หญิงงามข้ามภิภพ

- พ่อ แม่ไม่ไม่ไหวแล้วนะ
- พ่อก็ไม่ไหวแล้วเหมือนกันแม่ ต้องทำอย่างนั้นแล้วล่ะ
- แต่เราทำอย่างงี้จะดีหรอ พ่อ
- ดีไม่ดีก็ต้องทำ ไม่ทำก็ต้องตายกันหมดนี่แหละ...ไม่ต้องพูดมากแล้วรีบทำเหอะ เพื่ออนาคตที่ดีนะ
แอ๊ด.......(เปิดประตูเข้าไปในห้องลูก)
- พ่อจ๋า หลินทำการบ้านเสดแล้วนะ อื้อๆอ้ออำอะไออ่ะ อื้อๆ...... (และก็สลบไป)
- แม่ไปกันเถอะ
...ณ บ้านเด็กกำพร้าแห่งหนึ่งในปักกิ่ง...
- แม่รักลูกนะหลิน แต่แม่เลี้ยงหนูไม่ไหวจิงๆ แม่ขอโทษ
- แม่ไปเร็วเดี๋ยวใครเค้าก็มาเห็นก่อนหรอก
- จะๆ
จากนั้นทั้งสองก็ขับรถออกไปเหลือท้ิงไว้เพียงกลีองใบใหญ่ขนาดเท่าตู้เย็นไว้หน้าบ้านเด็กกำพร้า
...เช้าวันต่อมา....
แอ๊ด...
-อ้าวไปรษณีย์มาส่งแต่เช้าเชียว แล้วนี่อะไรเนี่ยใหญ่จิง
กุกๆ กักๆ (เสียงดิ้นของอะไรซักอย่างในกล่อง)
-เฮ้ย แล้วอะไรอยู่ในกล่องล่ะนั่น....
ฟึบ!!!!
-ฮือๆ หนูอยู่ที่ไหนแล้วป้าเป็นใคร
-เฮ้ย... ตายๆทำไมพ่อแม่เดี๋ยวนี้ช่างใจร้ายอย่างนี้ น่าสงสารจริงๆ...มาเถอแม่หนูเข้าไปข้างในก่อน
...ห้องป้าเฟิ่ง(เจ้าของบ้านเด็กกำพร้า)....
-ไหนหนูชื่ออะไร
เงียบ....
-ยังไงก็ช่างเถอะ ถูกพ่อแม่ทิ้งแล้วก็ลืมชื่อเก่าไปเถอะ ใช้ชื่ใหม่ไปเลยละกัน ถือว่าเริ่มต้นชีวิตใหม่
-ชื่อใหม่ ชีวิตใหม่???
-ใช่ก็พ่อแม่ทิ้งไปแล้วเปลี่ยนชื่อใหม่ จะได้ไม่นึกถึงอดีต
-พ่อแม่ทิ้ง!?
-งั้นหนูชื่อ เหวินเหอ ละกัน ความดีงามสูงส่ง สันติ 
-พ่อแม่ทิ้ง!?......ฮืออออออออออออออออ