คำสาปสยองในโรงเรียน!!!

     ณ บ้านของผม [Part:โคโคโร่ ฮิคาริ]

     ผมนั่งดูทีวีอย่างสบายใจกับแม่ของผม

แม่:นี่!!! โคโคโร่ ไปสักมาเหรอลูก ลูกแม่เดี๋ยวนี้ทันสมัยจังเลยนะ ^^

โคโคโร่ ฮิคาริ:อะไรนะครับ!!! สัก???

แม่:ตรงหลังมือของลูกนะ รูปไม้กางเขนซะด้วย

     ผมรีบมองทีหลังมือตัวเองทันที พบว่ามันเป็นรูปไม้กางเขนสีน้ำตาลเข้ม ผมนั่งนิ่งจนแม่ผมทัก

แม่:เป็นอะไรเหรอลูก ว่าแต่...ทำไมหน้าของลูกแดงผิดปกติ

     แม่ของผมเอามือมาแปะไว้ที่หน้าของผม สักพักจึงกระตุกมือออก

แม่:ลูกตัวร้อนจี๊ดเลย ไปนอนก่อนเถอะลูก

โคโคโร่ ฮิคาริ:ครับแม่

     ผมค่อยๆเดินไปที่ห้องนอนของผม เอื้อมมือไปปิดไฟ แล้วผมก็หลับในที่สุด

.

.

.

.

.

     ผมสะดุ้งตื่นกลางรร. ในเวลาเช้าค่ำ ผมเห็นรถคันหนึ่งแล่นออกจากประตูรั้วไป น่าจะเป็นรถผม

     ว่าแต่... แม่เคยขับรถมาส่งผมเหรอ ทุกทีผมเดินมารร.เองนะ เมื่อกี้หมายความว่าไง!!!

     ผมค่อยๆลากสังขารของตัวเองไปที่ห้องเรียนของผม ผมรู้สึกปวดหัวจี๊ดๆ คงเป็นไข้แน่เลย

โคโคโร่ ฮิคาริ:ทุกคน!!! อยู่ไหน???

     ผมร้องเรียกเพื่อนของผม แต่กลับไม่มีเสียงใครเลย นอกจาก...

     เสียงขูดกรีดกระดานไปมา!!!

โคโคโร่  ฮิคาริ:นั่นใครนะ??? ออกมานะ

     เหมือนสิ่งๆนัันจะรับรู้

     จู่ๆ ขาทั้งสองข้างของผมก็ทรุดลงกับพื้น ผมไม่สามารถสั่งขาของผมให้ลูกได้ จนสิ่งๆนั่นเดิน

มาถึงตรงหน้าผม

???:ว้าว!!! เธอนี้โชคดีจังเลยนะ จะได้เข้าร่วมภารกิจจของฉันแล้ว 

โคโคโร่ ฮิคาริ:แกคือ...

???:ใช่!!! ฉันคือปีศาจที่ยัยนั้นเล่าให้แกฟังจนมันโดนไปด้วย

หึ!!! ติดร่างแหไปด้วยกันนะสิน่ะ!!!

โคโคโร่ ฮิคาริ:แล้วแกทำอะไรกับฉัน???

ปีศาจ:ฉันแค่ให้แกเป็นเหยื่อสังเวยฉัน ถ้าแกทำตัวดี ฉันอาจจะปล่อยแกไปนะ

พรุ่งนี้ เตรียมตัวด้วยนะ หึหึ!!!

โคโคโร่ ฮิคาริ:ม่ายยยยยยยยยยยยยยยยย!!!!!!!!!!!!!!!!

     เฮือก!!!

     ผมสะดุ้งตื่นขึ้นมา พระสุริยันค่อยๆโผล่พ้นขอบฟ้าแล้ว ผมรีบลุกแล้วรีบทำธุระส่วนตัวไปรร.

ทันที

     ณ โรงเรียน เวลาพักเที่ยง

     ผมเขี่ยข้าวในข้าวกล่องของผมอย่างใจลอย เพราะความฝันเมื่อคืนนะสิ  

ทำให้ผมตื่นมาเหมือนซอมบี้เลย จนสึบาสะ และไดซุเกะต้องสะกิดผม จนผมสะดุ้ง

สึบาสะ ริว:เป็นอะไรรึเปล่า??? ใจลอยอยู่ได้

ไดซุเกะ ยูตะ:ใช่ครับ เป็นอะไรรึเปล่า???

      ผมจึงเล่าความฝันของผมให้เพื่อนของผมฟัง รวมถึงไม้กางเขนด้วย

สึบากะ ริว/ไดซุเกะ ยูตะ:เหมือนกันเด๊ะเลย!!

      ปึก!!

     เสียงวางของอย่างแรงดังขึ้น แถมยังมีข้าวกล่องสามกล่องวางอยู่ไม่ต้องสงสัย

ริโกะ ยูกะ:นี่!!! ฉันนั่งกินข้าวด้วยนะ

     ริโกะค่อยๆเขยิบไปใกล้ไดซุเกะจนติดกัน ตาสีเหลืองของริโกะค่อยๆส่งสายตาใส่

แต่เจ้าของผมยาวสีกาแฟกลับไม่สนใจ ผมเห็นเหตุการณ์นั่นจึงปล่อย (เดี๋ยวมันก็จัดการเอง) 

     ผมหันไปถามคำถามกับรองหัวหน้าห้อง

โคโคโร่ ฮิคาริ:คุณอากาเนะครับ เมื่อคืนฝันร้ายไหมครับ???

อากาเนะ ซากุระ:ฝันร้ายเหรอค่ะ ฝันค่ะ ฝันว่าเห็นปีศาจบอกว่าให้เตรียมตัวนะค่ะ

ตื่นมาก็เห็นไม้กางเขนที่หลังมือด้วยค่ะ

อากิ ไอ:ฉันก็เป็นค่ะ

โคโคโร่ ฮิคาริ:แล้วคุณริโกะเป็นไหม???

อากิ ไอ:เป็นค่ะ

     หลังจากที่เข้าห้องเรียน ผมรีบดิ่งไปที่โต๊ะหัวหน้าห้องทันที

ไคโตะ มิโฮะ:มีอะไรเหรอ??? โคโคโร่

โคโคโร่ ฮิคาริ:เมื่อคืนฝันร้ายมั้ย???

ไคโตะ มิโฮะ:ฝันครับ เห็นปีศาจบอกคต้องการเด็กเป็นเหยื่อนะครับ

และผมยังมีไม้กางเขนที่มือด้วย

     [Part:ยูกิ ฮิเมะ]

     วันนี้ฉะันไม่ได้ไปรร.หรอก เพราะเมื่อคืนดันฝันเห็นปีศาจว่าให้เตรียมตัว ฉันอยากจะกรี๊ดดังๆ

ออกมาด้วยซ้ำ เแต่ทำอะไรไม่ได้ จึงแอบมาหลบมุมร้องไห้เบาๆ

ยูกิ ฮิเมะ:โคโคโร่จะเป็นอะไรไหมนะ???

     ฉันพึมพำเสร็จจึงรีบไปกินยาลดไข้ทันที แล้วไปที่ห้องนอนของฉัน

ฉันล้มตัวบนเตียงและหลับไปอย่างรวดเร็ว

     to be the continune.