3Kill ฆ่า ฆ่า ฆ่า

9.8

เขียนโดย ชิโร่

วันที่ 19 ตุลาคม พ.ศ. 2558 เวลา 20.04 น.

26 ตอน

32 วิจารณ์

31.78K อ่าน

แก้ไขเมื่อ 29 ตุลาคม พ.ศ. 2558 22.57 น. โดย เจ้าของนิยาย

16) ตอนที่ 15.5 ไอร่ากับความทรงจำ

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

CR.SHL

ฉัน มีชื่อว่าไอร่า เป็นบริวารของเฮลไซท์มาตั้งแต่ 300 ปีที่แล้ว ตั้งแต่ที่ฉันคบกับแอลมา ก็ฝันเรื่องนี้ทุกวัน ถึงแม้ว่าพักหลังๆจะไม่ได้ฝันแล้วก็ตาม ฉันกลัวที่จะสูญเสียแอลไปเหมือนคนรักเก่า เรื่องนั้นแค่คิดมันก็ร้องไห้ออกมาเสียแล้ว อดีตที่ขมขื่นมันเลวร้ายสำหรับฉันมาก

ฉันเกิดในสลัมแห่งหนึ่ง เป็นเด็กผู้หญิงที่อายุได้ 12 ปี กับเพื่อนรักอีกหนึ่งคนชื่อว่า โรล ตัวฉันมีชื่อดังเดิมว่า โนพา ทั้งตัวฉันและโรลต่างเป็นผู้หญิงด้วยกัน สนิทกันมาตั้งนานแล้ว แต่การใช้ชีวิตในสลัมของพวกเรามันยากลำบาก เรื่องอาหารนับว่าเป็นอุปสรรคอย่างหนึ่งเลยทีเดียว เพราะพวกเราทั้งสองต้องอดอยากอยู่ทุกวัน รอเพียงเหล่าเศรษฐีในเมืองมาเทเศษอาหารให้เท่านั้น

เมืองแห่งนั้นที่พวกเราอยู่ ถูกล้อมรอบไปด้วยความแห้งแล้ง แต่ก็มีแม่น้ำอยู่ 1 สายที่พอจะเข้าไปดื่มน้ำได้ แต่แม่น้ำแห่งนั้นมันก็สกปรกมาก เพราะเหล่าคนใหญ่คนโตและคนมีฐานะ ชอบทิ้งเศษอาหารหรืออะไรลงไปในแม่น้ำ แต่ก็ช่วยไม่ได้ที่พวกเราต้องใช้ดื่มกินกัน

วันดีคืนดีของพวกเรา เมื่อไหร่ที่มีคนนำอาหารมาให้ จะเกิดการแช่งชิงกันอย่างเอาเป็นเอาตายเพราะความอดอยาก เด็กตัวเล็กๆบางคนอาจจะถูกพวกผู้ใหญ่เหยียบตายก็ได้ เพราะต่างคนต่างไม่สนใจสิ่งรอบข้าง เอาแต่วิ่งไปรับอาหาร บางครั้งก็เกิดการทะเลาะกันจนฆ่ากันตายก็มี... ศพของผู้คนในสลัมถูกทิ้งลงแม่น้ำและให้ลอยห่างออกไป

พวกเราใส่ชุดโทรมๆเหมือเอาผ้าขี้ริ้วตัวเดียวมาสวม ร่างกายเลอะเถอะเหมือนเด็กซุกซน ผมก็แข็งเหมือนไปคุกฝุ่นมา แต่ร่างกายของพวกเราก็ไม่ผอมแห้งเหมือนคนอื่น เพราะโรลฉลาดมาด เธอสามารถแย่งชิงอาหารมาจากสลัมได้ทุกครั้ง หากเป็นตัวฉันคนเดียว คงไม่สามารถได้แน่ ทำให้ฉันเห็นเขาเป็นเหมือนพี่สาว หรือเพื่อนคำสำคัญ ยิ่งไปกว่านั้นฉันยังรักเธอ แม้พวกเราจะเป็นผู้หญิงเหมือนกันก็ตาม....

