[High School] Kiss Me จูบนี้มีเเค่นาย

 
 
     EIFFEL  TALK
 เหตุการณ์ก่อนที่จะเจอซีเคร็ท..
 
"โอ้โห.. นานๆทีไอเฟลคนหล่อจะมาโรงอาหาร แปลกว่ะ" ซันนี่เอ่ยเเซวผมเมื่อได้ยินผมชวนมันกับเพื่อนอีกสองคนนั่นก็คือ คาร์เตอร์ เเละ เลเวล ไปทานข้าวที่โรงอาหารด้วยกันวันนี้
"อะไรดลใจให้ไปที่นั่นวะ" เลเวลมองผมด้วยสายตาจับผิดก่อนจะเดินมาตบบ่าอย่างเเรงเป็นการทักทาย- -* 
"ก็จะอะไร.. ถ้าไม่ใช่เรื่องผู้หญิง" น้ำเสียงนิ่งๆของคาร์เตอร์ทำให้เลเวลกับซันนี่หันไปมองคาร์เตอร์ด้วยความงุนงงก่อนที่จะหันมาจ้องผมด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยคำถามว่า ใคร?
ถูกเเล้วครับ ที่ผมยอมลงทุนลงไปกินข้าวที่โรงอาหารของโรงเรียนก็เพราะเรื่องผู้หญิง ปกติผมไม่ค่อยชอบไปที่นั่นสักเท่าไหร่ เพราะคนเยอะเเถมยังร้อนอีกต่างหาก หงุดหงิดที่สุดเลยหละเเบบนั้น เเต่ผู้หญิงคนนั้นก็ทำให้ผมตัดสินใจที่จะมากินข้าวที่โรงอาหาร เเละผู้หญิงคนนั้นก็ไม่ใช่ใครที่ นอกจาก ซีเคร็ท ผู้หญิงที่ผมชอบไปเเวะเวียนในชีวิตของเธอเเทบจะทุกเวลา-///- พูดเเล้วก็คิดถึงทันทีเเฮะ อยากจะรีบลงไปทานข้าวกับเธอจะเเย่ !
"ว้าว สุดยอดไปเลยว่ะไอเฟล ปกติเห็นนายจะต้องถูกผู้หญิงไล่ตาม เเต่ตอนนี้นายไล่ตามผู้หญิงงั้นเหรอ" ซันนี่พูดขึ้นก่อนจะยิ้มมุมปากเป็นการยั่วยุอารมณ์ของผม เเต่มันก็ไม่ได้ทำให้ผมอารมณ์เสียเเต่อย่างใดเพราะเเค่คิดว่าวันนี้จะได้เจอซีเคร็ทเเละได้กินข้าวกับเธอ ผมก็อารมณ์ดีสุดๆแล้วหละ
 
