Love you รักนะยัยตัวแสบ

"เห้ย"  นี่มันเสียงผู้ชายที่คุ้นหูมากก
"ขอโทษนะ" พอฉันเงยหน้าขึ้นเท่านั้นแหละสตั้น3ปีเห้ย3วิพอ
"นี่เธอ!! ทำไมซุ่มซ่ามจริงๆเลยเนี่ย" เขาทำหน้าโมโหใส่ฉันงั้นหรอรู้มั้ยฉันเป็นใคร
"นี่นายถ้าฉันซุ่มซ่ามนายไม่ซุ่มซ่ามเลยเนาะ"
"ก็แน่สิฉันยื่นดีๆเธอมาชนฉันเอง" เออฉันผิด
"แต่ก็อย่ามาว่าคนอื่นซุ่มซ่ามดินายเองก็ซุ่มซ่ามเหมื่อนกันแหละ" ชิอย่าคิดฉันจะจำเรื่องวันนี้ไม่ได้
"ซุ่มซ่าม?? อะไรฉันเนี่ยนะซุ่มซ่ามฉันไปทำอะไรให้" นายก็โยนลูกบาสใส่ฉันไง
"ก็นายไงที่โยนบาสมาโดนฉันลืมหรอจ๊ะ" 
"เออลืมก็ขอโทษแล้วไง เธอจะไม่ขอโทษฉันหรอยัยซุ่มซ่ามห้ะ"
"เออ ขอโทษ" ชิชะ
"เหอะๆดีและวันหลังอย่าไปซุ่มซ่ามอีกแหละ" ทดไม่ไหวแล้วนะเฟ้ย = =*
"นี่นายเป้นใครห้ะ?ถึงมาสักมาสอนคนอื่นอ่ะเป้นลูกผอ.โรงเรียนหรอห้ะ? มีญาติเป็นบารัก โอบามาหรอห้ะ?" 
"นี่เธอเธอจะต่อปากต่อคำกับฉันหรอ" เขาโกรธหน้าหน้าเป็นลูกแตงโม
"มั้ง" ฉันเดินและเหยียบเท้าเขาและวิ่งหนีไปหาแม็คและแพรว
"นี่ยัยตัวแสบ โอ็ยเจ็บตีนเว้ย" สมน้ำหน้า
ณ สนามหน้า
"นี่แกไปห้องน้ำที่ดาวพลูโตหรอห้ะนานเป็นปี" แค่15นาทีเอง
"เออๆกลับเหอะแก" รีบลาก2ตัวไม่ๆ2คนออกจากร.ร.
"เห้ยจะรีบไปตายหรอ" ไอแม็คกับแพรวพูดพร้อมกันไปอยู่ชมรมประสานเสียงไหมจ๊ะ
ณ คอนโด
"แล้วแพรวอยู่ชั้นไหนอ่ะจะได้กดถูก"
"ชั้น6อ่ะ" 
"อ่อได้" ฉันกำลังจะปิดลิฟท์มีคนเอาขามันกั่นไว้ก่อน
"ขอติดด้วยครับ" พอเปิดเท่านั้นแหละปิดไปดาวพลูโตได้ไหม
"ไม่รับเว้ย ออกไปเลย" ฉันตะโกนลั่นลิฟท์
"นี่เธอแค่นี้ไม่ได้หรอ เรื่องมันแล้วไปแล้วจะไปสนทำไม" เขากระโดดแล้วเดินมาแสรกฉันและกดปิดลิฟท์
"นี่นาย"
"ว่าอะไรอีกแหละห้ะ" 
"กดชั้น6ด้วยดิ"
"เออ"
.
.
.
. เมื่อไรจะถึงเนี่ย
. 
"บายแก"
"อ่าบาย"
.
ฉันรีบออกและรีบเข้าห้อง
"แม็คเราเข้าห้องก่อนนะ"
"บาย เออมีไรบอก"
"ว่า" ฉันทำหน้าสงสัย
"ก็ห้อง701มี.."
"มีผีหรอไม่น่าอย่าล้อเล่น" ฉันทำหน้าหวาดระแวง
(ติดตามตอนต่อไป)