การข่มขืน การฆ่ากันตาย เกิดขึ้นทุกวัน เรียกได้ว่าไม่มีความสงบสุขอยู่ในที่แห่งนี้ ตัวฉันและโรล ต่างอยู่อย่างหลบๆซ่อนๆเพราะกลัวจะเกิดอันตราย ทั้งฉันและโรลต่างเป็นเด็กผู้หญิงที่น่ารักจึงต้องระวังเรื่องพวกนี้ พวกเราอาศัยอยู่ในซากปะรักหักพังชั้นที่สองของตึก ซึ่งอยู่ในบริเวณทางเข้าเมืองการค้ากับที่อยู่ของสลัม ซึ่งที่นี่ฉันและโรลคิดว่าปลอดภัยที่สุด เพราะมันห่างไกลจากที่ให้อาหารของเศษรฐี เพราะคนส่วนใหญ่ในสลัม ชอบอาศัยอยู่ตรงที่ให้อาหาร เวลาเกิดการแย่งชิงกัน พวกเรามักจะไปช้าที่สุด

________________________________________________________

เวลา เช้าของวันหนึ่ง โรลกำลังปลุกฉันที่กำลังนอนอยู่

''นี่ๆ ... โนพา รู้รึเปล่าว่าสลัมของพวกเราจะมีเศรษฐีมาช่วยล่ะ !!!''

โรลปลุกฉันที่กำลังนอนหลับอย่างสบายบนพื้น โดยการใช้มือขวาเขย่าไปที่ตัวเบาๆ

และฉันเองก็ตื่นขึ้นมาเพื่อมมองหน้าของเธอ เห็นโรลยิ้มขึ้นมามันชวนให้ฉันแปลกใจอยู่หน่อย ว่าสิ่งที่พูดมามันมีความหมายอะไรกันแน่

''จะ... จริงเหรอ โรล ?''

ฉันพูดออกมาพร้อมกับความดีใจ

''จริงสิ !! ต่อจากนี้พวกเราไม่ต้องอดอยากแล้วนะ''

พอมองโรลอีก ก็เห็นว่า เธอถืออาหารมามากมาย ไม่ว่าจะเป็นผลไม้ หรือเนื้อสัตว์

''นั่นนะ ต้องมีเงินซื้อไม่ใช่หรอ โรลไปเอาเงินมาจากไหนกันล่ะ''

''เอาเถอะน่า ต่อจากนี้ไม่ต้องอดอยากแล้วนะ ฉันจะเลี้ยงเธอเอง เอาสิ ผลไม้เต็มเลย ส้มลูกนี้อร่อยนะ กินสิๆ กินให้เยอะๆเลยนะ''

เป็นครั้งแรกที่ฉันได้กินส้ม โรลเธอรู้วิธีปลอก และยื่นมันให้ฉันกิน มันอร่อยมากเลยล่ะ แต่เม็ดของส้มดันติดคอฉันซะได้

ฉันถึงกับสำลักออกมาอยู่หลายครั้ง

''เดี๋ยวเถอะ โนพา ส้มมันมีเม็ดนะ ดื่มน้ำสิ !!''

โรลเธอยื่นน้ำใส่กระบอกไม้ไผ่ให้กับฉันเพื่อดื่มมัน รู้เลยว่าน้ำดื่มมันสะอาด และไม่ได้เอามาจากแม่น้ำแน่ เป็นอีกครั้งที่ฉันได้รับสิ่งที่น่าประทับใจ

''นี่ ระวังนะ เดี๋ยวต้นส้มจะงอกในท้องล่ะ !!!''

''จะ... จริงเหรอ !!''

''โกหกจ้า !!''

''ถ่ะ โถ่.... ระ...โรลล่ะก็ ฉันตกใจนะ !''