   ไม่นานนักผมก็เดินลงมาจากอาคารเรียนเเต่เพราะซันนี่เกิดอาการปวดท้องฉับพลันเพราะข้าศึกบุกทะลวง ผมให้พวกผมต้องพาซันนี่ไปเข้าห้องน้ำซะก่อน ผมเลยเเอบไปเดินเล่นข้างๆห้องน้ำที่สร้างเเยกจากอาคารเรียน คือห้องน้ำตรงนี้มันสร้างเเยกออกมาจากอาคารเรียนน่ะเพราะมันเป็นห้องน้ำชายซึ่งกลิ่นมันอาจจะเเรงมาก เขาเลยสร้างเเยกมาไว้ข้างๆ ส่วนห้องน้ำหญิงนั้นจะสร้างไว้บนอาคารเเบบปกติเลย ทำให้พวกผมที่ปวดท้องหรือจะเข้าห้องน้ำจะต้องเดินลงมาข้างล่างเเล้วค่อยเดินกลับไปเรียน -_- ลำบากชะมัดเลย
 "ฉันทำไม่ได้ อย่าบังคับฉันเลย" ในขณะที่ผมเดินๆส่องๆอยู่ผมก็ได้ยินเสียงคนคุยกันหลังต้นไม้ใหญ่ที่อยู่หลังสุดของห้องน้ำ
"ฉันไม่ได้บังคับนายนะ ฉันเเค่ขอร้อง เเค่นี้ทำให้ฉันไม่ได้เลยรึไงกัน" เสียงผู้หญิงดังขึ้น ซึ่งผมกลับคุ้นกับเสียงนี้เสียเหลือเกิน..
"งั้นฉันคงต้องใจร้ายกับเธอหละนะ เพราะฉันไม่ทำตามคำขอร้องของเธอเเน่ เพราะยัยนั่นน่ะคือเพื่อนฉัน" เสียงผู้ชายดังขึ้นก่อนจะมีเสียงฝีเท้าเดินมาทางผม นั่นทำให้ผมต้องรีบหาที่หลบโดยด่วนโดยการที่วิ่งไปซุ่มอยู่หลังพุ่มเเละดูเหตุการณ์ตรงหน้าเเบบเงียบๆเเละเนียนๆ.. ทำให้ผมได้รู้ว่าผู้หญิงเเละผู้ชายที่คุยกันอยู่ตรงนั้นคือ 'ยูริ' ผู้หญิงที่เคยผมคั่วเเละคบหากับเธอ.. เธอคือผู้หญิงที่ผมดูเเลอย่างดีคนหนึ่งเเต่ผมก็เลิกกับเธอเเละตัดสินใจที่จะตกลงกับเธอว่า ผมเเละเธอเป็นเเค่เพื่อนเเละคู่นอนเเค่นั้นก็พอ เเละผู้ชายอีกคนคือ.. 'วาววา' เพื่อนชายของซีเคร็ท เเล้วทำไมสองคนนั้นถึงได้มาอยู่ด้วยกันได้หละ ชักจะแปลกๆเเล้วเเฮะ
"นี่! นายจะเดินหนีฉันเเบบนี้ไม่ได้นะวาววา ไหนนายสัญญาว่าจะอยู่ข้างๆฉันไงหละ ไหนบอกจะไม่ทิ้งฉันไง" ยูริรีบเดินมาดักหน้าวาววาเมื่อเห็นว่าวาววาจะเดินหนีเธอ ส่วนวาววา เมื่อเห็นว่ายูริเดินมาดักหน้าก็หยุดชะงัก
"ฉันอยู่เคียงข้างเธอเสมอยูริ เเต่เป็นเธอเอง.. เป็นเธอที่เดินจากฉันไป ถ้าในตอนนี้ฉันจะเดินหนีเธอไปบ้างคงไม่เป็นไรหรอกใช่มั้ย?" วาววาพูดด้วยสีหน้าเรียบนิ่งเเล้วมองยูริด้วยสายตาเย็นชาเหมือนไม่รู้สึกอะไร เเต่ทำไมคำพูดของสองคนนี้ถึงได้แปลกๆนะ เหมือนจะมีลับลบคมในอะไรสักอย่าง เเล้วทำไมผมถึงได้มานั่งฟังคนอื่นเขาคุยกันด้วยวะเนี่ย- -
"ฉันขอโทษ.. ฉันขอโอกาสอีกสักครั้งได้มั้ยวาววา" ยูริยื่นมือไปจับมือของวาววาขึ้นมาก่อนจะบีบมันไว้เเน่น เหมือนกับว่าไม่อยากให้วาววาไปไหน
"ฉันจะให้อภัยเธอก็ต่อเมื่อเธอสัญญาว่าจะไม่ทำอะไรซีเคร็ท" หื้อ--.. ซีเคร็ท? ทำไมถึงมีชื่อยัยนั่นในบทสนทนาของสองคนนั้นหละ เเล้วยูริจะทำอะไรซีเคร็ท?
"..." ยูริเงียบไปสักพักพร้อมกับปล่อยมือของวาววาลง
"ว่ายังไงหละ พูดสิยูริ"
"ฉันคงสัญญาไม่ได้ ฉันจำเป็นต้องกำจัดยัยนั่นทิ้ง"
"เพราะอะไรหละ"
"เพราะยัยนั่นคือผู้หญิงของไอเฟลยังไงหละ! ทั้งๆที่ผู้หญิงของไอเฟลน่าจะเป็นฉันคนเดียวสิ! เเต่ยัยนั่นกลับมาเเย่งไอเฟลไป ฉันยอมไม่ได้ ยอมไม่ได้เด็ดขาด!" ยูริตะโกนเสียงดังเหมือนคนเสียสติ จนผมอึ้งไปชั่วขณะกับคำพูดของเธอ
"ทำไมเธอจะต้องเดือดร้อนด้วยหละยูริ! เธอจะเป็นผู้หญิงของไอเฟลได้ยังไงกัน! ในเมื่อเธอเป็นแฟนฉัน! อย่าลืมสิ!"
วาววาจับไหล่ทั้งสองข้างของยูริเเล้วเขย่าเธอ มองเเอบเห็นว่ามีน้ำใสๆร่วงออกจากตาทั้งคู่ของวาววา..
"ใช่ ฉันคือเเฟนนาย.. เเต่เเล้วยังไงหละ? ฉันรักไอเฟลนี่นา เเต่ฉันจะไม่ทิ้งนายหรอกนะ" ยูริพูดพร้อมกับยิ้มออกมาทั้งๆที่คำพูดของเธอนั้นมัน.. ผมอธิบายไม่ถูก เเต่ผมเริ่มที่จะปะติปะต่อเรื่องราวออกเเล้วหละ ในตอนนี้ผมสงสารวาววาที่สุด เเละเป็นห่วงซีเคร็ทที่สุดเช่นกัน.. เพราะยูริเป็นผู้หญิงที่ทำได้ทุกอย่างเเม้กระทั่งที่จะฆ่าคน
"งั้นฉันขอให้เธอทิ้งฉันไปเถอะ" วาววาพูดขึ้นก่อนจะผละออกจากยูริเเล้วเดินหนีเธออย่างรวดเร็ว
"กลับมาเดี๋ยวนี้นะวาววา! ฉันสั่งให้นายกลับมาไง! ไอ้บ้า ไอ้ผู้ชายเฮ็งซวย บัดซบที่สุด!" ยูริโวยวายอยู่คนเดียวสักพักใหญ่ด้วยถ้อยคำที่เเสนจะหยาบคาย เเล้วก็ตึงตังเดินออกมาจากตรงนั้น ทำให้ผมตัดสินใจที่จะลุกขึ้นเเล้วเดินหนีออกจากพุ่มไม้..
ในตอนนี้ผมคิดได้เเค่อย่างเดียว..
  คือต้องรีบไปหาซีเคร็ท ก่อนที่จะเกิดอะไรขึ้นกับเธอ
 
