3Kill ฆ่า ฆ่า ฆ่า

CR.SHL
     ''ก่ะ...กะ แกรู้ได้ยังไง !!!''
เฮลไซท์ถึงกับอึ้งเมื่อผมรู้ในเพศที่แท้จริงอย่างเธอ
 
     ''เฮลไซท์ เธอมันก็แต่ปีศาจที่ไร้รูปร่าง แม้กระทั่งร่างผู้หญิงตอนนี้มันก็แค่ของปลอมหลอกเด็กเท่านั--
ไม่ทันที่ผมจะทันพูดจบ ไอร่าเธอพรวดเข้ามาใช้ดาบแทงหัวใจผมเสียแล้ว นึกไม่ถึงเลยว่ามันจะเจ็บจนเลือดกระอักปากขนาดนี้ และนึกไม่ถึงจริงๆว่าจุดอ่อนของแวมไพร์อย่างผมจะอยู่ที่หัวใจ
 
          นอกจากไอร่าจะใช้ดาบแทงหัวใจผมแล้ว เฮลไซท์ก็วิ่งลงมาจากเก้าอี้บัลลังค์เพื่อมาทำร้ายผม โดยเธอใช้ขาขวา หมุนตัวเตะไปที่ก้านขอของผมอย่างรุนแรง ที่จริงผมก็อยากจะหลบอยู่หรอกนะ แต่จังหวะนั้นผมขยับตัวไม่ได้เลย  ดาบของไอร่าที่คิดว่าไม่เท่าไหร่ มันดันร้ายกาจขึ้นมาซะอย่างงั้น
 
ฝึบบบ!!!
 
ตู้มมมม !!!
 
          ร่างกายของผมปริวกระเด็นตั้งแต่กลางห้องจนถึงท้ายห้องโถง นับว่าหลายเมตรมากๆ แถมร่างกายของผมยังไปกระแทกกับผนังในห้องโถงจนเป็นรอยร้าวขนาดใหญ่ อวัยวะภายในของผมมันแหลกระเอียด มันทรมานมาก ทรมานจริงๆ...
 
หลังจากที่ผมถูกเตะจนร่างกายไร้การต่อต้าน
 
เฮลไซท์จึง...
 
     ''เบลเฟกอร์ ! ล่ามโซ่มันไว้ แล้วเอาไปขังในคุกเดี๋ยวนี้ !''
ดูเหมือนว่าเฮลไซท์จะกล่าวถึงบาปแห่งความเกียจคร้าน
 
          ผมไม่รู้ว่าเธอมีความสามารถแบบไหนเช่นกัน เพียงแต่ เธอเองก็แต่งตัวด้วยชุดเมดเช่นเดียวกับไอร่า มีลักษณะคือ ผมของเธอมีสีดำบอร์น ใส่แว่นตาสีดำ หน้าตาของเธอเหมือนคนง่วงนอนหน่อยๆ 
 
     โดยครั้งนี้เธอพุ่งตรงลงมาจากบนเพดานของห้องโถง เล่นเอาซะเพดานพังทลายลงอย่างเห็นได้ชัด เศษหินหรือเศษชิ้นส่วนก่อสร้างต่างพังทลายลงมาอย่างน่าตกใจ
 
          เธอมีอาวุธพิเศษคือโซ่ขนหมีสีน้ำตาล ผมไม่รู้ว่าโซ่นี้มันแข็งแรงขนาดไหน แต่เธอปล่อยโซ่จำนวนหลายสิบเส้นด้วยฝ่ามือขวา ล่ามร่างกายของผมเอาไว้แน่นมาก ผมไม่สามารถขัดขืนอะไรเธอได้เลย นอกจากโซ่มันจะแข็งแรงแล้ว ยังรัดผมแน่นจนเลือดถึงกับกระอั๊กปากเลยทีเดียว
 
จากนั้นก็ฉุดตัวผมเหมือนทาสคนหนึ่ง.. ไม่สิ ผมเหมือนหมาตัวหนึ่งที่ถูกล่ามโซ่เอาไว้
 
สภาพของผมเหมือนคนที่ใกล้ตายไม่มีผิด...
 
ก็นะ โดนตัดแขนสองข้าง.. โดนไอร่าแทงหัวใจ โดนเฮลไซท์ถีบจนอวัยวะแตก แถมยังโดนยัยเบลเฟกอร์ล่ามโซ่รัดจนกระดูกหักในอีก เป็นใครไม่เจ็บก็โครตปีศาจแล้ว...
 
          สุดท้ายแล้วผมก็พ่ายแพ้ให้กับพวกเธออย่างราบคาบ ผมไม่สามารถจะขัดขืนได้แม้แต่ปลายเล็บ ร่างกายของผมถูกโซ่มัดไว้ทั้งแต่หัวจรดเท้า ผมไม่สามารถหายใจได้เลยเพราะโซ่มันแน่นและปิดมิดจนแสงสว่างเข้าไปไม่ได้
 
     ''บังอาจมาทำให้ท่านเฮลไซท์โกรธ แกมันก็สมควรแล้ว ไอ้มนุษย์''
เบลเฟกอร์คนนั้นด่าผมด้วยน้ำเสียงเย็นชา นั่นคือเสียงที่ผมได้ยิน
 