นึกถึงตอนนั้นแล้วฉันก็อดหัวเราะไม่ได้เลย ในวันนั้นเป็นภาพเดียวที่ฉันจำไม่เคยลืม และไม่คิดว่าจะลืม เพราะรอยยิ้มของโรลในวันนั้น ทำให้ฉันมีความสุขมาก

เมื่อพวกเรากินผลไม้และเนื้อสัตว์ที่ได้มาจนอิ่มท้องกันแล้ว ฉันก็เหลือบไปเห็นรอยเลือดใต้หว่างขาของโรลเข้า นั่นเป็นจุดเปลี่ยนในชีวิตของพวกเราก็เป็นได้

''ระ..โรล ทำไมเธอมีเลือดใต้หว่างขามาล่ะ เป็นแผลเหรอ... ''

ฉันถามกลับไปด้วยความสงสัย

''นะ.. นี่น่ะ เอ่อ !!''

ตอนนั้น โรลรีบเอาเสื้อไปปิดรอยเลือดนั่นทันที เหมือนว่าจะมีอะไรปิดบังซักอย่าง ซึ่งตอนนั้นฉันก็ซื่อเกินไป ดูการโกหกไม่ออกเลยซักนิด

''นะ... นี่น่ะ คือประจำเดือนต่างหากล่ะ พวกเราเริ่มเป็นสาวแล้วนะ !!''

โรลชี้หน้าฉันราวกับเป็นการสั่งสอน

''งะ..งั้นเหรอ งั้นฉันก็จะเป็นด้วยงั้นเหรอ ''

ฉันถามกลับไปด้วยท่าทางกลัวๆ

''ชะ..ใช่แล้วละ !! ระวังให้ดีล่ะโนพา เลือดน่ะ น่ากลัวนะ !!''

''ย่ะ อย่าพูดแบบนั้น ซิ เธอก็รู้ว่าฉันกลัวผีนิ !''

''ฮ่าๆ ฮ่าๆ ผีกับเลือดมันไม่เหมือนกันหรอกนะ โนพา ยัยบ๊อง ''

ทุกอย่าง มันเหมือนเป็นการล้อเล่นระหว่างเรา.. ซึ่งมันก็อาจจะมีแค่นั้น แต่ฉันไม่รู้เลยว่าโรลไปทำอะไรมา และทุกวัน โรลก็นำอาหารต่างๆมาให้ฉันอยู่เสมอ พวกเราต่างไม่อดเหมือนคนอื่นๆในสลัม ซึ่งมันก็ดีกว่าไปแย่งอาหารคนอื่น เพราะพวกเราอาจจะโดนพวกผู้ใหญ่ฆ่าเอาก็ได้

ที่จริงฉันควรจะถามโรลตั้งนานแล้วว่า เอาเงินไปซื้ออาหารมาจากไหนนักหนา

''นี่ๆ... โรล ไปเอาเงินมาจากไหนเหรอ ไม่ยอมบอกฉันเลยนะ ฉันเองก็อยากได้เงินบ้างน่ะ''

''ไม่ได้... ไม่บอกหรอกย่ะ... ''

''อะ..อะไรเนี่ย ขี้งกจัง''

''โนพาน่ะ อยู่เฉยๆเถอะ ฉันจะดูแลเธอเอง.. นะ ^^''

เหมือนโรลจะมีเงินเก็บมากขึ้นเรื่อยๆทุกวัน และทุกครั้งที่เธออกไปด้านนอก ก็มักจะให้ฉันรออยู่ที่นี่เสมอ เธอออกไปไหนฉันก็ไม่เคยรู้เลย เพราะเธอสั่งห้ามให้ฉันออกไปจากบ้านทุกครั้ง ซึ่งฉันก็คอยทำตามอยู่เสมอ

ในเมื่อพวกเรามีเงินเก็บ โรลก็ได้ซื้อเสื้อผ้าให้ฉันได้ใส่ด้วย เด็กเหลือขออย่างพวกเราเริ่มดูเป็นคนปกติขึ้นมาได้บ้างแล้ว ดีใจสุดๆไปเลย และในวันที่จะใกล้จะถึงฤดูหนาว โรลได้เก็บเงินซื้อผ้าห่มผืนใหญ่สำหรับพวกเราสองคนได้ ฉันดีใจมากๆเลยที่จะไม่นอนอย่างหนาวๆในตอนกลางคืน

