นักเขียนสาว หัวใจ บ.ก.

บทที่ 1

อีโรดารัน vs บ.ก.ปราภ

                บรรยากาศภายในห้องประชุดเล็กของสำนักพิมพ์ขนาดกลางบนถนนสุขุมวิทนั้น แปลกไปจากทุกครั้งที่เคยเป็น เพราะวันนี้เจ้านายคนใหม่กำลังนั่งด้วยท่วงท่าอันสง่างามบนเก้าอี้หัวโต๊ะตัวยาว บวกกับชุดสูทหรูแบรนด์ดังที่เจ้านายหนุ่มสวมอยู่ มันยิ่งส่งผลให้เจ้าตัวดูน่าค้นหาและเสน่ห์เย้ายวนใจคนมองไม่น้อย แต่สิ่งที่ทำให้นักเขียนมืออาชีพทั้งสามคนต่างมองหน้ากันเลิกลักกันไปมา คือการที่ชายหนุ่มหล่อเหลาก้มมองดูนาฬิกาทุกๆหนึ่งนาที ใบหน้าของเจ้านายผู้ขึ้นชื่อเรื่องระเบียบวินัยการตรงต่อเวลาเป็นที่สุด เริ่มตึงเคร่งขรึมมากขึ้นด้วยการขบสันกรามจนนูนออกมาอย่างชัดเจน นั่นเพราะความโกรธกรุ่นกำลังก่อตัวเพราะการรอคอย ทุกคนในห้องนี้กำลังเฝ้ารออีกหนึ่งนักเขียนอิสระที่ยังมาไม่ถึง เพื่อรับทราบรายละเอียดเกี่ยวกับโปรเจ็คพิเศษแห่งปีของสำนักพิมพ์ มันคงดีกว่านี้หากเจ้านายคนเก่าอยู่รับผิดชอบงาน ไม่ใช่หนีไปฮันนีมูนหวานกับภรรยาป้ายแดง แล้วปล่อยให้ บ.ก. ปรารภ ผู้คลั่งไคล้ความสมบูรณ์ทุกกระเบียดนิ้วต้องลงสนามบริหารงานเองวันแรก เป็นเวลาสามเดือนนับจากนี้

                ปรารภ หรือ ปราภ เจ้าของห้องเสื้อสุภาพบุรุษชื่อดังอย่าง PHRARP SUIT กำลังเอนศรีษะพิงกับพนักเก้าอี้ จ้องมองตรงไปยังไปประตูห้องราวกับมันจะเปิดออกเองได้ทุกเมื่อ และเริ่มเคาะนิ้วนับถอยหลังในใจ ห้า สี่ สาม สอง หนึ่ง.....

                “เอาล่ะ เรามาเริ่มคุยรายละ..........”

                “ขอโทษค่ะที่รันมาช้า พอดีเพิ่งซ้อมรับปริญญาเสร็จ แล้วก็ก่อนถึงออฟฟิศรถติดมากๆ แต่ตอนนี้พร้อมแล้วเริ่มเลยไหมคะ” เสียงทุ้มถูกขัดจังหวะขึ้นด้วยเสียงเปิดปิดประตูก่อนที่ปรารภจะพูดจบประโยค แล้วตามด้วยเสียงหวานใสเริ่มพรรณนาถึงสาเหตุที่ทำให้ตัวเองต้องเข้าห้องประชุมสายเกินสิบห้านาทีเป้ะ เดินเข้ามานั่งประจำที่ด้วยท่าทางรีบร้อน โดยไม่สนใจสายตาสี่คู่ และอีกหนึ่งคู่จากเลขามุมห้องที่มองตรงมาเลยสักนิด

                ....เงียบ....

