[High School] Kiss Me จูบนี้มีเเค่นาย

      SECRET TALK

  "หาววว∼" ฉันหาวเสียงเอื่อยๆหลังจากที่พึ่งตื่นจากการหลับใหลไปหลายชั่วโมง เพราะเมื่อคืนกว่าฉันจะได้นอนก็เล่นเอาซะจนเกือบเช้า ฉันเลยกะจะหยุดเรียน1วันเเละจะขอนอนอยู่บนเตียงอย่างนี้ไปตลอดเลยหละ.. เพราะฉันไม่อยากขยับไปไหน ไม่อยากเจอหน้าใคร เเละไม่อยากที่จะเจอเขาด้วย...

  ฉันหันไปหยิบนาฬิกาที่หัวเตียงขึ้นมาดูก็พบว่าเวลาตอนนี้ก็ใกล้ๆจะเที่ยง นี่ฉันนอนไปกี่ชั่วโมงนะทำไมมาตื่นเอาป่านนี้== ตายล่ะ! วาววาไม่โทรตามฉันเกือบ100สายเลยเรอะ ให้ตายสิ จะไปโรงเรียนก็ไม่ทันซะเเล้ว งั้นขอนอนอยู่บนเตียงเเบบที่ตั้งใจเอาไว้หน่อยเเล้วกันนะ ฉันล้มตัวลงนอนอีกครั้งก่อนจะมองเพดานห้องเเล้วเหม่อลอยคิดถึงเรื่องเมื่อคืน..

    ฉันไม่ควรที่จะไปคิดถึงเรื่องเเบบนั้นกับคนเเบบนั้นสินะ...

จ๊อกก∼ จ๊อกกก∼

 อ๊ะ.. เหมือนท้องฉันจะร้องดังจ๊อกจ๊อกแล้วหละ เป็นสัญญาณบ่งบอกว่าฉันกำลังหิว เเละหิวมากๆซะด้วยสิ เพราะอย่างนั้นจะรอช้าอยู่ใย รีบไปหาอะไรกินสิคะ! 

ฉันลุกตึงตังเข้าห้องน้ำเพื่อล้างหน้าเเปรงฟันก่อนจะไปหาอะไรกิน เเต่พอฉันก้าวขาเข้าห้องน้ำเเล้วส่องกระจก...

ผ่างง!

 "ยัยนี่มันใครกันเนี่ย... ใช่ฉันเเน่เหรอ ทำไมหน้าถึงได้โทรมขนาดนี้ T^T" ฉันมองหน้าตัวเองที่ทั้งโทรม ขอบตาดำเป็นหมีเเพนด้าก็ไม่ปาน ไหนจะผมเผ้าที่ยุ่งเหยิงฟูฟ่องละอองฟิ่ว หน้าซีดเผือกเป็นไก่ต้มปากก็แดงเเจ๊ดเหมือนคนเป็นไข้.. ดูรวมๆแล้วมีเสน่ห์เหลือเกิ้นนน 

ทำไมหน้าฉันถึงได้โทรมากมายขนาดนี้เนี่ย ให้ตายเถอะ เหมือนคนที่พึ่งเจอผีเเล้ววิ่งตลอดทั้งคืนมาอย่างนั้น 

 บอกฉันสิว่าฉันรักเธอมากเกินไป บอกสิบอก..∼

เสียงโทรศัพท์ของฉันดังขึ้นทำให้ฉันรีบเดินออกจากห้องน้ำก่อนที่จะช็อกตายคากระจกเพราะเห็นสภาพหน้าตัวเอง

ฉันเดินไปหยิบโทรศัพท์ก่อนจะมองหน้าจอเเละชื่อ 'วาววา' ก็ปรากฏขึ้น ทำให้ฉันรีบกดรับสายเเทนจะทันที

