แม่แก้วกลางใจ

มาแล้วจร้า....

ในห้วงคำนึง.

"อืมมมม เอาใหญ่แล้วตามใจนิดตามใจหน่อย ปล่อยไม่ได้เลยนะ เอ๊ะ!พี่สิงห์นิ" เสียงเอ็ดไม่จริงจังนัก มือน้อยไล่ตีมือปลาหมึกใหญ่ที่คอยจะลูบๆคลำๆกำๆขย้ำๆเนื้อตัวนุ่มนิ่ม หอมละมุนให้หนำใจ

ป๊าบ!! แนะ ยังๆ ยังไม่หยุด

"โอ้ยย!!หนูพรีมจ๋าาาทั้งตีทั้งหยิก มาได้ พี่สิงห์เจ็บน๊าาาา" เสียงออดอ้อน โอดครวญจากปากหนวด กะแซะแม่คนงามทีเล่นทีจริง 'แทบจะเข้าสิงเป็นร่างเดียวกะหนูพรีมอยู่แล้วเชียว ชิ'

"นี่แนะ นี่ๆๆๆๆ"

"โอ้ยๆๆๆ จะทึ่งหนังหน้าพี่เลยเร๊อะหนูพรีม โอ้ยยย อูยยยย ซี้ดดดด..." สีหราชคลำหนวดลูบหน้าปลอยๆ...'ไม่รักไม่หลงจริงให้ดึงทึ่งหนวดเล่นไม่ได้นะนี่'

"สม!นี่ยังน้อยไปนะพ่อสิงห์สำออย ขนดก!! ดำดีสีไม่ตกซะด้วย เชอะ" พิชาจรัสส่งค้อนวงใหญ่ไป ใบหน้างอง้ำหน่อยๆ อ่อยนิดๆ...

'เกลียดนักไอ้ท่าสำออย เป็นแมวหงอยของพ่อสิงห์ใหญ่ เจ้าพ่อไก่ชนคนเนี้ยะ ไม่หลงกลจริง เชื่อไม่ได้นะนี่!' 

"แล้วรักป่ะล่ะ อ๊ะ อะ รักพี่ไหมคนดี แม่นกแก้วจ๋าาา"

สีหราชกะดึ๊บตัวโตเข้าใกล้คนตัวเล็กหลังโดนผลักให้ออกห่าง กะแซะลำแขนล้ำกับเรียวแขนนุ่มเล็ก ถูไถใบหน้าหนวดเครา ดกดำ รกครึ้ม!!กับไหล่เล็กอย่างออดอ้อน ส่งสายตาหยาดเหยิ้ม ชวนฝัน ฉีกยิ้มหวานหยดย้อยให้ แม่แก้วกลางใจสุดที่รัก.

"แหวะ ดูทำท่าเข้า ไม่เข้ากะหน้าตาโหด ดิบ เถื่อน!ของพี่เลยนะ" เสียงหวานแซวแกมต่อว่าให้เจ็บใจนิดๆดังลอดจากเรียวปากอวบอิ่มชมพูหวาน แก้มนวลซับสีแดงระเรื่อ ดวงตาคู่โตกะพรือขนตาพลิบๆหยอกเย้า ยั่วยวน ชวนคิดลึก อึ้กอึ๋ยยยสสส....

"โอ่วววว ต่อมหื่นพี่ขึ้น ซี้ดดดเลยนะหนูพรีมจ๋าาา" สีหราช กัดปาด นิ่วหน้า ตาเหยิ้ม มือหนาตะปบบั้นท้ายงอนงามอย่างว่อง เมื่อคนตัวเล็กรู้ตัวว่าทำผิดพลาดอย่างมิอาจให้อภัยได้ ต้องได้ทำนั้นจึงจะจบ!!

"ว๊ายย หยุดนะพี่สิงห์หน้าเถื่อน คนหื่น ปล่อยหนูพ

รีมน๊าาาา" เมื่อรู้ตัวว่าไม่รอดแน่ แต่ก็ร้องไปงั้นๆแหละ ให้สมจริงเดะหาว่าสมยอมเกินงาม อิอิ.

งับ! 'อุต๊ะ โดนเต็มๆ เข้าปากพอดี' สีหราชกะหยิ่มยิ้มพอใจเมื่อก้อนเนื้อนุ่มนิ่มข้างหนึ่งเต้นดึ่งๆในปากกว้างของสิงห์ร้าย หึ!