พอรู้ตัวอีกที ตัวเองก็ถูกล่ามโซ่เอาไว้ในห้องขังแห่งหนึ่งเสียแล้ว
 
___________________________________________________
ณ ห้องขัง
 
          ผมถูกล่ามโซ่เอาไว้ที่แขนและขาทั้งสอง ในสภาพไม้กางเขน ในห้องขังคือกรงเหล็กที่ดูเหมือนธรรมดาแต่ไม่ธรรมดา พื้นดินในห้องขังเป็นดินแห้งแล้งเหมือนนอกปราสาท และข้างในมันหายใจลำบากมาก ดูเหมือนว่าที่นี่จะอยู่ในห้องใต้ดินที่ลึกมาก
 
ร่างกายอันสะบัดสะบอมของผม ถูกทำอะไรบางอย่างที่ไม่สามารถฟื้นฟูร่างกายได้เลย 
 
มันทรมานมากๆที่อวัยวะข้างในมันเกิดอะไรขึ้นก็ไม่รู้
 
ถึงแขนทั้งสองจะฟื้นฟูทัน แต่มันก็ต้องหยุดการฟื้นฟูเมื่อเข้ามายังในห้องขังแห่งนี้
 
     ''อยู่ที่นี่ไปซะ ไอ้มนุษย์''
เบลเฟกอร์ได้บอกผมไว้อย่างนั้น ก่อนจะเดินออกจากห้องขังไปอย่างเงียบๆ
 
เวลาร่วงเลยผ่านไป.... ผมยังคงเจ็บที่บาดแผลเรื่อยไป....
 
ไม่มีแม้กระทั้งแสงไฟ... ผมไม่สามารถมองเห็นอะไรได้เลย
 
มืด.. มันมืดมาก... ผมเริ่มกลัวความมืดอันน่าสยดสยองนี้เข้าไปทุกที
 
มันเกิดอะไรขึ้น ผมเตรียมใจมาแล้วนะ ทำไมเหมือนมีมือปริศนาคอยบีบคอผมเรื่อยๆ
 
ผมทรมานมาก.... มันอึกอัด หายใจไม่ออก...
 
นั่นคือวันแรกที่ผมไปอยู่ในคุกนรก....
 
          วันที่สองถัดมา ผมไม่สามารถมองเห็นได้เลยว่า ใครกันที่เป็นคนมาทรมานผม.. ผมถูกควักลูกตาออกไปทั้งสองข้างแบบไร้ปราณี ดึงมันออกมาสดๆ แม้สภาพการฟื้นฟูของแวมไพร์ก็ไม่สามารถยุดยั้งความเจ็บได้เลย ผมร้องโวยวายเหมือนคนบ้าคนหนึ่ง ดิ้นทุรนทุรายอย่างน่าสมเพช...
 
          เข้าวันที่สาม ลูกตาผมไม่สามารถฟื้นฟูได้ สติของผมยังคงอยู่ และผมก็รู้แล้วว่า คุกแห่งนี้ปิดกั้นพลังของผมไว้ทั้งหมด แต่ยังคงความเป็นอมตะไว้ นั่นหมายถึง ผมจะถูกทรมานแบบไม่ตาย แต่ก็ไม่สามารถฟื้นฟูได้เช่นกัน โดยวันนี้ ผมถูกควักลำไส้ใหญ่ออกมาแบบสดๆ แล้วกระชากออกมาจนขาด... ไม่สิ ไม่ใช่กระชาก แต่ผมถึงใครบางคนมาตัดไส้ออกไปต่างหาก
 
          เข้าวันที่สี่... ร่างกายของผมไร้ซึ่งสติ ผมถูกถอนเล็บสดๆออกหมด ไม่ว่าจะเป็นมือ หรือเท้า พร้อมใช้ตะปู แทงแทนเล็บที่หลุดไป ทำให้เนื้อสดๆของผม เข้าสู่ความคมของตะปู แต่ก็ใช่ว่าจะแค่นั้น ผมยังถูกงัดตะปูออกมาจากเนื้อเท้า จากนั้นก็ถูกตอกตะปูเข้าไปใหม่.. แรงสั่นสะเทือนของค้อนที่ถูกตะปูทิ่ม มันสั่นไหวมาก ผมเจ็บเหลือเกิน
 
          เข้าวันที่ห้า... มีคนๆหนึ่ง หยิบสัตว์ประหลาดเข้ามาใส่หูผม มันเหมือนมดแดงไม่มีผิด ผมเดาได้ว่ามันคือสัตว์นรก แต่ผมไม่รู้ว่ามันคือตัวอะไรกันแน่ แต่อย่างที่บอก มันเหมือนมดแดงมาก และพวกมันก็วิ่งเข้าไปในหูของผม ไม่นานก็กัดแก้วหู ลึกไปอีกและกดไปเรื่อยๆ น้ำประหลาดมันไหลออกจากหูของผม มันร้อนและแสบ... เหมือนหนองมันเลอะไปทั่ว
 
          เข้าวันที่หก ผมถูกใบมีดปริศนา แทงไปที่กล้ามเนื้อส่วนแขนขวา นอกจากจะแทงแล้ว มันยังควานเนื้อของผมจนร้องกรี๊ดออกมาเหมือนคนบ้า ไม่นานมันก็ใช้มือสดๆ ดึงเนื้อของผมออกมา... ร่างกายของผมตอนนี้ ทุกส่วนล้วนเป็นแผลทั้งนั้น ไม่สามารถบรรเทาความเจ็บได้เลย ผมน่าจะตายไปตั้งนานแล้ว แต่มันตายไม่ได้ แล้วเมื่อไหร่กันล่ะ ?
 