                ทว่าพอหญิงสาวในชุดนักศึกษาเงยหน้าขึ้นมองสมาชิกภายในห้องแล้ว เป็นอันต้องหุบปากลงฉับ ไม่ใช่เพียงแค่ความเงียบเย็นยะเยือกที่กำลังทำงาน แต่พอไล่สายตาหาความไม่ปกติไปที่สายตาทุกคนที่มองมายังเธอเป็นจุดเดียวแล้ว กลับพูดไม่ออกแม้แต่คำเดียว โดยเฉพาะคนที่กำลังนั่งหน้าเฉยชาในตำแหน่งหัวโต๊ะตอนนี้

                ‘อย่างกับหลุดออกมาจากแมกซีน’ เป็นประโยคแรกที่ผุดขึ้นมาในหัวเธอ หลังจากใช้สายตาเพ่งสำรวจคนหัวโต๊ะอยู่นาน ชายหนุ่มหน้าตาหล่อเหลาหมดจด เจ้าของดวงตาสีดำเข้ม รับกับคิ้วดกเป็นปื้นและขนตายาว ส่งผลให้ดวงตานั้นหวานคม หากตอนนี้มันช่างดูแข็งกร้าวราวกับไปโกรธใครมาสักสิบชาติ ริมฝีปากระเรื่อตัดกับจมูกโด่งและผิวสีแทนของเขาเป็นอย่างดี ใบหน้าโดยรวมแล้วเรียกว่า ‘หล่อ’ แต่มันคงจะหล่อมากถึงมากที่สุด หากกล้ามเนื้อบนใบหน้าเขาไม่เรียบตึงแทบไม่ขยับ  เหมือกับเพิ่งไปฉีดโบท็อกซ์มาสักสิบเข็ม ทว่าเมื่อไล่สายตาลงไปที่แผ่นอกตรงรอยแยกระหว่างปกเสื้อและกระดุมแล้ว หญิงสาวถึงกับต้องลอบกลืนน้ำลายดังเอื๊อกในลำคอ เพราะมันเผยให้เห็นไรขนสีเข้มบนกล้ามเนื้อหนั่นแน่นภายใต้เสื้อเชิตและสูทราคาแพง มันคงให้ความรู้สึกร้อนเร้าน่าดูหากมือน้อยของเธอข้างใดข้างหนึ่ง ได้ไล้สัมผัสแผ่วเบาระเรื่อยลงบนลอนกล้ามท้องซิกแพ็คไปจนถึง......แก่นกลางกาย

                “อะแฮ่ม!” ปรารภทำเสียงกระแอมเรียกเตือนเจ้าของดวงตาร้อนแรงที่กำลังโรมเลียเขาอยู่ ยัยเด็กบ้า! เป็นเด็กเป็นเล็กยังกล้ามองเขาด้วยสายตาราวกับจะกลืนกินลงท้องทั้งตัว ได้อย่างไม่เกรงใจผู้เชี่ยวชาญเรื่องบนเตียงเช่นเขาเลยสักนิด ถ้าใครรู้ว่าเจ้าของห้องเสื้อชื่อดังคาสโนว่าตัวพ่อแบบเขา มานั่งให้เด็กสาวหน้าใสในชุดนักศึกษากระโปรงยาวคลุมเข่าได้แทะเล็มแล้วล่ะก็ มีหวังโดนล้อยันรุ่นลูกรุ่นหลานแน่ ไม่ต่างกับนักเขียนมืออาชีพอีกสามคน ที่หันมามองเจ้านายหนุ่มค้างเป็นตาเดียวกัน เมื่อเสียงทุ้มออกจากริมฝีปากหยักน่าจูบนั่น คล้ายกำลังอยู่ในอาการลุ้นรางวัลแจ็คพ็อตใหญ่แห่งปีทีเดียว

                “คะ?” คนที่ยังไม่รู้ตัวรับคำเป็นเชิงถาม ดวงตาที่เคยร้อนแรงเมื่อสักครู่เปลี่ยนเป็นกลมเป๋งใสแจ๋วไร้เดียงสางุนงงสงสัย เรียกให้เลือดในกายหนุ่มอายุสามสิบแปดอุณหภูมิสูงขึ้นไม่ทราบสาเหตุ ราวกับเด็กหนุ่มอายุสิบเก้าริคิดอยากชิมดอกไม้สดใหม่ของวัยสาวแรกแย้ม ‘นี่สินะความกระชุ่มกระชวยทางกาย’

            “คุณมาสายไปสิบห้านาที” บอสหนุ่มตอบเจ้าของใบหน้าไร้เดียงสาให้หายสงสัย พร้อมเคาะย้ำที่หน้าปัดนาฬีกาเรือนหรูของตัวเอง ทำให้ผู้สมาชิกร่วมห้องเบนสายตากลับไปมองที่คนมาใหม่อีกครั้ง ลุ้นว่าเจ้าตัวจะตอบกลับอย่างไร เพราะน้ำเสียงที่ออกมาจากปากเจ้านายนั้น ช่างเย็นยะเยือกด้วยความโกรธจนคนฟังรู้สึกได้

