News คนขายข่าว

กฎข้อที่ห้าพนักงานขายข่าวต้องพร้อมรับมือทุกสถานการณ์

          หลังจากผ่านนาทีเฉียดตายมาได้ปีแอย์ก็แอบก่นด่ารุ่นน้องเฮงซวยอยู่ในใจ พอทั้งคู่เดินผ่านทางเดินที่มีลักษณะของเพดานที่โก่งโค้งคล้ายซุ้มก็พบกับห้องห้องหนึ่งที่อยู่ติดทางเดิน แต่ไม่มีประตูไว้สำหรับเปิดปิด ภายในห้องถูกฉาบทาด้วยสีขาวเพดานแต่งแต้มเป็นลวดลายดอกกุหลาบสีดำตัดกับสีของเพดาน เฟอร์นิเจอร์ในห้องนี้มีอยู่ไม่มากและจัดเรียงอย่างเป็นระเบียบเป็นต้นว่าโต๊ะไว้ใช้สำหรับวางของเล็กๆ น้อยๆ เก้าอี้บุนวมหนา และโซฟาซึ่งมีไบรอันนั่งอยู่แล้ว

          “งั้นฝากนายดูแลน้องฉันหน่อยก็แล้วกัน…ไปล่ะ” ประโยคนี้ทำเอาเดอาที่กำลังหย่อนกายนั่งบนโซฟาถึงกับผุดลุกแล้วร้องเสียงหลงออกมาทำให้ปีแอย์กำลังเดินย่างสามขุมออกจากห้องหันมาแล้วพูดว่า “อ้าวก็…หมดหน้าที่พี่แล้วนี่”

          “เดี๋ยวสิคร้าบ~…ไม่ค้างที่นี่หรอ” ไบรอันชวนด้วยน้ำเสียงร่าเริงพลางเดินไปกอดคอปีแอย์แล้วลากมานั่งด้วยกันอย่างสงบสุข…มั้งนะ

          “เอ็งนี่…” ชายหนุ่มทำหน้านิ่วคิ้วขมวด เขารู้สึกได้ถึงเส้นเลือดที่ปูดโปนบริเวณหลังคอ ส่วนไอ้รุ่นน้องหน้ายิ้มก็ทำหน้าที่ต่อไป “เฮ้อ~ ยังไงซะก็ฝากดูแลน้องฉันหน่อยก็แล้วกัน”

          “เดี๋ยวก่อนสิคะพี่” เดอาร้องห้ามอีกคน “หนูไม่อยากอยู่กับอีตานี่หรอกนะ”

          “ก็น้าแต่จะให้ทำยังไงได้…ถ้าเกิดไปอยู่ที่คอนโดฯ นั่นก็มีโอกาสที่จะถูกตามเจอ” ปีแอย์ลูบคางคล้ายกำลังใช้ความคิด

          “และถึงจะอยู่ที่นี่หนูก็มีโอกาสถูกตามจนเจอเหมือนกัน อีกอย่างคฤหาสน์นี่ของทุกอย่างก็แพงมหาศาลเกิดทำอะไรแตกขึ้นมาดีไม่ดีโดนฟ้องด้วยนะคะ” หญิงสาวพยายามเกลี้ยกล่อมทางอ้อม

          “ของใช้ฉันน่ะซื้อใหม่ได้ถึงจะแตกไปเท่าไหร่ก็เถอะ” ไบรอันพูด “อีกอย่างคุณพ่อกับคุณแม่ฉันท่านใจดีอยู่แล้ว ไม่ต้องห่วงจะให้พี่เธออยู่ด้วยก็ยังได้”

          “พี่คะพี่ลางานมาใช่มั้ย?” หญิงสาวเบี่ยงเบนหัวข้อสนทนา ปีแอย์พยักหน้า ที่มาได้ส่วนหนึ่งก็เพราะชายปริศนานั่นแหละ “พี่มีเวลาอยู่กี่วันคะ”

          เขาชูสองนิ้วก่อนพูด “สองอาทิตย์”

          “งั้นเรามาจบเรื่องนี้ในหนึ่งอาทิตย์กันเถอะ” ไบรอันเอ่ยขัดแล้วให้เดอาไปพักที่ห้องชั่วคราวก่อนส่วนปีแอย์ก็กลับไปโรงแรมที่พักอยู่