"ฮัลโหลลล" ฉันกรอกเสียงลงไปเเบบปกติ

[ ยัยซี! ทำไมแกไม่มาโรงเรียนหา! ไปโดดเรียนที่ไหนทำไมไม่เรียกฉัน ยัยเพื่อนเลว ยัยเพื่อนชั่ว ปล่อยฉันทิ้งไว้ที่นี่ได้ยังไง เเล้วเเบบนี้ฉันจะนั่งกินข้าวกับใครห้ะ! แกกล้าดียังไงโดดเรียนหนีไปเที่ยวคนเดียวเเล้วทิ้งฉัน ยัย!@##@$%^$%+ ] พอฉันกดรับเเละกรอกเสียงลงไป ฉันก็ได้เสียงตอบรับที่บ่นแกมด่าสารพัดไม่หยุด.. แถมไม่เหลือช่องว่างไว้ให้ฉันพูดแก้ตัวหรืออธิบายเลยสักนิด ด่าฉันเเบบไวไฟแลบมากTT ผู้ชายอะไรบ่นยิ่งกว่าป้าฉันอีก ผีเจาะปากมาพูดรึไง ไอ้เพื่อนบ้า!

"ใจเย็นๆก่อนสิวา ฉันไม่ได้โดดเรียนสักหน่อย เเค่รู้สึกไม่สบายเลยอยากจะพักอยู่ที่ห้องก็เเค่นั้น" สุดท้ายฉันก็ได้พูดแก้ตัวสักที 

[ ไม่สบายเหรอ เป็นอะไรมากรึเปล่า ] วาววาตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงที่อ่อนลงกว่าเมื่อกี้

"อ๋อไม่หรอก แค่ตัวร้อนเเล้วก็เพลียๆไม่มีเเรงน่ะ" ฉันตอบกลับวาววาไป พลางเดินเข้าไปหาอะไรกินที่ครัว

[ ให้ฉันออกไปหาแกที่คอนโดมั้ย นี่พักเที่ยงพอดี จะได้โดดคาบบ่ายไปด้วยเลย ] เอ๊ะ! ความคิดบ้าบอนี่มันอะไรกัน สรุปเป็นห่วงเพื่อนหรือเเค่อยากโดดเรียนกันเเน่ ไอ้เพื่อนบ้า

"ไม่ต้องเลย แกอยู่ในโรงเรียนนั่นแหละ แล้วก็ห้ามโดดเรียนคาบบ่ายด้วยไม่งั้น ฉันโทรฟ้องผอ.เเน่" ฉันขู่วาววาโดยการที่เอาชื่อผอ.มาอ้าง หรือผอ.ที่ว่านั่นก็คือพ่อของวาววานั่นเอง ผอ.เป็นคนที่โหดมากเเละมีนักเรียนหลายคนที่ทำผิดต่อกฏโรงเรียนก็โดนไล่ออก บ้างก็โดนตีก้นต่อหน้านักเรียนหลายคนที่หน้าเสาธง เเละวาววาเองก็ไม่มีข้อยกเว้นเช่นกัน

[ อย่านะเว้ย! โอเคๆ ฉันไม่ไปก็ได้ เเกเองก็ดูเเลตัวเองด้วยนะ ฉันไปก่อนนะนัดใครบางคนไว้ ]

ติ๊ด

สิ้นเสียงวาววาสายก็ถูกตัดไป จะว่าไปเนี่ย.. นัดใครบางคนนี่มันใครกันนะ ผู้หญิงที่ไหนรึเปล่า? เเต่วาววาไม่น่าจะใช่คนที่สนใจผู้หญิงที่ขนาดจะต้องไปตามนัดนี่นา เเต่ช่างเถอะ-.- จะใส่ใจทำไม ตอนนี้ฉันต้องหาอะไรใส่ท้องสิ! ฉันเปิดตู้เย็นเเต่ก็พบกับความว่างเปล่า.. ไม่มีเเม้เเต่ขนมหรืออะไรรองท้องนอกจากน้ำ1ขวด มาม่าก็ไม่มีเลยรึไงกัน เเบบนี้ฉันจะทำยังไงเล่าT^T คงจะต้องเดินลงไปซื้อที่ข้างล่างสินะ บ้าจริง..

