3Kill ฆ่า ฆ่า ฆ่า

9.8

เขียนโดย ชิโร่

วันที่ 19 ตุลาคม พ.ศ. 2558 เวลา 20.04 น.

26 ตอน

32 วิจารณ์

30.95K อ่าน

แก้ไขเมื่อ 29 ตุลาคม พ.ศ. 2558 22.57 น. โดย เจ้าของนิยาย

14) ตอนที่ 14 โรคจิต

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

CR.SHL

ผมตัดสินใจอยู่แบบนี้ไปเรื่อยๆสักพักโดยไม่ฆ่าใคร กิจวัตรวันหนึ่งได้เปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง ตัวผมตื่นมาทุกครั้งก็จะพบไอร่านอนอยู่ข้างๆ และผมจะเป็นฝ่ายปลุกเธอให้ตื่นนอนก่อนเสมอ ทำไมชีวิตมันถึงได้น่าเบื่อแบบนี้นะ แต่ความน่าเบื่อที่ว่าคือมันเหมือนเดิมทุกวัน แต่ไม่ใช่เพราะว่ามันน่าเบื่อ แต่มันน่าเบื่อ ไม่สามารถอธิบายมันออกมาได้ เพียงแต่มันรู้สึกไม่อยากเป็นแบบนี้ไปตลอด

ไม่ใช่เพราะผมเบื่อไอร่า บางทีผมอาจจะรออะไรเปลี่ยนแปลงก็เป็นได้ ถึงจะไม่รู้ว่าสิ่งนั้นมันคืออะไรก็ตาม หรือบางทีผมอาจจะเบื่อตัวผมเองก็ได้

เป็นเวลากว่า 2 อาทิตย์ ที่ผมใช้ชีวิตกับไอร่า ไปเที่ยวด้วยกันอยู่หลายที่ น่าแปลกที่ไอร่าเป็นคนที่ชอบเล่นกีฬามาก เธอเล่นมันทุกอย่าง โดยเฉพาะกีฬาที่ใช้มือในการเล่น บาส.. ปิงปอง ที่ชอบสุดก็คือเทนนิส ของที่เธอชอบคือรสส้ม ผลไม้ก็คือส้มเช่นกัน ซึ่งเวลาชุ่มเหงื่อจากการออกกำลังกาย พวกเราจะกินน้ำส้มเย็นๆด้วยกัน

เธอไม่ต่างอะไรกับเด็กผู้หญิงทั่วไปเลยแม้แต่น้อย สิ่งของน่ารักๆอย่างตุกตาหมีสีขาว เธอจะชอบมาก ผมเองก็ซื้อให้เธอมาซัก 2 ตัวในระหว่างไปเที่ยวต่างจังหวัดกัน มันเป็นตุ๊กตาหมีตัวใหญ่เอาไว้กอดตอนนอนได้เหมือนหมอนข้าง ซึ่งเธอก็นำมันมากอดทุกคืนเลยเชียว ที่สำคัญเวลาเธอหลับลงไปแล้ว เธอจะเปลี่ยนจากการกอดตุ๊กตาหมีมากอดผมแทน

บางที่ก็คิด ว่าพวกเราเริ่มรู้จักกันมากขึ้น บางทีไอร่าอาจจะรู้ในสิ่งที่ผมจะทำอยู่แล้วก็เป็นได้

เวลาที่พวกเราแช่น้ำในอ่างเดียวกัน ไอร่ามักชอบก้มหน้าลงอ่างน้ำแบบเศร้าๆ ผมเองก็ไม่เข้าใจ

แต่ว่า... 2 อาทิตย์ที่ผ่านมาทำให้ผมหวั่นไหวออกไปในระดับหนึ่ง

แต่ผมก็ได้ตัดสินใจแล้วว่า จะไม่ถอยเด็ดขาด ต่อให้ต้องเขี่ยเธอทิ้ง หรือ ฆ่าก็ตาม

มันคงถึงเวลาที่ผมจะกลับไปล้างแค้นเพื่อนร่วมห้องแล้วซะที จะปล่อยให้เป็นแบบนี้ต่อไปไม่ได้ หากจะถูกชีวิตจอมปลอมแบบนี้กลืนกิน มันอันตรายยิ่งกว่าเสียอีก ไม่สิ... เพราะผมต้องเร่งมือแล้วต่างหาก เท่าที่ผมคาดการณ์ เฮลไซท์น่าจะใกล้สร้างลูกแก้วสีดำเสร็จแล้วแน่ๆ

_________________________________________________

เวลานี้ ราวๆ 5 ทุ่ม ไอร่ากับผมนอนด้วยกันเช่นเคย.. เตียงนอนเดียวกัน.. หันหน้าเข้าหากัน มือของไอร่ากอดมาที่เอวของผม หมอนใบเดียวกัน จากตอนแรกที่ไอร่าหลับไปด้วยความกังวล ตอนนี้กลับกลายเป็นการหลับอย่างสบายไปเสียแล้ว ดูสิ เธอยิ้มมันออกมาในขณะหลับด้วย

เวลานี้ไอร่ากำลังกอกผมอยู่ ผมจึงได้หยิบมือของเธอที่กอดผมออกไปจากร่างกาย

''เอาล่ะ...''