          กว่า 18 วันที่ผมถูกทรมานสารพัด สัตว์นรกหลายชนิดเข้าไปกินอวัยวะภายในของผม... เมื่อร่างกายของผมมันถูกแทะกินไปจนหมด มันก็เริ่มฟื้นฟูมาในสภาพเฉียดตาย จากนั้นพวกมันก็กินเข้าไปอีก เมื่อผมตายแล้ว ก็เริ่มฟื้นฟูกลับมาในสภาพเฉียดตายอีกครั้ง แล้วถูกพวกมันกินเข้าอีกไป เป็นแบบนี้ไปเรื่อยๆ ตายแล้ว ตายอีก ฟื้นฟู แล้วตาย แล้วตาย !!! ตาย!!!
 
          ตะคาบ... แมงป่อง.. บุ้ง... ตัวปริศนาเล็กๆนับไม่ถ้วน.. ปลวกนรก หนอน  แมงมุม ยักษ์ แมงมุมน้อย หรือแม้กระทั้งไส้เดือน
 
          สัตว์เหล่านี้อยู่ในร่างกายของผมทั้งหมด พวกมันกำลังดิ้นไปมา ..มันก็มีบางตัวที่วิ่งเล่นอยู่ในหูของผม บางตัวก็เดินออกมาจากปากของผมอย่างหน้าตาเฉย บางตัวก็ออกมาจากนัยน์ตา... นอกจากนี้ ด้านล่างของพื้นคุก ก็มีงูจำนวนมาก เลื้อยมาฉกผม... ผมไม่อาจบอกได้ว่ามีงูชนิดอะไรบ้าง เพียงแต่ พิษของมันแรงเหลือเกิน ผมน่ะ...ทรมานจนร้องไห้ออกมาทุกวัน
 
กระดูกของผมบางครั้งก็ถูกปลวกแทะจนหมด ตับ..ไต .. หัวใจ ทุกส่วนในร่างกายล้วนถูกกระทำ
 
ไปเรื่อยๆ... ไปเรื่อยๆ...
 
ยังไม่พอ ทุกวันต่างทวีความโหดขึ้น จิตใจผมแทบจะคุมสติไม่อยู่เข้าทุกวัน
 
18 วัน... 19 วัน...  1 เดือน... 2 เดือน
 
          วันหนึ่งมี 24 ชั่วโมง ผมตายทุกๆ 30 วินาที ใช้เวลาอีก 30 วินาทีในการฟื้นฟู วันหนึ่งผมตายราวๆ 1200 ครั้ง มีบางครั้งที่ไม่ตายก็มี บางครั้งก็กินไปหลายนาทีกว่าผมจะตาย
 
          ผมตายไปทั้งหมดกว่า 70,000 ครั้งด้วยกัน เสียงโหยหวนขอความช่วยเหลือของผมตะโกนร้องออกไปว่า ''ช่วยด้วย'' โดยไม่รู้ตัว นั่นอาจจะเป็นสัญชาติญาณของผมก็ได้
 
____________________________________________
 
ผมถูกทรมานไปเรื่อยๆ จนกระทั้ง โอกาสมาถึง
 
อา... วันนี้มันเป็นวันอะไรกัน ทำไมถึงไม่มีคนทรมานเราเหมือนทุกที...
 
ใช่.. วันนี้เป็นวันที่ประหลาด เข้าสู่กลางเดือนที่ 3 มันเป็นวันแรกที่ผมไม่ถูกทรมาน
 
          วินาทีที่ผมรู้ตัว ตาของผมก็กลับมาฟื้นฟูเช่นเดิม ถึงแม้จะมีหนอนบางตัวไชทะเล้นมาก็ตาม.. แต่ตอนนี้ก็นับว่าเป็นเรื่องดีที่ผมสามารถมองเห็นได้ แต่ถึงจะมองเห็น ผมก็เห็นเพียงแต่ความมืดเท่านั้น ในห้องขังมันไม่เหมือนกับในหนัง ที่มีเทียน หรือไฟเพื่อส่องความสว่าง....
 
และแล้ววินาทีนั้น ก็มีเสียงเทียนของใครบางคน เดินเข้ามาในห้องขัง
 
คนๆนั้นคือไอร่า... เธอเดินมาเยี่ยมผมในห้องขัง ซึ่งนับว่าเป็นไปตามแผน
 
          วินาทีที่ไอร่ามาอยู่ในหน้าประตูห้องขัง ผมได้เงยหน้าไปมองหน้าของเธอ จังหว่ะนั้นก็นับเป็นเรื่องดี เพราะเหล่าสัตว์เลื้อยคลานได้พากันออกมาจากร่างกายของผม ตามคำสั่งของไอร่า
 
     ''ไอร่าเหรอ ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ นี่ก็กลางเดือนที่ 3 แล้ว ^^''
 
     ''ค่ะ... ไม่นึกเลยว่าคุณจะคอยนับวันเวลาด้วย''
ไอร่าเธอยิ้มให้ผมหน่อยๆ
 
     ''ฮ่ะ..คิดแบบนั้นก็ไม่เป็นไร แล้วที่เธอมาเยี่ยมผม ก็หมายความว่ายังไม่ลืมสัญญของพวกเราสินะ''
ผมกล่าวทวงคำสัญญา
 
     ''ค่ะ...ฉันไม่ลืมแน่นอน''
เธอพูดไปพลางหลับตาไป...
 