  ฉันเดินหยิบผ้าเช็ดตัวเดินเข้าห้องน้ำเเละจัดการอาบน้ำเพื่อชำระล้างสิ่งสกปรกให้ออกจากร่างกาย เเละในขณะนั้นภาพของไอเฟลก็ลอยเข้ามาในหัวของฉันเต็มไปหมด.. อ่าให้ตายสิ ทำไมต้องมาคิดถึงหมอนั่นด้วยนะ ฉันส่ายหัวเพื่อสลัดความคิดเเละภาพพวกนั้นให้ออกไปพ้นๆสักทีเพราะมันกำลังจะทำให้ฉันกลายเป็นบ้าอยู่เเล้ว !

 10นาทีต่อมา...

ฉันเดินไปหยิบเสื้อกล้ามสีดำมาใส่ เเละใส่กางเกงยีนส์สีดำขาสั้นจากนั้นก็สวมเสื้อสีขาวบางๆทับเสื้อกล้ามเพื่อให้มันดูไม่โป๊หรือเปิดเผยจนเกินไป ก่อนจะเดินไปที่หน้ากระจกเเละจัดการทานั่นทานี่นิดหน่อย หวีผมให้ตรงเเละฉีดน้ำหอมกลิ่นสตอเบอร์รี่กลิ่นสุดที่รักของฉัน ฉันยืนส่องกระจกอีกครั้งเพื่อให้มั่นใจว่าหน้าฉันไม่โทรมเหมือนครั้งก่อน เพราะตอนนี้มันดูมีชีวิตชีวามากกว่าตอนนั้นเยอะ เอาหละ..

 ออกไปซื้อของกินกันเถอะ !

    EIFFEL  TALK

ผมนั่งคิด นอนคิด ยืนคิด นั่งยองๆคิด หรือเเม้กระทั่งตีลังกาคิด.. เเละตอนนี้ผมกำลังคิดหนักมากด้วยเกี่ยวกับเรื่องของซีเคร็ท คำพูดที่เธอได้พูดกับผมเมื่อคืน น้ำเสียงของเธอที่พูดออกมาเหมือนกำลังเจ็บปวด.. สายตาว่างเปล่าทุกครั้งที่มองมาที่ผม นั่นทำให้ผมรู้สึกใจสั่นอย่างบอกไม่ถูกกับผู้หญิงคนนี้ ผมไม่ปฏิเสธว่าปากเธอนั้นน่าจูบมากขนาดไหน แต่ผมก็ไม่ได้เป็นพวกโรคจิตที่ชอบจูบผู้หญิงหรอกนะ ส่วนใหญ่ผมไม่ค่อยจูบกับผู้หญิงคนไหนหลายๆครั้งหรอกนะ เเต่กับซีเคร็ทมันตรงกันข้าม ยัยนั่นไม่ได้มีอะไรที่โดดเด่น ไม่ได้ตรงกับสเป็คผมสักนิด นิสัยยังเเก่นห้าวไม่สมกับเป็นกุลสตรี-_- เเต่ผมกลับต้องการเธอ.. เเละทุกครั้งที่จูบเธอผมต้องการเธอมากขึ้นเรื่อยๆเเบบยากที่จะหยุด เเต่ผมก็ต้องจำใจหยุดเพราะไม่อยากทำร้ายเธอ ถ้าเป็นผู้หญิงคนอื่นป่านนี้เสร็จผมไปเรียบร้อยเเล้วหละผมไม่อยากให้เหลือรอดมาถึงวันนี้หรอก 