ผมตัดสินใจลุกขึ้นจากเตียง จากนั้นก็เดินออกจากห้องไป เป้าหมายของผมคือการไปจัดการเรื่องความแค้นทั้งหมดในคืนนี้ ถ้าคิดจะต่อกรกับเฮลไซท์แล้วล่ะก็ ความหลงเหลือถือเป็นอุปสรรค์ จะต้องตัดหนามทางโลกมนุษย์ให้หมดเสียก่อน

ขณะที่ผมเดินออกจากบ้านไปแบบช้าๆ เพื่อไปไล่ฆ่าเหล่าสหายจอมปลอม ผมก็ได้ชักดาบออกมา ที่ฝ่ามือซ้าย ถือมันด้วยมือขวาและเดินต่อไปเรื่อยๆ.. ดาบของไอร่าผมเรียกมันว่า D. เพราะมันมีอักษรตัว D. อยู่ในปลายดาบ แต่มันไม่ใช่ตัวอักษร D. แต่อย่างใด มันคือลวดลายของปลายดาบที่คล้ายตัว D เท่านั้นเอง และดาบของไอร่าก็ไม่มีชื่อเรียกด้วย ทำให้ผมตั้งชื่อให้มัน

ในระยะเวลา 2 สัปดาห์ที่ผมดูดเลือดกับไอร่าเป็นประจำ ทำให้ผมในตอนนี้สามารถใช้ความสามารถของ D. ได้เต็ม 100 % ดาบของไอร่านั้นมีคุณสมบัติในการตัดทุกอย่างให้ขาดได้ นับว่าเป็นข้อดีที่เป็นประโยชน์ แต่หากจะหาถึงข้อเสียก็คงเป็นดาบไม่สามารถปล่อยพลังออกมาได้เหมือนดาบสายฟ้าของรากูเอล

แต่หากผมสู้กับรากูเอลละก็ ดาบของผมก็คงจะเหนือกว่า หากดาบของผมเข้ากระทบกับดาบของรากูเอลเมื่อไหร่ ดาบของรากูเอลจะต้องหักอย่างแน่นอน

ตอนนี้ผมสามารถใช้ปีกของแวมไพร์ได้ถึง 4 ปีก เป็นความสามารถลอกเลียนมาจาก โรรี่ แต่ผมก็ไม่สามารถใช้มันได้ เพราะผมได้รับเลือดของเธอมาไม่เพียงพอที่จะใช้มันเต็มประสิทธิภาพ จึงต้องหลีกเลี่ยงในการใช้พลังนี้ นั่นทำให้ผมต้องวางแผนเพื่อไล่จับโรรี่อีกครั้ง แต่เรื่องนั้นก็ช่างมันไปก่อน

เพราะตอนนี้ผมเดินมาถึงหน้าบ้านของเมย์แล้ว

เป็นบ้านสองชั้นหลังคาสีแดง ข้างในบ้านนอนกันหมดแล้วเพราะไฟในบ้านปิดหมด มันทั้งเงียบ.. เวลานี้ผมยืนหน้าบ้านของเมย์ก็ได้แหงนมองดูดาวตอนกลางคืน มันช่างสวยจริงๆเลยนะ

บ้านของเมย์มีกำแพงล้อมรอบเล็กๆ ติดกับบ้านอีกหลายหลัง ตั้งอยู่ในซอยแถวๆโรงเรียน

จะว่าไปแล้วยัยเมย์นี่บ้านอยู่ใกล้โรงเรียนมากที่สุดในห้องนี่เนอะ..

พอนึกภาพของยัยนี่ที่ทำให้ผมถูกเพื่อนทั้งห้องรุมกระทืบแล้วรู้สึกเจ็บในอกขึ้นมาทันที ในวันนั้นที่ผมไปนั้งร้องไห้ที่ชิ่งช้า เธอได้ยื่นผ้าเช็ดหน้ามาให้ผมด้วยนิ ผมเองก็ยังไม่ได้คืนให้เธอเลย วันนี้ก็ว่าจะเอามาคืนซักหน่อย หวังว่าเธอคงไม่รังเกียจผมนะ

''ก็อกๆ... ''

ผมเริ่มเดินออกไปเคาะประตูบ้านดังๆ และต่อเนื่อง

แต่มันก็ไม่มีเสียงตอบรับ คงเป็นเพราะหลับกันหมดแล้ว แต่ถ้าผมเคาะประตูไปเรื่อยๆ มันจะต้องมีคนมาเปิดแน่นอน ผมเองก็คอยส่งเสียงด้วย ''ขอโทษคร๊าบบบ มีเรื่องจะคุยด้วย'' เวลากินไปถึง 20 นาทีกว่าคนในบ้านจะได้ยินและเดินมาเปิดประตูให้ผม

เมื่อประตูบ้านถูกเปิดออกมา ผมก็ได้พบกับน้องสาวของเมย์

''อ้าว.. น้องสาวของเมย์เองเหรอ ?''

''พี่ชายเป็นใครเหรอคะ ?''

เด็กสาววัย 13 ขวบ ผมสั้นจนถึงคอแต่งชุดนอนสีชมพู หน้าตาก็คล้ายๆเมย์ล่ะนะ ถ้าเธอไว้ผมยาวอีกซักนิด อาจจะสวยเท่าเมย์เลยก็ได้นะ

''นั่นสินะ พี่ชายน่ะนะ มีความสัมพันธ์กับเมย์อยู่ด้วยนี่เนอะ ก็เลยเอาของมาคืน ให้พี่เข้าไปในบ้านได้หรือเปล่า ?''

ผมพูดออกไปด้วยรอยยิ้มเล็กๆ ก่อนที่น้องสาวของเมย์จะยืนแปลกใจอยู่หลายวินาที ในที่สุดเธอก็ได้ตัดสินให้ผมเข้าไปในบ้านแต่โดยดี ผมเข้ามายังกลางบ้านและไปนั้งในห้องนั้งเล่น โดยห้องนั้งเล่นมีลักษณะคือ มีโซฟาสีเทานุ่มๆให้นั่ง มีโต๊ะกระจกสำหรับวางเครื่องดื่มและของว่าง ในห้องเองก็มีแอร์ตัวน้อยๆอยู่ตรงผนังด้านบน แถมยังมีทีวีให้ดูอีก ถ้านั้งโซฟาพร้อมดูหนังไปด้วยก็นับว่าไม่เลว รสนิยมการแต่งห้องนั่งเล่น เธอกับผมช่างคล้ายกันจริงๆ

มารยาทน้องสาวเป็นอะไรที่ดีกว่าพี่สาวตัวแสบเยอะ ทำเอาอยากได้เธอมาเป็นคู่ครองจริงๆ เธอเอาน้ำใส่น้ำแข็งมาให้ผมดื่มซะด้วยสิ แถมยังแนะนำตัวอีก

''สวัสดีค่ะ หนูชื่อเรย์ เป็นน้องสาวของพี่เมย์ค่ะ.. เดี๋ยวจะขึ้นไปเรียกพี่เมย์ให้นะคะ''

''งั้นเหรอ รบกวนหน่อยนะ ^^''

เมื่อกี้ผมก็ดูสงบอยู่หรอกนะ แต่ทำไมจู่ๆ...

