Twin love รักนี้มีแต่ป่วน
9.4
เขียนโดย 
โนเอล
วันที่ 24 ตุลาคม พ.ศ. 2558 เวลา 22.46 น.
11
7 วิจารณ์
13.20K อ่าน
แก้ไขเมื่อ 3 พฤศจิกายน พ.ศ. 2558 15.10 น. โดย เจ้าของนิยาย
แชร์นิยาย
6) ความฝัน
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความถ้าสามารถควบคุมความฝันได้ ก็อยากที่จะ...
ให้เลิกฝันถึงเรื่องพวกนั้น...ซะที
ความฝันอันเลือนราง ความรู้สึกที่บอกไม่ได้ แม้แต่ลืมตาขึ้นมายังทำไม่ได้เลย หูที่ได้ยินทุกอย่าง แต่ดวงตาคู่นี้กลับไม่สามารถที่จะลืมตาขึ้นมามองโดยรอบได้ แม้แต่แรงที่จะขยับตัวยังไม่ได้เลย ทำไมถึงได้รู้สึกง่วงขนาดนี้นะ
“ถ้าปล่อยเด็กคนนี้เอาไว้ จะแย่งสมบัติพวกเรารึเปล่าค่ะ”เสียงที่ดังขึ้นมา ตัวเองที่นั่งอยู่หน้าประตู ที่กอดเขาตัวเองเอาไว้ พวกผู้ใหญ่คิดกันแค่นี้เองหรอ
“ถ้าเราจัดการเด็กคนนี้ พี่ต้องไม่ให้เราแน่ๆ แต่ฉันก็ทนเลี้ยงเด็กคนนี้ไม่ไหวหรอกนะ ชั่งเป็นตัวถ่วงความเจริญจริงๆเลย”เสียงของทั้งสองคนที่ดังเข้ามา อยากออกจากตรงนี้จัง แต่ก็ทำไม่ได้ ทำไมกันล่ะ มันเลวร้ายขนาดนั้นเลยหรอ เพียงแค่เลี้ยงเด็กคนเดียวเท่านั้นนะ
“จริงด้วยค่ะ ยิ่งลูกสาวเรา ไม่อยากเห็นหน้าเด็กนั้นแล้วด้วย”อะไรกันล่ะ ไม่เอาแล้วหยุดซะทีเถอะ
“คุณค่ะ ฉันว่าเราพอเถอะค่ะ เดี๋ยวยัยเด็กนั้นได้ยินแล้วจะเอาไปฟ้องพี่ของคุณ”หลังจากที่พูดกันจบทั้งสองก็เดินออกไป ทำไมกันล่ะโดนคนรอบข้างกดดันมากพอสมควรแล้วนะ
มืออันเล็กที่สั่นระริกด้วยความกลัว ตามเนื้อตัวที่มีรอยแดงเต็มตัว การโดนกลั้นแกล้งจากที่โรงเรียน ที่บ้าน
“คุณพ่อค่ะ”เสียงอันเล็กที่พูดเบาๆ อยากกลับไปหาพ่อจังเลย ไม่อยากอยู่แล้วที่นี้ ทุกๆวันต้องไปโรงเรียนโดนเพื่อนๆกลั่นแกล้ง โดนตีโดนว่า รอยยิ้มที่เคยมีค่อยๆหายไป เหลือเพียงน้ำตาและรอวันที่ตัวเองจะได้เป็นอิสระเท่านั้น
จนอยู่มาวันหนึ่งที่ได้ออกมาจากบ้านหลังนั้น นั้นคืออิสระในแบบของเด็กผู้หญิงตัวเล็กคนนี้ถึงแม้จะหลุดออกมาได้แต่สิ่งที่ยังคงผูกติดเอาไว้ก็ยังไม่หายไปไหน
“เธอมันอัปลักษณ์”
คำพูดนั้นยังคงดังอยู่ในหัว ไม่มีลืม นั้นเป็นคำพูดที่ไม่มีวันลืมเลยสักนิด มันฝังอยู่ในจิตใจนี้ จนไม่สามารถที่จะรักใครได้อีก
“อ่ะ”ฉันที่ลืมตาขึ้นมา น้ำใสๆที่ไหลออกมาจากสองข้างตาตัวเองที่ตื่นขึ้นมา เพดานสีขาว กว้าง พอลองมองข้างๆตัวเอง ตอนนี้ร่างของตัวเองอยู่ในห้องปลอดเชื้อ นี้นะ แสบท้องจังเลย แล้วทำไมถึงมาอยู่ในห้องปลอดเชื้อ ได้ล่ะแสบท้องจริงๆเลย แต่ว่าตัวเองไม่สามารถขยับได้เลย เห้อ
1 วันต่อมา
“ช่วงนี้คงรู้สึกแสบท้องอยู่บ้างนะค่ะ เพราะว่าคนไข้ได้รับสารอะไรบ้างอย่างทำให้เกิดอาการแสบอยู่บ้าง แต่ว่าตอนนี้ก็ปลอบภัยแล้วล่ะค่ะ”คุณหมอที่บอกอาการ แล้วเดินออกไป เห้อ ทำไมชีวิตนี้ถึงต้องเจอเรื่องแบบนี้ด้วย