  เเต่เเล้วเมื่อคืน เธอได้พูดบางอย่างออกมาก่อนจะปิดประตูห้องหนีผมไป ผมนำคำพูดของเธอกลับมาคิดทบทวนเเล้วหลายครั้ง.. ผมก็สรุปผลได้ว่าผมได้ทำร้ายจิตใจเธอมากเกินไปจริงๆ ผมเล่นกับความรู้สึกของผู้หญิงผมต้องการเพียงเเค่เล่นสนุกร่างกายของเธอจนกว่าผมจะพอใจ เมื่อผมพอใจก็ทิ้งผู้หญิงพวกนั้นเเละเปลี่ยนคนใหม่ไปเรื่อยๆ เเละผมอาจจะทำเเบบนี้กับซีเคร็ทถ้าเกิดผมไม่รู้สึกบางอย่างกับเธอซะก่อน ผมถึงได้บอกไงหละว่าเธอต่างจากคนอื่น

เเต่จะยังไงก็เถอะ ดูเหมือนเธอจะโกรธผมมากจนไม่อยากเจอหน้าผมเเล้วหละ เเต่นั้นมันก็ดีสำหรับผมเเล้วไม่ใช่เหรอที่ยัยหายออกไปจากชีวิตผมโดยที่ไม่โดนทำร้ายน่ะ เเบบนี้มันก็ดีเเล้วเธอมันน่ารำคาญมาก ผมเริ่มเบื่อเธอเต็มทน!

...

..

 เบื่อก็บ้าเเล้ว ผมกลับต้องการเจอเธอมากกว่าเดิมอีก ต้องการอธิบายให้เธอเข้าใจ ผมอยากให้เธอกลับมาคุยกับผมเหมือนเดิมเเต่ผมก็ไม่รู้จะทำยังไง ผมไม่เคยง้อผู้หญิงเลยนะเพราะผมมองว่ามันเป็นเรื่องไร้สาระไงหละ

  "ฉันจะยังไงดี..." ผมพูดกับตัวเองเบาๆเเล้วลุกออกจากเก้าอี้ก่อนจะเดินไปเดินมาอย่างครุ่นคิด บางทีถ้าผมออกไปเดินสูดอากาศข้างนอกมันอาจจะทำให้ผมคิดอะไรดีๆออกก็ได้นะ ผมกำลังหิวพอดี งั้นลงไปหาอะไรกินดีกว่า

   SECRET TALK

  "อันนี้ก็น่ากินแฮะ" ฉันเดินเลือกของกินใส่ตะกร้าในเซฟมาร์ทข้างล่างของคอนโด ฉันเลือก เลือก เลือก เเละเลือก.. จนตอนนี้ของกินเต็มตะกร้าไปหมดเเล้ว ไหนจะนม ขนม ของกินที่ต้องเวฟ มาม่า โอ้ยเยอะเเยะ กินได้ยันเดือนหน้าเลย=0=

 "ทั้งหมด 546บาทค่ะ" เสียงพนักงานดังขึ้นเมื่อบอกจำนวนเงินที่ฉันต้องจ่าย 

  ฉันจ่ายเงินตามจำนวนก่อนจะเดินหอบของพะรุงพะรังออกจากเซฟมาร์ท ทำไมของมันเยอะขนาดนี้เนี่ยโถ่เอ้ย ไม่น่าเลือกของเยอะเเยะเลย ลำบากตอนถือกลับห้องมั้ยหละ-.-

ตุ๊บ! 

โอ๊ะ! ของหล่นจนได้สิน่า ให้ตายเถอะแบบนี้ฉันจะเดินถือหมดนี่ถึงห้องมั้ยหละชาตินี้ ฉันก้มลงจะเก็บถุงของที่ตก..

"ให้ช่วยถือของมั้ยครับ" น้ำเสียงทุ้มเอ่ยขึ้นหลังจากที่ฉันก้มลงเก็บของ เเต่ทำไมเสียงนี้คุ้นจังเลยนะ

"ไม่เป็นไรค่ะขอบคุณมาก.. นะ-นาย!..." เมื่อเงยหน้าสบตากับเจ้าของเสียงฉันก็พบว่าเขาคือ 'ไอเฟล' คนที่ฉันหลบหน้าไม่อยากเจอเเทบตายT^T สุดท้ายฉันก็เจอนายจนได้สินะ 

พรวด! ตุ๊บ

ถุงของทุกอย่างหล่นลงจากมือฉันก่อนจะเป็นร่างของฉันที่ทรุดฮวบลงกับพื้น อ๊ะ.. ทำไมมันมัวๆเเถบยังเวียนหัวเเบบนี้นะ ให้ตายเถอะ แรงฉันหายไปไหนหมด..