''นี่ๆ .. โนพา ฉันเอาผ้าห่มมาด้วยล่ะ ! ^^''

โรลวิ่งมาพร้อมกับแบกผ้าห่มมา และโชว์ให้ฉันดู

''หะ.. โห สุดยอดเลย ผืนหนาจัง ไปเอามาจากไหนเหรอ ท่าทางแพงน่าดูเลยนะโรล''

ฉันตกตะลึงกับรอยยิ้มของโรล

''เอาเถอะน่า ๆ คืนนี้มานอนกอดกันนะ โนพา !''

คืนนั้น อาจจะเป็นคืนที่เลวร้ายที่สุดก็เป็นได้ เพราะมันหนาวกว่าที่คาดไว้เยอะ แม้แต่ผ้าห่มยังไม่สามารถทำให้พวกเราหายหนาวได้ แม้พวกเราทั้งสองคนจะนอนกอดกันแล้วก็ตาม

ในคืนนั้น... ถ้าเป็นปกติฉันจะตื่นมาในช่วงกลางคืนเป็นประจำ แต่คืนนี้กลับตื่นมาไม่เจอโรล ทั้งๆที่ตอนแรกนอนกอดกันอยู่แท้ๆ ฉันเป็นห่วงเธอมาก ว่าเธอไปฉี่รึเปล่านะ แต่พอรอนานเข้าก็รู้ว่ามันไม่ใช่ เธอหายไปนานมาก ฉันจึงได้ตัดสินใจ ออกตามหาเธอในสลัม

มันหนาวจนถึงกระดูก ฉันเดินไปอย่างช้าๆท่ามกลางในสลัม กอดอกของตัวเองพร้อมกับเสียงหายใจอันเหน็บหนาว ขนมันลุกซู่มากๆ พอเดินเข้าไปลึกๆในสลัม ก็พบแสงไฟบางอย่างของบ้านหลังหนึ่ง ฉันจึงได้ตัดสินใจ เดินเข้าไปดูว่าบ้านหลังนั้นมันมีอะไร

สิ่งที่น่าสะเทือนใจอย่างที่สุด คือฉันไปแอบมองในบ้านหลังนั้นผ่านทางหน้าต่าง ฉันพบผู้ชายจำนวนมาก และผู้หญิงจำนวนมากเช่นกันกำลังทำอะไรบางอย่างอยู่ สิ่งนั้นเรียกว่าการขายตัวไม่ผิดแน่ และโรลก็เป็นหนึ่งในผู้หญิงเหล่านั้น ฉันตาค้างไปเลยที่เห็นเธออยู่ในสภาพแบบนั้นกับผู้ชายคนอื่น

น้ำตามันไหลออกมาโดยไม่รู้ตัว เสียงสะอึกสะอื้นของฉันก็พยายามที่จะใช้มือซ้ายปิดปากของตัวเองเอาไว้ พยายามคิดในแง่ดีอยู่หลายครั้ง แต่ก็ทนดูไม่ได้จริงๆ

ฉันวิ่งหนีออกจากบ้านหลังนั้นในทันที

วิ่งออกไปเรื่อยๆจนไม่รู้จุดหมาย

จนท้ายสุด ฉันก็ไปนั้งคนเดียวที่ใต้ต้นไม้ข้างๆแม่น้ำ ทั้งๆที่มันหนาว แต่ในใจมันร้อนซะจนพูดไม่ออก ในอกมันแปรปรวนและจุกจนอยากหาอะไรมาแก้มัน ฉันหยิบก้อนหินปาใส่แม่น้ำอยู่หลายครั้ง ตอนนั้นก็เห็นศพคนตายลอยมา แต่มันก็คือเรื่องปกติของในสลัมแห่งนี้

