นักเขียนสาว หัวใจ บ.ก.

บทที่ 5

แผนที่หนึ่ง...เอาใจเด็ก

            รอยยิ้มกว้างสว่างไสวในหน้าของบก.หนุ่มมาดเนี๊ยบกำลังนั่งอยู่หน้าจอแล็ปท็อปนั้น ช่วยส่งผลให้เจ้าตัวมีเสน่ห์มากขึ้นไปอีก ยิ่งอ่านเอกสารที่แนบมากับอีเมล์นี้เป็นรอบที่สองแล้วก็ยิ่งหุบยิ้มไม่ได้ จะให้เขากลั้นยิ้มได้ยังไงไหวเล่า ก็ในเมื่อเนื้อหาทุกตัวอักษรในนิยายบทแรกของนามปากกา 'อีโรดารัน' นั้นมันคือเหตุการณ์ที่เพิ่งเกิดขึ้นกับเขาและเธอสดๆร้อนๆที่บ้านของหญิงสาวเมื่อวันก่อนนี่เอง

แต่จุดที่ทำให้เขารู้สึกปลื้มปริ่มมากที่สุดคือคำบรรยายบทจูบเร้าร้อนดูดดื่ม ที่พระเอกเป็นฝ่ายรุกนางเอกตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอกัน แม้ความเป็นจริงแล้วเขาและเด็กสาวได้เจอกันเป็นครั้งที่สองแล้ว แถมนางเอกยังตอบโต้กลับอย่างถึงพริกถึงขิงเช่นกัน มันบ่งบอกได้ว่าจิดารันเองก็แอบพอใจหรืออาจติดใจกับรสจูบที่เขามอบให้ในวันนั้นก็เป็นได้ ไม่เสียแรงที่เขาขุดเอาประสบการณ์ทั้งหมดจากสังเวียนสวาทในอดีตมาหลอกล่อให้คนอ่อนกว่าเคลิ้มตามได้

ปรารภปิดหน้าจอลงอย่างตัดใจ ก่อนจะหมุนกี้รูปทรงทันสมัยกลับหลังไปมองวิวตึกรามนอกหน้าต่าง แต่พอคิดถึงรสจูบหวานปานน้ำผึ้งนั่นแล้วก็อดรู้สึกแห้งผากที่ปลายลิ้นจนต้องกลืนน้ำลายเสียงดังเอื๊อกไม่ได้ ไม่ต่างกึ่งกลางกายเริ่มตื่นตัวเพียงแค่คิดถึงกลิ่นหอมอ่อนจรุงใจ บวกกับผิวเนียนสีน้ำผึ้งนวลลออตาน่าสัมผัสนั่น  ก็ยิ่งทำให้เขาอยากใช้ริมฝีปากหยักของตัวเองค่อยๆประทับฝังรอยจูบย้ำตอกแสดงความเป็นเจ้าของทุกตารางนิ้วบนเรือนร่างเย้ายวนใจของหญิงสาวเป็นที่สุด

เฮ้อ....เขาอยากรู้นักว่าถ้าเจอกันอีกครั้งในสองวันข้างหน้า จิดารันจะทำหน้ายังไงนะ ไม่สิ! อีกตั้งสองวันกว่าจะได้เจอกัน ทำไมเขาถึงรู้สึกว่ามันช่างนานเป็นสองปีไปได้ แถมพอไม่ได้เห็นหน้าจิตใจมันคล้ายโหวงๆยังไงชอบกล แล้วเรื่องอะไรเขาต้องนั่งรอเธออีกตั้งสองวันกันเล่า! ก็รู้จักบ้านยัยเด็กแสบแล้วนี่

ปรารภไม่รอช้าลุกจากเก้าอี้แล้วมุ่งหน้าไปที่ลานจอดรถทันที ในเมื่อเขาเคยไปที่นั่นแล้วครั้งนึง ทำไมถึงจะมีครั้งที่สองไม่ได้กันเล่า ทว่าการจราจรติดขัดในช่วงเที่ยงวันแบบนี้ ยิ่งทำให้คนใจร้อนอย่างปรารภรนเป็นเท่าตัว บก.หนุ่มใช้เวลาเกือบชั่วโมงกว่าจะถึงบ้านของ ‘เป้าหมาย’ ก่อนจะก้าวลงจากรถอย่างรีบร้อน แต่ก็ไม่ลืมหยิบถุงอาหารสดที่เขาแวะซื้อที่ซุปเปอร์มาร์เก็ตระหว่างทางลงมาด้วย

