My Sweetheart ใช่เธอไหมนะ ที่รักของฉัน

     'ไม่นะจิลเรียสนายอย่าทิ้งฉันไป ฉันรักนายนะจิลเรียส T_T'
 
     เฮ้อออ ไม่ว่าจะยังไงฉันก็ไม่ลืมมันไปสักทีนะ ภาพในวันนั้น...ในเวลาที่เงียบๆ หรือในเวลาที่ฉันต้องอยู่คนเดียว ภาพในวันนั้นมันก็จะผุดขึ้นมาอยู่ในหัวตลอด วันที่คนที่ฉันรักมากที่สุด วันที่เขาทิ้งฉันไป
 
 
 
     ย้อนไปเมื่อสองวันก่อน
 
     "ฟินเลียร์ฉันมีเรื่องสำคัญจะคุยกับเธอหน่อย" จิลเรียสผู้ชายที่ฉันรักที่สุดพูดขึ้น แล้วทำสีหน้าจริงจัง
 
     "จะชวนฉันไปกินขนมหรอ ไปสิ ฉันกำลังหิว"
     เวลาที่ฉันเห็นเขาทำสีหน้าจริงจังแบบนี้ มันจะทำให้ฉันไม่สบายใจทุกที เพราะเมื่อไหร่ที่เป็นแบบนี้ มันมักจะต้องมีเรื่องให้ทะเลาะกันทุกที ฉันก็เลยรีบเปลี่ยนเรื่องคุย เพราะไม่อยากจะให้มันเกิดขึ้น ฉันไม่อยากให้มีอะไรที่ทำให้รักของเราสองคนลดน้อยลง
 
     "เลิกทำแบบนี้เพื่อเปลี่ยนเรื่องคุยสักทีเถอะ" เขาจับบ่าทั้งสองข้างของฉันไว้ ก่อนจะทำให้ร่างเล็กๆของฉันหันไปหาเขา
 
     "โอ๊ย! เจ็บนะ"
 
     "ถ้างั้นก็ฟังฉัน"
 
     "...."
 
     "ฉันว่าความรักของเรามันเริ่มจะจืดจางลงทุกวันแล้วหละ เราเลิกกันนะฟินเลียร์"
 
     "...."
     และในที่สุด....วันนี้ก็มาถึง....วันที่ฉันกลัวที่สุด วันที่เขาจะทิ้งฉันไป
 
     ฉันทำอะไรไม่ถูก หน้าของฉันชาไปหมด หัวใจเต้นแรงอย่างบอกไม่ถูก ฉันทำได้แค่ยืนก้มหน้าเงียบๆ และแล้วหยดน้ำตาที่กลั้นเอาไว้ก็ไหลพรั่งพรูออกมา
 
     "เธอเงียบ แปลว่าเธอคงจะเข้าใจแล้วสินะ"
     
     "ก่อนจะไป ตอบฉันก่อนสิ ว่าทำไม ทำไมกัน!"
     ฉันกำมือแน่น ด้วยความเสียใจและรู้สึกเจ็บปวด มีคำถามมากมายเกิดขึ้นปะปนกันจนหัวฉันเหมือนจะระเบิดออกมา
 
     "เพราะเธอน่ะ มันทำตัวน่าเบื่อไง อีกอย่างเธอนิสัยเหมือนเด็ก ฉันไม่ชอบ งี่เง่า งอแง ไร้สาระ ฉันเกลียดที่สุด"
     นั่นมันเป็นคำพูดที่แทงใจดำที่สุด!!! นี่น่ะเหรอ คำพูดของคนที่ฉันรักมาก  
 
 
     
     นั่นไงล่ะ สิ่งที่ทำให้ฉันมีอาการซึมเศร้าและเจ็บปวดอยู่ตลอดเวลา แม้มันจะผ่านไปสองวันแล้ว แต่ฉันคิดว่าเรื่องวันนั้นมันพึ่งเกิดขึ้นเมื่อกี้เอง 
     
