จำเลยสวาท

"ตกใจหมดเลยจ่ายอด! เล่นแบบนี้ฉันหัวใจวายตายหัวหน้าจ่าไม่ได้แต่งงานไม่รู้ด้วยนะเออ!!" หญิงสาวคนเดียวในรถนั่งลูบอกปล้อย ๆ "ไม่ได้ตั้งใจจะแกล้งนะ จ่าขอโทษน้องผิง แต่ไอ้ที่น้องบอกมาเมื่อครู่จ่าว่าไม่ใช่นะ ผู้หมวดมีสาวเข้าหาถึงโรงพักบ่อยจะตายเวลาน้องผิงไม่มา ถ้าน้องผิงตายผู้หมวดได้เมียใหม่แน่นอนน้องเอ้ย... เนอะ ผู้หมวด" จ่าร่างท้วมขาว นั่งระบายหายใจเพราะพูดยาวๆ จนกระดุมเสื้อสีกากีแทบปริ แกล้งแซวน้องแกเล่นอย่างเคยชิน แต่กลับโดนลูกพี่ข่มขู่เสียได้ "ทะลึ่งแล้ว จ่า"  "จริงหรือเปล่า ผู้หมวด" เป็นร่างเล็กข้างกายที่หันมาถาม จนเขาต้องหันหน้ามาเจรจาอีกรอบอย่างอ่อนใจ เบื่อแกงค์นี้"นี่ก็เชื่ออีก" เขาส่ายหน้าอย่างระอากับการเข้าขากันของทั้งสองคน อีกคนก็พูดไปเรื่อย อีกคนก็พูดไม่รู้เรื่อง ลูกน้องปากเปราะยังไม่เลิกกวน ใส่ความเขาต่อเรื่อยๆ "จริงทั้งนั้นแหละน้องผิง พี่จ่านะคอยกันให้น้องผิงตลอดแหละ เพราะพี่อยู่ทีมเมียหลวง" จ่ายอดขำตาปิด เป็นทีของฝ่ายเมียหลวง รู้ทันแกวว่าลูกน้องของเขาพูดไปเรื่อยแต่ดันพูดถูกใจ ยกนิ้วทั้งห้าไฮไฟว์กันอย่างเป็นปี่เป็นขลุ่ย"แล้วจ่าจะไปไหน ทำไมมาโผล่แถวนี้" เพลงพิณถามเสียงกังวานใส แทนที่จะได้รีบกลับบ้านมาติดจ่าจอมแสบอีก"พอดีจ่ามาตลาดกับจ่าเข่ง แล้วก็ดาบดำเกริงอีกคน ไปเข้าห้องน้ำในห้างแปปเดียวออกมารถหายไปแล้ว ไอ้พวกนั้นมันตั้งใจแกล้งทิ้งพี่ไว้ให้เดินกลับ โชคดีเจอน้องผิงกับผู้หมวด เห็นรถแวบแรกรีบติดสปีดมานี่เลย คนดีผีคุ้มใช่ไหมจ๊ะน้องผิง แล้วนี่ผู้หมวดกลับโรงพักด้วยหรือเปล่าครับ" จ่ายอดถอนหายใจทิ้งอีกรอบ เพราะเหนื่อยหอบจากการพูดยาวๆ แต่หัวหน้าเขาออกเวรแล้วนี่นา ตายละ"อืม ...ถ้างั้นพี่โก้ไปกับจ่า เดี๋ยวผิงกลับบ้านเอง ดีมั้ยคะ" เห็นข้อดีของการมาของจ่าแล้วก็ดีใจเล็กๆ อย่างน้อยจะได้ออกไปหาจำปาได้เร็วที่สุด แต่เขากลับส่ายหน้าเพราะไม่เห็นด้วย ยิ่งลูกทีมที่เป็นลูกน้องของเขากลับปิดทางหล่อนเสียได้ด้วยคำพูดที่แสนเกรงใจ ทำไมรู้งานผิดเวลาแบบนี้นะจ่ายอด             "ได้ไงน้องผิง อย่างนั้นจ่าก็โดนผู้หมวดเบิ้ดให้น่ะสิ ก็ไปส่งน้องผิงก่อนแล้วค่อยไปส่งผมก็ได้ แบบนี้ดีกว่าใช่ไหมครับผู้หมวด" จ่ายอดพูดเสียงจริงจังเหมือนมีเหตุผล"ผมไปส่งผิงอย่างเดียวแล้วกลับบ้านไปนอน แบบนั้นน่าจะถูกต้องกว่านะจ่า" ไม่นึกลืมที่กล่าวหาว่าเขามีหญิงมาหาที่โรงพักบ่อย พูดแกล้งไปอย่างนั้นเขาไม่ใช่คนใจร้ายเสียหน่อย "โถ่ ผู้หมวดอย่าใจร้ายกับลูกน้องเลยนะคร้าบ..." จ่ายอดเอื้อมมืออวบขาวมาเกาะเบาะของเจ้านายก่อนจะออดอ้อนจนน่าขนลุก เพลงพิณหัวเราะท่าทีประจบประแจงกันของเจ้านายลูกน้องหัวเราะลั่น แต่ก็ไม่ได้ลืมสิ่งที่ตนต้องทำ "โถ่จ่า พี่โก้พูดไปงั้นแหละ ไปเถอะรีบไปส่งผิง จะได้แยกย้ายไปทำงานกันเสียที""นั่นแหละครับน้องผิง ทำดีมากครับลวกเพี้ยะ" จ่าตัวอวบระยะสุดท้ายใช้นิ้วโป้งเช็ดจมูกทำท่าประกอบคำพูดจนคนที่เป็นลูกพี่หัวเราะลั่น คนมีวุฒิภาวะสูงเพียงคนเดียวในรถส่ายหัวให้แต่ก็ยอมออกรถในที่สุด เข้าขากันดีนักแหละ จ่าล้น กับ อีกคนไม่เต็มบาท นี่ยังมาไม่ครบทีมเขายังต้องผ่อนลมหายใจจนออกซิเจนจะหมดปอด ตลอดทางทั้งลูกน้องทั้งคนรักพากันรับส่งมุขเล่นเป็นประจำ ขำบ้างแป้กบ้างก็สนุกกันอยู่สองคน ไม่นานนักก็พาเจ้าหล่อนมาส่งถึงบ้าน ร่ำลาฝากฝังหน้าที่กันเสร็จลูกพี่กับลูกน้องตัวอ้วนกลมก็โบกมือลากันเสียดูน่ารัก แต่ไม่ใช่ในสายตาเขา เพลงพิณดูกะโปโลไปถนัดตายามเล่นตลกกับเหล่าจ่าลูกน้องของตนเอง"ไปล่ะ ตั้งใจทำงานนะคะ" ในที่สุดก็ได้ถึงบ้านเสียที หัวใจลอยไปไกลถึงศาลาริมน้ำทั้งทาง มีสายเข้าจากจำปาตั้งสองสามสายแต่หล่อนรับไม่ได้ ได้แต่ปิดเสียง ไม่รู้เพื่อนจะเข้าใจผิดหาว่าหล่อนผิดนัดแล้วกลับบ้านไปหรือเปล่า กว่าจะถึงก็นาน กล่าวลาเสร็จก็ปิดประตูรถวิ่งเข้าบ้าน ไม่ทันเห็นเขายิ้มมุมปากให้"น้องผิงพูดอะไรแปลกๆ นี่ว่าที่ศรีภรรยาผู้หมวดไม่รู้หรือครับว่าหมวดออกเวรแล้ว" จ่ายอดเกาคิ้วเปลี่ยนมานั่งข้างคนขับแทนที่ลูกพี่ที่เพิ่งลงไป รายนั้นลงรถได้วิ่งแผลวหายไปอย่างกับสายลม นิสัยเป็นเด็กที่เข้ากันได้ดีทำให้จ่าตัวสมบูรณ์อาหารนึกแปลกใจ ผู้หมวดชอบเด็ก เขาก็ชอบทำตัวเป็นเด็กแต่ทำไมผู้หมวดชอบทำหน้ารำคาญใส่ แบบนี้มันลำเอียงมากนี่หว่า"น้องผิงนี่ไม่สนใจหมวดเสมอต้นเสมอปลายจริงจริ้ง ผมนี่ขึ้นเลยหมวด" พอลูกพี่ลงไปจ่ายอดก็ตั้งท่าเปลี่ยนทีมทันที ทว่าคำพูดแทงใจทำให้ผู้หมวดหนุ่มแทบจะไล่ลูกน้องลงจากรถ หล่อนไม่สนใจเขาจนลูกน้องยังมองออก"ลืมมั้ง" ก็เคยบอกไปแล้วนี่ว่าเขาเพิ่งออกเวร มุมปากยกยิ้มขึ้นอย่างพอใจ จนคนเห็นก็งง เมื่อกี้ยังทำท่าจะถูกเตะลงจากรถอยู่แท้ๆ ผู้หมวดเปลี่ยนอารมณ์เร็วแท้ กำแพงหลังปูนหลังบ้านแทบจะกลายเป็นพื้นขัดมันเมื่อเจ้าของบ้านใช้เป็นทางผ่านบ่อยเสียจนปูนสากๆ จะขึ้นเป็นปูนฉาบเรียบ ร่างเล็กแต่สัดส่วนกระชับไม่สนใจวิ่งไปเปลี่ยนรองเท้าหรือเสื้อผ้า ใจร้อนรนจนสั่งให้พุ่งตรงมายังหลังบ้านก่อนจะปีนกระโดดออกไป อารามใจร้อนไม่สนใจอะไรทำให้วิ่งเร็วจี๋ พอเจอผู้คนเดินผ่านไปมาบ้างก็หยุดเดินปกติ ก่อนจะทักทายกันคุยเล่นทั้งที่ตอนนี้ไม่มีอารมณ์จะคุยอะไรกับใครทั้งนั้น ร่างเล็กโชกไปด้วยเหงื่อแต่ถึงอย่างนั้นก็ยังไม่สนใจ รีบเดินหลีกซ้ายหลีกขวาข้ามถนนไปมาจนถึงจุดนัดพบที่บอดคน เห็นใครบางคนกำลังอุ้มเด็กเข้าสะเอวหันหลังเตรียมเดินออกจากศาลา หล่อนก็ติดสปีดที่เท้าวิ่งเร็วจี๋เข้าไปปะหน้าเข้ากับอีกคน จนคนที่ชะแง้ชะเง้อรออยู่ก่อนแล้วชะงักตกใจจนแทบเผลอทำลูกชายวัยสามขวบในสะเอวร่วง            "ขนมผิง!!" จำปาตกใจจนลนลาน พอมีคนมาจะตรงหน้ากะทันหันทำให้มือไม้อ่อนจนเกือบทำแก้วตาดวงใจหลุดมือไป การรอจนเนิ่นนานเกินปกติทำให้ผิดสังเกต กลัวจะเกิดอะไรไม่ดีขึ้น หรือหากคนตรงหน้าถูกจับได้หล่อนก็ตั้งใจจะหนีทันที เว้นเสียแต่หล่อนกลับมาโผล่ตรงหน้าเสียก่อน จึงเบาใจจนผ่อนลมออกทางปาก"ฉันนึกว่าเธอโดนจับยัดตารางไปเสียแล้ว บ้าจริง" หล่อนต่อว่าต่อขานที่เลยเวลานัดไปเกือบจะครึ่งชั่วโมง " เธอทำให้ฉันรู้สึกเหมือนถูกใครบีบหัวใจ""ผัวเธอนั่นแหละ อย่ามาพูดแบบนี้กับฉัน ถ้าผัวเธอมันไม่หาเรื่องเธอจะเป็นแบบนี้ไหมจำปา"  มีสิทธิอะไรมาโวยใส่ น้ำเสียงเหมือนหล่อนเป็นภาระทำให้ไม่ชอบใจและแทนที่จะยินดีเมื่อมาเจอหล่อนทัน กลับทำให้เพลงพิณนึกอยากจะใช้เท้ายันแม่นี่ให้ร่วงหงายหลังลงน้ำไปเสีย แต่ก็ได้แค่คิดเล่นๆ“แต่ฉันก็เตือนเธอตั้งแต่แรกแล้วว่าอย่า เธออยากจะทำเองนี่ผิง ฉันขอโทษที่พูดไม่ดี แต่ถ้าเกิดอะไรไม่ดีขึ้นครอบครัวฉันอยู่ในกำมือเธอนะ” "เออ ฉันรู้แล้ว ไม่ต้องย้ำนัก ไหนล่ะของ" ท่าทางลนใจของจำปายิ่งทำให้อีกคนลนตาม เป็นครั้งแรกที่ทำเรื่องน่าหวาดเสียวถึงเพียงนี้ ปกติด้วยนิสัยลุยเสมอทำให้เป็นหัวหน้าคนบ่อย มักมีโอกาสแก้ไขปัญหาและเผชิญเรื่องไม่คาดคิด จำต้องฝึกสติให้คงที่และใช้ความนิ่งแก้ไขปัญหา แตกต่างจากครั้งนี้ นึกแล้วก็ได้แต่ขำตัวเอง หาเรื่องใส่ตัวอยู่หรือเปล่าก็ไม่รู้ หากจะเปลี่ยนใจมันคงไม่ทัน มาถึงขั้นนี้แล้วก็ต้องเอาให้ถึงที่สุด เป็นครั้งแรกที่สติไม่อยู่กับล่องกับลอยที่สุด จำปามองมือที่แบค้างอยู่ตรงหน้า ไม่หยิบของให้ตามที่หล่อนสั่ง สำนึกในใจลังเลขึ้นมาทันทีที่คิดว่าหล่อนอาจแปรพวกก็ได้"ฉันไม่ใช่คนพูดอย่างทำอย่าง ถ้าไม่เลือกฉันแล้วก็เรื่องของเธอ" ท่าทางดูจำปาจะไม่ไว้ใจ จนต้องตัดสินใจเก็บมือและหันหลังให้ ไม่นานก็ถูกเรียกเอาไว้            "เดี๋ยวสิ!" มุมปากยกยิ้มก่อนจะหันกลับมากอดอกมองคนเรียกอย่างเป็นต่อกว่า เด็กน้อยในอกหลับนิ่งอยู่กับซอกคอของผู้เป็นแม่ ท่าทางมอมแมมเหมือนไม่ค่อยถูกดูแลสร้างความระอาใจไม่น้อย กลัวเหลือเกินว่าเด็กจะรับรู้พฤติกรรมไม่ดีเหล่านี้แล้วลอกเลียนแบบตอนโต คลุกคลีกับสังคมสีดำแบบนี้หากตัวเด็กจะมีจิตใจสีขาวคงเป็นไปไม่ได้ แต่ต้องยอมรับความเป็นจริง โลกนี้มีหลายด้านเกินกว่าที่จะให้ทุกคนเป็นเหมือนกันหมด ผู้ถูกเรียกแสร้งทำท่าจีบปากจีบคอไม่พอใจ"อะไรอีกล่ะ"  ยิ่งท่าทางที่เปลี่ยนใจรวดเร็วของคนตรงหน้ายิ่งทำให้จำปารู้สึกกลัวใจเพื่อนคนนี้เหลือเกิน ไม่เคยมีใครสั่งหล่อนได้แต่ไหนแต่ไร แล้วมันก็น่ากลัวตรงที่ถ้าหากเกิดเพลงพิณไม่พอใจขึ้นมา คนซวยก็คงไม่พ้นตัวเองเป็นแน่แท้ จำปาตอบน้ำเสียงสะดุด ยินยอมต่อหญิงสาวคนนี้แต่ก็ไม่วายกลัวเรื่องไม่คาดคิด"ฉัน ...