"อร๊ายยย พี่สิงห์คนโรคจิต!ปล่อยเค้านะ อึ๋ยย" หน้าอกหน้าใจของเธอแท้ๆดันไปแพ้หน้าหนวดของคนอื่นซะงั้น 'หมั่นไส้นัก!แอร๊ยย อะไรดึ่งดั่งปึ่งปั่งอยู่เรียวขาเราเนี้ยะ อีพี่สิงห์บ้า หน้าไม่อาย!' รีบก้มหน้างุดมุดหมอนอย่างว่องก่อนที่คนตัวโตจะเงยหน้าขึ้นมาเห็นแก้มแดงร้อนฉ่า น่าขย้ำของเธอ.

"ไม่ทันแล้วคนดี พี่ขอนะ อ๊ะ" รีบตะครุบก่อนเหยื่อจะไม่ยอมอ่อย ไม่ปล่อยให้รอดแน่ พี่จะจับกัด จับฟัด จับกลืนกินไม่ให้เหลือเล้ยคอยดู๊! 'แอร๊ยย หน้าหื่นมาก พี่สิงห์บร้า ไม่รักไม่ยอมนะนี่' แอบส่งตาน้อยมาหลอยแนมคนหื่น!!

"โอ่วววว......'

ก๊าบบบบบ ก้าบบบ ก๊าาบบบบ

"พี่สิงห์ บ๊ะ หน้าตาแบบนี้มันยังไงว๊ะ?" 'พยัคฆา อำนาจเหนือ' ยื่นหน้าแม่พันธุ์เป็ดตัวใหม่เข้าใกล้หน้าหนวดที่หลับตาพริ้ม น้ำลายย้อย 

ก๊าบบบบบบบบบบบๆๆๆ พรึ้บๆๆ........ แม่เป็ด ดิ้นพรึ้บๆ อยู่ในอ้อมแขนแกร่ง ตกใจอารายคนหล่อนะนี่!

"อูยยยยย ดีจ่ะ จ้าาาาา"

"ยัง ยังจะเนียนอีก" พยัคฆาทนไม่ไหว เรียกยังไงก็ไม่ยอมตื่น 'มันจะฝันดีมีอูย โอ่วว ซี๊ดด อะไรขนาดนั่นว๊ะ อิจฉาโว้ยยย!!'

ตุ้บ!!พรึ้บ ก๊าบบๆ ก๊าบบๆๆ

"โว๊ยยยอะไรว๊ะ!!" คนเคลิ้มสะดุ้งตื่นสุดตัว ปีกแม่เป็ดปลิ้วว่อน วิ่งร่อนห่างให้ไกลคนโมโหหื่น!

"อะไรของมึงวะ ไอ้เสือ!! เผื่อแม่แก้วพันธุ์ดีของกูเป็นไรมา กูฆ่ามึงหมกหลุมแน่!" สีหราชโวยลั่น ทั้งตกใจ ทั้งเสียดาย สะดุ้งตื่นทำไมวะ โยนเป็ดมาใส่อยู่ได้ ไอ้เวรนี่!

"อะไรของพี่เนี้ยะ ฉันเรียกตั้งนาน ไม่ยอมตื่น มีแต่ โอ่วว อูยยยย อยู่นั่นล่ะ พอตื่นมาก็โทโส 

อย่างกะคนไม่เสร็จ!" พยัคฆาลั่นคืนบ้าง นี่กลางวันแสกๆมานอนน้ำลายยืด เสียชื่อสิงห์ใหญ่ เจ้าพ่อ(ไก่ชน)สัตว์ปีกหมดกัน!

"เออ ยังไม่ทันได้ซ้ำ ถุย!! ทะลึ่งแล้วมึง ไหนละแม่เป็ดพันธุ์ใหม่ของมึงอ่ะ" เท้าสะเอววางท่า หน้าเข้ม เสียงดัง รีบมองหาแม่เป็ดอย่างว่อง กลบเกลื่อนดีแท้....พยัคฆาส่ายหน้าเอือม!

"โน่นไง มันคงได้ลูกเป็ดแล้วมั้งป่านนี้น่ะ" พยัคฆาทำหน้าล้อเลียนก่อนจะวิ่งตามตัวอย่างแม่เป็ดพันธุ์ดีที่พึ่งได้มาใหม่

"ฝันเป็นผู้เป็นคนเลยหรือวะ เสื่อมแท้กู" สีหราชลูบหน้ากั้นยิ้มขำตัวเอง นี่แค่ฝันยังมีความสุข ถ้ากับตัวจริงจะขนาดไหน อูยยย 'คิดแล้วตื่น! ต่อมหื่นจะทำงาน' ชิ!!!!งามหน้าไหมล่ะ.