ทนไม่ไหวแล้วสิ.. มือสั่นไปหมด ไม่ได้ฆ่าคนตั้งนานแล้วนิ แต่จะแสดงอาการแบบนั้นออกมาไม่ได้ ต้องรักษาบุคลิกเอาไว้

หุบยิ้มสิ.... จะยิ้มทำไมล่ะ...

อาไม่ไหว.... หยุดยิ้มไม่ได้เลย พยายามแล้วนะ ให้ตายสิ

พอคิดถึงภาพทั้งพี่ทั้งน้องแล้ว มันอยากจนทนไม่ไหวแล้ว อยากจะลุกขึ้นจากที่นั่งแล้วอาระวาดจังเลย

ในที่สุดเมื่อเมย์เดินลงมาจากห้องนอนของตัวเอง ก็ได้เดินเข้ามาในห้องนั่งเล่นพร้อมกับน้องสาว วินาทีที่เธอเดินเข้ามาในห้องนั่งเล่น ได้สบตาของผมเสี้ยววินาที เธอถึงกับทำหน้าหวาดกลัวอย่างกระวนกระวายทันตาเห็น เหงื่อตกออกมาเป็นสายๆ แต่น้องสาวกับไม่รู้เรื่องอะไรเลย ว่าผมคือฆาตกรเลือดเย็นอันโด่งดังเมื่อ 3 เดือนที่แล้วยังไงล่ะ ไม่แปลกหรอกนะที่คุณน้องสาวจะลืมข่าวของผม แต่ยัยเมย์ เธอต้องจำมันไม่ชั่วชีวิตนั้นแหละ

''กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด !!!!!!!!!! ~''

เมื่อเธอเจอใบหน้าอันยิ้มแย้มของผม ก็ได้กรี๊ดออกมาอย่างสุดเสียง ไม่นานเมย์ก็ได้จับมือของน้องสาว วิ่งหนีออกไปจากบ้าน

แต่ผมไม่คิดว่าจะปล่อยให้เธอออกจากบ้านหรอกนะ ผมรีบวิ่งตามไปอย่างรวดเร็ว พร้อมิวิ่งผ่านตัวเธอไป เพื่อเอาร่างกายของตนเองไปขวางหน้าประตู ซึ่งผมคิดว่าคงจะแย่สำหรับเมย์ที่ไร้ทางหนี ก็นะ เธอจะวิ่งเร็วระดับโลกยังไงก็เทียบผมไม่ไม่ได้หรอก

ในตอนนี้ผมอยู่หน้าประตูทางออกจากบ้านเป็นที่เรียบร้อย เมย์ไม่สามารถที่จะหนีออกจากบ้านได้เลย เธอหวาดกลัวเป็นอย่างมาก พยายามถอยหลังทีละก้าวสองก้าว

''เดี๋ยวเถอะ ทั้งพี่ทั้งน้องเลย นิสัยไม่ดีเลยนะ แบบนี้ต้องลงโทษ ^^''

วินาทีนั้นผมชักดาบออกมาจากมือซ้าย พร้อมยื่นดาบออกไปชี้หน้า เพื่อขู่พวกเธอ

ดาบอันแหลมคมที่สะท้อนออกมา ทำให้พวกเธอทั้งสองกลัวหัวหด รีบวิ่งหนีผมไปยังชั้นสองทันที คงคิดได้อย่างเดียวว่าคงจะหนีไปแอบที่ห้องและล็อคกลอนนั่นแหละ

และในตอนนั้นเอง พ่อ แม่ และพี่ชายของเธอก็วิ่งออกมาดูว่าเกิดอะไรขึ้นกับครอบครัวของตนเอง เพราะได้ยินเสียงกรี๊ดของเมย์ดังลั่นบ้าน นึกไม่ถึงเลยว่าผ่านไปไม่ถึง 20 วินาทีแท้ๆ แต่วิ่งกันมาปกป้องครอบครัวกันพร้อมหน้า มันน่าประทับใจจริงเลยๆนะ ผมหุบยิ้มไม่อยู่แล้วสิ

ครอบครัวแบบนี้อยากได้จังเลย...

''เมย์ .. เรย์ ไปอยู่บนห้องก่อนนะ ''

พ่อของเมย์รีบเอาตัวมาบัง พร้อมให้ลูกสาวหนีไปอยู่บนห้อง เป็นพ่อที่ดีจังเลยนะครับ แต่จะดีเหรอมาปกป้องลูกสาวของตัวเองน่ะ อยากมีพ่อแบบคุณจริงๆเลยครับ

สุดท้ายแล้ว เมย์ กับเรย์ รวมถึงแม่ของพวกเขา ก็พากันขึ้นไปยังชั้นสองเพื่อหลบหนีผม เหลือเพียงพี่ชายและพ่อของเขาเท่านั้น ภายในบ้านแบบนี้ ถ้าเป็นผมละก็ คงจะตะโกนอย่างสุดเสียงเพื่อให้คนในระแวกมาช่วยไปแล้ว น่าเสียดายนะครับ ที่พวกคุณพี่ชายกับคุณพ่อของเมย์กำลังตัวสั่นจนขาดสติ

ปกป้องคนรักมันก็ดีอยู่หรอก แต่พวกคุณไม่มีประสบการณ์การฆ่า

รู้รึเปล่าว่าการฆ่าคนครั้งแรก มือมันจะสั่นและหวาดกลัวขนาดไหน ตอนผมฆ่าจอร์จมันสะใจก็จริง แต่มือมันก็สั่นไม่หยุด และมันก็กลัวด้วย แต่ความกลัวเหล่านั้นในการฆ่า ผมชอบมากเลยนะ...