     ''งั้นขออะไรอย่างหนึ่งนะไอร่า นี่ไม่ใช่การทำตามสัญญา แต่มันคือการขอร้องธรรมดา ผมอยากให้เธอวางเทียนไว้ตรงนี้ แล้วเดินออกจากที่นี่ไปซัก 10 นาทีจะได้ไหม ?''
 
          หากจะถามว่าผมคิดจะทำอะไร ทำไมถึงต้องให้ไอร่าออกไปรอนอกคุก 10 นาที 
 
          คือตอนนี้มีชายปริศนาอยู่ในห้องขังตรงกันข้าม ผมเองก็ยังไม่รู้หรอกว่าเขาเป็นใคร เพราะตอนแรกในห้องขังมันไร้แสงสว่าง ผมจึงไม่รู้เลยว่านอกจากผมแล้วยังมีคนอื่นถูกขังด้วยเช่นกัน โดยชายที่อยู่ในห้องขังตรงกันข้าม เขามีลักษณะคือเป็นผู้ชายวัยหนุ่ม เพียงแต่หนวดเคราของเขา และเส้นผม มันยาวซะจนปิดร่างกายไว้หมด
 
     ''ได้ค่ะ... ถ้างั้นอีก 10 นาที ดิฉันจะกลับมาฟังคำขอร้องของคุณค่ะ ถึงเวลานั้นถ้ายื่นเวลาสัญญาออกไป ดิฉันก็จะขอถือเป็นโมฆะนะคะ''
 
     ''อา... ขอบใจมาก''
เมื่อไอร่าได้ยินเช่นนั้น เธอจึงออกจากคุกไป พร้อมวางเทียนเอาไว้ที่พื้น ในที่สุดหลังจากอยู่ในความมืดนานนับเดือน ผมก็สามารถมองเห็นได้เสียที
 
          เมื่อไอร่าออกไปแล้ว ทำให้ผมได้มีโอกาสพูดคุยกับชายปริศนาที่อยู่ในคุกตรงข้ามเสียที ถึงจะผิดแผนไปหน่อย แต่จะปล่อยให้ตัวหมากที่ได้รับมาเสียเปล่าไม่ได้ ถ้ามีอะไรที่ใช้การได้ ก็ต้องจัดการเป็นเรื่องไปๆ เพราะถ้าหากพลาด ผมก็จะถูกขังชั่วนิรันดิ์ แต่หากชนะ นั่นก็อีกเรื่อง สรุปคือ ผมจะเพื่มตัวหมากและเปอร์เซ็นต์การชนะให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้
 
     ''สวัสดีครับ คุณเพื่อนร่วมห้อง ^^''
ผมกล่าวทักทายนักโทษชายคนนั้นด้วยรอยยิ้ม
 
แต่เขากลับเงียบซะงั้น
 
ในเมื่อเป็นแบบนั้น ก็ต้องใช้เหยื่อตกปลาหน่อยล่ะนะ
 
     ''ฮ่ะ ถ้าคิดอยากจะออกไปจากที่นี่ ก็ต้องทำตามคำสั่งของผมตอนนี้.. เข้าใจรึเปล่า''
ขณะที่ผมพูดประโยคแบบนั้นออกไป ชายคนนั้นก็ดูท่าจะมีความสนใจ เขาจึงได้หันมาคุยกับผม
 
     ''เจ้าเป็นใคร.. ทำไมถึงมีกลิ่นของมนุษย์ ?''
ในที่สุด ชายปริศนาคนนั้นก็หันมาพูดกับผม...
 
หากชายคนนั้นถามเรื่องกลิ่น นั่นหมายถึงตัวเขาเองก็ไม่ใช่คนธรรมดาเช่นกัน
 
     ''ผมเป็นแวมไพร์ครับ ^^ แล้วคุณล่ะ ชื่ออะไร ?''
ผมถามชื่อของเขาก่อน ถึงแบบนั้นผมก็ไม่ได้แนะนำตัวออกไป
 
ชายคนนั้นเงียบลงพร้อมก้มหน้า ไม่นานก็ถอนหายใจเบาๆพร้อมพูดขึ้นมา
 
     ''รากูเอล นั่นคือชื่อของข้า''
 
          ฮ่ะ... ผมหลุดหัวเราะออกมาหน่อยๆ นั่นทำให้ชายคนนั้นงงหน่อยๆว่าผมหัวเราะเรื่องอะไร
 
          ฮ่ะ...ฮ่ะๆ ฮ่าๆ ฮ่าๆ !! ผมเริ่มหัวเราะออกมาดังขึ้นเรื่อยๆเหมือนได้ยินมุกตลก นั่นก็เพราะชื่อรากูเอล มันคือชื่อ 1 ใน 7 เทพของสวรรค์ ไม่บอกก็พอจะเดาได้เลยว่า นอกจากพวกปีศาจ มันก็มีพวกทวยเทพอยู่ นั่นคงเป็นเรื่องธรรมดาแน่ และที่น่าดีใจกว่าก็คือ ทำไมเทพสวรรค์ถึงได้มาอยู่ในคุก เหตุผลมันมีอย่างเดียวอยู่แล้ว ก็พวกเทพกระจอกอย่างพวกแก มันแพ้ให้กับเฮลไซท์ยังไงล่ะ
 
     ''งั้นท่านรากูเอล หนึ่งในเทพอย่างท่านมานั่งปาร์ตี้อะไรคนเดียวในคุกล่ะครับ ?''
ผมกล่าวถามด้วยน้ำเสียงกวนๆออกไป
 
     ''คำถามโง่ๆ ข้าก็พ่ายแพ้ต่อ เฮลไซท์น่ะสิ''
รากูเอลตอบผมกลับมา...
 