"สิบปีแล้วสินะ" สายตาคมกวาดมองรอบพื้นที่กว่า 70ไร่ที่เป็นส่วนของตัวฟาร์มเป็ด นก ห่าน ไก่ หลายพันธุ์และอีก 100ไร่ ที่พ่อกับแม่ทำไร่ทำสวน บ่อปลา นากุ้ง เพาะเห็ดนานาชนิด เศรษฐกิจพอเพียงสุดๆ ส่วน 5 ไร่จัดปลูกบ้านพ่อกับแม่ และอีก 10 ไร่ ใกล้เชิงเขาปลูกบ้านของตัวเองพร้อมบ้านพี่น้องคนงานเพื่อความสะดวกเป็นกันเอง ใครๆต่างก็นับว่าเขานี่มันเศรษฐีอันดับต้นๆของภาคตะวันออกเฉียงเหนือแต่เขามันมันคนคลุกดินนี่สิ

'แม่คนดีของพี่จะรับได้ไหมนะ'

..........

"แก้วจ๋า แก้ว แก้วจ๋าาาา" 

"เอ๊ะ เสียงอะไรคะพ่อ" พิชาจรัสถามท่านผู้ว่า พิศาล พิพัชนาชัย ผ่านทางโทรศัพท์มือถืออย่างสงสัยแกมแปลกใจ'เสียงใสดีแท้ สาวที่ไหนนะ ต้องไม่ใช่คุณแม่เราแน่ๆ คุณพ่อแอบมีกิ๊กรึไงนะ เชอะ!' นึกค้อนขอดท่านผู้ว่าอย่างเคืองๆ

"เสียงเพราะ น่าฟังไหม พ่อชอบมากเลยนะหนูพรีม" ท่านพิศาลพูดไปยิ้มไป หยอกล้อนกแก้วสีสวยเสียงอย่างเพลิดเพลิน.

"คุณ พ่อ! ชอบอะไรกันคะ หนูพรีมไม่ยอมนะ คุณพ่อต้องมีคุณแม่คนเดียวเท่านั้นนะ ไหนบอกคนนี้ที่สุดของหัวใจคะ" เสียงตะโกนลั่นผ่านมือถือดังจนท่านพิศาลต้องยื่นออกห่าง'กะจะให้พ่อแก้วหู แตกรึไง ลูกคนนี้นิ'

"ไม่ใช่อย่างนั้น..."

"แล้วมันอย่างไหนคะ!!"

"ก็มันอย่างนี้ไง..." ท่านพิศาลยังไม่ทันจะอ้าปากอธิบายต่อ เสียงลูกสาวสุดที่รักก็แว้ดขึ้น

"คุณพ่อ!!!"

แก้วจ๋าาาาา สวัสดีจ้าาาาาา.....

"คืออย่างไงนะ ใจเย็นๆฟังพ่อก่อน หนูพรีมจ้ะ พ่อเลี้ยงนกแก้วน่ะจ่ะ"

"อย่าบอกนะคะว่าเสียงนั่น..."

"ใช่ แล้วจ่ะ เสียงนกแก้วสีสวยเสียงใสนั่นเอง 555+++" ท่านพิศาลหัวเราะชอบใจ นึกถึงใบหน้าลูกสาวที่ป่านนี้คงงอง้ำ งอลพ่อตุบป่องไปแล้วล่ะ

"เฮ้อ แล้วไปค่ะ" พิชาจรัสโล่งอกดีใจที่ไม่เป็นอย่างที่ตนคิด 'วิตกจริตดีแท้เรา...แต่เอ๊ะ เสียงไรนะ นกแก้ว นกแก้ว!!' หน้าตื่นตกใจ

"คุณพ่อเลี้ยงนกแก้วไว้ที่จวน'ผู้ว่าได้หรือคะ"

"ได้สิ จะเลี้ยงไก่ยังได้เลยนะ พ่อก็กำลังคิดอยู่ว่า..."

"อย่าเชียวนะคะ อี๋เดี๋ยวถ่ายเรี่ยราดหน้าบ้าน แขกไปไทมาไม่อายเขาหรือคะ"

นึกภาพตามล่ะน่าสะพรึง!! 'อึ๋ยเผื่อท่าน ส.ส เกิดเหยียบขี้ไก่ไม่ฟอมา พ่อก็แย่น่ะสิ!' ต้องขัดขวางให้จงได้!

