~รักป่วนคุณชายเจ้าเล่ห์~

จากตอนนี้ฉันน้ำตาไหลไม่หยุด ฉันมั่วทำไรอยู่น้า อย่าคิดเรื่องแบบนี้ ลืมมันไปเริ่มต้นชีวิตใหม่ดีกว่า ฮือๆ~  หวังให้เขามาได้ไง กลับโรงแรมดีกว่า  ดังโงะได้ออกไปจากป่า  ทันใดนั้น  แม่ของดังโงะได้เป็นโรคหัวใจ  ขึ้นหลังจากที่เธอกลับ ดังโงะหน้าเธอนั้นช๊อคอย่างหนักมากทำให้ทุกคน คิดว่าเธอคงไปตามแม่ของเธอ  เช้าวันถัดไป........ “ฉันเป็นไรไปเนี่ย แม่ค่ะกำลังไปไหนค่ะ?”

‘ยิ้ม แม่กำลังจะไปหาพ่อแล้วละ’

“แม่อย่าไปเลยนะค่ะ ได้โปรด”

แม่  ยิ้ม แล้วจากฉันไป เสียงพร้อยๆที่แม่พูดออกมาจากปากของแม่เธอนั้น

‘โชจัง เป็นเด็กที่เธอตามหาแล้วนะ’

“อะไรนะค่ะ ”

ฉันได้ตื่นแล้วตกใจ ช็อค!!  เหนื่อยตกใจ ฉันเดินไปที่ห้องอาบน้ำ ใส่ลงอ่างน้ำร้อนฉันกำลังถึงแต่เรื่องที่ไม่น่าจะเป็น ฉันอยากให้คนมาช่วยแม่ฉันไว้นั้นคือ โชชิ อยากให้คุรมาช่วยจัง ฮะฮือ ฮือ นึกถึงแต่เขาทำไรไม่ถูกเลย อยากจะขอโทษเรื่องที่ผ่านมา ฉันได้โกหกเขา และฉัน..........

ทำเรื่องที่ผ่านมาแย่ เกินไป .... กำลังนึกถึงชีวิตของตัวเอง ฉันไม่น่าเลย ฉันได้ขึ้นจากอ่างน้ำร้อน แต่งตัว ขนาดที่ฉันกำลังออกไปข้างนอก .....!!! ฉันพบกับคนที่อยากพบมากที่สุด มาจนถึงนี้ได้ไงฉัน-////-

‘เอ่อ.....คุณมาที่นี้ทำไม’

“พบอยากพาคุณกลับไป”

ฉันเขินมากแต่ฉันก็จะปฎิเสธไปว่าฉัน......................................

‘ฉันขอโทษ.... ฉันไปกับคุณไม่ได้ค่ะ!!  ตอนนี้ฉันต้องไปแล้ว’

โชจังได้จับแขนฉันไว้ ขนาดที่ฉันได้ไป ขนาดที่ฉันเดินตัดเขาไป.... ไม่คาดคิดเขากอดฉันไว้แน่นมากทำให้ตกใจและร้องไห้ ทำให้ฉันออกไปไหนไม่ได้เลยทำไงดีนะ ฉัน....

“ฉันไม่อยากให้เธอไปไหน อย่าไปเลยนะ”

คำพูดของโชจังทำให้ฉันต้อง....!!!

------------------------------------------------------------------------------------------

 ขอโทษนะค่ะที่หายไปนานมากเลย