[High School] Kiss Me จูบนี้มีเเค่นาย

   SECRET TALK
 
   "ไอเฟล!.." ฉันร้องเสียงหลงก่อนจะผลักไอเฟลออกจากการจูบของเขาเมื่อกี้ นัยน์ตาฉันร้อนผ่าวเป็นเพราะน้ำตาของฉันมันกำลังจะไหล.. ทุกครั้งที่ฉันนึกถึงคำพูดของผู้หญิงคนนั้นเเละท่าทางที่เขาควงเเขนกับผู้หญิงคนนั้นมันทำให้ฉันเจ็บจนเเทบจะบ้าทุกครั้งไป..
"ซีเคร็ท... ฉัน-ฉัน..." เขาทำท่าทางกระอุกกระอักเเล้วก้มหน้า
"ฉันอยากกลับบ้าน" ฉันบอกเขาก่อนจะหันมองไปทางอื่นเป็นเชิงบอกว่าฉันไม่อยากจะมองเขาในตอนนี้ 
"ได้ ฉันจะพาเธอกลับ" เขาเงยหน้าขึ้นมองเเล้วพูดกับฉัน เขาเอื้อมมือมาเพื่อที่จะจับมือฉันเเต่ฉันไหวตัวทันเลยเบี่ยงตัวหลบเเล้วเดินชนเขาออกมาจากตรงนั้น เขาทำสีหน้าไม่เข้าใจเเล้วหันมามองฉันเเต่ฉันก็ทำได้เเค่มองเขาด้วยหางตาเเล้วรีบเดินหนี 
 
 "อย่ารีบเดินนักสิ" ไอเฟลกึ่งวิ่งกึ่งเดินมาเเล้ววิ่งมาหยุดที่ข้างๆฉัน ฉันพึ่งสังเกตว่าเขาหอบหายใจแรงมาก-0- จะเหนื่อยอะไรขนาดนั้น
"เฮ้ยไอ้เฟล หายหัวไปไหนมาวะ" เสียงทุ้มของใครนอกจากพวกเราดังขึ้น ฉันหันไปมองต้นเสียงก็พบว่าเขาเป็นผู้ชายสูงไล่เลี่ยกันกับไอเฟล เสื้อสีดำที่เขาใส่ขับกับผิวขาวซีด นัยน์ตาสีดำสนิทที่มองผ่านหน้ากากสีทองนั้นจ้องมาที่ฉัน ผมสีดับขลับถูกเซ็ตให้อยู่ทรง เป๊ะเว่อร์!=//0//=
"โทษทีว่ะ พอดีไปตามเเฟนมา แฟนฉันเข้าห้องน้ำนานไปหน่อย" ไอเฟลพูดพร้อมกับดึงฉันมากอด
แต่เดี๋ยวนะ-.- แฟนเหรอ!
"ฉันไม่ใช่เเฟนนาย ทีสำคัญฉันจะกลับบ้าน รีบไปส่งฉันซักที" ฉันตีหน้านิ่งเเล้วเดินออกมาจากการกอดของเขาก่อนจะมุ่งหน้าเดินออกจากผับบ้านี่ 
 