''คุณพี่ชายกับคุณพ่อ รู้รึเปล่าครับ ถ้าไม่ฆ่าผม ก็จะถูกฆ่า นั่นคือกฏของโลกนี้''

''หุบปาก แกออกจากบ้านไปซะ!!''

โห น่ากลัวจริงๆนะครับคุณพี่ชาย จะขอแนะนำหน่อยนะ ว่ากระไล่คนออกจากบ้านน่ะ ต้องทำเสียงที่เข้มแข็งกว่านี้ ไม่ใช่ทำเสียงอ่อนแอแบบน่าสมเพช

''คร๊าบๆ ผมออกไปแน่ พอดีกว่าอยากได้เมียซัก 2 คนน่ะครับ คุณพ่อครับ ยกลูกสาวให้ผมด้วยสิ ?''

ตัดสินใจแล้ว วันนี้ขอเป็นการย่ำยีแล้วกัน ส่วนวันนี้ขอฆ่าสัก 3 คนแล้วกัน

''พ่อครับ ไอ้นี่มันโรคจิต ''

พี่ชายของเมย์พูดออกมาพร้อมเดินแบบระวังๆ ไปหยิบไม้กวาดออกมา โดยใช้มือทั้งสองถือเอาไว้ แถมยังหยิบไม้ถูพื้นมาให้พ่อของตัวเองด้วย

การป้องกันตัวมันก็ดีอยู่นะ แต่ผมถือดาบน่ะครับ คุณพ่อ คุณพี่ชาย..

''ระ..รู้แล้ว พ่อคิดว่าเดี๋ยวแม่คงแจ้งตำรวจแหละ''

คุณพ่อเริ่มหยิบไม้ถูพื้นจากลูกชายของตนเอง และพร้อมป้องกันตัว

''ผมน่ะเหรอโรคจิต... แล้วก็จะแจ้งตำรวจ เดี๋ยวนะ ผมน่ะเหรอ โรคจิต''

''ใช่แล้ว แกมันโรคจิต ออกไปจากบ้านเดี๋ยวนี้ ไม่งั้นจะแจ้งตำรวจนะ !!!''

พี่ชายของเมย์ตะคอกใส่ผมอย่างกระวนกระวาย

''โรคจิตเหรอ.. ฮ่ะๆ ฮ่าๆ ฮ่า ฮ๊าๆ อ๊าๆๆ กร๊ากกกกก กร๊ากกๆ ๆ พูดอะไรผิดหรือเปล่า ผมน่ะเป็นคนปกตินะครับ ไม่สิ ผมมันเป็นแวมไพร์นี่นา... ผมน่ะสติเต็มร้อยอยู่แล้วครับ''

ผมเริ่มควบคุมสติไม่อยู่ พึ่งจะมารู้ตัวว่าตัวเองหลงใหลในการฆ่าคนไปเสียแล้ว ต่อจากนี้คงไม่สามารถระงับอารมณ์ตัวเองได้อีกแล้ว

''พ่อ.. ไอ้นี่มัน ประสาท!''

พี่ชายของเมย์ที่พล่ามเก่งจริงๆ ชักรำคาญแล้วนะ โรคจิตกับกระสาทงั้นเหรอ ไม่เลวหรอกนะ

''เฮ้อ... คุณพี่ชายของเมย์ครับ ตอนนี้ผมถือดาบอยู่นะ กับไม้กวาดหรือไม้ถูพื้นเน่าๆจะไปทำอะไรได้ เอางี้ไหมครับ ถ้าคุณฆ่าพ่อตัวเองได้ ผมจะไว้ชีวิตคุณก็ได้นะ''

ผมยื่นข้อเสนอให้กับพี่ชายของเมย์โดยการฆ่าพ่อ

''หนวกหู อย่ามาล้อเล่น ออกไปจากบ้านได้แล้ว !!!''

พ่อเองก็พล่ามเก่งเหมือนลูกชายเลยนะครับ...

เชือด!!!!!!!!!

พริบตาที่พวกมันทั้งสองคนไม่รู้ตัว ผมกระโจนเข้าไปอย่างรวดเร็ว ผมมั่นใจแน่ว่าพวกมันทั้งสองไม่สามารถมองการเคลื่อนที่ของผมได้ทัน ดาบที่ผมหวัดเหวี่ยงไป ได้ไปฟันพ่อของเมย์ในแนวเฉียงขวา โดยครั้งนี้ผมไม่ได้คิดจะฆ่า แต่อยากให้อยู่ในสภาพปางตาย โดยแผลจากการฟันไม่ลึกเท่าไหร่

ในตอนที่บาดแผลของคุณพ่อระนองไปด้วยเลือด เขาก็ล้มลงไปนอนกับพื้นทันที ไม่ได้ที่จะแม้แต่ตอบโต้ผม ดูสิ พอพ่อล้มลงไปนอนกับบพื้นแล้ว พี่ชายของเมย์ก็เหมือนไอ้บ้าตัวหนึ่งที่กำลังกลัวผี

''ขอถามซักคนถามนะครับคุณพี่ชาย ว่าจะฆ่าพ่อตัวเองไหม ถ้าไม่เลือกก็ตายกันทั้งคู่นะครับ แต่ถ้าคุณเลือกฆ่าพ่อ คุณไม่คิดว่าพ่อของคุณจะดีใจเหรอ ที่ชีวิตตัวเองสามารถช่วยชีวิตคุณได้''

''ทำไมแกถึงทำแบบนี้ !!''