                “อ้อ รันสายไปแค่สิบนาทีเอง ขอโทษด้วยค่ะ” แต่ไม่ใช่กับคนที่ไม่เคยเผชิญหน้ากับเหตุการณ์อย่างนี้มาก่อน อย่างนักเขียนสาวอีสระนักศึกษาจบใหม่เช่นจิดารัน หญิงสาวหน้าตาสวยพริ้มใสหมดจดไร้เครื่องสำอางในชุดนักศึกษาคนนี้ ยังคงยอมรับหน้าตาเฉยเหมือนไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรนัก

                “แต่สำหรับผม คุณมาสายตั้งสิบห้านาทีต่างหาก!!!” คราวนี้ปรารภแย้งกลับเสียงเข้มดังลั่นห้อง หันเก้าอี้กลับมานั่งหลังตรงผึ่งผาย วางลำแขนทั้งสองข้างลงบนโต๊ะ แล้วจ้องหน้าเด็กสาวตรงๆด้วยแววตาขึงขัง ส่งผลให้สายตาทุกคู่หันไปมองเขาอีกครั้ง

                “เอ่อ รันขอโทษค่ะ” จิรันดาจึงอ้อมแอ้มกล่าวออกไปเสียงแผ่วด้วยสีหน้าสำนึกผิด เมื่อรู้สึกว่าตัวเองมาสายจริง จนทำให้คนหัวโต๊ะอารมณ์เสียตั้งแต่ยังไม่เริ่มงาน

                “หวังว่าคงไม่มีครั้งที่สอง เอาล่ะเรามาเริ่มคุยรายละเอียดเกี่ยวกับโปรเจ็คพิเศษกันดีกว่า เพราะสามเดือนนับจากนี้ไป ผมจะมาดูแลผลงานของพวกคุณแทนคุณปรัชญา ตอนนี้เจ้านายพวกคุณและภรรยากำลังอยู่ในช่วงฮันนีมูนสุดสวีทที่ยุโรป โปรเจ็คนี้...............” ปรารภเริ่มใช้น้ำเสียงปกติอธิบายเกี่ยวกับโปรเจ็คนิยายที่นักเขียนทั้งสี่คนต้องร่วมกันทำได้อย่างคล่องแคล่ว ผสานเสียงถอนหายใจอย่างโล่งอกของคนลุ้นทั้งหลาย ที่ไม่ต้องลุ้นกับพายุอารมณ์โกรธจากเจ้านายอีกต่อไป

แม้เขาจะเป็นหุ้นส่วนกับเพื่อนรักอย่างปรัชญาเท่าๆกัน แต่ด้วยธุรกิจอีกหนึ่งของครอบครัวที่เขาต้องรับผิดชอบนั้น ไม่สามารถปล่อยให้ใครทำแทนได้ เพราะมันหมายถึงชื่อเสียงที่สั่งสมมานาน และส่วนแบ่งทางตลาดในโลกแฟชั่นอาจพังทลายลงได้ หากพลาดจุดใดจุดหนึ่งก่อนออกสู่ถึงมือลูกค้าชั้นสูงทั้งหลายของห้องเสื้อ PHRARP SUIT เขาจึงต้องควบคุมดูแลเกือบทุกขั้นตอน ตามแบบฉบับผู้ชายนิยมความสมบูรณ์แบบทุกกระเบียดนิ้วเช่นเขา ดังนั้นชายหนุ่มจะเข้ามาเซ็นเอกสารที่นี่เพียงอาทิตย์หนึ่งถึงสองครั้งเท่านั้น แต่หลังจากนี้เขาจะต้องเข้ามาที่นี่ทุกวันจนกว่าจะครบสามเดือน

                “หวังว่าอีกห้าวันข้างหน้านี้ เนื้อหาบทนำและสรุปเรื่องคร่าวๆของพวกคุณจะเข้ามาอยู่ในอีเมล์ก่อนแปดโมงเช้า หลังจากนั้นอีกสองวันเราจะมาคุยกันอีกที ใครมีอะไรสงสัยอีกไหม” ปรารภกวาดสายตาสบกับนักเขียนทุกคนเป็นเชิงถาม เมื่อคิดว่าตัวเองพูดเกี่ยวกับเรื่องงานละเอียดและเข้าใจง่ายที่สุดจบลงแล้ว