"เฮ้ย! นี่เธอเป็นอะไรน่ะ ไหวรึเปล่า" ไอเฟลเข้ามาประคองตัวฉันให้ลุกขึ้นก่อนจะตบหน้าฉันเบาๆเพื่อเรียกสติคืน 

"อื้ม.. ฉันไม่เป็นไร" ฉันตอบเขาเบาๆก่อนจะผลักเขาออก ซึ่งเขาก็ยอมปล่อยฉันเเละยืนมองเฉยๆ ฉันเห็นว่าเขาไม่มีทีท่าอะไรเหมือนครั้งก่อนเลยตัดสินใจที่จะหอบถุงเเล้วรีบกลับเข้าห้อง เเต่..

"มานี่มา ฉันช่วยถือเอง" เขาก้มลงมาถือถุงของทั้งหมดของฉันด้วยสีหน้าที่ปกติ ไม่ได้บ่งบอกเลยสักนิดว่าหนักทั้งๆที่ถุงนั่นมันเยอะมาก.. 

"ไม่ต้อง ฉันจะถือเอง วางของลงซะ" ฉันบอกเขาด้วยน้ำเสียงนิ่งๆเเล้วจ้องตาเขา ส่วนเขาก็จ้องตาฉันกลับเเวบนึงที่ฉันเห็นนัยน์ตาของเขาสั่นไหวเเต่เเค่เสี้ยววินาทีมันก็กลับมาเป็นนัยน์ตาที่เเข็งกร้าวเหมือนเดิม

"ห้องเธออยู่ที่ไหนบอกฉันมา ฉันจะเอาของไปเก็บให้" เขาไม่ฟังในสิ่งที่ฉันบอกเเต่กลับเดินหันหลังให้ฉันเเละตรงไปทางลิฟท์นั่นทำให้ฉันอารมณ์พุ่งปรี๊ดเลยทีเดียว

"อย่ามาเมินฉันนะไอเฟล! วางของฉันลงเเล้วไสหัวไปไหนก็ไปซะ ฉันไม่อยากเจอหน้านาย! เลิกทำตัวเเบบนี้สักทีเถอะ!" ฉันวิ่งไปดักหน้าเขาก่อนจะตะโกนใส่หน้าเขาด้วยความอดทนอย่างไม่อายคนที่เดินผ่านไปผ่านมาว่าจะมองเราสองคนว่ายังไง 

"แล้วยังไงหละ.. ต่อให้ฉันไม่เมินเธอเธอก็จะยังโกรธฉันอยู่ดี เธอก็ยังคิดที่จะหลบหน้าฉันโดยที่ไม่ฟังฉันอธิบายเลยสักนิด..." ไอเฟลหลุบสายตาลงมองพื้นโดยที่ไม่กล้าสบตาฉัน ดวงดาวของเขาฉายเเววเศร้าออกมาจนฉันสัมผัสได้ เขาไม่ได้หลอกแน่ๆ.. ดวงดาวเศร้าสร้อยเเบบนั้นฉันรู้จักดี ฉันเคยเห็นมันมาก่อน.. มันเป็นดวงดาวตาของคนเจ็บปวดมากๆยังไงหละ

"..ต่อให้ฉันจะทำดีกับเธอยังไงเธอคงจะไม่อยากเจอหน้าฉันอยู่ดี เพราะเธอคงเกลียดผู้ชายอย่างฉันไปแล้ว.. ฉันเข้าใจว่าฉันเคยทำให้เธอเสียความรู้สึก..." เขามองหน้าฉัน

"พูดบ้าอะไรของนาย.." 

