Love My Prince รักนะ ♥ เจ้าชายน้อยองค์น้อย

19:45 น.

แสงไฟส่องแสงสว่างถึงแม้ว่าฉันจะหลับตาก็รู้ได้ว่ามีแสงสว่าง ฉันค่อยๆ ลืมตา... ถึงจะคิดแบบนั้นจริงๆ แล้วฉันก็แค่หิวเท่านั้นแหละ ฉันไม่ได้อ้วน จึงไม่จำเป็นต้องไดเอทหรอกนะ พอฉันลืมตาก็เจอพวกเกรซย้วนกลับมาที่บ้าน มีของประดับแบบอย่างปาร์ตี้เต็มไปหมด

“นี้มันอะไรกัน เกรซ เธอลืมอะไรไว้เหรอ แล้วจัดบ้านฉันให้กลายเป็นคลับไปแล้วรึไง” ผ้าห่ม? พอลุกขึ้นมาก็มีผ้ามาห่มบนตัวฉันแล้ว ใครกันละเนี่ย ฟิวส์เหรอ? ช่างเหอะ

“อ้าว!~ นี่เธอลืมไปแล้วเหรอะว่าวันนี้วันอะไร ^v^ ” หลังจากที่ฉันถามไป เกรซก็พูดขึ้นในขณะที่หันหลังทำอะไรสักอย่างอยู่

“นี่เธอจำไม่ได้จริงๆ เหรอ... หืม~ ให้สงสัยอีกหน่อยจะดีมั้ยเนี่ย” ฟิวส์เองก็ไม่ยอมบอกแถมแกล้งฉันอีก T_T วันสำคัญของฉันยังเหรอ

“งั้นผมจะเฉลยเอง ให้โอกาสนึกสักสามวิแล้วกันนะฮะ ^-^ หนึ่ง…” โอ้ย!~ ยิ่งพูดแบบนี้ยิ่งนึกไม่ออก แต่เดี๋ยวก่อนวันนี้มันวันที่สิบสี่เดือนสิบหรือก็คือเดือนตุลาคม “สอง…สาม” ใช่แล้ววันนี้คือ...

“นึกออกแล้ว! วันนี้คือวันเกิดของฉันสิบสี่ตุลา”

ปัง! ปัง! ปัง!

“สุขสันต์วันเกิด~” ทั้งสามคนพูดพร้อมกัน พร้อมกับดึงอะไรนะ คนเค้าเรียกกันว่าอะไรนะ พอดึงแล้วมันจะมีเสียงแล้วกระดาษอะไรออกมา (จะว่าเชยก็ได้ ก็ฉันไม่ค่อยจะได้ออกจากบ้านเลยนี่)

“ยินดีด้วยนะครับ อลิซ ^_^” เขาเดินเข้ามาใกล้ๆ แล้วส่งยิ้มมาให้ฉัน แล้วยื้นกล่องของขวัญมาให้ ข้างในจะเป็นอะไรนะ แล้วเขาก็ถอยออกไป จากนั้นเกรซก็เดินเข็นอะไรมา แน่นอนว่ามีอยู่อย่างเดียวที่น่าจะใช่ก็คือ ‘เค้กวันเกิด’ แบบนี้มันไม่ค่อยเซอร์ไพรส์สักเท่าไรเลยนะ

“อะนี่! เชิญเปิดเลย คิ..คิ..” ขำ? ไอนี่มันจะใช่เค้กแน่รึเปล่านะ ชักไม่แน่ใจแล้วสิ ยิ่งเป็นยัยเกรซที่เก็บความลับไว้ไม่เก่งอีก แบบนี่เค้าเรียกว่าพิรุธ ใช่! มันมีพิรุธมากเลย

แต่ก็เห็นแก่ที่พวกเขาจัดปาร์ตี้ให้ฉัน อะไรจะเกิดก็ต้องเกิด เลยตามเลยก็แล้วกัน ฉันสูดอากาศหายใจเข้าลึกๆ แล้วฉันก็เปิดผ้าออกก่อน แล้วค่อยๆ เปิดกล่องที่อยู่ข้างใน

แปะ! โป๊ก!

พอฉันเปิดดู ข้างในกลองก็คือ ตุ๊กตาที่เด่งออก แล้วมันก็มาชนหัวของฉัน บอกเลย เจ็บ!