ดูเหมือนว่าจะกลัวหัวหดจนพูดไม่รู้เรื่องแล้วมั้ง.. ดูสิ ขาสั่นจนขยับไม่ได้เลย ตาก็สั่นเหมือนคนบ้า เหงื่อไหลพรากออกมา คงคิดล่ะสิว่านี่มันความฝันหรือเปล่า แต่น่าเสียดาย ว่ามันคือความจริง ถ้าคุณฉี่ออกมาจะทำให้การฆ่านี้ดูตลกเลยล่ะครับ...

''ทำไมถึงทำแบบนี้งั้นเหรอครับ พวกคุณเป็นผู้ปกครองของเมย์นี่ ผมก็แค่จะมาลงโทษพวกคุณที่ไม่รู้จักอบรมณ์สั่งสอนสันดานของลูกสาว ส่วนคุณเป็นพี่ชายสินะ แล้วทำไมถึงไม่รู้จักดัดสันดานบ้างล่ะ อีกอย่างผมก็แค่เอาผ้าเช็ดหน้ามาคืนเมย์เท่านั้น''

ดูเหมือนว่าพูดอะไรไปก็เท่านั้น ตอนนี้ถูกความกลัวครอบงำไปอย่างสมบูรณ์

ไม่นานหลังจากนั้น คุณพี่ชายก็ล้มลงไปนั่งกับพื้นด้วยความกลัวทันที ไม่กล้าที่จะลุกขึ้น มากล้าที่จะพูด กลัวมันไปซะทุกอย่าง นี่แหละคือจิตใจที่แท้จริงของมนุษย์ล่ะ ไอ้พวกสวะ

ผมจึงเมินเฉย และเดินขึ้นไปยังชั้นสอง เพื่อไปหาเมย์และเรย์

และในขณะที่ผมกำลังย่างฝีก้าวขึ้นบันไดไป ก็ต้องขอชื่มชมในความกล้าของคุณพี่ชาย ที่รวบรวมความกล้าทั้งหมดเพื่อมาต่อยผมจากทางด้านหลัง ทั้งๆที่ตอนแรกกลัวแท้ๆ แต่ก็นะ เพราะแบบนั้นแหละผมจึงหันไป ใช้เท้าซ้ายถีบไปยังหน้าอกของเขาจนกระเด็นออกไปอย่างรุนแรง ร่างกายของเขากระเด็นถอยหลังจนไปกระแทกกับของในบ้านจนเละตุ้มเป๊ะ

ร่างกายของเขาถึงกับจุกจนลุกขึ้นไม่ได้เลย

ผมจึงหันกลับมา และขึ้นบันไดไปยังห้องของเมย์ต่อ

อย่างที่บอกว่า สามแม่ลูกกำลังแอบอยู่ในห้องที่ล็อกประตู ผมจึงใช้ดาบของไอร่า ตัดมันออกไปเหมือนกระดาษใบหนึ่ง โดยการผ่าประตูคือการผ่าแนวตรง ซึ่งทำให้ประตูพังทลายลงมา และผมจึงเดินเข้าไปยังห้องของทั้งสามคน

ภาพที่ผมเห็นคือสามแม่ลูกกอดกันเหมือนกลัวอะไรบางอย่าง

''อา... ผมยังไม่ได้ฆ่าใครในบ้านเลยนะ ทำไมถึงได้กลัวหัวหดกันขนาดนั้นล่ะ ไม่ต้องมากอดกันก็ได้นะ คุณแม่ เมย์... แรย์ คืนนี้มันร้อนจะตาย ไม่เปิดแอร์หรอ ?''

ผมไม่ลังเลเลยที่จะเดินไปใช้ดาบ แทงไปยังกระโหลกของคุณแม่.. ดาบอันแหลมคม D. แทงไปยังกระโหลกจนทะลุไปยังด้านหลัง เลือดมันพุ่งออกมา รวมถึงหยดเลือดก็ด้วย คุณแม่ของเมย์ตายคาที่แบบไม่ต้องสงสัย ทั้งสองพี่น้องได้แต่ทำหน้าหวาดกลัวจนพูดอะไรไม่ออก

ผม..กระชากดาบออกมาจากกระโหลกของคุณแม่จนล้มลงนอนจมกองเลือด...

''ฮ่าๆ... ฮ่าๆ นี่ๆ... คุณแม่ของพวกเธอกระโหลกเป็นรูด้วยล่ะ สวยใช่ไหมละ ''

น้ำตาของทั้งสองพี่น้องไหลออกมาอย่างน่าสมเพช

ไม่นานผมก็เหลือบไปเห็นโทรศัพท์ของเมย์ที่อยู่บนเตียง จึงช่วยไม่ได้ที่ผมจะหยิบมันขึ้นมาดูซักหน่อย ถึงที่จริงจะอยากขโมยมันมาก็เถอะ แต่เมื่อเปิดดูโทรศัพท์ ก็พบว่า ยัยเมย์นี่ก็พึ่งมีแฟนกับเขาด้วยนิ

''โห... แชทคุยกับแฟนได้น่ารักดีนะ หรือจะเรียกว่าตอแหลดี ?''

ในเมื่อพวกเธอกลัวจนไม่พูดกับผมเลยสักคำ ได้ยินแต่เสียงร้องไห้และน้ำตาไหลรินเท่านั้น ผมจึงได้ตัดสินใจทำอะไรบางอย่าง

''นี่... เมย์ เธอมีแฟนแล้วสินะ น่าเสียดายจังเลย ยังซิงอยู่รึเปล่าเนี่ย ? อ้อ ลืมไป กลัวจนไม่กล้าพูดงั้นสินะ ถ้างั้นจะเรียกแฟนเธอมาฆ่าแล้วกัน ''

''อย่านะ... !!''