          ตกดึก ณ เวลา 22.00 นาฬิกา

          ไม่ว่าจะเป็นตามป่าหญ้าที่ขึ้นรก หรือตามผนังปูนกลุ่มคนรับจ้างกลุ่มใหญ่ซึ่งประกอบด้วยชายฉกรรจ์เต็มไปด้วยมัดกล้ามในชุดสีดำต่างแอบซ่อนอยู่ได้ในทุกรูปแบบ และเมื่อสบโอกาสเหมาะแก่งานพวกเขาก็ต่างกรูกันเข้ามาในคฤหาสน์ของไบรอัน เพราะแม้เป็นอันตรายแต่ที่นี่กลับไม่มีระบบป้องกันความปลอดภัยเลยผู้บุกรุกจึงสามารถล่วงล้ำส่วนต่างๆ เข้ามาได้อย่างง่ายๆ

          ...ง่ายเสียจนน่าผิดสังเกต

          กลางวงล้อมของพวกเขาเป็นหญิงสาว ใช่! เป้าหมายของพวกเขาอยู่กลางวงล้อมพอดิบพอดีราวกับจงใจ และนั่นก็ถูกอีกเธอ ไม่สิ พวกเขาจงใจ และนี่คือแผน ปราการที่ควรมีในจุดสำคัญต่างๆ ที่ควรวางไว้กลับถูกละเลย ส่วนหนึ่งของหน่วยงานที่ส่งมาคราวนี้เป็นส่วนของผู้บุกรุกที่ ‘เล็ดลอด’ เข้ามาได้ต่างหาก

          ส่วนอีกเกือบครึ่งกองกำลังที่ถูกส่งมาเป็นกองหนุนนั้นถูกกำจัดสิ้นด้วยฝีมือของผู้ที่ขึ้นชื่อว่าเป็นผู้ร่วมสายเลือดคนเดียวของเดอา ในตอนที่บอกว่าแยกกลับไปนั้นเป็นเพียงเหยื่อล่อให้พวกมันตายใจในแผนการในครั้งนี้ กว่าจะรู้ว่าถูกหลอกลูกน้องของตนก็ถูกจัดการเรียบร้อย

          แบล็ค ซึ่งขึ้นชื่อว่าเป็นนักฆ่าที่เก่งที่สุดไม่ได้วัดกันเพียงลมปาก ดัชนีที่ตีคุณค่าออกมาเขาได้มันเห็นกับตาแล้ว แม้อยู่ท่ามกลางซากศพร่างนั้นหาได้หวั่นเกรงดั่งหญิงทั่วไปไม่ ส่วนหนึ่งเพราะคุ้นชิน ดวงตาสีน้ำเงินทอประกายว่างเปล่า รองเท้าส้นสูงย่ำพื้นส่งเสียงเป็นจังหวะราวบทเพลงชวนเคลิบเคลิ้ม

          ร่างบางราวกับร่างจำแลงของเทพธิดาเดินเข้ามาเรื่อยๆ ร่างนั้นส่งไอเย็นเยียบบวกกับจิตสังหารออกมา ชายชุดดำมัวแต่ระแวงเป้าหมายตรงหน้าจนลืมสังเกตว่าถูกชายหนุ่มซึ่งอยู่ด้านหลังแพ่นกบาลสลบไปเป็นที่เรียบร้อยแล้ว... หลังจากจัดการจับผู้บุกรุกมัดกับเก้าอี้ไม้ในห้องโถง พวกเขาก็ช่วยกันเก็บกวาด ‘ศพ’ ที่เกลื่อนพื้นห้องราวเศษฝุ่นผงไร้ค่า

          น้ำอุณหภูมิเกือบติดลบถูกสาดใส่หน้าเพื่อหวังปลุกให้ตื่นจากอาการสลบ หมวกโม่งสีดำถูกกระชากออกเผยให้เห็นหนังหน้า (แค่ก...) ที่แท้จริง ใบหน้าเต็มไปด้วยรอยยับย่นตามจุดต่างๆ บ่งชี้ถึงร่างกายที่ผ่านกาลเวลามาเนิ่นนาน ประกอบกับรอยแผลเป็นบาดลึกที่หางคิ้วด้านซ้ายเดอาก็จำได้แม่น

