จับรักมัดใจยัยคุณหนูมาดนิ่ง

วันต่อมา~

หลังจากที่ฉันกลับจากงานเลี้ยงเมื่อวานโดยมีวาเลนส์มาส่ง

หลังจากลงจากเวทีออร์แกนพี่สาวของฉันก็มีงานด่วนมาให้ทำทำให้กลับเร็ว

เฮ้อ~ฉันถอนหายใจยาวฉันเบื่อที่จะใช้ชีวิตแบบหลบๆซ่อนๆ

ฉันกวาดสายตามองไปรอบๆห้องของตัวเอง

การใช้ชีวิตแบบตัวคนเดียวมันน่าเศร้าจังนะ...อินเนอร์

จริงสิตั้งแต่ตอนนั้นฉันกับเขาก้ไม่ได้คุยกันอีก ถึงแม้จะเจอกัน

ก็ทำเป็นเหมือนคนไม่รู้จักกัน ฉันเอง. ก็ชอบนายนะแต่มันคงเป็นไปไม่ได้

ฉันรู้ตัวดีการมาที่นี่ของฉันไม่ได้แค่หนีฉันมาเพื่อทำสิ่งที่ใจปรารถนาเป็นจริง

ตอนนี้ฉันอยู่ในชุดเครื่องแบบนักเรียนตามเคย

ร่างเล็กของฉันที่ไร้เรี่ยวแรงนอนอยู่บนเตียงอย่างเบื่อหน่าย

ก๊อก ก๊อก~

เสียงนั้นทำให้ฉันเด้งตัวออกจากเตียงเพื่อไปพบคนที่อยู่ข้างนอก

"รอเดี๋ยวนะ"ฉันบอกพลางหันไปหยิบกระเป๋าที่วางอยู่บนโต๊ะ

------------

ณโรงเรียน

ตอนนี้ฉันอยู่ในแถวของหัอง3หลังจากที่ฉันแจ้งย้ายห้องออกมา

ทำให้คนในแถวตกใจบ้างรวมถึงวาเลนส์ด้วย

ฉันยืนเข้าแถวโดยที่สายตาของตัวเองก็จับจ้องไปที่ห้อง1

อินเนอร์ที่มองหาใครสักคนอยู่ซึ่งก็คือฉันอง

จากนั้นสายตาเราปะทะกันพอดีทำเอาความรู้สึกของฉันวูบไปพักหนึ่ง

"ไวโอลินเธอย้ายมาตั้งแต่เมื่อไหร่"วาเลนส์ถามแบบสงสัย

"เมื่อไหร่ก็ได้ เงียบเถอะ"ฉันบอกแบบไม่สบอารมณ์สักเท่าไหร่ทำให้วาเลนส์เดินกลับ

แถวของตัวเอง ทำไมวันนี้ฉันรู้สึกไร้อารมณ์แบบนี้นะ

ขณะตอนที่เข้าแถวฉันรู้สึกแปลกๆอยู่ตลอดเวลาทำไมวันนี้มันเงียบจัง

"เอาหล่ะครับนักเรียนในวันนี้พวกเรามีแขกคนสำคัญที่มาเยี่ยมระ"เสียงของครูประกาศหายไป

สิ่งนั้นแหละทำให้ฉันขาอ่อนแทบจะล้มลงเมื่อเด็กสาวหน้าตาน่ารักๆคนหนึ่งเธออยู่ในชุดกระโปรงน่ารัก

แต่งตัวอย่างกับตุ๊กตาโดยมีมืออีกข้างถือตุ๊กตาอยู่เด็กคนนั้นเดินมาทางฉันแขกคนที่ว่านี้ฉันรู้จักดีเลยหล่ะ

เด็กสาวหน้าตาน่ารักที่ใครเห็นก็แทบเคลิ้มเธอเป็นหนึ่งในสมาชิกของตระกูลฉัน"โรลว์"ลูกพี่ลูกน้องผู้ที่มีสายเลือด

เดียวเธอเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าฉันท่ามกลางสายตานับร้อยของเหล่านักเรียน

"พี่เบลล์"เธอกล่าวขึ้นพร้อมกับสบตาฉัน

"เธอมาที่นี่ทำไม"ฉันที่ตกใจไม่หายกล่าวเสียงสั่น

"ออร์แกนให้ฉันมารับ"เธอว่าพลางจับมือฉันพร้อมกับจูงออกจากแถว

เมื่อประโยคนั่นจบลงฉันหยุดชะงักลง"เธอไม่ได้มาคนเดียวใช่ไหม!!!"