ผมเดินมาถึงหน้าห้องน้ำก็พบกับคาร์เตอร์ที่ยืนขมวดคิ้วจนหน้าหมอนั่นดูเครียดๆ
"ซันนี่กับเลเวลหละ" ผมเอ่ยถามคาร์เตอร์
"พวกนั้นไปกันก่อนเเล้วหละ เเต่ไม่เห็นนายมาสักทีฉันเลยอยู่รอ ว่าเเต่นายหายไปไหนมา" คาร์เตอร์มองผมด้วยสายตานิ่งๆ
"ไปเดินเล่นเเถวๆนี้มาน่ะ" ผมตอบอย่างไม่ใส่ใจเเละไม่คิดที่จะเล่าเรื่องที่ผมพึ่งไปเจอให้คาร์เตอร์ฟังในตอนนี้
"ฉันเดาว่า..."
"..."
"นายคงได้ยินเรื่องนั้นมาเเล้วสินะ" ผมชะงักเเละนิ่งอึ้งไปชั่วขณะ ก่อนจะปรับสีหน้าให้เป็นเหมือนเดิม
"เรื่องอะไรของนาย ฉันไม่เห็นจะรู้เรื่อง"
"อย่ามาเสเเสร้ง-_- ฉันเห็นนายนั่งเเอบอยู่หลังพุ่มไม้"
มันไปเห็นตอนไหนกันวะ--
"อย่าบอกนะว่า.. นายก็ได้ยินเรื่องของสองคนนั้น?" ผมถามคาร์เตอร์ เเต่ก็ได้การพยักเป็นคำตอบมาเเทน 
"งั้นก็ดี จะได้คุยกันได้ง่ายๆหน่อย" :)
ผมบอกกับคาร์เตอร์ ก่อนจะลากมันออกมาจากตรงนั้นเเละรีบไปกินข้าว โดยที่ไม่ลืมกำชับมันว่าอย่าเอาเรื่องนี้ไปบอกใครเเม้เเต่ซันนี่ เลเวล หรือเเม้เเต่ซีเคร็ท เพราะผมอยากจะดูว่ายูริจะทำอะไร เเละวาววาจะช่วยยูริรึเปล่า.. เเต่ที่เเน่ๆผมจะไม่ยอมให้ใครมาทำร้ายซีเคร็ทได้ง่ายๆเเน่
 ฉันจะดูเเลเธอเองซีเคร็ท... 
 
 END. Ep.14