"ใช่ ฉันมันบ้า.. บ้าที่ดันไปจูบกับผู้หญิงอย่างเธอเเล้วตั้งกฏบ้าบอนั่นขึ้นทั้งที่จริงๆฉันก็เเค่อยากจะจูบเธอ! รู้มั้ยซีเคร็ท ปากเธอมันน่าจูบมากเเค่ไหน! ปากเธอมันทั้งนิ่ม ทั้งหวาน ทั้ง--อุ๊บส์!" ฉันรีบเอามือปิดปากไอเฟลเอาไว้ เพราะอยู่ๆหมอนั่นก็ตะโกนเสียงดังจนประชาชนที่เขายืนดูอยู่ให้ความสนใจมากยิ่งขึ้น ยิ่งด้วยที่ว่าไอเฟลพูดเรื่องจูบเเถมยังตะโกนว่าปากฉันนิ่ม อ้ากกก! ฉันจะบ้าตายกับไอ้ผู้ชายคนนี้TT

"หุบปากเเล้วรีบตามฉันมาซะ !" ฉันเอามือออกจากปากเขาเเล้วมองเขาด้วยสายตาอาฆาต 

"ฉันจะไม่ไปไหนทั้งนั้น จนกว่าเธอจะให้อภัยฉัน!" เขาตะโกนขึ้นอีกครั้งเเล้วทำท่างอแงเหมือนเด็ก ฉันแอบเห็นว่าคนที่ดูเราอยู่กำลังกระซิบกระซาบกันเเล้วหัวเราะ=[]=

"โอเคๆ! ฉันให้อภัยนายเเล้ว ฉันเลิกโกรธนายเเล้วเพราะงั้นรีบๆตามฉันมาเร็วๆเข้า ไม่งั้นฉันจะโกรธนายตลอดชีวิต!" ฉันบอกเขาก่อนจะรีบวิ่งเข้าลิฟท์ ส่วนเขาก็ยิ้มเเล้วทำหน้าชื่นบานเหมือนคนมีความสุขสุดๆจากนั้นก็หอบของเเล้ววิ่งเข้าลิฟท์พร้อมๆกับฉัน

ตึ่ง

หลังจากลิฟท์เปิดออกฉันก็เดินออกมาจาลิฟท์พร้อมๆกับไอเฟลจนมาถึงหน้าห้อง ฉันจึงหยิบกุญเเจออกมาไขประตูเเละเปิดมันออก ส่วนไอเฟลก็เดินเข้าห้องฉันอย่างรู้งาน

"เอาของวางไว้ที่เคาน์เตอร์ตรงนั้นนะ" ฉันเดินตามเขาเข้าไปในห้องเเล้วชี้ไปที่เคาน์เตอร์ หลังจากนั้นเขาก็เอาถุงของทั้งหมดไปวางไว้ ฉันเเอบได้ยินเขาถอนหายใจเหนื่อยแรงๆออกมาด้วยเเหละ แสดงว่ามันต้องหนักมากๆเลย=0=

"ขอบคุณนะ" ฉันบอกเขา

"เเค่เธอหายโกรธฉัน ฉันก็โอเคเเล้วหละ"^^ 

"อืม" ฉันตอบเขาสั้นๆก่อนจะยืนนิ่งเเละมองเขา ส่วนเขาก็มองไปรอบๆห้องของฉัน เดินไปนั่งโซฟาบ้าง เดินไปหยิบเเจกันบ้าง ดูรูปภาพที่ติดข้างฝาผนังบ้าง นี่นายคิดว่าห้องฉันเป็นร้ายขายของรึไง ถึงจะได้เดินชมของว่าอันถูกใจไม่ถูกใจน่ะห้ะ!--

"ฉันว่านายควรกลับไปได้เเล้วนะ" ฉันพูดกับเขา นั่นทำให้เขาหยุดชะงักเเล้วหันมามองฉันก่อนจะเดินเข้ามาใกล้ๆ