ทว่าสิ่งที่เห็นตรงหน้ากลับทำให้อารมณ์ที่กำลังดีเมื่อครูหายไปฉับพลัน แทนที่ด้วยความโกรธเป็นริ้วๆยิ่งกว่าคราวก่อนเสียอีก เพราะมันเป็นครั้งที่สองแล้วกับการที่เจ้าของบ้านเผลอไม่ได้ล็อกประตูรั้ว แถมยังเปิดแง้มรอต้อนรับแขกตลอดเวลาอีกด้วย หากคนที่เปิดเข้าไปในบ้านไม่ใช่เขาล่ะก็ ไม่อยากจะคิดว่าจิดารันจะต้องเจอกับอันตรายอะไรบ้าง ที่สำคัญคือผู้หญิงที่อาศัยตึกแถวสามชั้นเพียงลำพัง จะมีสติมากพอที่จะต่อสู้กับพวกโจรโหดร้ายได้หรือไม่ แล้วแบบนี้จะไม่ให้เขาทั้งห่วงทั้งโมโหได้ยังไงกัน

ปรารภเปิดประตูเดินผ่านเข้าไปอย่างกรุ่นโกรธ แต่ก็ไม่ลืมหันกลับมาล็อกแม่กุญแจอย่างแน่นหน้าจากด้านใน ม่งหน้าเดินผ่านห้องรับแขกไปที่ห้องครัว แล้วลงมือเตรียมวัตถุดิบเพื่อประกอบอาหารเมนูพิเศษเร่งด่วนของวันนี้ ก่อนที่คนด้านบนจะลงมาเห็น

ส่วนคนที่กำลังจะถูกเซอร์ไพรส์ด้วยเมนูพิเศษนั่น กำลังขลุกจมอยู่ในกองผ้าห่มหน้านุ่มบนที่นอนกว้างด้วยรอยอมยิ้มสุข หากเสียงก๊อกแกรกกระทบกันของกระทะกับตะหลิวด้านล่าง เริ่มก่อความรำคาญให้คนฟังจนต้องลืมตากระพริบปริบสองสามครั้ง พยายามนอนเงี่ยหูฟังก็รู้ได้ทันทีว่า....สงสัยนมพร้อมแอบมาเตรียมมื้อเที่ยงให้แน่ๆ คิดแล้วเรียวปากอิ่มก็อดอมยิ้มไม่ได้ ที่อย่างน้อยก็มีแม่นมชราผู้นี้ที่คอยเป็นห่วงเป็นใยเธอเสมอ ไม่ว่าเธอจะทำถูกหรือผิดแต่ผู้หญิงที่เปรียบเสมือนแม่คนที่สองคนนี้พร้อมจะอยู่เคียงข้างเธอเสมอ แล้วแบบนี้จะไม่ให้เธอรักและเคารพดั่งมารดาบังเกิดเกล้าได้อย่างไร

จิดารันจึงตัดสินใจลุกจากที่นอนทั้งชุดนอนเสื้อสายเดี่ยวกางเกงขาสั้นจุ้ด เดินลงบันไดมาชั้นหนึ่งสอดส่ายสายตามองหาต้นตอของเสียง เมื่อมั่นใจว่าอยู่ในห้องครัวจึงมุ่งไปหาทันที ก่อนความคิดแกล้งคนแก่ก็ผุดวาบขึ้นมาในสมองทันที  

“จ๊ะเอ๋!!! นมพร้อม หนูรันหิวจังเลยค่ะ ฟอด!” จิดารันพุ่งตัวเข้าไปกอดเอวของเชฟจำเป็นทางด้านหลัง ก่อนจะหอมแก้มเสียฟอดใหญ่อย่างรวดเร็ว โดยไม่รู้ว่าคนที่ถูกกระทำนั่นไม่ใช่นมพร้อมอย่างที่คิดไว้แต่แรก แถมเอวที่กอดอยู่ก็เต็มไปด้วยมัดกล้ามหนั่นแน่น ส่วนแก้มที่เพิ่งหอมเมื่อสักครู่ก็สากคายไม่เหมือน....แก้มเหี่ยวย่นของนมพร้อมสักนิด

แต่กลิ่นน้ำหอมนี้มันคล้ายกับของ....บก. หรือ ไม่นะ!!! แต่สวรรค์กลับไม่เข้าข้างหญิงสาว เมื่อเงยหน้าขึ้นมามองคนในอ้อมแขนแล้วพบว่า

