MonsterHighSchool รักวุ่นๆของวัยรุ่นโรงเรียนปีศาจ

  เวลส์พุ่งเข้าหามังกรตัวสีแดงอมส้มที่กำลังพ่นไฟสีเหมือนกับตัวของมันใส่ปราสาทตามด้วยดาบของเซเลียที่ฟาดฟันลงไปที่คอของมังกรและลูกไฟจากแดเนียลแต่เหมือนว่าจะไม่ได้ทำความเสียหายอะไรเลย

  แต่ดูเหมือนความพยายามของทุกคนยังไม่ลดละ เดนน่าพยายามจะร่ายเวทย์รักษาให้ทุกครั้งที่เพื่อนของเธอโดนโจมตีจากกรงเล็บของมังกรไฟ และตอนนี้เหมือนว่าพลังของพวกเขาเริ่มจะอ่อนล้า

  "ทำไมไอ้กิ้งก่ายักษ์เดินได้มันถึงได้ถึกขนาดนี้นะ!" เซเลีย

  "ข้าคิดว่า ถ้าเราโจมตีแบบไร้จุดหมายแบบนี้ต่อไป พลังเวทย์ต้องไม่เหลือแน่"

  แดเนียลพูดขณะที่กำลังขี่ลูกมังกรสีขาวซึ่งเขาเสกให้ลูซิเฟอร์กลายเป็นพาหนะ

  "ข้ารู้สึกว่า จะมีตัวการคอยกันท่าอยู่เบื้องหลังนะ..." เวลส์พูดด้วยเสียงหอบเพราะใช้แรงอย่างมากในการต่อสู้กับมังกรนั่น

  และทันใดนั้นเอง มังกรอีกตัวก็เดินเข้ามาอยู่ข้าๆงกันกับตัวที่พวกเขากำลังต่อสู้ด้วย ก่อนจะปรากฏร่างชายปริศนาผมยาวสีดำมีเขายาวน่ากลัว ในชุดพ่อมดศาตรมืดที่ทำให้แดเนียลรู้สึกไม่ดีเลยซักนิด

  "โอ๊ะโอ พวกปีศาจกระจ้อยร่อย พวกเจ้าคิดจะต่อต้านข้างั้นหรือ.."

  ชายร่างสูงพูดอย่างเยาะเย้ยขณะอยู่บนหัวของมังกรตัวแรก พวกเขาหันไปมองชายบนนั้นเป็นตาเดียว

  "เจ้า!..จ้าวปีศาจงั้นเหรอ?!" เวลส์

  "แล้วเจ้าคิดว่าข้าจะเป็นใครได้อีกล่ะ:)"

  พูดจบ เขาก็สะบัดมือทำให้เวลส์โดนลมขนาดใหญ่พัดร่างของเขาไปชนกับตึกที่ทำจากอิฐจนแตกร้าว

  "เวลส์?!.."เดนน่าวิ่งเข้าไปดูร่างของแวมไพร์หนุ่มที่กำลังนอนไม่ได้สติอยู่บนพื้น

  "โอ๊ะ จะไปไหนงั้นเหรอสาวน้อย.."

  พูดจบ จ้าวปีศาจก็ใช้โซ่เวทย์มนต์ดึงร่างของเธอขึ้นไป แต่รอบนี้แดเนียลจะไม่ยอมให้เธอโดนทำร้ายแน่..

  เขาแกว่งไม่กายสิทธิ์สองครั้งก่อนจะร่ายคาถาแบบรวดเดียว  ปรากฏเป็นสายฟ้าฟาดลงมาที่โซ่ของจ้าวปีศาจที่ตรึงเดนน่าไว้ทำให้ร่างของสาวน้อยร่วงลงมาแต่เซเลียวิ่งเข้าไปรับได้ทันท่วงที

    ตุ้บ!

  "โอ้ย?!"

  "เป็นอะไรไหมเดนน่า"

  "ไม่เป็นไรๆ ฉันโอเค"

  เธอพูดกับสาวผมเงินที่วิ่งเข้ามาเอาแขนของเธอพยุงเดนน่าไว้ได้

  "เจ้า..ทำไมถึงตัดโซ่ของข้าได้?!"