                “มีค่ะ เอ่อ คือรันคิดว่าคงส่งงานตามที่บ.ก.กำหนดไม่ทันแน่ค่ะ” เสียงคนอายุน้อยสุดยกมือถามขึ้นเสียงใส ท่ามกลางเหล่าสายตาสงสัยของเพื่อนร่วมงานที่หันมาจ้องเธอ

                “มีปัญหาอะไร”

                “คือ ป้ากับผัวเด็กข้างบ้านไปฮันนีมูนรอบที่สิบที่ต่างจังหวัดสองอาทิตย์ค่ะ” ทันทีที่จบประโยค หัวคิ้วเข้มบนใบหน้าหล่อเหลาขมวดเป็นปม ดวงตาคมเข้มหรี่แคบลง จ้องเจ้าของคำถามด้วยแววตาสงสัยและไม่ลืมทวนคำพูดของหญิงสาวไปด้วย

                ‘ป้ากับผัวเด็กไปเที่ยวต่างจังหวัด’ แล้วมันเกี่ยวอะไรกับโปรเจ็คนิยายว่ะเนี้ยะ ยัวตัวป่วน! ปรารภพึมพำทวนคำบอกเล่าราวกับคิดวิเคราะห์ถึงความเกี่ยวข้องกัน ซึ่งไม่ต่างกับเหล่านักเขียนอีกสามคนก็กำลังคิดตามคำตอบของจิดารันเช่นกัน

                “แล้วมันเกี่ยวกันตรงไหนไม่ทราบ” ชายหนุ่มเลือกมี่จะถามออกไปด้วยอาการงุนงง

                “ก็...ป้ากับผัวเด็กแกเป็นเจ้าของแรงบันดาลใจในฉากเลิฟซีนของนิยายทุกเรื่องที่รันเขียนค่ะ ถ้าพวกเขาไม่อยู่รันคงเขียนฉากเซ็กส์เผ็ดร้อนเลือดพุ่งไม่ได้ แล้วก็คงส่งงานให้ บ.ก.ไม่ทันแน่” หน้าตาจิ้มลิ้มพริ้มใสน่ารักยังคงตอบเสียยืดยาวคล้ายกับบ่นนักอกหนักใจ โดยไม่ได้สนใจสายตาเกรี้ยวโกรธขึ้งของคนเป็นเจ้านาย หรือเสียงหัวเราะคิกคักขำขันที่พยายามกลั้นของเหล่านักเขียนร่วมอาชีพเลยสักนิด จะไม่ให้พวกเขาหัวเราะได้อย่างไร เพราะตั้งแต่จิดารันก้าวเข้ามาในห้องนี้เพียงไม่นาน เธอก็ทำให้ใบหน้าหล่อเข้มของปรารภเปลี่ยนสีตามแรงอารมณ์โกรธได้หลายระดับ ซึ่งมันยังไม่เคยเกิดขึ้นเลยสักครั้ง นับตั้งแต่ชายหนุ่มและเพื่อนรักก่อตั้งสำนักพิมพ์นี้ขึ้นมา

                “งั้นคุณก็เอาประสบการณ์ตัวเองมาเขียนก็ได้ หรือไม่ก็ดูจากหนังเอวีญี่ปุ่น จีน เกาหลี หรือยุโรปยิ่งดีใหญ่ ไม่เห็นต้องรอคนข้างบ้านมาแสดงสดให้ดู” ปรารภพูดแนะนำช่องทางแก้ปัญหาให้คนตัวบางได้เลือก