          “ฮัตสันต์ คานัวร์” เสียงหวานพึมพำชื่อนักฆ่าระดับ D เบาๆ เกิดที่ประเทศในแถบเอเชียก่อนจะถูกส่งตัวมายังทวีปยุโรป เคยมีประวัติเกี่ยวกับฆาตกรรมสิริรวมเก้าสิบศพ พบว่ามีอาการทางประสาทอ่อนๆ อันสืบเนื่องมาจากที่เขาต้องสูญเสียภรรยาและลูกสาวเพียงคนเดียวให้กับกลุ่มผู้ก่อการร้ายรวมถึงเป็นสาเหตในการก่อคดี หญิงสาวรื้อค้นข้อมูลออกมาจากสมองเท่าที่ทำได้

          ไร้ซึ่งญาติพี่น้อง... รู้สึกว่าจะเป็นเด็กกำพร้าด้วย

          หลังจากนั้นจึงเข้ามาทำงานที่ ■■■■■■■■■วันที่ ■/■■/■■■■ ระยะเวลาในการทำงานเฉลี่ย ■■ ชั่วโมง (บางข้อมูลนั้นเธอก็ไม่สามารถเข้าถึงมันได้อาจเป็นเพราะสูญหาย หรือถูกปกปิด) เทียบเท่าเจ้าหน้าที่ระดับ D ในองค์กร และงานในครั้งนี้อาจเป็นภารกิจสุดท้ายที่เขาได้ทำก็เป็นได้

          “ใครส่งนายมา” ปีแอย์ถาม ยามนี้ร่างนั้นแผ่จิตสังหารข่มขู่แม้ไม่ตกเป็นเป้าแต่ทั้งสองคนก็รับรู้ได้ แต่ไร้ซึ่งการตอบรับจากฝ่ายนั้น “ใครส่งนายมา!!!” เขาตวาดลั่น

          “แค่กๆ ฉันบอกพวกนายไม่ได้ฆ่าฉันซะ” เสียงของเขาแหบพร่าเล็กน้อย “งะ งานไม่สมบูรณ์นายหญิงไม่ให้ฉันมีชีวิตอยู่”

          “นายหญิงงั้นเหรอ?” ไบรอันทวนคำ “ไม่ใช่พ่อของเกรย์เดอร์...”

          แกร๊ก...

          เมื่อหันไปตามต้นเสียงทั้งคู่ก็พบว่าเดอาที่อยากฆ่าหมอนี่เต็มทนขึ้นลำกล้องปืนแล้วชี้ไปที่หน้าผากของอีกฝ่ายซึ่งเป็นจุดตายของสิ่งมีชีวิต “แกจะตอบหรือไม่ตอบ”

          แต่เดิมเดอานั้นก็ไม่ได้มีโครงการพูดคุยกับอีกฝ่ายให้รู้เรื่องอยู่แล้ว และดูเหมือนนิสัยนี้จะส่งผลถึงแบล็คด้วย ปีแอย์ซึ่งรู้ถึงนิสัยของน้องสาวดีก็ปล่อยไปตามยถากรรมของผู้บุกรุก ฝ่ายนั้นหัวเราะหึๆ แล้วพูดว่า “ดีจริงๆ ที่ฉันได้มีโอกาสเห็นตัวจริงของแบล็ค...นักฆ่าในเงามืด”

          ใช่! แบล็คเป็นเพียงชื่อ และนักฆ่าในเงามืดคือฉายา... หญิงสาวลดปืนลงเล็กน้อยก่อนจ่อที่ริมฝีปากแล้วกดเหนี่ยวไก

          ปัง!!!

          ไม่ต้องเปลืองลูกกระสุนนักฆ่าชั้นสวะ (ตั้งเอง) ก็ฟุบหน้าลงเป็นอันได้ตายสมใจ ชายหนุ่มทั้งสองที่มองอยู่มีเพียงสายตาเย็นชาที่ส่งให้ พวกเขานำศพไปทิ้งก่อนปรึกษาหารือกันอีกครั้ง โดยมีคนรับใช้ที่เก็บกวาดคราบเลือดเป็นฉากหลัง

          แม้จะดึกดื่นเพียงไรก็ตามแต่เวลาของทั้งสามก็ราวกับถูกหยุดไว้ที่ 23.00 น. เนิ่นนาน บรรยากาศรอบข้างเงียบสงัด หากแต่พวกเขากำลังครุ่นคิดและปะติดปะต่อข้อมูลที่มีอยู่ แต่ที่ได้มานั้นกลับเป็นเพียงความงุนงงเท่านั้นเอง

