สัมผัสลี้ลับ

     หลังจากที่พวกเราเรียนกันเสร็จจนเกือบหกโมงเย็นก็พากันเดินออกห้องมาเพื่อจะไปกินข้าวกัน ตามทางเดินที่ลาดชันลงมาก็มีรถเข็นคนไข้มากมายที่เข็นเข้าๆ ออกๆ พวกเราก็เดินสวน ดูวุ่นวาย สักพักฉันหันไปตรงราวบันได เจอร่างร่างนึงยืนอยู่ ตัวชุ่มไปด้วยเลือด

"เห้ย! แกนั่นพี่เขาเลือกท่วมตัวเลยทำไมไม่มีใครพาไปให้หมอดูอ่ะ" ฉันชี้ไปตรงราวบันได เพื่อนทุกคนก็มองตามกันแบบ งงๆ 

   "ไหนไม่เห้นมีใครเลยแก เบลอแล้วมั้งเจอศพเยอะอ่ะ" เพื่อนคนนึงพูดขึ้นแล้วเดินนำไป แล้วมีเพื่อนเดินตามไปอีกหลายๆคน

   "เห้ย! ฉันเห็นจริงๆนั่นไง อะ อ้าว! ไม่มีจริงๆ พี่เขาไปแล้วเหรอ? ไปเร็วมากเลย แต่ประเด็นคือ ตัวท่วมเลือดขนาดนั้น เดินไหวเหรอ?" ฉันยังครุ่นคิดอยู่

   "ไม่ไปกินข้าวหรือไง มายืนทำปั้นหน้า งง อะไรอยู่ตรงนี้เหรอ" ปรายฟ้าเดินมาพูดลอยๆ

   "ฉันเห็นพี่คนนึงอ่ะมะกี้ที่ราวบันไดยืนอยู่เลือดท่วมตัวเลยนะ"

   "ไหนไม่เห็นมีเลย ไปดีกว่า" ว่าแล้วปรายฟ้าก็เดินไปตามเพื่อนๆ ส่วนฉันน่ะหรอ เฮอะ ไปดีกว่า อยู่ทำไม กลัวววววววววว !!!

......................................................................................

   "คุณหมอคะ ศพลูกสาวดิฉันหายไปได้ยังไงคะ คุณหมอต้องรับผิดชอบ" เสียงเอะอะโวยวายหน้าโรงพยาบาล เลยทำให้ฉันชะงักฝีเท้าลง

   "ใจเย็นๆนะครับญาติๆ ตอนนี้ทางโรงพยาบาลกำลังเร่งหานะครับ" หมอรูปหล่อใจดีคนนึงปรามไว้พร้อมปลอบไปด้วย

   "อะไรหรอแก" เพื่อนคนนึงเดินมาหยุดตรงฉันแล้วถาม คงเห็นฉันมองนานล่ะมั้งเลยหยุดมองด้วย

   "ได้ยินเสียงดังหน้าโรงพยาบาลอ่า เลยหยุดมอง" แล้วเพื่อนก็มองตามฉัน

   "เห้ย นั่น!" ฉันมองเห็นร่างผู้หญิงคนนั้นอีกครั้ง คนที่เจอหน้าราวบันได เห้ย ผีนิ T0T

   "อะไรแก" เพื่อนยังคงมองตาม งงๆ

   "ช่วยด้วยยยยยยยยย !!! กรี๊ดดดดดดดดด !!! " ผู้หญิงคนนั้นร้องเสียงดังจนฉันต้องปิดหูหลับตาปี๋ เสียงมันดังและแหลมมาก อย่างกับดังมาจากลำโพง ทำให้สติฉันขาดหายไปหมด

   "อะไรแก เป็นอะไร" เพื่อนพากันมารุมที่ฉัน ก่อนสติฉันจะดับวูบไป...

...............................................................................

   กลิ่นแอมโมเนีย กลิ่นแอลกอฮอล์ โชยคับในจมูกฉัน ทำเอาจะอาเจียน ฉันลืมตามองก็เจอกับผู้คนมากมายกำลังรายล้องฉันอยู่ อ้าว ฉันนอนบนเตียงที่โรงพยาบาลเหรอเนี่ย

   "ขอทางให้หมอหน่อยครับ ขอทางหน่อย" เสียงนุ่มๆทุ่มๆของใครบางคนดังขึ้น ก่อนฝูงชนที่รุมฉันจะทยอยออกไป พวกนั้นคือเพื่อนๆฉันนั่นเอง

   "เป็นไงบ้างครับ ดีขึ้นยัง" ผู้ชายคนนึง ยืนยิ้มมองฉันด้วยรอยยิ้มที่อบอุ่น ใส่เสื้อกาวน์ขนาดนี้ คุณหมอแน่ค่ะ

   "ก็มึนๆหัวนิดนึงค่ะ"

   "ภาวะความดันโลหิตต่ำกระทันหันน่ะครับเลยทำให้น้องวูบไป ไม่เป็นอะไรแล้วนะ พักอีกสักครึ่งชั่วโมงก็กลับได้ครับ"

   "อ้อ ค่ะ"

   "ยังไม่ได้กินข้าวใช่มั้ยเนี่ย" หมอถามฉันยิ้มๆ

   "ก็ที่จริงกำลังจะไปกินน่ะค่ะ แต่เจอ...เอ่อ...เจอ...เอ่อ ก็เลยเป็นลมไป"

   "เจออะไรหรอครับ" หมอหรี่ตาลงแล้วมองอย่างคาดคั้น (เพื่ออะไร)

   "เจอผู้หญิงคนนึงอ่ะค่ะ ไม่รู้ว่าเขาเป็นลูกสาวของป้าคนที่โวยวายหน้าโรงพยาบาลหรือเปล่า เขาหันมาทางหนูแล้วพูดว่า ช่วยด้วย เสียงดังมากเหมือนเขาอยากให้ช่วยอ่ะค่ะ"

   "ลูกสาว? น้องหมายถึงศพน่ะหรอ?" หมอถามอย่างไม่อยากเชื่อ

   "น่าจะใช่อ่ะค่ะ หนูเห็นผู้หญฺงคนนั้นเขายืนอยู่ข้างๆป้าคนนั้นแล้วมองด้วยร้องไห้ไปด้วยอ่ะค่ะ"

   "น้องคงมึนจริงๆแหละ เห็นภาพเป็นตุเป็นตะเชียว เอาเป็นว่าเดี๋ยวหมอให้พักนะอีกครึ่งชั่วโมง หมอมาใหม่" ว่าแล้วหมอก็ยิ้มให้ แล้วเดินออกไป นั่นไง สุดท้ายก็ไม่มีใครเชื่อเรา แล้วจะถามเราทำไมนะ T0T

   "แก ไม่เป็นไรแล้วนะ" เพื่อนถามขึ้น

   "ไม่แล้วล่ะ เดี๋ยวก็ไปกินข้าวกันนะ" ฉันว่ายิ้มๆ

   "แก ฉันทานกันแล้วอ่ะ ขอโทษนะก็แกเป็นลมไปนานพวกเราหิวเลยไปก่อน" เพื่อนทำหน้าแบบสำนึกผิดเอามากๆ

   "ไม่เป็นไรๆ เดี่ยวฉันกินอะไรอ่อนๆก็ได้ พวกแกกินแล้วก็ดีแล้ว" ฉันว่าพลาง หลับตาลง เอาจริงก็นอยด์ๆแหละ T^T

..............................................................................................