     ''งั้นขอถามคำถามโง่ๆอีกครั้งนะครับ ในเมื่อมีเทพอย่างท่านแล้ว แปลว่าต้องมี 'พระเจ้า' อยู่อย่างแน่นอน ใช่รึเปล่าล่ะครับ ในเมื่อคุณอยู่ในคุกแบบนี้ ขอผมทายเหตุผลซัก 2 ข้อ ข้อแรกคือพระเจ้าไม่ใยดีคุณ หรือจะเป็นข้อสอง พระเจ้าถูกเฮลไซท์ฆ่าไปแล้ว... และนั่นก็อาจจะเป็นเหตุผล ที่คุณไม่ถูกช่วยออกจากคุก ดูจากสภาพเส้นผมและหนวดเครา คุณอยู่ในคุกมาหลายร้อยปี ไม่สิ หลายพันปีแน่นอน''
 
     ''เจ้าเป็นใครกัน ?''
รากูเอลเขาอึ่งหน่อยๆ ที่ผมสามารถเดาเรื่องราวได้อย่างถูกต้อง
 
     ''อา.. ผมเดาถูกเหรอเนี่ย.. งั้นขอเดาอีกอย่าง ในเมื่อหลายพันปีไม่มีคนมาช่วยคุณออกจากคุก นั่นหมายความว่ามีโอกาสที่เหล่าเทพสวรรค์จะถูกทำลายไปแล้ว หรือไม่ก็หนีกันไปหมด หรืออีกความหมายคือไม่สามารถยื่นมือเข้ามาช่วยคุณได้ ใช่หรือเปล่าครับ ?''
 
     ''เจ้าน่าสนใจ ... ฉลาดยิ่งนัก งั้นข้าจะขอคุยด้วยแล้วกัน ทำไมเจ้าจึงคิดว่าเทพถูกทำลายล่ะ''
น้ำเสียงของรากูเอลจริงจังในหลายระดับ ดูท่าเขาจะอยากฟังผมพูดจริงๆ
 
     ''ทำไมถึงได้คิดว่าเทพถูกทำลายน่ะเหรอครับ... งั้นผมขอถามกลับ ทำไมคุณไม่ถูกฆ่า เหตุผลหลักๆคือ สถานะตอนนี้คุณคือตัวประกันในคุก นั่นหมายถึงเทพที่เหลือยังมีชีวิตอยู่แน่นอน เพื่อที่จะล่อเทพที่เหลือออกมา พวกเฮลไซท์จึงใช้คุณเป็นตัวประกันไว้ก่อน ผมพูดถูกรึเปล่าครับ ?''
 
     ''ฮ่าๆ ฮ่าๆ ... ไอ้หนุ่มฉลาดจริงๆ.. ใช่แล้ว ข้าถูกจับเป็นตัวประกัน เทพองค์อื่นๆน่ะ ยังไม่ตายหรอก''
รากูเอลชี้หน้าใส่ผม พร้อมกล่าวชื่นชม
 
     ''ท่านรากูเอล ถ้าอยากออกไปจากนรก ก็จงฟังคำสั่งมนุษย์อย่างผมซะ ทำแบบนั้นแล้วคุณจะรอด''
และผม ก็เริ่มด้วยการเชิญชวนรากูเอล ให้มาเป็นหนึ่งในตัวหมากของผม
 
     ''หยาบคาย มนุษย์ชั้นต่ำอย่างเจ้าเนี่ยนะ จะมาออกคำสั่งกับเทพอย่างข้า''
ดูท่าถึงจะชมว่าผมฉลาด แต่เขาก็รังเกียจมนุษย์แบบผม...
 
แต่ว่านะ
 
     ''คุณนั่นแหละ ท่านรากูเอล สภาพแบบนี้พวกเราก็ไม่ต่างกัน หรือจะเรียกอีกอย่างว่า พวกเรามันกระจอกทั้งคู่ ไม่คิดว่าการด่าผมคือหมายถึงการด่าตัวเองด้วยหรือครับ ?''
 
รากูเอลมองหน้าผม พร้อมเงียบลง...
 
จากนั้นเขาก็หลุดปากหัวเราะออกมา
 
     ''ฮ่าๆ ฮ่าๆ ฮ่าๆ !!!! ไอ้เจ้ามนุษย์คนนี้ น่าสนใจ ครั้งแรกเลยล่ะ เอาสิ ถ้าเจ้ากล้าทำ ข้าก็กล้าทำ ในเมื่อต้องอยู่ในคุกจนตาย ก็ไม่น่าเสียดายชีวิตที่จะต้องมาเสี่ยงเรื่องี่เง่าอย่างเจ้า''
 
     ''งั้นขอคิดแผนซัก 2 นาทีน่ะครับ พอดีว่าคุณเหมือนเป็นตัวหมากเสริมที่เพื่มมาในกระดานหมากรุก ของผมน่ะครับ ^^''
 
