คำสาปสยองในโรงเรียน!!!

     ณ บ้านของผม [Part:โคโคโร่ ฮิคาริ]
     ผมนั่งดูทีวีอย่างสบายใจกับแม่ของผม
แม่:นี่!!! โคโคโร่ ไปสักมาเหรอลูก ลูกแม่เดี๋ยวนี้ทันสมัยจังเลยนะ ^^
โคโคโร่ ฮิคาริ:อะไรนะครับ!!! สัก???
แม่:ตรงหลังมือของลูกนะ รูปไม้กางเขนซะด้วย
     ผมรีบมองทีหลังมือตัวเองทันที พบว่ามันเป็นรูปไม้กางเขนสีน้ำตาลเข้ม ผมนั่งนิ่งจนแม่ผมทัก
แม่:เป็นอะไรเหรอลูก ว่าแต่...ทำไมหน้าของลูกแดงผิดปกติ
     แม่ของผมเอามือมาแปะไว้ที่หน้าของผม สักพักจึงกระตุกมือออก
แม่:ลูกตัวร้อนจี๊ดเลย ไปนอนก่อนเถอะลูก
โคโคโร่ ฮิคาริ:ครับแม่
     ผมค่อยๆเดินไปที่ห้องนอนของผม เอื้อมมือไปปิดไฟ แล้วผมก็หลับในที่สุด
.
.
.
.
.
     ผมสะดุ้งตื่นกลางรร. ในเวลาเช้าค่ำ ผมเห็นรถคันหนึ่งแล่นออกจากประตูรั้วไป น่าจะเป็นรถผม
     ว่าแต่... แม่เคยขับรถมาส่งผมเหรอ ทุกทีผมเดินมารร.เองนะ เมื่อกี้หมายความว่าไง!!!
     ผมค่อยๆลากสังขารของตัวเองไปที่ห้องเรียนของผม ผมรู้สึกปวดหัวจี๊ดๆ คงเป็นไข้แน่เลย
โคโคโร่ ฮิคาริ:ทุกคน!!! อยู่ไหน???
     ผมร้องเรียกเพื่อนของผม แต่กลับไม่มีเสียงใครเลย นอกจาก...
     เสียงขูดกรีดกระดานไปมา!!!
โคโคโร่  ฮิคาริ:นั่นใครนะ??? ออกมานะ
     เหมือนสิ่งๆนัันจะรับรู้
     จู่ๆ ขาทั้งสองข้างของผมก็ทรุดลงกับพื้น ผมไม่สามารถสั่งขาของผมให้ลูกได้ จนสิ่งๆนั่นเดิน
มาถึงตรงหน้าผม
???:ว้าว!!! เธอนี้โชคดีจังเลยนะ จะได้เข้าร่วมภารกิจจของฉันแล้ว 
โคโคโร่ ฮิคาริ:แกคือ...
???:ใช่!!! ฉันคือปีศาจที่ยัยนั้นเล่าให้แกฟังจนมันโดนไปด้วย
หึ!!! ติดร่างแหไปด้วยกันนะสิน่ะ!!!
โคโคโร่ ฮิคาริ:แล้วแกทำอะไรกับฉัน???
ปีศาจ:ฉันแค่ให้แกเป็นเหยื่อสังเวยฉัน ถ้าแกทำตัวดี ฉันอาจจะปล่อยแกไปนะ
พรุ่งนี้ เตรียมตัวด้วยนะ หึหึ!!!
โคโคโร่ ฮิคาริ:ม่ายยยยยยยยยยยยยยยยย!!!!!!!!!!!!!!!!
     เฮือก!!!
     ผมสะดุ้งตื่นขึ้นมา พระสุริยันค่อยๆโผล่พ้นขอบฟ้าแล้ว ผมรีบลุกแล้วรีบทำธุระส่วนตัวไปรร.
ทันที
     ณ โรงเรียน เวลาพักเที่ยง
     ผมเขี่ยข้าวในข้าวกล่องของผมอย่างใจลอย เพราะความฝันเมื่อคืนนะสิ  
ทำให้ผมตื่นมาเหมือนซอมบี้เลย จนสึบาสะ และไดซุเกะต้องสะกิดผม จนผมสะดุ้ง
สึบาสะ ริว:เป็นอะไรรึเปล่า??? ใจลอยอยู่ได้
ไดซุเกะ ยูตะ:ใช่ครับ เป็นอะไรรึเปล่า???
      ผมจึงเล่าความฝันของผมให้เพื่อนของผมฟัง รวมถึงไม้กางเขนด้วย
สึบากะ ริว/ไดซุเกะ ยูตะ:เหมือนกันเด๊ะเลย!!
      ปึก!!
     เสียงวางของอย่างแรงดังขึ้น แถมยังมีข้าวกล่องสามกล่องวางอยู่ไม่ต้องสงสัย
ริโกะ ยูกะ:นี่!!! ฉันนั่งกินข้าวด้วยนะ
     ริโกะค่อยๆเขยิบไปใกล้ไดซุเกะจนติดกัน ตาสีเหลืองของริโกะค่อยๆส่งสายตาใส่
แต่เจ้าของผมยาวสีกาแฟกลับไม่สนใจ ผมเห็นเหตุการณ์นั่นจึงปล่อย (เดี๋ยวมันก็จัดการเอง) 
     ผมหันไปถามคำถามกับรองหัวหน้าห้อง
โคโคโร่ ฮิคาริ:คุณอากาเนะครับ เมื่อคืนฝันร้ายไหมครับ???
อากาเนะ ซากุระ:ฝันร้ายเหรอค่ะ ฝันค่ะ ฝันว่าเห็นปีศาจบอกว่าให้เตรียมตัวนะค่ะ
ตื่นมาก็เห็นไม้กางเขนที่หลังมือด้วยค่ะ
อากิ ไอ:ฉันก็เป็นค่ะ
โคโคโร่ ฮิคาริ:แล้วคุณริโกะเป็นไหม???
อากิ ไอ:เป็นค่ะ
     หลังจากที่เข้าห้องเรียน ผมรีบดิ่งไปที่โต๊ะหัวหน้าห้องทันที
ไคโตะ มิโฮะ:มีอะไรเหรอ??? โคโคโร่
โคโคโร่ ฮิคาริ:เมื่อคืนฝันร้ายมั้ย???
ไคโตะ มิโฮะ:ฝันครับ เห็นปีศาจบอกคต้องการเด็กเป็นเหยื่อนะครับ
และผมยังมีไม้กางเขนที่มือด้วย
     [Part:ยูกิ ฮิเมะ]
     วันนี้ฉะันไม่ได้ไปรร.หรอก เพราะเมื่อคืนดันฝันเห็นปีศาจว่าให้เตรียมตัว ฉันอยากจะกรี๊ดดังๆ
ออกมาด้วยซ้ำ เแต่ทำอะไรไม่ได้ จึงแอบมาหลบมุมร้องไห้เบาๆ
ยูกิ ฮิเมะ:โคโคโร่จะเป็นอะไรไหมนะ???
     ฉันพึมพำเสร็จจึงรีบไปกินยาลดไข้ทันที แล้วไปที่ห้องนอนของฉัน
ฉันล้มตัวบนเตียงและหลับไปอย่างรวดเร็ว
     to be the continune.