ในที่สุดก็ยอมพูดออกมาซะที... น้ำเสียงของเมย์ดูท่าจะเป็นห่วงแฟนด้วยแหล่ะ แต่ไม่ต้องห่วง ความห่วงใยแบบนั้นจะกลายเป็นละครน้ำเน่าสำหรับพวกเธอทั้ง 2 คน

ผมจึงใช้โทรศัพท์ของเมย์ โทรไปหาแฟนของเธอ ซึ่งก็โชคดีหน่อยที่รายชื่อของเบอร์เขียนเอาไว้ว่า ''ที่รัก''

ติ๊ดดดดด ~ ติ๊ดดดดด ~

''ฮัลโหลครับ ... ''

น้ำเสียงแฟนของเมย์ดูท่าจะหล่อใช้ได้

''เอ่อ ผมเป็นพี่ชายของเมย์นะครับ พอดีว่าเธอป่วยและอยากเจอคุณสองต่อสอง ยังไงก็มาที่บ้านเมย์ก่อนนะครับ''

พูดแค่ประโยคนั้นผมก็วางสายไปเลย เป็นการแสดงละครที่สมบูรณ์แบบ ใช้ประโยชน์จากการที่เมย์มีพี่ชายแสดงละครน้ำเน่า เท่านี้ก็รอแฟนของเมย์มาเท่านั้น

''ท่ะ.. ทำไมถึงทำขนาดนี้ T^T''

''ทำไมงั้นเหรอ.. เปล่านิ ก็แค่อยากทำ''

ประโยคที่ผมพูดไปเล่นเอาซะเมย์กับเนย์ทำหน้าเหมือนคนที่สิ้นหวังต่อชีวิต

''ถ้างั้นผมไม่อยากเสียเวลาน่ะครับ ผมดูประวัติการโทรแล้ว อีกเดี๋ยวตำรวจก็คงมาสินะ ผมไม่อยากกลายเป็นอาชญากรที่มีชื่อเสียงอีกครั้ง เพราะงั้นจะทำให้มันจบๆไปแล้วกันนะ เอาล่ะ ถอดเสื้อผ้าให้หมด ทั้งพี่ทั้งน้องเลย...''

หลังจากที่ออกคำสั่งแบบนั้นออกไป ทั้งสองก็ไม่ยอมทำตามผมเลยแม้แต่น้อย ไอ้การที่เอาแต่ร้องไห้มันน่ารำคาญจนอยากจะอวก พูดไรไปก็ร้อง เอาร้อง ร้อง ร้อง ร้อง ถุ้ย !! สวะ พอทำคนอื่นแล้วสะใจ พอตัวเองโดนมั้งก็กลายเป็นผู้หญิงน่าสงสาร... เห็นทีคงต้องลงมือเองซะแล้วสิ ....

สุดท้ายจึงได้ใช้เวลาราวๆ 15 นาทีในการข่มขืนพวกเธอที่เตียงนอน พวกเธอคงรู้ดีว่าหากหนีก็จะต้องตาย จึงทำได้แค่ยอมและร้องไห้เท่านั้น นึกไม่ถึงว่าเมย์ที่มีนิสัยตอแหลจะยังสดใหม่อยู่ ใช้ได้เลยนะ พวกเธอสองพี่น้องเนี่ย

หลังจากที่เวลาผ่านไป ผมจึงออกมาจากในห้องของทั้งสอง เหลือเพียงร่างโทรมๆของสองหญิงสาวนอนบนเตียงเท่านั้น จะออกจากบ้านก็ไม่ได้ จะตะโกนก็ไม่ได้... สะใจจริงๆ

หลังจากนั้นจึงออกมาจากห้องเพื่อไปยังชั้นล่าง ผมก็เจอพี่ชายของเมย์นั้งติดกำแพงกลัวหัวหดเหมือนคนบ้า เจอพ่อของเมย์นอนสลบคากองเลือดที่ถูกผมฟันไปก่อนหน้านี้ ส่วนพี่ชายของเมย์ที่นั้งกลัวหัวหดอยู่ก็ได้ถูกผมถีบหน้าอย่างรุนแรงจนฟันหลุดไปหลายซี่ เลือดอาบไปทั้งปากและสลบคาที่ด้วยเช่นกัน ผมจึงเอาร่างกายของพ่อและพี่ชายของเมย์ไปซ่อนในห้องนั้งเล่น

จากนั้นผมจึงเดินออกมาจากบ้านเพื่อมารอแฟนของเมย์ที่หน้าบ้าน

ในที่สุดเมื่อเวลาผ่านไปอีกระยะ แฟนของเมย์ก็มาถึงจนได้

เขามีลักษณะคือเป็นผู้ชายที่หล่อ มีผมสีดำใส่แว่นตา เมย์เองก็มีรสนิยมแบบนี้สินะ ที่สำคัญตัวสูงกว่าผมหน่อยๆนะ ดูท่าทางแล้วคงจะรีบมาเพราะเป็นห่วงแฟนตัวเองสินะ เป็นผู้ชายที่ดีเลยไม่ใช่รึไง ไม่น่าเชื่อว่าผู้หญิงตอแหลแบบนี้จะมีพวกผู้ชายที่ดีๆมาสน

''ไง เธอคือแฟนของเมย์งั้นเหรอ ชื่ออะไรล่ะ ?''

ขณะที่แฟนของเมย์พึ่งมาถึง ผมจึงกล่าวทักทายไป

''อ้าว.. คุณเหรอ เมย์มีพี่ชายสองคนเหรอเนี่ย ''

เอาเถอะ ไม่ยอมบอกชื่องั้นเหรอ ดูเหมือนว่าแฟนของเมย์จะรู้ว่าเมย์มีพี่ชาย แต่แกคงไม่รู้หรอกนะ ว่าผมคือพี่ชายตัวปลอม ไม่เป็นไรหรอกนะถ้าจะเชื่ออย่างสนิทใจ

ก็ผมมันโกหกเก่งนี่นา...

''ก็ใช่นะสิ ฉันเนี่ยแหละพี่ชายของเมย์ ยังไงขึ้นไปดูเมย์ก่อนไหม ? เธอยากเจอนายน่ะ...''