                “ไม่ได้ค่ะ” หากทว่าคำตอบของหญิงสาวกลับส่งผลให้อารมณ์ของเขาปรี้ดขึ้นจนเกือบสุด

                “ทำไม!” เสียงคำถามจึงกระแทกกระทั้นไปด้วย

                “ก็รันไม่เคยมีเซ็กส์ ถ้าให้ดูวิดีโอมันก็ไม่สดเท่า ฉากเลิฟซีนมันก็ไม่อร่อยกลมกล่อมสิค่ะ แล้วแบบนี้แฟนนิยายของรันคงผิดหวังน่าดู” คราวนี้เสียงหัวเราะของผู้ร่วมงานที่พยายามอดกลั้นไว้หลุดพรืดหัวเราะออกมาอย่างยั้งไม่อยู่ ให้กับเหตุผลที่หญิงสาวสาธยายออกมาหน้าตาเฉย จิดารันพูดเรื่องเซ็กส์ร้อนแรงของคนข้างบ้านราวกับเป็นเพียงเรื่องกินข้าวทั่วไป โดยไม่รู้สึกเอียงอายเช่นคนที่ไม่เคยมีประสบการณ์อย่างที่ตัวเองป่าวประกาศเลยสักนิด

แต่กับคนร่างสูงเกือบร้อยแปดสิบห้าเซนติเมตรนั้น ไม่มีเสียงหัวเราะเล็ดลอดออกมาซักนิดเดียว สิ่งที่ปรากฏต่อสายตาทุกคนคือ...เจ้าของใบหน้าหล่อเหลาในชุดสูทสุดเนี๊ยบราวกับนายแบบกำลังหลับตาลง เคาะนิ้วเรียวแกร่งลงบนผิวโต๊ะประชุมเป็นจังหวะนับเลขในใจราวกับใช้สมาธิ แท้จริงแล้วปรารภกำลังระงับความโมโหให้กับเหตุผลบ้าบอที่สุดเท่าที่เคยเจอมา ส่งผลให้เสียงหัวเราะหยุดชะงักกะทันหัน บรรยากาศกลับมาเงียบกริบจนได้ยินเสียงเครื่องปรับอากาศที่กำลังพ่นไอเย็นใส่หน้าของคู่วิวาททั้งคู่

“งั้นให้ผมช่วยคุณไหม” ปรารภลืมตาขึ้นอีกครั้ง แล้วเอ่ยถามคล้ายอยากช่วยเหลือ แต่ริมฝีปากหยักกลับยกยิ้มเจ้าเล่ห์ อย่างที่คนถูกถามเคยเขียนในนิยายของเธอ ยามที่พระเอกอยากกลืนกินนางเอกก่อนฉากเซ็กส์ร้อนแรงจะเริ่มขึ้น!

“ว่าไง คุณอยากได้ฉากแบบไหน บนโต๊ะประชุม มุมห้องข้างประตู ในห้องน้ำด้านข้าง หรือบนเก้าอี้ที่คุณนั่งอยู่ เดี๋ยวผมแสดงให้ดู แต่มีข้อแม้คือ....นางเอกต้องเป็นคุณเท่านั้น” คำถามของชายหนุ่มเรียกสีเรื่อแดงบนแก้มเนียนของคนฟังได้ชัดเจน ไม่ต่างกับอาการอ้าปากค้างของคนร่วมห้องอีกสี่คน ใครจะไปคิดว่าเจ้านายหนุ่มหล่อมาดเงียบขรึมแบบฉบับนายแบบอย่างปรารภ จะกล้าพูดเรื่องเซ็กส์ได้เผ็ดร้อนขนาดนี้ แถมเจ้าของคำถามยังอยู่ในชุดนักศึกษาเรียบร้อยหลังซ้อมรับปริญญาอีกด้วย มันช่างคล้ายกับเสี่ยผู้ร่ำรวยกำลังจะเคลมเด็กสาวนักศึกษายังไงยังงั้น หรือว่า....สมภารเกิดอยากจะกินไก่วัดเวอร์จิ้น!

“จริงเหรอคะ บ.ก.” จิดารันถามด้วยสีหน้ามีความหวังด้วยแววตาแวววาว เหมือนกับนางเอกกำลังถูกพระเอกสุดหื่นเร้าทางสายตา

“ผมประชด!!!” แต่คำตอบของสมภารหนุ่มกลับทำให้ใบหน้าร่าเริงห่อเหี่ยวทันที ยัยตัวแสบ อยู่ในที่ลับตาคนเมื่อไหร่ เขาจะจัดการเสียให้เข็ดเลย คอยดู!

ปล. พระเอกนางเอกของไรท์เรื่องนี้ร้อนเเรงไม่เเพ้กันนะ ขอบอก5555+