"เธอกำลังไล่ฉันเหรอ :) " เขาพูดด้วยน้ำเสียงยียวนก่อนจะยิ้มกวนเเล้วเอามือที่เป็นปลาหมึกของเขาดันเอวของฉันให้ติดกับเขา จนตอนนี้ฉันตัวกิบกับเขาเป็นที่เรียบร้อย พอฉันเงยหน้าขึ้นไปมองเขาหน้าของเราก็ห่างกันเเค่ไม่กี่เซน.. จมูกจะติดกันอยู่เเล้ว>///<

"ปะ..ปล่อย ปล่อยฉันนะไอเฟล!" ฉันบอกเขาเเต่เหมือนเขาจะเมินคำพูดของฉันไปโดยสิ้นเชิง เเถมยังกอดรัดฉันเเน่นยิ่งกว่าเดิมอีก 

"เธอทำฉันเเทบบ้า รู้ไว้ซะด้วย" 

"อะ..อื้อ!" 

ไอเฟลประกบริมฝีปากของฉันทีที่ฉันยังไม่ทันได้พูดจบ เขาจูบบดขยี้ริมฝีปากของฉันราวกับเขารอสิ่งๆนี้มานานจนห้ามใจไม่ไหว ฉันพยายามดิ้นให้หลุดจากการจับกุมของเขาเเต่เหมือนยิ่งฉันดิ้นเขายิ่งกอดรัดฉันเเน่นมากขึ้น เขาอุ้มฉันขึ้นในขณะที่จูบกับฉันอยู่เเล้วพาฉันเดินไปที่โซฟาก่อนจะวางฉันลงอย่างเบามือ

"เธอทำฉันคลั่งนะซีเคร็ท.. ฉันจะคลั่งตายอยู่เเล้ว" เขามองฉันด้วยเเววตาที่สั่นไหว ส่วนฉันก็ได้เเต่หน้าแดงด้วยความอาย ความรู้สึกใจเต้นเเละอยากให้เขาทำต่อนี่มันอะไร!(?)

"บอกฉันสิว่าเธอไม่ต้องการ..." เขามองหน้าฉันพร้อมกับลูบหน้าฉันเบาๆ

"ฉัน.. ฉันต้องการ" ฉันตอบเขา ก่อนจะโน้มคอเขาลงมาเเละประกบริมฝีปากกับเขาอย่างนุ่มนวล เขาเองก็จูบฉันตอบอย่างแผ่วเบาก่อนจะเริ่มจูบบดขยี้หนักหน่วงขึ้นเรื่อยๆจนฉันอ่อนระทวย มือเขาลูบไปที่ต้นขาฉันนั่นทำให้ฉันเผลอเกร็งด้วยความตกใจก่อนจะจับไหล่เขาเเน่น 

เขาหยุดจูบฉันก่อนจะเลื่อนลงมาซุกไซร้ที่ต้นคอของฉัน ก่อนจะดูดเเละขบเม้มมันจบเกิดรอยแดง มันทำให้ฉันคุมสติไม่อยู่เเล้วเตลิดไปกับสัมผัสที่เขามอบให้กับฉัน มือหนาเลื่อนไปถอดเสื้อกันหนาวสีขาวของฉันออกก่อนจะโยนมันออกนอกโซฟาไป เผยให้เห็นเสื้อกล้ามสีดำที่รัดรูปเเละโค้งเว้าทำให้เห็นสัดส่วนต่างๆอย่างชัดเจน เเละเขาก็ไม่รอช้าที่จะถอดมันออกตามเสื้อกันหนาวไป ตอนนี้ฉันเหลือเเค่เสื้อชั้นในเเละกางเกงยีนส์ขาสั้นสีดำ 

  เขาก้มลงมาจูบฉันอีกครั้งก่อนจะสอดลิ้นเขามาในปากฉันเพื่อตักตวงความหวานพร้อมกับตวัดเกี่ยวลิ้นกับฉัน มือของเขาเลื่อนไปปลดตะขอเสื้อชั้นในของฉันเเละมันกำลังจะหลุดออก..

