จับรักมัดใจยัยคุณหนูมาดนิ่ง

วันต่อมา~
หลังจากที่ฉันกลับจากงานเลี้ยงเมื่อวานโดยมีวาเลนส์มาส่ง
หลังจากลงจากเวทีออร์แกนพี่สาวของฉันก็มีงานด่วนมาให้ทำทำให้กลับเร็ว
เฮ้อ~ฉันถอนหายใจยาวฉันเบื่อที่จะใช้ชีวิตแบบหลบๆซ่อนๆ
ฉันกวาดสายตามองไปรอบๆห้องของตัวเอง
การใช้ชีวิตแบบตัวคนเดียวมันน่าเศร้าจังนะ...อินเนอร์
จริงสิตั้งแต่ตอนนั้นฉันกับเขาก้ไม่ได้คุยกันอีก ถึงแม้จะเจอกัน
ก็ทำเป็นเหมือนคนไม่รู้จักกัน ฉันเอง. ก็ชอบนายนะแต่มันคงเป็นไปไม่ได้
ฉันรู้ตัวดีการมาที่นี่ของฉันไม่ได้แค่หนีฉันมาเพื่อทำสิ่งที่ใจปรารถนาเป็นจริง
ตอนนี้ฉันอยู่ในชุดเครื่องแบบนักเรียนตามเคย
ร่างเล็กของฉันที่ไร้เรี่ยวแรงนอนอยู่บนเตียงอย่างเบื่อหน่าย
ก๊อก ก๊อก~
เสียงนั้นทำให้ฉันเด้งตัวออกจากเตียงเพื่อไปพบคนที่อยู่ข้างนอก
"รอเดี๋ยวนะ"ฉันบอกพลางหันไปหยิบกระเป๋าที่วางอยู่บนโต๊ะ
------------
ณโรงเรียน
ตอนนี้ฉันอยู่ในแถวของหัอง3หลังจากที่ฉันแจ้งย้ายห้องออกมา
ทำให้คนในแถวตกใจบ้างรวมถึงวาเลนส์ด้วย
ฉันยืนเข้าแถวโดยที่สายตาของตัวเองก็จับจ้องไปที่ห้อง1
อินเนอร์ที่มองหาใครสักคนอยู่ซึ่งก็คือฉันอง
จากนั้นสายตาเราปะทะกันพอดีทำเอาความรู้สึกของฉันวูบไปพักหนึ่ง
"ไวโอลินเธอย้ายมาตั้งแต่เมื่อไหร่"วาเลนส์ถามแบบสงสัย
"เมื่อไหร่ก็ได้ เงียบเถอะ"ฉันบอกแบบไม่สบอารมณ์สักเท่าไหร่ทำให้วาเลนส์เดินกลับ
แถวของตัวเอง ทำไมวันนี้ฉันรู้สึกไร้อารมณ์แบบนี้นะ
ขณะตอนที่เข้าแถวฉันรู้สึกแปลกๆอยู่ตลอดเวลาทำไมวันนี้มันเงียบจัง
"เอาหล่ะครับนักเรียนในวันนี้พวกเรามีแขกคนสำคัญที่มาเยี่ยมระ"เสียงของครูประกาศหายไป
สิ่งนั้นแหละทำให้ฉันขาอ่อนแทบจะล้มลงเมื่อเด็กสาวหน้าตาน่ารักๆคนหนึ่งเธออยู่ในชุดกระโปรงน่ารัก
แต่งตัวอย่างกับตุ๊กตาโดยมีมืออีกข้างถือตุ๊กตาอยู่เด็กคนนั้นเดินมาทางฉันแขกคนที่ว่านี้ฉันรู้จักดีเลยหล่ะ
เด็กสาวหน้าตาน่ารักที่ใครเห็นก็แทบเคลิ้มเธอเป็นหนึ่งในสมาชิกของตระกูลฉัน"โรลว์"ลูกพี่ลูกน้องผู้ที่มีสายเลือด
เดียวเธอเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าฉันท่ามกลางสายตานับร้อยของเหล่านักเรียน
"พี่เบลล์"เธอกล่าวขึ้นพร้อมกับสบตาฉัน
"เธอมาที่นี่ทำไม"ฉันที่ตกใจไม่หายกล่าวเสียงสั่น
"ออร์แกนให้ฉันมารับ"เธอว่าพลางจับมือฉันพร้อมกับจูงออกจากแถว
เมื่อประโยคนั่นจบลงฉันหยุดชะงักลง"เธอไม่ได้มาคนเดียวใช่ไหม!!!"