   ตอนนี้ฉันอยู่บนรถกับไอเฟลสองคน เเน่นอนว่าเราไม่ได้คุยอะไรกันเลยซึ่งตอนนี้ ฉันได้ยินเเต่เสียงถอนหายใจตัวเองเพราะฉันถอนหายใจมาร้อยกว่ารอบเเล้วT^T ในหัวฉันคิดถึงเเต่เรื่องนั้นตลอดเวลาพอคิดถึงเเล้วฉันก็จะปลง พอปลงฉันก็จะถอนหายใจมันเป็นเเบบนี้มาตั้งเเต่ฉันก้าวขึ้นรถไอเฟล
"ถอนหายใจทำไม คิดอะไรอยู่งั้นหรอ" ไอเฟลถามฉันหลังจากที่เขาจอดเราอยู่หน้าคอนโดฉัน
"ขอบคุณที่มาส่ง" ฉันเลี่ยงคำตอบเขาเเละรีบก้าวลงจากรถของเขาเพราะในตอนนี้ฉันไม่อยากเจอหน้าเขาเลยสักนิด
"เฮ้เดี๋ยวสิ! เธอเป็นอะไรของเธอกันเนี่ยห้ะ" เขารีบเดินตามฉันเข้ามาในลิฟท์ก่อนที่ฉันจะกดลิฟท์เเล้วให้ประตูหนีบเขา
"นายตามฉันมาทำไม ต้องการอะไร!" ฉันหันไปถามเขาด้วยอารมณ์ฉุนเฉียวเเล้วจ้องเขาเขม่งเเต่ฉันก็ได้รับเพียงความเงียบเป็นคำตอบ
ติ๊ง!
เสียงติ๊งดังขึ้นหลังจากนั้นประตูลิฟท์ก็เปิดฉันจึงไม่รอช้ารีบเดินจ้ำอ้าวออกจากลิฟท์เพื่อที่จะเข้าห้อง เเต่ถึงอย่างนั้นไอเฟลก็ยังคงตามฉันมาติดๆ 
"เธอจะหนีฉันไปถึงไหนซีเคร็ท มีอะไรก็คุยกันดีๆสิวะ! ฉันชักจะทนไม่ไหวเเล้วนะ!" เขาพูดเสียงดังโดยที่ไม่กลัวคนข้างห้องจะออกมาด่า ส่วนฉันที่รีบวิ่งมาถึงหน้าห้องก็รีบเปิดประตูห้องโดยที่ไม่สนใจเสียงโวยวายของไอเฟลที่ตอนนี้เขาเหมือนก็อตซิลล่าที่พร้อมจะทำลายตึกนี้ 
กึกๆ แกร๊ก! 
ฉันเปิดเปิดประตูห้องทันทีหลังจากไขกุญเเจเสร็จ เเต่ไม่ทันที่ขาจะก้าวเข้าห้องมือหนาของไอเฟลก็กระชากฉันให้หันกลับไปหาเขา
"อย่าบังคับให้ฉันต้องรุนเเรงซีเคร็ท บอกฉันมาเธอเป็นอะไรกันเเน่" เขาบีบเเขนฉันเเน่นเเล้วจ้องฉันอย่างจะกินเลือดกินเนื้อ ไปโกรธใครมาTT
"เหอะ นายคิดว่าฉันจะอารมณ์ดีงั้นเหรอหลังจากที่ได้รู้ว่าฉันเป็นเเค่ของเล่นของใครบางคน" ฉันตอกกลับไอเฟล
"....."
"นายคิดว่าฉันต้องฉีกยิ้มเเล้วพูดว่า โอ้โห! ฉันดีใจจังเลยที่ฉันได้เป็นเเค่ของเล่นชิ้นใหม่ของนาย อีกไม่นานนายก็จะทิ้งฉัน เเบบนี้หรอ!"
"....."
"ฉันมีความรู้สึกนะไอเฟล.. ฉันไม่ใช่เเค่ของเล่นของใครที่จะมาเล่นด้วยพอเจออันใหม่ที่ถูกตาถูกใจก็ทิ้ง ฉันเจ็บเป็น ฉันเกลียดความรู้สึกนี้.."
"....."
"ขอร้องหละ... อย่าทำให้ฉันรู้สึกหรือเจ็บไปมากกว่านี้ ไปซะ" ฉันพูดเเบบไม่ให้เขาตั้งตัวก่อนจะเเกะมือเขาออกเเล้วรีบเดินกลับเข้าไป.. ฉันเหลือบมองเขาเเว๊บนึง เขาทำหน้าตาเหมือนจะร้องไห้เเละมีน้ำใสๆเกาะขอบตา..
ไม่จริง.. คนอย่างเขาเนี่ยนะ
จะร้องไห้..
ปัง!
ฉันปิดประตูห้องลงก่อนจะทรุดอยู่ตรงนั้นหลังจากนั้นน้ำตาจากที่ไหนไม่รู้ก็ทะลักออกมาเป็นสาย.. ฉันนั่งร้องไห้ไม่ยอมลุกไปไหน ฉันเจ็บเหลือเกิน อ่อนเเอเหลือเกิน... ฉันเเพ้เเล้ว
เเพ้ให้กับคนอย่างเขา.. ฉันเผลอชอบเขาไปจริงๆซะเเล้วหละ ผู้ชายร้ายกาจคนนั้น....
 
END TALK