     ฉันค่อยๆทิ้งตัวลงบนชิงช้าในสนามเด็กเล่นที่หลังโรงเรียน ซึ่งฉันทำแบบนี้มาสองวันแล้วล่ะ
 
     พอฉันมาถึงที่นี่สิ่งแรกที่จะทำคือ ร้องไห้และตอนนี้ฉันก็กำลังทำแบบนั้น
 
     "ฮืออออ ฮือออออ T_T"
 
     ฉันปล่อยน้ำตาที่อัดอั้นเอาไว้ทั้งวัน ปล่อยให้มันไหลออกมาเหมือนประจำเดือนในวันที่มามากกกก ฮือออออ
 
     จิลเรียสทำไมกัน!! ตอนนี้ฉันรู้สึกเหมือนมีกระสุนพุ่งมาจากเทือกเขาแปซิฟิคพุ่งเข้ามาตรงหน้าอกของฉันทะลุไปถึงหัวใจแล้วฝังอยู่ในนั้นจนเจ็บแปล๊บไปหมด T_T 
 
     "นี่เธอน่ะ!"
 
     "หะ ห๊ะ?"
     ฉันตกใจมาก จึงรีบเงยหน้าขึ้นไปมองบุคคลปริศนา?ซึ่งเป็นเจ้าของเสียง 
 
     "เป็นอะไรมากหรือเปล่า O.o"
     เขาเป็นผู้ชายร่างสูง ผมสอยสไลด์บางๆ ดวงตาสีดำขมเข้ม ริมฝีปากบางเฉียบ ผิวขาว รวมๆแล้วเพอร์เฟคเลยล่ะ แต่งตัวในชุดยูนิฟอร์มโรงเรียนเดียวกับฉัน เขากำลังจ้องหน้าฉันแล้วขมวดคิ้วด้วยความสงสัย
 
     "นี่นายกล้าดียังไง มาแอบดูคนอื่นเขาร้องไห้กัน ห๊า!"
     ฉันรีบเช็ดน้ำตา แล้วตอบเขาด้วยน้ำเสียงสั่นๆ
 
     "ใครว่าแอบ ยืนดูเลยต่างหาก"
     เขายักคิ้ว แถมยังทำหน้าตากวนประสาทอีกต่างหาก หึยยยย! -_-
 
     "นายนี่มัน...!"
 
     "ทำไม? คนอย่างฉันมันทำไม คนเค้าอุตส่าห์เป็นห่วง มานั่งร้องไห้อะไรตรงนี้คนเดียวห๊ะ ยัยเด็กขี้แย"
 
     "นี่นาย เรียกใครว่าเด็กขี้แยกัน"
 
     "แล้วตรงนี้มีใครบ้างล่ะ"
     ฉันมองซ้าย มองขวาแต่ก็ไม่เห็นใคร ก็มีแค่ฉันกับนายปากเสียนี่แหละ งั้นเค้าก็ว่าฉันอะดิ - -;
 
     "นี่นายว่าฉันหรอ! ฉันไม่ใช่เด็กแล้วนะ อายุสิบเจ็ดแล้ว"
 
     "อ้าวหรอ แต่ก็ยังนิสัยเหมือนเด็ก ขนาดน่าตาเธอยังน่ารักเหมือนเด็กเลยนะ"
     นิสัยเหมือนเด็กงั้นหรอ พอได้ยินแบบนี้ก็อดนึกถึงคำพูดของจิลเรียสไม่ได้ เขาเกลียดคนที่นิสัยเหมือนเด็กนี่นา คิดแล้วก็เจ็บ จุก!
 
     "เห้ยยย!! ร้องไห้ทำไมอีกหละเนี่ย"
 
     "ก็จิลเรียสเกลียดคนนิสัยเหมือนเด็กนี่นาาาา ฮืออออ T_T"
 
     "จิลเรียสไหน - -??"
     ฉันรีบเช็ดน้ำตาด้วยท่าทางเขินๆ เผลอทำอะไรน่าอายเข้าไปแล้วสิ
 
     "ปะ เปล่า"
 
     "ฉันว่าฉันเผลอทักคนบ้าซะแล้วสิ"
 
     "ฉันไม่ได้บ้าสักหน่อยนะ ฉันก็แค่...."
 