ร้องไห้ออกมาจนเดียว... กอดเข่าร้องไห้ออกมาอย่างสุดเสียง

บรรยากาศในเวลานั้น หวบลงอย่างฉับพลัน หญิงสาวปริศนาที่มีผมสีดำสั้น ริมฝีปากสีแดง เธอดูสวยมากๆ เป็นผู้หญิงที่แปลกประหลาด บรรยากาศรอบตัวเย็นเยือกแต่ไม่รู้สึกถึงความเย็นเลยซักนิด โดยเธอค่อยๆโผล่มาจากหลังต้นไม้

วินาทีนั้นฉันหันหน้าไปมองเธอโดยไม่รู้ตัว ได้แต่คิดว่า เธอเป็นใครกันนะ

''น่าสงสารจัง... เธอน่ะ''

เธอพูดแบบนั้นออกมา และจางหายไปในที่สุด ฉันเองก็คิดว่าตัวเองคงตาฝาดไปเองแน่ๆ

คืนนี้ ฉันไม่คิดจะกลับไปนอนอีกแล้ว คิดว่าคงนอนไม่หลับ อยากจะนั้งอยู่ตรงนี้จนถึงเช้า ฉันทำใจกับเรื่องที่เห็นไม่ได้จริงๆ เงินที่ฉันใช้ เงินที่ซื้ออาหาร แลกมาด้วยการกระทำแบบนี้ ฉันมันแย่ที่สุด

เป็นเวลากว่าหลายช่วยชั่วโมง ที่ฉันนั่งมองแม่น้ำในค่ำคืนนี้... ในที่สุดโรลก็ตามหาฉันจนเจอ เธอคงจะกลับบ้านไปแล้วไม่เจอฉันก็เลยออกตามหาแน่ๆ

''โนพา... มานั้งทำอะไรตรงนี้ล่ะ กลับบ้านกันเถอะนะ มันหนาว...''

ดูก็รู้ว่าเธอเหนือ่ยแค่ไหนที่มาไล่หาตัวฉัน แต่ว่า..

''โรล ! แย่ที่สุด ทำไมถึงได้ทำเรื่องแบบนั้น ต่อให้กินอิ่มท้องอยู่ดีมีสุข ฉันก็ไม่เอาหรอกนะ !!''

พวกเราต่างรู้ซึ่งกันและกันแล้วว่า ตอนนี้ใครทำอะไร ที่ไหน อย่างไร

''ท่ะ... ทำไมล่ะ โนพา เธอไม่ดีใจหรอ พวกเราได้กินอาหารอิ่มท้องนะ ฉันทำเพื่อเธอนะ!''

ใช่.. ฉันดีใจมากที่เธอทำเพื่อฉัน แต่มันก็ทำให้ฉันร้องไห้ออกมาด้วย ไม่คิดเลยว่ามันจะเจ็บปวดขนาดนี้ ฉันไม่เข้าใจว่าทำไมตัวเองถึงได้โกรธขนาดนี้ ฉันอาจจะหึงเธอก็เป็นได้ อยากให้เธอมาอยู่เคียงข้างฉันคนเดียว ก็รู้ว่ามันเห็นแก่ตัว

''ไม่เอา !!! ออกไปให้พ้นนะ ผู้หญิงอย่างเธอน่ะ จะไปไหนก็ไปเลย !!''

ฉันเองก็ไม่เข้าใจตัวเองอีกเช่นกัน ทำไมถึงได้ไปต่อว่าเธอน่ะ ถ้าย้อนเวลากลับไปได้ อยากจะวิ่งเข้าไปกอดเธอแทนมากกว่า

ตอนนั้น ฉันวิ่งหนีโรลไปโดยไร้จุดหมาย บางทีฉันอาจจะอยากให้เธอมาตามง้อก็ได้ แต่เพราะเหตุการณ์ในครั้งนั้น ทำให้ฉันสูญเสียโรลไปอย่างไม่มีวันกลับ

โรลวิ่งตามมาง้อฉัน พยายามขานเรียกชื่อฉัน แต่ฉันก็วิ่งหนีไม่หยุด

''โนพา เดี๋ยวสิ ฟังฉันพูดก่อน !''