"ไม่ เป็นไรหรอก เลี้ยงเป็นสัดส่วนไงลูก ให้อยู่ในที่ที่เหมาะสมไม่เกะกะ เรี่ยราด ให้อับอายขายหน้าหรอกน๊าา" ท่านพิศาลยิ้มกว้างนึกฝันถึงไก่ชน

ตัวสวยสง่า ท้าทายคู่ต่อสู้ วางท่าน่าเกรงขาม คำรามให้อีกฝ่ายพ่ายแพ้!!! ...ไก่หรือตัวอะไรเนี้ยะ.

"โธ่ คุณพ่อคะ อย่าลืมสิคะว่าคุณพ่อดำรงตำแหน่งท่านผู้ว่าราชการจังหวัดเชียวนะ จะให้มีไก่ชนวิ่งตีกันให้วุ่นวายในจวนได้ไงคะนี่ พ่อก็!" โนมน้าวจิตใจให้ใฝ่ต่าง คิดตามคำแนะนำของลูกสาว

"โอเค แต่ตอนนี้พ่อเลี้ยงนกแก้วไว้คุยเล่นไปก่อนแล้วกัน" ยอมตามใจลูกสาวไปก่อน 'สะท้านฟ้า ฟาร์ม วันว่างๆ ต้องไม่เยี่ยมยามถามไถ่เรื่องไก่ๆสักหน่อยแล้ว' กะหยิ่มยิ้มอารมณ์ดี ก็วันนี้หยุดพักผ่อน สักนิด ตอนนี้คุณภาพชีวิต และจิตใจของประชาชนก็เป็นสุขดีแล้ว...ท่านผู้ว่าก็สบายใจ~

"อารมณ์ดีเชียวนะคะ" เอ่ยแซว เมื่อเสียงผลิวปากของผู้เป็นพ่อดังลอดผ่านมือถือรุ่นใหม่ให้ได้ยิน

"ว่าแต่ว่าคุณพ่อ ได้นกแก้วจ๋าตัวนี้มาจากไหนคะ คุยจ้อทั้งวันเชียว" แก้วจ๋าากินข้าวรึยังจ้าแก้วจ๋าาาาา

"อ่อ ของฝากจาก'สะท้านฟ้า ฟาร์ม น่ะลูก บอกเลยพ่อช๊อบชอบ" ท่านผู้ว่านึกถึง เจ้าของฟาร์ม ชอบจริงไรจริง! อยากจะชวนมารักลูกสาวจริงวุ้ย!!5555+

"แหม ขนาดนั้นเชียว เดี๋ยวหนูพรีมฟ้องคุณแม่นะ ว่าคุณพ่อแอบปันใจให้แม่สาวแก้วจ๋า^^" 

"แม่ เรายิ่งชอบน่ะสิ เข้าทางเลยล่ะ ไม่รังเกียจอะไรเลย คนแบบนี้ถูกใจกดไลค์รัวๆ5555" "อะไร?นะคะคุณพ่อ" ยิ่งคุยยิ่งงง คิ้วเรียวขมวดเป็นปม สงสัยต้องกลับบ้านแล้วสิ มีอะไรแน่ๆ ช่วงนี้คุณพ่อคุณแม่อารมณ์ดีแปลกๆชอบกล

 'หึ ก็เจ้าของฟาร์มน่ะสิหนูพรีมเอ้ยยยย ก๊าากก มีความสุขจริงวุ้ย!'

"อ่อ เปล่าๆ พ่อจะถามว่าหนูพรีมจะกลับเมื่อไร คุณแม่บ่นคิดถึงทุกวันเลยนะ แล้วร้าน เบเกอร์รี่ แคทตี้ของเราน่ะดังใหญ่แล้วด้วย คนแน่นร้านทุกวัน หนูแยมบ่นจนหูพ่อจะชาให้รีบๆเร่งให้เรากลับ และก็นะลุงยิ้มต้องการติวเตอร์เก่งๆสักคนมาช่วยเด็กๆที่โรงเรียนด้วยนะ และคนนั้นก็คือหนูพรีม

นั่นเอง." ท่านพิศาลได้ที ใส่เป็นชุด อยากจะให้ลูกสาวลาขาดจากเมืองกรุงมุ่งสู่อีสานบ้านเกิดสักที.