“กรี้ดดด บก.มาทำอะไรบ้านรันคะ” จิดารันร้องถามดังลั่นพร้อมกับปล่อยมือกระโดดกลับไปยืนห่างปรารภเกือบหนึ่งเมตร

“เอารางวัลมาให้” คนเตรียมพร้อมยืนกอดอกพิงสะโพกกับเคาท์เตอร์ครัวด้วยท่าทีสบายๆ แต่ใบหน้ากลับยิ้มกริ่มพร้อมกับภาพแผนการแกล้งคนตรงหน้าผ่านเข้ามาเป็นฉากๆ

“รางวัลอะไรคะ” จิดารันถามเสียงใสด้วยสีหน้าอยากรู้อยากเห็นไร้เดียงสาไม่รู้ไม่ชี้ ทั้งที่เขาแสดงออกว่า ‘อยาก’ เสียชัดขนาดนี้ ทำให้คนมองอย่างเขานึกอยากคว้าตัวเข้ากอดแล้วฟัดจูบให้หายมันเขี้ยวให้รู้แล้วรู้รอดไป

“ทำอาหารเลี้ยงเด็ก” บก.หนุ่มย้ำคำว่า ‘เด็ก’ ด้วยการชี้นิ้วมาที่ตัวเธอ ทำให้คนถูกเรียกว่า ‘เด็ก’ ทำหน้ามุ่ยอย่างขัดใจ แต่กลับยิ่งดูน่ารักน่าใคร่ในสายตาคนแก่อย่างเขายิ่งนัก

“ไม่เด็กสักหน่อย” จิดารันตอบกลับเสียงดัง ก็เธออายุตั้งยี่สิบเอ็ดปี แถมเรียนจบและมีรายได้มั่นคงดูแลตัวเองตั้งแต่สมัยเรียนมัธยมปลายอีกด้วย

“อายุห่างจากฉันตั้งสิบเจ็ดปี ไม่เรียกว่าเด็กได้ยังไง” พอพูดถึงอายุแล้ว จิตใจคนแก่กว่าอย่างปรารภก็ห่อเหี่ยว เฮ้อ เขาแก่กว่าจิดารันตั้งรอบครึ่ง ไม่รู้ยัยเด็กแสบนี่จะยอมรับได้ไหม แล้วแบบนี้เมื่อวันเวลาผ่านไปมันจะไม่เกิดปัญหาช่องว่างระหว่างวัย หรือไม่สุดท้ายเขาอาจดูแก่เกินกว่าจะเดินเคียงข้างจนทำให้เธออายคนรอบข้างก็เป็นได้

“แต่รันตัวสูงตั้งร้อยเจ็ดสิบ สัดส่วนก็สามสิบหก ยี่สิบห้า สามสิบห้า แบบนี้เขาเรียกนางแบบสาวชัดๆ!!! เด็กตรงไหนไม่ทราบ” คนอวดหุ่นหมุนตัวเองหนึ่งรอบ ก่อนจะกลับมายืนที่เดิมโพสท่าเซ็กซี่ขยี่ใจคนแก่ แถมยังส่งจูบไปกับสายลมพัดพาไปที่คนตรงหน้าให้ได้กระชุ่มกระชวยใจเล่น

“อืม....ก็จริงนะ หน้าอกสามสิบหก เอวเล็กยี่สิบห้า ส่วนสะโพกไม่มันใจ ไม่เด็กจริงๆด้วย แต่ส่วนที่ลึกกว่านั้นไม่รู้เพราะยังไม่ได้ลอง ยกเว้น...ปาก” ไม่พูดเปล่า แต่ปรารภยังคงยืนกอดอกมองนิ่งมาที่คนอวดดี หากดวงตาแพรวพราวเจ้าเล่ห์โจ่งแจ้งค่อยๆไล่สายตาไปที่สัดส่วนตั้งแต่...หน้าอก เอว และสะโพกตามที่หญิงสาวบอก ก่อนจะวกกลับขึ้นมาหยุดที่ริมฝีปากแดงระเรื่ออิ่มน่าจูบอีกครั้ง ในหัวก็หวนนึกถึงครั้งก่อนที่เขาได้เคยลิ้มลองมาแล้วว่ารสจูบสาวนั้นหอมวานล้ำเพียงใด ที่สำคัญไอ้หน้าอกอวบเกินตัวที่กำลังสะเทิ้นตามจังหวะลมหายใจภายใต้เนื้อผ้าบางๆนั่น ก็ยิ่งกระตุ้นให้เลือดในกายหนุ่มพลุ่งพล่านมากกว่าเดิม บวกกับเรียวขายาวเนียนสวยโผล่พ้นกางเกงนอนขาสั้นแทบเห็นแก้มก้นก็ด้วย ไม่อยากจะจินตนาการว่ามันคงรู้สึกร้อนเร้าไม่น้อย หากเขาได้ลูบไล้คลำไล่ขึ้นลงแล้วค่อยๆแยกมันออกช้าเพื่อ....เฮ้อ ได้แค่คิด!