ว่าแล้วเขาก็รีบวิ่งเข้าไปในบ้านทันใด อืม.. แต่ ลืมเช็ดเลือดที่พื้นแฮะ ตอนที่ใช้ดาบฟันพ่อของเมย์มีเลือดสาดออกมาด้วยนี่นา แถมเลือดจากปากของพี่ชายเมย์ก็ไม่ได้เช็ดด้วย เข้าไปในบ้านแล้วหมอนั่นมาเจอกองเลือดเข้าจะตกใจหรือเปล่านะ ลืมซ่อนศพแม่ของเมย์ในห้องนอนด้วยสิ เอาเถอะ เมื่อแกไปถึงในห้องนอนก็จะเห็นร่างแฟนของตัวเองถูกย่ำยี ฮ่าๆ ฮ้าๆ อ๊าๆๆๆ .... กร๊ากกกก

ขอนึกภาพว่ามีชายหนุ่มผู้รักแฟนเข้าไปยังบ้านแล้วเจอกองเลือดเข้า จะทำหน้างงๆแบบกลัวๆ ทำตัวไม่ถูก จากนั้นพอได้สติก็จะวิ่งขึ้นไปชั้นสองเพื่อดูว่าเกิดอะไรขึ้น แต่เมื่อไปถึงห้องของเมย์ ก็พบว่าแฟนตัวเองถูกข่มขืน แถมยังจอศพแม่ของเมย์ที่กระโหลกเป็นรูโบ๋อีก ว่าไปนั่น...

''อ๊ากกกก !!!!!!!!!!!!!!!!!''

อ้อ ผมกะเวลาถูกแฮะ เจ้าหมอนั้นคงเห็นภาพอันน่าจดจำแล้วสินะ ถึงได้ร้องออกมาลั่นบ้าน

เอาล่ะ ค่ำคืนแห่งการทรมาน เริ่มขึ้นแล้ว เมื่อกี้น่ะ มันก็แค่โฆษณา..

ของจริงๆน่ะ ต่อจากนี้ต่างหาก

ผมเดินเข้าไปยังในบ้าน แต่พอเปิดประตูเข้ามาก็พบว่าแฟนของเมย์โกรธจัด วิ่งลงมาจากบันไดเข้ามาต่อยหน้าผมพร้อมบอกว่า ''แกนะแก บังอาจทำกับเมย์'' อุ้ยย น่ากลัวจังเลยนะ แต่อย่าคิดนะว่าสวะอย่างแกจะมาต่อยหน้าผมคนนนี้ได้ เพราะแบบนั้นแหละ ขณะที่มือขวาของมันกำลังมากระทบกับเบ้าหน้าของผม มันก็ได้ถูกผมสวนกลับโดยการต่อยไปที่เบ้าหน้าของมันอย่างรุนแรง ร่างกายของมันถึงกับล้มลงไปนอนหงายทันที

จากนั้นผมก็จับมันลากคอขึ้นไปยังชั้นสอง

เมื่อผมมาถึงในห้องแล้ว ก็จับเหวี่ยงมันไปนอนกลางห้อง ทำให้ภายในห้องนอนแห่งนี้ มีมนุษย์อยู่ 3 คน เมย์ เรย์.. แฟนของเมย์ และตัวผม หรือจะแถมศพของแม่ไปด้วยก็ไม่ว่าอะไรหรอกนะ

''จำได้แล้ว... แกที่อยู่ในข่าวเมื่อ 3 เดือนก่อน แอลสินะ !!''

ท่าทางจะโกรธผมใช่ย่อยเลยนะ คิ้วขมวดเชียว

''แล้วไง อย่างแกจะไปทำอะไรผมได้ ?''

ท่าทางจะไม่เข็ด ผมพูดแบบเหยียดหยามใส่มัน ส่วนมันเองก็ลุกพรวดมาต่อยผมอีกครั้ง แต่ก็ถูกสวนกลับโดยการที่ผมยกเท้าขึ้นสูงประมาณหน้า ถีบอย่างรุนแรงไปที่หน้าของมันอีกครั้งจนล้มลงไปนอนหงาย ไม่เข้าใจว่าอยากนอนหงายขนาดนั้นก็บอกดีๆก็ได้

จากนั้น ผมก็ปิดประตูล็อกกลอน แล้วไปนั้งบนเตียง ทางด้านเมย์กับเรย์ก็นอนอยู่บนเตียงในสภาพเปลือย เอาแต่นอนร้องไห้เหมือนคนสิ้นหวัง ไม่ยอมกรีดร้องหรืออะไรออกมาทั้งนั้น

จากนั้น ผมจึงชักดาบที่มือซ้ายออกมาเพื่อขู่แฟนของเมย์ มันถึงกับถอยหลังไปติดผนังเพื่อที่จะหนี

ผมจึง

''อย่าคิดจะหนีดีกว่านะ แกคงรู้ใช่ไหมว่าผมไม่ใช่มนุษย์ธรรมดา เห็นผมชักดาบออกจากมือซ้ายก็น่าจะรู้แล้วนะ ถ้าจะหนี ผมจะฆ่าคุณทันที ขอให้จำเรื่องนี้ไว้ด้วย ไม่ต้องห่วง ท่าทำตามคำสั่งของผม จะปล่อยให้รอดไปก็ได้''

มันเงียบลงด้วยความหวาดกลัวทันที แถมยังไม่กล้าหนีอีกต่างหาก ขอชื่นชมในสติที่ต่อสู้กับความกลัว มนุษย์ทุกคนที่เจอผม ทุกคนล้วนแต่เกิดอาการหวาดกลัวเช่นเดียวกันทุกคนสินะ ทำเอาผมคิดว่าจริงๆแล้วมนุษย์น่ะ กลัวความกลัวมากที่สุด

และการทรมานในฉบับเครดิตของผม ก็เริ่มขึ้น

ผมควักลูกตาขวาของตนเองออกมา ทำให้เลือดไหลออกจากเบ้าตาเป็นสายๆ จากนั้นก็โยนลูกตาสดๆไปให้แฟนของเมย์ พร้อมกับบอกอย่างหน้าตาเฉย...

