ

"มันไม่มีทางเลือกนี่ ฉันกลับเเท็กซี่ก็ได้ จะแพงก็ช่างมัน" ฉันหมุนตัวจะเดินลงบันไดเลื่อนเเต่ก็ต้องชะงักเมื่อซันนี่ยื่นมือมาคว้ามือฉันไว้ 

"เดี๋ยวฉันไปส่ง" เขาพูดพร้อมกับส่งยิ้มเจื่อนๆมาให้

"ห้ะ นายจะไปส่งฉันหรอ เเล้วเพื่อนนายหละ" ฉันพูดก่อนจะโบ้ยปากไปทางโซนเกม เเต่พอมองไปทางนั้นก็พบกับไอเฟลที่ยืนอยู่ตรงที่เดิมพร้อมกับเเพร่รังศีน่ากลัวๆออกมาอย่างเห็นได้ชัด= =; เเต่ใครจะสนกันหละ ในตอนนี้ฉันไม่อยากเจอหน้าเขาสักนิด ผู้ชายอะไรกะล่อนหลอกหลวงที่สุด :( 

"ไม่เป็นไรหรอก เดี๋ยวฉันไปส่ง ไปกันเถอะ" ซันนี่พูดก่อนจะจับมือฉันเเล้วพาฉันเดินลงบันไดไป ฉันหันกลับไปมองโซนเกมที่เดิมก็พบไอเฟลกำลังเดินมาทางนี้เเต่ก็มีผู้หญิงคนนึงเดินมาคว้าเเขนเขาไว้.. ทำไมร่างผู้หญิงคนนั้นคุ้นตาฉันจัง เอ๊ะ! นั่นมันคนที่ทำน้ำหกใส่ฉันนี่=[]= ทำไมถึงมาอยู่กับไอเฟลได้หละ เธอเป็นใครกัน ?

"เหม่ออะไรนักหนา ขนาดฉันจับมือเธอ เธอยังเมินฉันเหรอเนี่ย น้อยใจชะมัดเลย-3-" ซันนี่พูดก่อนจะเบ้ปากเเล้วจับมือฉันไว้เเน่น

"แล้วจับมือฉันไว้ทำไมหละ ปล่อยไว้ก็ได้นี่"

"ก็อยากให้เธอสนใจนี่ :)" 

เขาไม่พูดเปล่ายังจับมือฉันขึ้นมาก่อนจะจุมพิตลงตรงหลังมือฉันเเล้วยิ้มทะเล้นออกมา ถึงมันจะเป็นยิ้มเหมือนคนกับขี้เล่นเเต่มันก็เป็นยิ้มที่...

น่ารักอ่ะ! =////=

"มองฉันเเบบนั้น ฉันน่ารักใช่มั้ยหละ!><"

"ใช่ เอ้ย ปะเปล่า! ฉันมองเฉยๆน่า (  ///)" ฉันเบือนหน้าหนีในขณะที่ซันนี่ยังจับมือฉันอยู่ 

...

ฉันกับซันนี่เดินมาถึงลานจอดรถในห้าง เเต่อยู่ๆซันนี่ก็หยุดเดินเเล้วก็บอกกับฉันว่าเขาขอตัวไปซื้อขนมกลับมาไว้ก่อนเพราะเดี๋ยวจะไม่มีขนมไว้กินตอนกลางคืน-_- 

ทำให้ในตอนนี้ฉันต้องยืนรอเขาที่ลานจอดรถคนเดียวอย่างโดดเดี่ยวเดียวดาย.. ฉันยืนกดมือถืออย่างเซ็งๆในขณะที่รอซันนี่ ฉันพึ่งรู้ว่าซันนี่เป็นผู้ชายที่ค่อนข้างขี้เล่นไม่เคยจริงจัง ทำงานไม่เป็นชิ้นเป็นอัน เขาเคยเล่าให้ฉันฟังว่าพ่อของเขายกงานให้เขาจัดการเป็นคนดูเเล โดยงานนั้นคือจัดออกเเบบงานเลี้ยงสังสรรค์นักธุรกิจ พอมาวันงานจริงเขาก็ออกเเบบมันได้ดีมาก ( ดีเเค่สำหรับเขาคนเดียว ) เขาบอกฉันว่าเขาออกเเบบงานโดย เเต่งห้องโถงงานทั้งงานเป็นสีชมพู ตรงพื้นโรยด้วยกลีบกุหลาบพร้อมกับปล่อยฟองสบู่เต็มงาน บนเพดานนั้นติดห้อยไปด้วยม้าโพนี่สีชมพูเต็มไปหมด เขายังบอกฉันอีกว่าเเขกในงานของคนก็สำลักฟองสบู่เกือบตาย บางคนลื่นกลีบดอกกุหลาบหัวฟาดพื้นก็มี=0=; ยอมรับว่าเขานั้นทำงานไม่เป็นชิ้นเป็นอันจริงๆ พังพินาศย่อยยับเลยหละ.. 

ตึก ตึก ตึก

ฉันได้ยินเสียงฝีเท้าดังขึ้นจากด้านหลัง สงสัยซันนี่จะกลับมาเเล้วหละ 

"ช้าซะ.. อื้อ! อุบ!" ไม่ทันที่ฉันจะถามเสร็จก็มีมือหนาๆมาปิดปากฉัน จากนั้นก็ล็อกตัวฉันไว้เเน่นจนฉันขยับไม่ได้

"เอาตัวมันไป" เสียงผู้หญิงดังขึ้นข้างหน้าฉัน พอฉันเงยหน้าขึ้นมองก็พบกับผู้ชายร่างใหญ่กับผู้หญิงคนนั้น คนเดียวๆกันกับที่ทำน้ำหกใส่ฉัน ทำไมเธอถึง..

ไอ้ผู้ชายคนที่ล็อกตัวฉันปล่อยมือเเล้วรีบเอามืออีกข้างล้วงเข้าไปในกางเกงก่อนจะหยิบผ้าขาวๆขึ้น นั่นมันผ้าโปะยาสลบเเบบในหนังนี่!=[]= ตายหละฉัน

"ขอโทษนะสาวน้อย"

ตุ๊บ!

ผู้ชายอีกคนเดินตรงมาหาฉันก่อนจะชกเข้าที่ท้องน้อยฉันอย่างเเรงจนฉันเเทบทรุดลงไป ถ้าผู้ชายอีกคนไม่ล็อกตัวฉันไว้ ความเจ็บเเล่นเข้าสู่ท้องฉันทำให้ฉันขยับไปไหนไม่ได้ หมอนั่นหยิบผ้าสีขาวผืนนั้นขึ้นมาก่อนจะเอามันมาโปะใส่จมูกฉัน ...

ภาพตรงหน้าฉันมันเลื่อนลางลงเรื่อยๆพร้อมกับสติของฉันที่ตอนนี้เเทบจะคุมมันไม่อยู่.. 

ไม่ไหว..

ฉันไม่ไหวแล้ว...

End Ep.16

-วาววากับบทที่หายไป