“สุขสันต์วันเกิดที่อายุสิบเจ็ดปีบริบูรณ์” ตุ๊กตานั้นส่งเสียงออกมา ถ้าเป็นแบบนี้แสดงว่าเป็นฝีมือของฟิวส์แน่ๆ ที่ชอบประดิษฐ์ ของไร้สาระแบบนี้

“ที่เหลือก็แค่...รายการสุดท้าย” ฟิวส์พูดแบบนั้น แล้วเกรซก็เดินไปปิดไฟ แน่นอนฉันรู้...รายการสุดท้ายก็น่าจะเป็น

“อันนี่แหละของจริง” เกรซเข็นกล่องที่ใหญ่กว่าเดิม ใหญ่ขนาดลังเหล้าได้เลยละมั้งเนี่ย “แต่อลิซ...ฉันไม่ขอร้องเพลงนะ...แต่ว่า ฉันเปิดไอนี่แล้ว” เกรซกดรีโมทอะไรก็ไม่รู้ แล้วก็มีเสียงเพลงค่อยๆ ดังขึ้นอย่างแผ่วเบา

‘Happy Birthday to You , Happy Birthday to You , Happy Birthday Happy Birthday to You~~~’

ตั้งแต่ที่แม่ไปต่างประเทศเมื่อสี่ปีก่อน ฉันก็อยู่คนเดียวแล้วก็ไม่ได้จัดปาร์ตี้อีกเลย แต่แบบนี่มันยิ่งกว่าในฝันอีกนะ มีเพื่อนรักเพื่อนสนิดมาสุขสันต์วันเกิดให้ บ้านที่แสนธรรมดา เต็มไปด้วยแสงไฟสลวยสวยงาม ปาร์ตี้ที่มีของตกแต่งอย่างอลังการ จนฉันไม่รู้เลยว่าฉันยังอยู่ในห้องตัวเอง ไม่สิ ไม่รู้เลยว่านี่ใช่โลกจริงหรือความฝันกันแน่ ขอบตาของฉันเริ่มแดงระเรื่อแล้ว แล้วหมือนว่าพวกนั้นก็รู้ว่าฉันกำลังจะร้องไห้ เกรซจึงเอาเค้กปอร์นสีชมพูทำจากไวท์ช็อกโกแลต ตกแต่งด้วยสตรอว์เบอร์รี่ แถมยังมีน้ำตาปั้นเป็นตุ๊กตาพวกเราห้าคน ดูแล้วสวยยิ่งกว่าเค้กแต่งงานที่ฉันเคยเห็น ฉันรู้เลยว่าเค้กนี่ไม่ได้ซื้อมา แล้วก็คงไม่มีใครทำขาย คนที่ทำก็น่าจะเป็น เกรซ

“เป่าเลยสิครับ พี่สาว” ชินพูดอย่างแววตาเป็นประกาย พูดอย่างสนุกสนานรอลุ้นที่จะให้ฉันเป่าเทียนเร็วๆ เหมือนเด็กเลยนะ ก็สูญเสียความทรงจำไป ก็เลยเหมือนเด็กแบบนี่ละสินะ

“เดี๋ยวสิ ต้องอธิฐานก่อน” จะอธิฐานว่าอะไรดีละ ของที่อยากได้ก็พลานเงินของคุณแม่ไปหมดแล้ว เพื่อตัวเองคงไม่ต้องสินะ งั้นก็...

‘ขอให้ชิน ได้ความทรงจำกลับคืนมาเร็วๆ ด้วย’

“เอาละนะ” ฉันสูดลมหายใจเข้าลึกๆ พร้อมกับเป่าลมผ่านคอออกมาทำให้เทียนดับหมด

“เอาละๆ งั้นมาลองกินเค้กที่ฉันทำกันเถอะ เดี๋ยวฉันตัดเองแล้วกันนะ ถ้าให้คนที่ไม่รู้เรื่องตัด เดี๋ยวเค้กละเละหมด” เกรซพูดพลางมองไปทางฟิวส์ ‘ถ้าจะประชดกันก็ไปไกลๆ นะจ๊ะ’ ฉันอยากจะพูดคำนี่ซะจริง แต่การตัดแบ่งเค้กของเกรซก็ยอดเยี่ยมเลยนะ หน้าเค้กไม่เละเลย ก็ความฝันของเกรซคือการได้เป็นเชฟทำขนมนี่นา “เรียบร้อยแล้ว!~ เชิญเลยจ้า~” เกรซยื้นเค้กมาทางฉัน เหมือนกับจะบอกว่า ‘เจ้าของงานก็ต้องกินเค้กเปิดด้วยสิ’ อะไรประมาณนี่แหละ