''ไม่เอา ฉันจะไม่อยู่กับเธออีกแล้ว !!''

ฉันวิ่งหนีเข้าไปในซอยต่างๆของสลัม ในตอนนั้นเอง ฉันก็ได้ไปชนกับผู้ชายคนหนึ่ง จนล้มลงไปนั่งกับพื้นด้วยความเจ็บ ซึ่งเขาน่าจะเป็นคนมีฐานะพอสมควร เขาถือขวดเหล้ามาพร้อมกับความเมาเต็มที่ และโกรธเป็นอย่างมากที่ฉันวิ่งไปชนเขา

ตอนนั้น...

ตอนนั้นน่ะ..

เขาง้างขวดเหล้าออกมาเพื่อที่จะใช้ทุบหัวของฉันด้วยความโกรธ

ฉันกลัวมากจนหลับตาทั้งสองข้างเอาไว้

พอรู้ตัวอีกที โรลก็วิ่งเข้ามาปกป้องฉันไว้ ขวดเหล้าของชายคนนั้นทุบเข้าเต็มๆที่หัวของเโรลจนเลือดไหลออกมา เศษแก้วทิ่มแทงสู่หัวจนเลือดไหลมาโดนหน้าของฉัน ชายคนนั้นได้แต่กระวนกระวายว่า ฉันไม่ได้ฆ่านะ ไม่ได้ฆ่า.. จากนั้นก็วิ่งหนีออกไปทันที

เหลือเพียงร่างอันบอบฉ้ำของโรลในอ้อมกอดของฉันเท่านั้น

เลือดมันไหลออกมาไม่หยุดเลย

แววตาของโรลกำลังจะดับลง

''ระ... โรล !!''

ไม่มีใครสามารถช่วยได้ จะตะโกนร้องขอความช่วยเหลือก็ยิ่งแล้วใหญ่ เพราะคนในสลัมต่างเห็นแก่ตัวกันทุกคน แล้วตัวฉันในตอนนั้น ก็ได้แต่อุ้มโรลในอ้อมแขน พร้อมกับร้องไห้ นั่นคือสิ่งเดียวที่ฉันทำได้

บีบน้ำตาร้องไห้ออกมา จนน้ำตาของฉันร่วงโรยสู่ใบหน้าที่เต็มไปด้วยเลือดของโรล

''ขะ.. ขอโทษนะ โนพา ฉันไม่ดีเองแหล่ะ''

เธอขอโทษฉันออกมา แต่ว่าฉันนี่แหละที่ควรจะขอโทษเธอ เพราะการกระทำงี่เง่าไร้เหตุผลของตนเองแท้ๆ ถึงได้ทำให้เธอตายลงในวันนั้น

''ฉันมีเงินเก็บอยู่ที่บ้านนะ... ใช้มันซื้ออาหารได้หลายวันเลยล่ะ ขอโทษนะ...''

เป็นการจากลาที่แย่ที่สุด พวกเราแทบไม่ได้พูดกันตอนจากลาเลย ฉันเอาแต่ร้องไห้ ปากมันสั่นจนพูดไม่ออก อยากจะขอโทษโรลแต่ก็ทำไม่ได้ เอาแต่ร้องไห้ ร้องไห้ ร้องไห้ แย่ที่สุด

สุดท้ายก็ได้แต่มองหน้าโรลที่ตายตาไม่หลับในอ้อมแขนของฉัน

และวันนั้น ท่านเฮลไซท์ก็เป็นคนเก็บฉันมาเลี้ยง เธอเดินมาหาฉันพร้อมยื่นข้อเสนอให้ ฉันจึงตอบตกลงไป เพราะไม่อยากที่จะมีชีวิตอยู่หากไม่มีโรลอยู่ข้างกาย เธอพาฉันเข้าสู่นรก เหล่าบริวารในนรกทั้งหลายต่างรังเกียจฉันเพราะเป็นมนุษย์ กับแมมม่อนแล้วเกลียดหน้าฉันตั้งแต่ได้เจอกันเลยล่ะ