ฉันไม่ได้ไม่ไว้ใจเธอนะผิง แต่ฉันกลัวถูกจับได้"   “ไม่ต้องกลัว แฟนฉันเป็นตำรวจ ฉันรอดอยู่แล้ว” หญิงสาวคุยโวเพื่อความสบายใจของฝ่ายตรงข้าม หล่อนจะได้รับความไว้วางใจในตอนนี้ จำปากลัวว่าหากถูกจับได้จะโดนหักหลัง ดังนั้นการที่บอกว่าตนเองจะรอดเป็นเรื่องที่ดีที่สุด แม้ส่วนลึกในใจจะบอกว่า กฤษตฤณไม่ปล่อยหล่อนไว้แน่
“เอาของมาเถอะน่า ...ใจปลาซิวขนาดนี้จะทำการใหญ่ได้ไง”
“เร็วๆสิ เดี๋ยวมีคนมาเห็นซวยกันหมด คราวนี้ก็ตัวใครตัวมัน” เสียงหล่อนยังคงกระซิบกระซาบ เหลือบมองซ้ายขวาเห็นว่ายังไม่มีใครผ่านมาก็รีบตื๊ออีกฝ่ายจนได้สิ่งที่ต้องการ
“เอาของมาเถอะน่า ...ใจปลาซิวขนาดนี้จะทำการใหญ่ได้ไง”
“เร็วๆสิ เดี๋ยวมีคนมาเห็นซวยกันหมด คราวนี้ก็ตัวใครตัวมัน” เสียงหล่อนยังคงกระซิบกระซาบ เหลือบมองซ้ายขวาเห็นว่ายังไม่มีใครผ่านมาก็รีบตื๊ออีกฝ่ายจนได้สิ่งที่ต้องการ
 “ไม่ต้องกลัว แฟนฉันเป็นตำรวจ ฉันรอดอยู่แล้ว” หญิงสาวคุยโวเพื่อความสบายใจของฝ่ายตรงข้าม หล่อนจะได้รับความไว้วางใจในตอนนี้ จำปากลัวว่าหากถูกจับได้จะโดนหักหลัง ดังนั้นการที่บอกว่าตนเองจะรอดเป็นเรื่องที่ดีที่สุด แม้ส่วนลึกในใจจะบอกว่า กฤษตฤณไม่ปล่อยหล่อนไว้แน่หน้าเพจมีปัญหา ไม่รู้คนอ่านจะเห็นไหม หรือมันขึ้นเฉพาะในโทรศัพท์และพีซีของไรท์เอง เพจตอนที่กำลังอ่าน บางทีจะขึ้นเป็นพื้นหลังขาวๆ ใช่ไหมคะหนักกว่านั้น มีเป็นช่องกล่องข้อความมาเฉยเลย อ่านยากมากๆ เลยลบออก และไม่ได้เติมตอนใหม่ เพราะยังหาทางแก้ไม่ได้วันนี้ก็เลยมาลองนั่งก็อบมาวางทีละประโยค ซึ่งกินเวลาแล้วก็มีปัญหาเรื่อยๆ เหมือนเดิมแย่มากค่ะสงสัยว่าอาจเป็นเพราะอินเตอร์เน็ตของที่นี่ไม่ได้ละมั้งบ้านไรท์อยู่ในเขตเขาค่ะ หลังหกโมงเย็นฟ้ามืดก็มีเสียงจิ้งหรีด ลมพัด ป่า และเขา ซึ่งการเข้าถึงอินเตอร์นี่ ...มีสัญญาณโทรศัพท์ก็ดีถมเถแล้วพัฒณากว่ายุคนกพิราบมานิดเดียวเองค่ะถ้าหายนานคือเน็ตมีปัญหา หรือไม่ก็ไปทำงานต่างจังหวัดนะคะรักคนอ่านมากจ้าแต่รักคนเม้น คนโหวตมากกว่า อิอิ