 แม้วันนี้ตั้งใจจะมาชิมให้หายคิดถึง แต่ก็ต้องหักห้ามใจไว้ภายใต้ท่าทีสงบยิ้มมุมปาก เพราะกลัวว่าไก่สาวจะรู้ตัวจนหวาดกลัวแล้วบินหนีสมภารเฒ่าอย่างเขาเสียก่อน

“อ้าย! ตาเฒ่าหัวงู” จิดารันแหวใส่อย่างโมโห เพียงแค่เขาใช้สายตาสำรวจ แต่ทำไมเธอถึงรู้สึกร้อนวูบวาบหวิวยังไงชอบกล แถมสายตาที่มองมาก็แพรวพราวลึกล้ำคล้ายบอกความนัยอะไรสักอย่าง ที่ไม่ใช่แค่เจ้านายที่ดีแสดงออกกับลูกน้องทั่วไป มันเหมือนกับมีแววอยากได้อยากโดน แล้วก็....อยากกิน อือหือ ใช่แล้วล่ะ เขาอยากกินเธอ เพราะคนแก่มักชอบคั่วกับเด็กสาวขบเผาะ ส่วนเธอก็....อยากกินเขามั้ง! ใครจะไม่อยากันเล่า เพราปรารภออกจะเป็นผู้ชายเพียบพร้อมแถมยังหล่อเหลา หุ่นก็ยังเต็มด้วยกล้ามเนื้อแข็งแรงเสียจน....น่ากิน!!!

การแสดงออกทั้งสีหน้ากำลังขบคิดวิเคราะห์ในหน้านวล ก่อนจะเปลี่ยนเป็นอมยิ้มเมื่อหญิงสาวค่อยๆไล่สายตาไปบนเรือนร่างของปรารภนั้น ทำให้คนถูกโลมเลียทางสายตายิ้มแป้นชอบใจ ก่อนจะยั่วยุออกไปอย่างอดไม่ได้

“แล้วเคยฝันว่าโดนงูเฒ่ารัดไหมล่ะ”

“บ้า น่ากลัวจะตาย รันเคยแต่ฝันว่าโดนพระเอกนิยายหล่อล่ำจูบ จุ๊บๆ” คนเคยฝันถึงพระเอกหลับตาพริ้มเล่าด้วยท่าทีมีความสุขเคลิบเคลิ้มสุดๆ จนคนมองเริ่มหมั่นไส้ จึงถามทวนความทรงจำหวามวันก่อน

“แล้ว...ดูดดื่มเร้าร้อนเท่าพี่ปราภไหมครับ”  แถมเขายังเอาหน้ามาใกล้ๆจนปลายจมูกแทบชนกัน ก่อนจะแอบสูดกลิ่นหอมอ่อนเสียเต็มปอด แล้วเปลี่ยนเป็นยื่นนิ่งยกแขนขึ้นมากอดอกทันที ราวกับกลัวถูกจับได้ว่าแอบฉวยโอกาสทำอะไรเอาไว้ ใครมารู้ว่าคาสโนว่าเรื่องบนเตียงเช่นปรารภขโมยหอมกลิ่นสาปสาวโดยปราศจากเซ็กส์แล้วล่ะก็ มีหวังคงโดนล้อไปจนลูกโตแน่

“เยอะกว่ามาก!” จิดารันอดหน้าแดงไม่ได้เมื่อนึกจูบแรกที่สูญเสียให้กับเขาไปครั้งก่อน แต่กลับตอบประชดกลบเกลื่อนความเขินอายออกไปแทน ใครจะกล้ายอมรับกันล่ะ ว่าติดใจรสปากของเขาไปแล้ว