"คร้าาาาา หนูพรีมเตรียมพร้อมแล้วจ้า เลยรีบโทรรายงานทันที อยู่ที่ไหนก็ไม่สุขใจเท่าบ้านเรานี่คะ คิดถึงคุณพ่อคุณแม่จ้า" ใบหน้านวลฉีกยิ้มกว้าง เมื่อถึงเวลาที่ต้องกลับบ้านสักที เข้าเมืองกรุงมาร่ำเรียนและช่วยงานทางมหาวิทยาลัยของคุณอาไพฑูลย์ พิพัชนาชัย อธิการบดีมหาวิทยาลัยชื่อดังในกรุงเทพมหานคร 'คิดถึงบ้านจัง'

"เอ๊ะ!!" มือเรียวรีบคว้าอย่างว่องก่อนของสิ่งนั้นจะหล่นลงพื้น

'กระดาษ พับรูปหัวใจสีแดงสด ยังอยู่อีกหรือนี่' ความจริงแล้วไม่เคยหายไปไหนต่างหาก ดวงตากลมโตเบิกกว้าง ทั้งตกใจระคนดีใจ เรียวปากอวบอิ่มฉีกยิ้มหวาน แก้มนวลแดงเนียนลูกตำลึงสุกปลั่ง อุ้ยเขิลกระดาษแฮะ^^

"อะ นี่ พี่ให้เก็บไว้ดีๆล่ะ อย่าให้หายนะ!"เด็กหนุ่มหน้าคม ผิวเข้ม ผมยุ่งเหยิงกะเซิงท้าทายให้คนหวียื่นกระดาษพับรูปหัวใจสีแดงสด

ให้เด็กสาวหน้าหวานตัวเล็กน่ารักอย่างกล้าๆกลัวๆ ก่อนจะรีบหันหลังซ่อนรอยยิ้มภายใต้ใบหน้าหนวดน้อย~

"หืมม ให้พรีมนี่นะ" เด็กสาวหน้าตื่น มือน้อยยื่นไปรับมาโดยสัญชาตญาน หน้าตายังงงปนตกใจอยู่เลย

"ก็ใช่ไง ให้ก็คือให้ เปิดอ่านซะ และอย่ามีใคร พี่จะรอเข้าใจนะ"

เสียงเข้มดังลอดผ่านแผ่นหลังกว้าง.

คิ้ว เรียวเล็กขมวดเป็นปม ช่างกล้าซะจริงคนอะไร แอบมองคงไม่หนำใจล่ะสิท่า! คนบ้า ดำดีสีไม่ตก ซกมก ยังกล้ามาบอกรัก 'โรแมนติกซะไม่เข้ากะหน้าโจร!'

"มีสิทธิ์อะไรมาสั่งพรีม แค่คนแอบรัก เชอะ!" ก้มหน้าแก้มแดง เสียงบ่นอุบอิบ

"สิบปีรอได้รอไปสิ!"

"สิบปีพี่รอได้! อย่าลืมล่ะ" วิ่งว่องไปโน่นยังได้ยิน แถมตะโกนตอบกลับมาอย่างหน้าด้านๆ...ยิ้มกว้าง ขยิบตา ชิ น่าหมั้นไส้ซะ!

'เป็นเด็กดีนะ น่ารักซะคนอะไร เอาใจพี่ไปเลย...เบอร์โทรไม่มี เงินในบัญชีก็เช่นกัน! เจอกันเมื่อชาติต้องการนะที่รัก...สิงห์'

"คนบ้านี่ ตาเถื่อนหน้าหนวด" แก้มนวลแดงระเรื่อลามลงคอเสื้อไล่เลื้อยไปทั้งเนื้อทั้งตัว เขินนัก!

คิดถึงตอนนั้น...นี่มัน สิบปีแล้วสินะ เรายังไม่ลืมเลยแฮะ คิดถึงจัง แล้ววว....พี่สิงห์ล่ะ??

เรื่องแรกที่ใช้นามแฝง 'ขนมผิง' เพราะเคยเขียนนิยาย ฟิคชั่นรีบอร์นมาแล้วในเว็บเด็กดีใช้นานแฝง 'กะทิ จัง' น๊าฝากติดตามหน่อยน๊าาาาาา แนะนำติชมได้จร้า 

นิยายเรื่องนี้มีชีวิตจริงอิงจินตนาการของขนมผิงล้วนๆนะจ๊ะ เป็นกำลังใจให้ด้วยนะคะ ขอบคุณทุกคนคร้า^^