         “คนที่แค้นเดอา เอ้อ...แบล็คไม่ได้มีแค่พ่อของเกรย์เดอร์ไม่ใช่เหรอครับ” ไบรอันโพล่งออกมาหลังจากเงียบไปนานทั้งสองพยักหน้ารับรู้ ประเด็นนี้ก็มีเหตุผลดีเหมือนกันที่ว่ามีคนแค้นแบล็คไม่น้อยเลย แต่ใครกันล่ะที่รู้ตัวจริงของเธอบ้าง ยิ่งคิดก็ยิ่งงงข้อมูลที่ได้มาจากแต่ละคนนั้นใช้การไม่ได้เลยสักนิด

          ขณะเดียวกันนั้น

          ผืนฟ้ายามราตรีไร้ซึ่งเมฆหมอกปกคลุม สร้างช่องว่างให้พระจันทร์สีเงินยวงส่องแสงเต็มที่ เกิดเสียงดังต๊อกๆ ยามที่รองเท้าส้นเข็มกระทบพื้นอิฐบล็อกของถนนสีเทา กลุ่มหิมะที่ปกคลุมล้วนสรรค์สร้างสถานที่ธรรมดาแห่งนี้ให้กลายเป็นสรวงสวรรค์ได้ในพริบตา

          หากแต่ร่างนั้นไม่ได้สนใจแต่น้อย เธอยังคงเดินต่อไป...กระโปรงสีดำลายลูกไม้กระเพื่อมไหวตามจังหวะก้าวย่างของสองเท้า ดวงตาสีดำใต้คอนแทคเลนส์สีม่วงลึกล้ำกลิ้งกลอกไปมาเพื่อหาผู้ที่อาจแอบติดตามมาได้ และพอแน่ใจว่าไม่มีหญิงสาวก็ใช้กุญแจไขเปิดประตูที่ซ่อนอยู่ที่กำแพง

          นักฆ่าสาวนาม ‘ไอร่า นีลอง’ คือผู้อยู่เบื้องหลังเหตุการณ์ทั้งหมดนั้น หญิงสาววางแผนทุกอย่างเพื่อให้ได้มาซึ่งสิ่งที่เธอต้องการ ถ้านักฆ่าที่ส่งไปขึ้นชื่อว่าเป็นการรวมทีมที่เก่งแล้วเธอก็ต้องใช้มากกว่านั้น แม้จะเป็นนักฆ่าที่เหมือนกันกับแบล็คแต่เธอก็เปิดเผยตัวอย่างลับๆ ในที่ที่เหมาะสม

          และนั่นเลยทำให้ทั้งรัฐบาล และเอกชนต่างสนใจจะจูงเธอเข้าร่วมเป็นส่วนหนึ่งกับพวกเขา พวกเขาให้ความสนับสนุนอย่างเต็มที่ไม่ว่าหญิงสาวต้องการอะไร ทั้งหน่วยสืบราชการลับ อาวุธสงคราม เอกสารเดินทางต่างประเทศ ล้วนอยู่ในกำมือเพียงเธอร้องขอ และตอนนี้เธอก็จะใช้สิทธิ์นั้น เดี๋ยวนี้!

          “สวัสดีค่ะ” เสียงหวานทักทายและเธอไม่รอให้อีกฝ่ายได้ชักจูงง่ายๆ แน่นอน “คือ ดิฉันอยากจะขอส่วนหนึ่งในกองกำลังของท่านเพื่อภารกิจหนึ่งของดิฉันให้สำเร็จ” หญิงสาวยื่นกระดาษที่อัดแน่นไปด้วยข้อมูลของเป้าหมาย พร้อมระบุเวลาชัดเจนแจ่มแจ้ง

          ฝ่ายนั้นหัวเราะหึๆ กับสิ่งที่เธอต้องการ “งานนี้ถ้าสำเร็จช่วยเข้าร่วมหน่อยนะ”

          “แน่นอนที่สุดค่ะ...” และสิ่งที่เธอต้องการก็กำลังมาถึงแล้ว

          ดวงจันทร์ดวงเดียวกันนั้นก็กำลังถูกจ้องมองโดยสายตาสองคู่ เดอา และ ไอร่า... สายสัมพันธ์แห่งความเกลียดชังและเคียดแค้นกอปรตัวมันเองและรอเวลาในการประกาศที่ชัดแจ้งแล้ว...