“เลิกเพ้อแล้วมากินข้าวได้แล้ว เดี๋ยวเย็นหมด” ปรารภเบี่ยงเบนความสนใจทันที เมื่อรู้สึกว่าหากต่อปากต่อคำกับหญิงสาวต่อ เขาอาจอดใจไม่ไหวจนกระชากคนร่างเพรียวเข้าฟัดจูบปากยื่นนิดๆยามประชดนั่น

“รันเป็นผู้หญิงคนแรกที่ได้ชิมกับข้าวฝีมือพี่” เขาอวดอย่างภูมิใจว่าจิดารันเป็นผู้หญิงคนแรกที่ตั้งใจแสดงฝีมือให้ได้ทาน หวังว่าเจ้าตัวจะซึ้งขอบคุณเสียยกใหญ่ แต่ผิดคาด!

“ค่ะ” หัวใจคนฟังพองโตคับอก แต่กลับทำเพียงยิ้มมุมปากเสี้ยววินาที ก่อนจะตอบรับสั้นๆทันได้เห็นความผิดหวังบนใบหน้าหล่อเหลาเป็นบึ้งตึง

“แต่เธอเป็นคนแรกที่ฉันลงมือทำอาหารให้ทานนะ” ปรารภพูดย้ำชัดถ้อยชัดคำอีกครั้ง และคาดว่า....

“แล้วไงคะ ทุกคนก็ต้องมีครั้งแรกทั้งนั้น” แต่คำตอบของเธอกลับทำให้เชฟจำเป็นแทบหงายหลัง

“หมายความว่าไง รันต้องบอกว่าขอบคุณมากค่ะพี่รัน อร่อยที่สุดเลยคะ แบบนี้สิถึงจะถูก” เมื่อจิดารันไม่แสดงว่าปลาบปลื้มเสียที เขาจึงพูดชี้แนะด้วยท่าทีอ่อนหวานให้ดูเสียเลย โดยเฉพาะคำว่า ‘ค่ะ’ นี่เน้นเป็นพิเศษ จนคนฟังอดหัวเราะคิกออกมาไม่ได้

“ไม่ค่ะ” แต่คำตอบกลับทำให้คนแก่นึกฉุน ยัยเด็กไม่มีมารยาท! ทว่าคำอธิบายต่อมากลับทำให้หัวใจแกร่งพองโตกระชุ่มกระชวยหลายเท่าตัว

“เพราะนอกจากพ่อแล้ว บก.ก็เป็นผู้ชายคนแรกที่รันกินข้าวด้วย” ฮ่าๆ เขาเป็นผู้ชายคนแรกที่เธอกินข้าวด้วย ปรารภแอบหัวเราะในใจดังลั่น ขณะมองหน้าจิ้มลิ้มแต่คมหวานของคนพูดไปด้วย  

“ให้อภัย” เขาจึงเอ่ยยกโทษให้จำเลยผู้น่ารักในสายตาเขาออกไป

“น่ารักที่สุด” จิดารันพึมพำกับตัวเองว่าเขา ‘น่ารัก’ แต่หารอดพ้นหูของคนจ้องอยู่ไม่

“รันว่าอะไรนะ” ทั้งๆที่ได้ยินชัดเต็มสองรูหู แต่ก็อยากแกล้างถามให้คนชมได้เขินเล่น

“เปล๊า รันว่าผู้ชายทำอาหารน่ารักดี” ถึงจะอยากชมเขา แต่พอต้องพูดดังซึ่งหน้าก็อายแทบอยากมุดใต้โต๊ะหนีเสียเดียวนี้

”ก็รักสิครับ” เมื่อได้รับคำชมดี สมภารแก่ก็ไม่ลืมหยอดทบท้าทายชวนให้สาวน้อยอีโรติกมารักกันซะดีๆ ด้วยรอยยิ้มกว้างขวางเผื่อแผ่ให้คนถูกชวนตรงๆ

“รันอิ่มแล้ว ขอตัวนะคะ” จิดารันรีบวางช้อนส้อม ก่อนจะคว้าแก้วน้ำมาดื่มสองสามอึก แล้ววิ่งหนีอายกับคำเชิญของปรารภกลับห้องทันที ด้วยการร้องวีดว้ายก้องในใจ กรี้ดดดดดดด รักเริกอะไรเล่า!!!

ปล. พี่ปราภน่ารักมะๆๆๆๆ 555+ ฝากผลงานเรื่องเเรกของไรท์ด้วยนะคะ