''นี่ ลูกตาของผมอร่อยนะ ช่วยกินลูกตาผมให้หน่อยนะ ^^''

มันถึงกับตาค้างไปเลย อึ้งกับสิ่งที่ผมทำ

''อะ...อะไรน่ะ ??????''

มันพึมพำออกมา แต่ก็ดูเหมือนว่าจะไม่ยอมทำตามง่ายๆ เพราะสถานการณ์หลายๆอย่าง ผมจึงใช้ดาบแทงเข้าไปที่ไหล่ซ้ายของมันเบาๆ

จึก !!!

''อ๊ากก... ''

มันร้องออกมาหน่อยๆในขณะที่ถูกผมใช้ดาบแทงไม่ลึกมาก

''ผมบอกให้กินลูกตาของผมยังไงล่ะ แต่มีข้อแม้ว่าห้ามอ้วกออกมา แต่คุณอ้วกเมื่อไหร่ดาบของผมที่แทงไหล่ซ้ายของคุณ จะถูกผมแทงลึกเข้าไปอีก เข้าใจเกมส์ใช่ไหม ? เอ๊ะ! ไม่ได้บอกว่าเล่นเกมส์นี่นา งั้นคิดว่าเล่นเกมส์แล้วกัน ถ้าพลาดก็ตายน๊าา ^^''

การที่ถูกความกลัวครอบงำ มันจึงได้ตัดสินใจทั้งน้ำตาที่จะหยิบลูกตาของผมเข้าปากของตนเอง โดยระหว่างที่หยิบลูกตาของผมที่พื้น มือของมันสั่นมาก ปากก็สั่นงิกๆเหมือนคนบ้าคนหนึ่ง กว่าจะเอาลูกตาเข้าปากก็กินเวลาไปราวๆ 1 นาที มันค่อยๆเคี้ยวลูกตาสดๆของผมในปาก จากนั้นก็กลืนมันเข้าไป...

น้ำลายหกลงพื้นอยู่หลายครั้ง แถมเลือดยังเลอะแก้มไปหมด กินมูมมามแบบนี้ไม่ดีเลยนะ

เมื่อตาของผมฟื้นฟู ผมจึงควักไปที่ตาขวาอีกครั้ง เพื่อโยนให้มันกิน

''ทั้งหมด 10 ลูกตา.. หากกินได้หมด ผมจะไว้ชีวิตแก''

แกนี่นาชื่นชมนะ ยอมกินลูกตาของผมโดยไม่อ้วกได้เลย มันกินไปเรื่อยๆ จนครบ 10 ลูกโดยที่ไม่ได้พูดอะไรเลย มีเพียงน้ำตาของมันเท่านั้น

''ฉะ..ฉันกินครบแล้วนะ ปะ..ปล่อยฉันไปได้หรือยัง แฮ่ก... แฮ่ก ~''

แค่กินนะไม่ใช่ออกกำลังกาย ทำไมแกต้องเหนื่อยด้วยเนี่ย.. เฮ้อ วันนี้อากาศร้อนสินะ เอาเถอะ

วินาทีนั้นเอง เสียงหวอตำรวจก็มาถึง เป็นไปตามแผน.. เพราะผมจะใช้ประโยชน์จากการที่ก่อนหน้านี้แม่ของเมย์ได้แจ้งตำรวจเอาไว้ ผมจึงออกไปทางหน้าต่าง และใช้ปีกของแวมไพร์บินหนีออกไปในทันที เรื่องทั้งหมด จะถูกป้ายความผิดให้แฟนของเมย์อย่างไม่ต้องสงสัย...

ถ้าแกจะแก้ตัวกับตำรวจคงเป็นเรื่องที่โง่ เพราะหลักฐานการเอาผิดก็คือเลือดจากปากของแกที่กินลูกตาของผมไปเมื่อกี้ มือของแกก็เปื้อนเลือดด้วยสิ ถ้าผมเป็นตำรวจแล้วมาเจอแฟนเมย์เข้าล่ะก็ คงคิดแหงๆว่าแฟนเมย์เป็นคนโรคจิต ชอบกินลูกตาคนอื่น แก้ตัวไปก็เท่านั้น ส่วนสิ่งสำคัญอย่างที่สองที่ผมจะป้ายความผิดก็คือการขู่ ก่อนหน้าที่ในขณะที่ผมข่มขืนเมย์ได้บอกไปแล้วว่า อยากให้เรื่องทั้งหมดถูกป้ายสีให้กับแฟนของเมย์ หากไม่ทำตาม จะกลับมาฆ่าพวกเธออีกครั้ง

แน่นอนว่าการกระทำในครั้งนี้ มันไม่ใช่ความผิดของผมเลยแม้แต่น้อย

ขอโทษนะ ช่วยรับผิดแทนผมเถอะครับ...

ถึงจะไม่ชำนาญในการใช้ปีกเท่าไหร่ แต่ก็พอที่จะหนีตำรวจได้ นับว่าเป็นเรื่องดี...

ครบเลยนะ พยาน และ หลักฐาน

อย่าโกรธผมเลยนะ คุณแฟนของเมย์ ผมบอกแล้วนิว่าจะไว้ชีวิตคุณ งั้นถ้าคุณติดคุก เดี๋ยวจะซื้อข้าวไปเยี่ยมแล้วกันนะ

เป้าหมายต่อไปคือการฆ่ากลุ่มของจอร์จอีก 4 คนที่เหลือ จากนั้นก็ประจันหน้ากับเฮลไซท์ คงสนุกน่าดู แต่เรื่องมันก็มีเยอะเกินกว่าที่คาดไว้ ยังมีเรื่องของโรรี่ที่เป็นกังวลอีก บางทีก็คดว่าผมไม่น่าปล่อยเธอให้รอดในวันนั้นเลย

ฮ่าๆ.... เอาเถอะ วันนี้เป็นวันที่ดีจริงๆ ซื้อน้ำส้มที่ร้านสะดวกซื้อไปฝากไอร่าดีกว่า...