     "อะไร เธอเป็นอะไร มานั่งร้องไห้คนเดียว แล้วเมื่อกี้อยู่ๆก็ร้องไห้อีก ถ้าไม่บ้า แล้วจะเป็นอะไร หรือผีเข้า"
 
     "ไม่ใช่อะไรทั้งนั้น ก็แค่อกหักอ่ะ :("
 
     "เธอนี่โง่จริงๆ มาเสียน้ำตาให้กับคนที่ไม่ได้รักเธอ ไร้สาระที่สุด"
     ไร้สาระ ไร้สาระงั้นหรอ T_T
 
     "ก็ฉันรักเขานี่ อีกอย่างเขาอาจจะยังรักฉันอยู่ก็ได้ แต่ต้องเลิกเพราะเหตุผลจำเป็น T_T"
 
     "เหตุผลเดียวที่คนเลิกกันก็เพราะหมดรักไงหละ"
 
     "ใครว่าหมดรัก ฉันยังรักเขาอยู่เหมือนเดิมเลยนี่" 
 
     "แต่เขาไม่ได้รักเธอแล้ว"
     โอ๊ยยยย!! เจ็บแปล๊บๆแสบไปถึงทรวงงงง T_T
 
     " ไม่รู้แหละ ฉันจะทำให้เขากลับมารักฉันให้ได้ :( "
     
     "ปากก็บอกว่าจะทำให้เขากลับมารัก แต่ตัวเองก็มานั่งร้องไห้อยู่แบบนี้ มันก็ไม่มีประโยชน์ เอาเวลาไปพัฒนาตัวเองให้ดีขึ้นดีกว่าไหม? แต่ฉันว่าหาคนใหม่ไปเลยง่ายกว่านะ"
 
     "นั่นสินะ ฉันนี่มันโง่จริงๆ" ฉันกำมือแน่น แล้วหยดน้ำตาของฉันก็ค่อยๆไหลลงมาอาบแก้ม
 
     "ร้องไห้อีกแล้ว เธอนี่จริงๆเลย อ่ะ เอาไป"
     เขาพูดพร้อมกับยื่นผ้าเช็ดหน้าสีขาวสะอาดสะอ้านผืนหนึ่งมาให้ฉัน
 
     "ขอบใจนะ"
     ฉันรับ ผ้าเช็ดน้ำแล้วเอามาซับน้ำตา
 
     "ฉันว่านี่ก็เย็นมากแล้วล่ะ ผู้หญิงอย่างเธอควรจะกลับบ้านได้แล้ว"
 
     "ขอบใจที่เป็นห่วงนะ ฉันก็ว่าจะกลับแล้วล่ะ"
 
     "รีบๆล่ะ เขาว่ากันว่าแถวเนี้ย ผีดุนะ :) ฉันรีบกลับดีกว่า"
     นายนั่นยิ้มแบบสยองให้ฉัน แล้วหันหลังเตรียมจะเดินหนีไป  
 
     ฉันชักจะขนลุกแล้วสิ
 
     "เดี๋ยวสิ"
 
     "มีอะไรงั้นเหรอ"
     เขาหยุดแล้วหันหน้ามา
 
     "นายชื่ออะไรงั้นเหรอ"
 
     "นึกว่าจะไม่ถามซะแล้วสิ ฮะๆ " เขาหัวเราะเบาๆ "ฉันชื่อไลโอ"
 
     "อื้ม ไลโองั้นหรอ"
     ฉันทวนชื่อเขาอีกครั้ง แล้วครุ่นคิด ชื่อเขานี่มันคุ้นหูจริงๆ เหมือนเคยได้ยินที่ไหนกันนะ
 
     "แล้วเธอล่ะ"
 
     "ฉันชื่อ ฟินเลียร์ " ฉันยิ้มบางๆให้เขา
 
     "ยินดีที่ได้รู้จักนะ ฟินเลียร์ ^^"