แต่ท่านเฮลไซท์ ก็ดูแลฉันเป็นอย่างดี มอบให้ทุกอย่าง เสื้อผ้า.. อาหารแสนอร่อย เมื่อฉันโตขึ้นมาเหมือนสาวคนหนึ่ง ท่านเซร่าฟิมก็มอบดาบเล่มหนึ่งให้กับฉัน ซึ่งนั่นก็คืออาวุธชิ้นแรกของฉัน เธอยังบอกอีกว่าให้ฉันจงรักภักดีต่อเฮลไซท์ ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ตาม... ตอนที่รับดาบไร้ชื่อนั่นมา ทำให้ใบหน้าของฉันกลายเป็นใบหน้าของท่านเฮลไซท์จนเหมือฝาแฝด

ฉันที่อยู่แต่ในนรก ไม่เคยรู้เลยว่าท่านเฮลไซท์มีพลังแบบไหน ได้แต่อยู่ในนรกและคอยรับคำสั่งไปวันๆ

ฉันเองก็คิดว่ามันไม่เลวนักหรอก ได้ใช้ชีวิตอยู่อย่างสบาย แต่ว่า... วันหนึ่ง ท่านเฮลไซท์ก็ไปที่โลกมนุษย์อยู่บ่อยครั้ง และหลายครั้งที่ไม่ได้นั่งอยู่ในบัลลังค์ นอกจากท่านเฮลไซท์แล้ว ในนรกฉันไม่ได้ผูกมิตรกับใครไว้เลย เหมือนอยู่ตัวคนเดียวไม่มีผิด ทุกคน ต่างรังเกียจฉัน แม้แต่สัตว์นรก ยังไม่อยากจะรับใช้ฉันเลย มันรู้สึกอ้างว้างมากๆ....

ภายหลังฉันได้รู้เข้าว่าท่านเฮลไซท์ สนใจมนุษย์คนหนึ่ง

และวันหนึ่ง... น้ำตาครั้งแรกของท่านเฮลไซท์ ก็หยดลงมาในขณะที่ฉันเฝ้าเธอที่บัลลังค์

ฉันโกรธมากที่มีคนมาทำให้ท่านเฮลไซท์ร้องไห้ ฉันจึงไปยังโลกมนุษย์เพื่อที่จะฆ่าชายที่มีชื่อว่า ''แอล''

แต่สิ่งที่น่าจะสะเทือนใจ ไม่ใช่เพราะว่าแอลเป็นอมตะ แต่เพราะรู้ว่าท่านเฮลไซท์มีพลังถึงขนาดทำให้สิ่งมีชีวิตกลับมามีชีวิตอีกครั้งได้ในฐานะปีศาจ แต่เธอกลับปิดบังฉันไว้...

แต่ท่านเฮลไซท์กลับไม่ยอมช่วยโรล... ที่ถูกฆ่าในวันนั้น ทำให้ฉันเสียใจ ว่าไม่น่าที่จะตอบรับคำเชื้อเชิญของเฮลไซท์เลย น่าจะเป็นมนุษย์คนเดิมแท้ๆ

ฉันพยายามคิดในแง่ดี ว่าตัวเองไม่ได้ถูกหลอกใช้ และคิดว่าทุกอย่างเป็นแค่อดีต คิดว่าเฮลไซท์เหมือนแม่คนหนึ่ง และปล่อยผ่านไป แต่มันก็....

ชีวิตฉัน ถูกกลั่นแกล้งหรือเปล่านะ

_______________________________________________________

เสียงผ้าม่านในตอนเช้า ถูกเปิดออกมาพร้อมแสงอรุณอีกเช่นเคย พร้อมเสียงของชายหนุ่มผู้เป็นที่รัก

''เช้าแล้วนะ.. ตื่นได้แล้วนะ ไอร่า''

ตอน 15

สารบัญ

ตอน 17