     ''โห... เห็นข้าเป็นเพียงแค่ตัวหมากงั้นเหรอ เจ้านี่มันเป็นคนพูดตรงจริงๆ''
ใช่.. อยากที่ท่านพูดนั้นแหละ ผมน่ะพูดตรงเสมอ จะหัวเราะก็ไม่แปลกหรอกนะ
 
     ''ใช่ครับผมเห็นคุณเป็นตัวหมาก แล้วตอนนี้ผมก็รู้แล้วด้วยว่าพระเจ้าตายไม่ใช่ฝีมือของเฮลไซท์ แต่เป็นฝีมือของพวกเทพอย่างคุณต่างหาก ^^''
 
รากูเอลคนนั้น ถึงกับเงียบไปด้วยสีหน้าของความหวาดกลัว
 
     ''เจ้าหนุ่ม... เจ้ามันเป็นเหมือนผู้โง่เขราแต่เปี่ยมไปด้วยปัญญา จากประสบการณ์ของข้า คนรู้มากแบบเจ้ามักจะไม่ตายดีหรอกนะ''
 
          หากจะถามว่าผมรู้ได้ยังไงว่า พระเจ้าตายเป็นฝีมือของเทพ ที่จริงผมไม่รู้หรอก เพียงแต่แค่เดาตามสัญชาติญาณและถามไปเล่นๆเท่านั้น นึกไม่ถึงว่าคนฆ่าพระเจ้าจะไม่ใช่เฮลไซท์ แต่เป็นพวกทวยเทพ และนั่นก็อาจจะเป็นเหตุผล ที่รากูเอลคนนี้ถูกจับขังคุกแห่งนรก
 
แต่ว่า ถึงพระเจ้าจะตายหรือรอด ก็ไม่ได้มีผลอะไรกับแผนของผมอยู่แล้ว
 
     ''งั้นเหรอครับ ถ้างั้นหลังจากนี้ ขอให้อยู่เงียบๆไปซักพักนะครับ''
 
เอาล่ะ หมากตัวสุดท้าย ไอร่า.. ได้เวลาของเธอแล้ว
.
.
.
 
          หลังจากผ่านไป 10 นาที ไอร่าเธอก็เดินกลับเข้ามาในคุกเพื่อฟังคำขอร้องของผม ในระหว่างนี้ผมสั่งในรากูเอลเงียบไว้ และไอร่าเธอก็เดินเข้ามาช้าๆพร้อมกับเทียนอีกเล่มนั่นเอง
 
     ''ดิฉันมาแล้วนะคะ คำขอร้องของคุณล่ะ แอล''
ไอร่าเธอบอกกับผมแบบนั้น
 
     ''ได้ คำขอร้องผมจะบอกเธอแน่ เพียงแต่ ผมขอถามอะไรเธอหน่อยนะ ไอร่า''
และผม ก็เริ่มแผนการยั่วยุเธอ
 
     ''คะ ?''
 
     ''ดีแล้วเหรอ ?''
ผมถามไปแบบคลุมเคลือ
 
     ''ดีแล้ว... หมายความว่ายังไงกันคะ ?''
ไอร่าทำท่าทาง งงๆ
 
     ''ผมหมายถึง ดีแล้วเหรอที่เธอยังรับใช้เฮลไซท์ทุกวันแบบนี้...''
 
          นั่นคงเป็นเรื่องที่แน่นอน... เธอโกรธมาก เหมือนผมกำลังลบหลู่เฮลไซท์ เธอจะโกรธมันก็ไม่แปลกหรอกนะ จังหวะนั้นเธอก็ชักดาบจากฝ่ามือซ้าย ฟันกรงในคุกของผมจนขาดสะบั่น และใช้ดาบที่แสนจะคม ทิ่มแทงเข้าสู่หัวใจของผม แต่นั่นมันก็ไม่เท่าไหร่ หากเทียบกันแล้ว มันก็แค่การตายในพริบตา 1 ในส่วน 70,000 ครั้งที่ผมเคยตายไป
 
     ''คุณน่ะ ไม่รู้จักเข็ดเลยรึไง สภาพแบบนี้แล้วยังกล้าปากดีอีกนะ แอล''
นอกจากจะแทงหัวใจผมแล้ว เธอยังกดดาบเข้าไปลึกอีก ทำให้คมดาบมันผ่านเนื้อจนแสบไปหมด
 
     ''อ้อ นึกว่าพวกเราจะเหมือนกันซะอีกนะ ไอร่า ผมน่ะรู้นะ ว่าเธอก็เคยเป็นมนุษย์เหมือนกับผม.. ^^''
วินาทีนั้น ไอร่าช็อกมาก... เธอถึงกับถอยหลังไปสองก้าว แต่น่าเสียดายในตอนที่เธอถอยหลัง เธอไม่ได้เอาดาบที่ปักหัวใจออกมาด้วย นั่นทำให้ผม ยังคงต้องทนกับบาดแผลที่สาหัส
 
     ''ค..คุณรู้ได้ยังไง ว่าฉันเคยเป็นมนุษย์มาก่อน !''
 