ฉันรับจานนั้นมา เกรซแบ่งมาให้ฉันซะเยอะ เพราะเธอคงรู้ว่ายังไงฉันก็กินหมด ฉันใช้ช้อนตักเค้กที่แบ่งมาชิมก่อนหนึ่งคำ สตรอว์เบอร์รี่หวานฉ่ำ ทำให้รสชาติของไวท์ช็อกโกแลตไม่รู้สึกเลี่ยน เกรซมองหน้าฉันด้วยท่าทางกลุ้มใจว่ามันจะถูกปากฉันรึเปล่า ฉันจึงต้องพูดอะไรสักหน่อยแล้วละ

“ขอบใจนะอร่อยมาก หวานอมเปรี้ยวนี่ยอดเยี่ยมมากเลย ^-^ ” พอจบประโยคนี่ เกรซก็ผ่อนคลายหน้าตาเป็นกังวลแล้วยิ้มอย่างมีความสุข นี่ก็เป็นสิ่งสำคัญของหน้าที่ของเธอ เธอทำขนมเพื่อให้คนทานมีความสุข เกรซเคยพูดแบบนั้น แล้วเธอก็ทำได้จริง เหมือนความฝันของเธอเริ่มเป็นจริงที่ละน้อย

“เกรซแบ่งให้ฉันบ้างสิ ลิสพูดว่าอร่อยจนฉันอยากจะกินแล้วเนี่ย” ฟิวส์พูดขึ้นมาทันที ด้วยท่าทางเหมือนคนอดอยากมาแต่ไกล ยิ่งพูดแบบนี่ ยัยเกรซก็คงต้องหาเรื่องแกล้งแน่ๆ

“ของนายน่ะไว้ทีหลังสุด ต้องให้สุภาพสตรีและเด็กก่อนสิ”

“อะไรๆ ก็สุภาพสตรี อะไรๆ ก็เด็ก อ๋อ! รู้แล้วเธอเป็นพวกกินเด็กละสิ” หลังจากที่โดนเกรซแกล้งพูดไปแบบนั้น ฟิวส์ก็พูดกวนโอ้ยตอบกลับไป คงจะเริ่มสงครามแล้วสินะ ดีนะที่ฉันได้กินเค้กก่อน

---ขอผ่านช่วงสังสรรค์ไร้สาระหน่อยนะ~~~---

ผ่านไป 15 นาที

หลังจากผ่านไปได้สิบห้านาที คือเวลาที่พวกเรากินทานเสร็จกันเรียบร้อย ฟิวส์ตัวปัญหาไม่ต้องพูดถึง สลบคาโต๊ะอาหารไปเรียบร้อยแล้ว เนื่องมาจากทะเลาะกับเกรซจนเหนื่อยเลยสลบไปแล้ว ฉันกำลังเก็บจานทำความสะอาดเพื่อเป็นการขอบคุณพวกเขา (แต่นี่มันก็หน้าที่ของเจ้าบ้านอยู่แล้วนี่) แต่นี่ก็ไม่น่าเชื่อเลยว่าฉันจะลืมวันเกิดตัวเองได้ (ถึงวัยความเสื่อมแล้วหรอเนี่ย) วันนี้เป็นวันที่เรามีความสุขมากๆ ในรอบสอบปีตั้งแต่ที่คุณพ่อ...เสียไป...

แต่ก็นะ! เอาละชีวิตใหม่เริ่มขึ้น ฉันยกมือสองข้างขึ้นเสมือนสื่อว่า ‘สู้ต่อไปนะ!p (^_^) q ’ ฉันคงแสดงมากไปจนเกรซหันมาแล้วหัวเราะ เดี๋ยวเถอะ! แล้วชินก็เดินเข้ามา คนที่ฉันอยากได้ของขวัญมากที่สุดเขายังไม่ให้ของขวัญฉันเลย ช่างเหอะแค่ยู่ด้วยกันแบบนี่ก็พอ (^ ^)