พรวดด! 

"ฉันทำไม่ได้! ฉันขอโทษ.. ฉัน... โถ่เว้ย!" จู่ๆไอเฟลก็ลุกออกไปทั้งอย่างนั้นก่อนจะคร่ำครวญเเล้วนั่งหันหลังให้ฉันก่อนจะทึ้งผมตัวเองเหมือนคนบ้า ส่วนฉันพอได้สติก็รีบใส่เสื้อผ้าให้เรียบร้อยดังเดิมเเล้วเอาหมอนอิงที่โซฟามากอด

"ซีเคร็ท.. คือฉัน ฉันขอโทษ ฉันขอโทษจริงๆฉันควบคุมตัวเองไม่ได้เวลาที่อยู่กับเธอ ยิ่งเธอพูดว่าต้องการเเล้ว.." เขาก้มหน้าเเล้วพูดเหมือนกับรู้สึกผิดกับสิ่งที่ทำเมื่อกี้ ส่วนฉันก็ได้เเต่พยักหน้าเเล้วไม่ได้พูดอะไรตอบ เพราะมันทำให้ฉันรู้สึกดีถึงจะอายไปนิดๆก็เถอะ//-//

"ช่างมันเถอะ ฉันจะถือว่ามันไม่เคยเกิดขึ้น" ฉันบอกปัดๆไป ไม่นานนักเขาก็หันหน้ามามองฉัน

"เธอพูดเเบบนี้อีกเเล้วนะยัยบ้า โดนผู้ชายจูบเเถมจะปล้ำยังจะมาบอกว่าช่างมันเถอะอยู่ได้" เขาหันมาพูดกับฉันพร้อมกับทำหน้าดุ

"เอ้า ก็เเล้วจะให้ฉันพูดว่ายังไงหละ ช่วยรับผิดชอบฉันด้วยเหรอ ? หรือ เเต่งงานกับฉันนะนายพรากจูบฉันไป ไอ้ชั่ว? เเบบนี้รึเปล่า" ฉันดัดเสียงเเล้วพูดในประโยคที่พูดไปเพื่อล้อเลียนไอเฟล เเต่นั่นมันเหมือนกับทำเขาอารมณ์เสีย หึ!-^-

อารมณ์เสียตายไปเลย ไอ้ผู้ชายหื่นกาม!

"ใช่เเบบนั้นเเหละ เเต่ถ้าเธอต้องการเเบบนั้นฉันยินดีจะทำให้ก็ได้นะ:)" เขาหันมาพูดกับฉันพร้อมกับยิ้มกวนๆ บ้าบอจะมารับผิดชอบอะไรกันหละ กับอีเเค่จูบ จูบหมาฉันยังเคยจูบมาเเล้วเลยเถอะ-.-

"จะบ้ารึไง เลิกพูดอะไรที่ไร้สาระสักที เเล้วก็กลับห้องของนายไปได้เเล้ว" ฉันพูดก่อนจะฟาดหมอนใส่เขาเข้าจังๆเเต่เขาก็เเค่รับหมอนเเล้วก็หันกลับมายิ้มกวนๆใส่ฉัน 

"โอเคๆฉันไปแล้วก็ได้ เเต่ก่อนไปเอาหูมานี่สิ ฉันมีอะไรจะบอก" เขาทำท่าจะกระซิบฉัน ฉันจึงเอียงหูไปหาเขาด้วยความอยากรู้

จุ๊บ!

0////0

"ไปละ!" เขาพูดก่อนจะยิ้มเเล้ววิ่งออกจากห้อง ทิ้งฉันขวบเขินอยู่คนเดียวในห้อง..

ไอ้บ้านั่นมันหลอกจุ๊บแก้มฉัน ให้ตายเถอะ! ฉันตามหมอนั่นไม่ทันจริงๆ 

    ฉันเเพ้ให้กับนายเเล้วจริงๆไอเฟล.. ///

  End. SECRET TALK

     End Ep.11 .