     ''ผมไม่รู้หรอก ตัวเธอนั่นแหละที่รู้ดีที่สุด''
 
     ''แอล... นี่หรือว่าคุณ รู้แต่แรกแล้ว ?''
ไอร่าถามกลับไปพร้อมน้ำเสียงกระวนกระวาย
 
     ''ใช่.. แต่ผมพึ่งมารู้แน่ชัดเมื่อกี้ ในเมื่อเธอถือเทียนมาในคุก นั่นหมายความว่าสายตาปีศาจของเธอไม่เต็มร้อยกับความมืด คงเดาได้ไม่ยากว่าเธอเป็นครึ่งปีศาจ หรือไม่ก็เป็นมนุษย์มาก่อน''
 
     ''เรื่องแค่นี้เนี่ยนะ ถึงได้รู้ว่าดิฉันเป็นมนุษย์มาก่อน''
 
     ''ไม่ใช่หรอก... จำตอนที่แมมม่อนบอกได้ไหม ว่าแมมม่อนน่ะ เธอเกลียดมนุษย์มาก แต่ทำไมแมมม่อนถึงได้เกลียดเธอด้วยล่ะ เจ้าตัวก็บอกว่าเหม็นกลิ่นมนุษย์ จึงสรุปง่ายๆว่าเธอน่ะ ถูกยัยนั่นเกลียดเพราะเป็นมนุษย์ เท่านี้ผมก็คอมเฟิร์มได้แล้ว''
 
ไอ้ร่ากำหมัดแน่น พร้อมเงยหน้าขึ้นมาคุยกับผมต่อ...
     ''อึก... ใช่แล้ว ถ้าฉันเป็นมนุษย์แล้วยังไง คุณจะพูดอะไรกันแน่ ?''
 
     ''ก็แค่อยากจะบอกว่า เธอนะ จะขี้อิจฉาไปถึงไหนต่างหาก''
 
     ''หุบปาก!! ฉันเนี่ยนะอิจฉาคุณ''
 
     ''อ้าว ผมยังไม่ได้บอกเลยนะ ว่าเธออิจฉาใคร''
จะว่าพูดกวนก็กะไรอยู่ เธอใช้มือขวาต่อยหน้าผมซะแบบนั้น เหอะ ทำได้แค่นี้เองงั้นเหรอ ไอร่า...
 
     ''หุบปากไปได้แล้วแอล รีบๆบอกคำขอร้องของคุณมา สัญญของพวกเราจะได้จบกันแค่นี้''
 
ดูท่าเธอจะมีจิตใจอ่อนไหว แบบนี้แผนของผมในการยั่วยุเธอ ก็จะสำเร็จแน่นอน....
 
     ''ก็ได้.. ถ้างั้น เธอจงมาเป็นคนรักของผมซะ !!!!''
 
ไอร่าถึงกับตาค้างไปเลย ทางด้านรากูเอลที่ได้ยินผมพูดแบบนั้นก็อึ้งไปเลยเช่นกัน
 
     ''เรื่องนั้น...''
ดูท่าไอร่าจะอ่อนไหวเรื่องความรักเป็นอย่างมาก ถึงจะอยู่นอกเหนือแผนการ แต่นับว่าเป็นเรื่องดี
 
     ''ทำไมได้งั้นเหรอ ?''
 
     ''ก็มัน...''
 
และแล้วผมจึงใช้โอกาสนี้....
 
     ''ไอร่า ผมรักคุณนะ ตั้งแต่แรกพบแล้ว ผมน่ะรู้จักคุณดี ผมน่ะรู้แล้วนะว่าคุณอิจฉาผมตรงไหน... เมื่อหลายเดือนก่อนที่คุณมาตามผมไปยังนรก ผมก็รู้เหตุผลด้วย ว่าทำไมคุณถึงได้มาตามผมกลับไปนรก''
 
     ''เหตุผล ?''
 
     ''เธอน่ะ คงรู้สินะ ว่าเฮลไซท์สนใจผมมาก ถึงขนาดมาโลกมนุษย์อยู่หลายครั้ง คุณก็เลยอิจฉาที่เฮลไซท์ไม่ได้ใส่ใจคุณเลย วันๆเอาแต่พร่ำเพ้อถึงผม เมื่อคุณโมโหและโกรธ จึงได้มาโลกมนุษย์เพื่อมาฆ่าผม แต่น่าเสียดายที่ผมดันเป็นอมตะ คุณก็เลยฆ่าไม่ได้ จากนั้นก็เลยคิดจะลากผมไปนรก''
 
     ''ไม่จริง ที่ฉันลากนายมานรกก็เพื่อให้ท่านเฮลไซท์ดีใจยังไงล่ะ !!!''
 
     ''อ้อเหรอ... ทั้งๆที่รู้อยู่แล้วว่าผมเป็นต้นเหตุที่ทำให้เฮลไซท์ร้องไห้ แต่ก็ยังให้ลากผมมานรกเนี่ยนะ มันจะไม่ทำให้ท่าเฮลไซท์ของเธอร้องไห้หนักกว่าเดิมเหรอ มันขัดแย้งกันเองนะ ไอร่า...''
 
ไอร่าเงียบลงทันที.... ผมมองเธอทะลุปรุโปร่ง
 
     ''ใช่แล้ว ที่คุณลากผมมานรก ก็เพื่อให้เฮลไซท์เสียใจอย่างสุดขีด และลงมือฆ่าผมในที่สุด เมื่อผมตายแล้ว คุณก็จะได้ความรักจากเฮลไซท์เหมือนเดิม ที่ผมมั่นใจได้ขนาดนี้ก็ตอนที่แมมม่อนเธอบอกว่า คุณทำอะไรโดยพละการ นั่นหมายความว่ายังไง เธอน่ะรู้ดีที่สุดนะ ไอร่า''
 
     ''หุบปาก ! แกเป็นนักสืบรึไงแอล ! รู้ขนาดนี้ได้ยังไง !!''
 