ให้เลิกฝันถึงเรื่องพวกนั้น...ซะที
ความฝันอันเลือนราง ความรู้สึกที่บอกไม่ได้ แม้แต่ลืมตาขึ้นมายังทำไม่ได้เลย หูที่ได้ยินทุกอย่าง แต่ดวงตาคู่นี้กลับไม่สามารถที่จะลืมตาขึ้นมามองโดยรอบได้ แม้แต่แรงที่จะขยับตัวยังไม่ได้เลย ทำไมถึงได้รู้สึกง่วงขนาดนี้นะ
“ถ้าปล่อยเด็กคนนี้เอาไว้ จะแย่งสมบัติพวกเรารึเปล่าค่ะ”เสียงที่ดังขึ้นมา ตัวเองที่นั่งอยู่หน้าประตู ที่กอดเขาตัวเองเอาไว้ พวกผู้ใหญ่คิดกันแค่นี้เองหรอ
“ถ้าเราจัดการเด็กคนนี้ พี่ต้องไม่ให้เราแน่ๆ แต่ฉันก็ทนเลี้ยงเด็กคนนี้ไม่ไหวหรอกนะ ชั่งเป็นตัวถ่วงความเจริญจริงๆเลย”เสียงของทั้งสองคนที่ดังเข้ามา อยากออกจากตรงนี้จัง แต่ก็ทำไม่ได้ ทำไมกันล่ะ มันเลวร้ายขนาดนั้นเลยหรอ เพียงแค่เลี้ยงเด็กคนเดียวเท่านั้นนะ
“จริงด้วยค่ะ ยิ่งลูกสาวเรา ไม่อยากเห็นหน้าเด็กนั้นแล้วด้วย”อะไรกันล่ะ ไม่เอาแล้วหยุดซะทีเถอะ
“คุณค่ะ ฉันว่าเราพอเถอะค่ะ เดี๋ยวยัยเด็กนั้นได้ยินแล้วจะเอาไปฟ้องพี่ของคุณ”หลังจากที่พูดกันจบทั้งสองก็เดินออกไป ทำไมกันล่ะโดนคนรอบข้างกดดันมากพอสมควรแล้วนะ
มืออันเล็กที่สั่นระริกด้วยความกลัว ตามเนื้อตัวที่มีรอยแดงเต็มตัว การโดนกลั้นแกล้งจากที่โรงเรียน ที่บ้าน
“คุณพ่อค่ะ”เสียงอันเล็กที่พูดเบาๆ อยากกลับไปหาพ่อจังเลย ไม่อยากอยู่แล้วที่นี้ ทุกๆวันต้องไปโรงเรียนโดนเพื่อนๆกลั่นแกล้ง โดนตีโดนว่า รอยยิ้มที่เคยมีค่อยๆหายไป เหลือเพียงน้ำตาและรอวันที่ตัวเองจะได้เป็นอิสระเท่านั้น
จนอยู่มาวันหนึ่งที่ได้ออกมาจากบ้านหลังนั้น นั้นคืออิสระในแบบของเด็กผู้หญิงตัวเล็กคนนี้ถึงแม้จะหลุดออกมาได้แต่สิ่งที่ยังคงผูกติดเอาไว้ก็ยังไม่หายไปไหน
“เธอมันอัปลักษณ์”
คำพูดนั้นยังคงดังอยู่ในหัว ไม่มีลืม นั้นเป็นคำพูดที่ไม่มีวันลืมเลยสักนิด มันฝังอยู่ในจิตใจนี้ จนไม่สามารถที่จะรักใครได้อีก
“อ่ะ”ฉันที่ลืมตาขึ้นมา น้ำใสๆที่ไหลออกมาจากสองข้างตาตัวเองที่ตื่นขึ้นมา เพดานสีขาว กว้าง พอลองมองข้างๆตัวเอง ตอนนี้ร่างของตัวเองอยู่ในห้องปลอดเชื้อ นี้นะ แสบท้องจังเลย แล้วทำไมถึงมาอยู่ในห้องปลอดเชื้อ ได้ล่ะแสบท้องจริงๆเลย แต่ว่าตัวเองไม่สามารถขยับได้เลย เห้อ
1 วันต่อมา
“ช่วงนี้คงรู้สึกแสบท้องอยู่บ้างนะค่ะ เพราะว่าคนไข้ได้รับสารอะไรบ้างอย่างทำให้เกิดอาการแสบอยู่บ้าง แต่ว่าตอนนี้ก็ปลอบภัยแล้วล่ะค่ะ”คุณหมอที่บอกอาการ แล้วเดินออกไป เห้อ ทำไมชีวิตนี้ถึงต้องเจอเรื่องแบบนี้ด้วย
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
9.3 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
9.5 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
9.3 /10
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
