ลิขิตรัก

อาสาสมัครกู้ภัย คืองานที่ผมรัก  ผมมีความสุขทุกครั้งที่ได้ช่วยคนเจ็บให้ปลอดภัย โดยที่ผมไม่ต้องการอะไรตอบแทน จนวันหนึ่ง ผม...ได้ช่วยเหลือเธอแะได้ใช้ชีวิตอยู่กับเธอระยะหนึ่งทำให้ผมรู้สึกว่า  นอกจากการเป็นอาสาสมัครแล้วก็มีเธอคนนี้ที่ทำให้ผมมีความสูขที่สุด
    " เอาไงกับกับคนเจ็บดีวะ ติดต่อญาติไม่ได้เลย" พี่ต้อมเป็นรุ่นพี่ในมูลนิธิและเป็นหัวหน้าชุดของผมพูดขึ้น"  งั้น เดี๋ยวผมรับเป็นเจ้าของไข้เองพี่  " " เฮ้ย !!!  ได้ไงเดี๋ยวพี่รับเอง"  พี่ต้อมพูดด้วยความที่ตนเป็นหัวหน้าชุด" ไม่เป็นไรหรอกพี่  ผมไม่มีภาระอะไร  มีมีภาระเยอะกว่าผม"   ผมรีบชี้แจงเพราะผมรู้ว่าตอนนี้พี่เค้าต้องใช้เงินเยอะเพาะลูกกำลังจะเข้าโรงเรียนผมจึงรีบออกหน้ารับแทน" เออ  เออ  พี่ขอบใจมาก จะได้หมดห่วงไปอีกเรื่อง ""ครับ" ผมตอบรับด้วยความเต็มใจ "   " เฮ้ย  เหนื่อยกันมามากแล้วไปพักกันเถอะพวกเรา" พี่ต้อมเอ่ยขึ้น เธอนอนพักอยู่โรงบาลเป็นเวลา สามวันเต็มโดยมีผมไเยี่ยมทุกวันโดยที่ผมไม่รูแม้กระทั่งชื่อของเธอเลย  แต่ผมกลับรู้สึกสงสารและเห็นใจเธอที่เธอไม่มีใครในวันที่ สี่ หมอโทรมาที่บ้านผมบอกว่าให้มาที่โรงบาลด่วนเธอฟื้นแล้วผมจึงรีบรุดไปที่โรงพยบาล " เธอ ไม่เป็นอะไรแล้วใช่ไหมคับ คุณหมอ "" ร่างกายภายนอกเธอปกติแล้วครับ แต่ สมองเธอรับการการกระทบกระเทือนอย่างแรงจึงทำให้เสียความทรงจำไประยะหนึ่ง"" เธอจะหายเป็นปกติมั้ยครับ " " หมอยังให้คำตอบไม่ได้ครับบางทีคนไข้อาจจะแค่เสียความทรงจำแค่ชั่วคราว  "" แล้วผมมีอะไรที่จะพอช่วยเธอได้บ้างครับ" ผมถามหมอด้วยความเป็นห่วงเธอ" คุณต้องพยายามพูดหรือพาเธอไปในสถานที่เก่าๆที่เธอเคยอยู่หรือเคยไป"   "คุณหมอคะ มีเคสผ่าตัดด่วนค่ะ"  พยาบาลสาวพูดพร้อมกับเดินมา หมอจึงรีบเดินตามพยาบาลไป ผมจึงเดินเข้าไปหาเธอ  เธอลุกจากเตียงไปยืนที่หน้าต่างห้องผู้ป่วยเมื่อผมเปิดประตูเข้าไปเธอตกใจเล็กน้อย" คุณเป็นใคร " เธอเอ่ยถามขึ้นแต่ในน้ำเสียงที่ค่อนข้างระแวงกลับมีความไพเราะน่าฟังอยู่ไม่น้อย" ผมชื่อก้อง ครับ   ผมเป็นอาสาสมัครกู้ภัยที่ช่วยคุณในวันที่เกิดเหตุ และเป็นเจ้าของไข้คุณ"สีหน้าเธอจึงเปลี่ยนจากความสงสัยเป็นรอยยิ้มที่อ่อนหวานและนุ่มนวลน่าประทับใจยิ่งนัก" ฉันขอบคุณ คุณก้องมากนะคะที่ช่วยฉัน"" ครับ แล้วคุณพอจะจำอะไรได้บ้างหรือยังครับ"เธอมองหน้าผมอย่างครุ่นคิดและส่ายหัวช้าๆ" แล้วคุณชื่ออะไร" ผมถามเธอต่อ" แล้วผมจะทำยังไงกับเธอดีนะ   หมอก็ให้กลับบ้านแล้วถ้าอยู่โรงบาลต่อค่าใช้จ่ายคงเยอะพอดู จะส่งเธอกลับบ้านเธอก็ดันจำไม่ได้" งั้นเอางี้นะ  คุณไปอยู่บ้านผมก่อน คุณจำความได้เมื่อไหร่ก็บอกผมเดี๋ยวผมจะไปส่งคุณที่บ้าน "เธอยิ้มอีกครั้งเป็นการแสดงออกว่าเธอขอบคุณ  ระหว่างทางที่ขับรถกลับบ้านผมพยายามถามเรื่องเกี่ยวกับตัวเธอแต่ดูเหมือนมันจะล้มไม่เป็นท่าเพราะเธอจำอะไรไม่ได้เลย