          เธอคงจะอิจฉาผมจริงๆ ที่เฮลไซท์สนใจแต่ผม.. เธอก็เลยไปโลกมนุษย์เพื่อตามล่าและฆ่าผมทิ้งซะ แต่พอจะมาฆ่าผมก็ดันไปรู้ว่าผมเป็นอมตะ เธอก็เลยลากผมมานรก แล้ววางแผนให้เฮลไซท์โกรธและทะเลาะกับผม จนฆ่าผมทิ้ง ถ้าฆ่าผมทิ้งแล้วทุกอย่างก็จะสาแก่ใจ แต่ว่านะ แผนของเธอมันมีแต่รูโบ๋เต็มไปหมด ไอร่า!
 
     ''ไอร่า เธอไม่คิดเหรอ ว่าผมในตอนนี้ที่เจอเธอไม่กี่ครั้ง กลับเข้าใจเธอมากกว่าเฮลไซท์อีกนะ กับคนที่อยู่ด้วยกันมานานแต่ไม่ยอมเข้าใจเธอ และเห็นเธอเป็นของเล่น จะรับใช้มันไปเพื่ออะไร เชื่อผมสิ... ถ้าอยู่กับผมที่เข้าใจเธอล่ะก็ พวกเราก็ไปกันได้ด้วยดีนะ ''
 
     ''ไม่จริง ฉันนะซื่อสัตย์กับท่านเฮลไซท์นะ !''
 
     ''ซื่อสัตย์ .. ? เธอน่ะเหรอ ซื่อสัตย์ งั้นที่พาผมมานรกเพื่อตอกย้ำของรู้สึกของเฮลไซท์ให้ร้องไห้ แถมยังทำโดยพละการเหมือนที่แมมม่อนบอก นั่นเรียกว่าการซื่อสัตย์หรือเปล่า ?''
 
ไอร่าเงียบ... ไร้คำแก้ตัว
 
     ''ในเมื่อพวกเราเคยเป็นมนุษย์เหมือนกัน... ก็น่าจะเข้าใจในเรื่องความรักเหมือนกันนิ ไอร่า..''
 
     ''ตะ..แต่ว่า !''
ไอร่าถูกผมกล่อมจนได้ เป็นไปตามแผน... ก็ไม่รู้หรอกนะ อะไรที่เป็นสาเหตุให้เธอจิตใจอ่อนไหวได้ขนาดนี้ ทีแรกคิดว่าจะกล่อมยากกว่านี้ซะอีก เอาเถอะ ถือว่าวันนี้ได้ไอร่ามาแบบง่ายๆ รวมถึงรากูเอลก็ด้วย ผมเนี่ยก็มีบางครั้งที่โชคดีเหมือนกันนะ
 
     ''ไม่มีแต่หรอก ผมถึงได้ถามเธอไงล่ะ ว่าดีแล้วเหรอ ? ใช่... ต่อให้ไม่มีผมแต่แรก เธอก็รู้อยู่แก่ใจแล้วว่า เฮลไซท์มันก็ไม่ได้สนใจเธอ คนที่เธอแสวงหาน่ะ คือคนเข้าใจเธอยังไงล่ะ !''
 
     ''ไม่จริง... ''
          ไอร่าเธอทรุดตัวลงไปนั่งกับพื้นทันที ทำให้ชุดเมดของเธอมันเลอะไปหมด.. เพราะพื้นในคุกมันสกปรกมาก
 
     ''ชีวิตใหม่ของเธอมันจะไม่เกิดขึ้นเด็ดขาด ถ้าเธอยังคงตามหลังเฮลไซท์ผู้ไม่ใยดีคนนั้น... คนเรามันต้องรู้จักดิ้นกับชีวิต ถ้ายังมีโอกาสนะ.. หนีไปอยู่บนโลกกับผมสองคนเถอะ ไอร่า...''
 
          ว่าไปนั่น.. ชีวิตใหม่อะไรนั่น มันไม่มีจริงหรอก ผมเองก็รู้ดีว่าไม่มีสิทธิ์ไปวิจารณ์ชีวิตคนอื่น ทั้งๆที่ตัวเองเคยฆ่าตัวตายมาแล้ว แต่ก็เพราะแบบนั้น ผมจึงเข้าใจเธอเป็นอย่างดี ไอร่า...
 
     ''เอาล่ะ.. คิดดูให้ดีนะ ไอร่า หากเธอปล่อยให้เป็นแบบนี้ ผลลัพธ์มันก็เหมือนเดิม แต่หากเธอคิดจะเริ่มใหม่กับผม มันก็ไม่ได้แย่หรอกนะ.. ผมสัญญา
 
ผมจะรักเธอยิ่งกว่าเฮลไซท์ และผม... จะปกป้องเธอเอง ^^
 
รากูเอลกำลังจ้องมองผมแปลกๆ... เขาคงจะคิดในใจแหล่ะว่า ผมมันโครตเลวทราม...
 
_________________________________________________________
 
ตอนที่ 8 คุกแห่งนรก จบ...
 
ตอนหน้า ล้างแค้นเหล่าสหายจอมปลอมอีกครั้ง