  "เจ้าคิดว่าไอ้โซ่กระจอกๆนี่จะทำอะไรได้ เหอะ ฝันไปเถอะ!"

  แดเนียลถ่วงเวลาขณะส่งสัญญาณให้เดนน่าไปดูเวลส์ที่กำลังนอนซมอยู่

  "เวลส์! เวลส์ นายเป็นอะไรมากไหม"

  เดนน่าพยายามจะเรียกสติของแวมไพร์หนุ่มที่นอนไม่ได้สติ แต่ทันใดนั้นเอง เขาก็กำมือแน่นก่อนจะพูดบางอย่างที่ทำให้เธอรู้สึกหวาดกลัวเล็กน้อย

  "บังอาจมาก..."

  "เวลส์!.."

  "ไอ้จ้าวปีศาจ..คิดว่าร่างกระจอกๆแบบนั้นจะทำอะไรข้าได้รึไง?!!"

  พูดจบเขาก็พุ่งเข้าไปหาจ้าวปีศาจที่กำลังดูแดเนียลและเซเลียที่กำลังต่อสู้กับมังกรทั้งสองตัว 

  เมื่อกี้เวลส์เปลี่ยนไป..เธอเห็นดวงตาขของเขาเปลี่ยนไปสีม่วงและมีสัญลักษณ์ดาวห้าแฉกซึ่งก็คือ..สัญลักษณ์ของซาตาน?!

  เดนน่ารีบวิ่งเข้าไปสมทบกับแดเนียลและเซเลียที่กำลังต่อสู้กับมังกรอย่างไม่ลดละ

  "เซเลีย แดเนียล ฉันมาช่วยแล้ว"

  "เจ้าไปดูเซเลียก่อน ข้ายังไหว!!"

  เดนน่าวิ่งเข้าไปร่ายเวทย์ใส่เซเลียที่ท่าทางเหมือนจะหมดแรงไปกับการใช้ดาบฟันคอของมังกร ซึ่งตอนนี้ก็สร้างบาดแผลให้มันไม่ใช่น้อย เธอก็เช่นกัน

  "ข..ขอบใจ ย๊ากกกกกก!!"

  เธอบุกฟันมังกรต่ออย่างไม่ลดละจนทำให้ฟันคอของมันจนขาดสะบั้นในที่สุด

  "ส..สำเร็จจนได้"

  สาวผมเงินนอนลงไปกับพื้นแล้วยิ้มกับชัยชนะที่เธอภาคภูมิใจ

  "เซเลีย เดี๋ยวฉันจะรักษาให้นะ.."

  "ไม่ต้อง..เธอไปดูแดเนียลเถอะ"

  "แต่.."

  "ยังไงฉันก็ไม่ตายหรอกน่า.."

  เดนน่าพยักหน้าเบาๆก่อนจะวิ่งเข้าไปแล้วร่ายคาถาเพิ่มพลังเวทย์ให้แดเนียลแต่หลังจากนั้นเธอก็โดนมังกรใช้หางฟาดเข้าไปเต็มๆ

  "เดนน่า..ไอ้มังกรบ้า!!"

  แดเนียลเริ่มร่ายคาถาอัคคีที่เขาถนัดที่สุดก่อนจะรู้สึกว่ามันมีพลังเพิ่มขึ้นมหาศาลเพราะเวทย์ของเดนน่า 

  "อัคคีเอ๋ย ข้าคือผู้ควบคุมเจ้า จงแสดงกายต่อหน้า ฟราเยอร์เสตรน!!"

  แดเนียลร่ายคาถาอัคคีที่ดูเหมือนว่าเขาจะถนัดที่สุด ทำให้เกิดไปลุกท่วมตัวของมังกรน้ำแข็งซึ่งนั่นก็ทำให้มันค่อยๆละลายเหมือนไอติมในหน้าร้อนเลยทีเดียว

  "ส..สุดสอดไปเลยแดเนียล!!"

  "ฮ่าๆๆ ตายยากเหมือนกันแฮะ ไอ้มังกรเฮงซวย!"

  เขาพูดกับเดนน่าขณะที่ให้ลูซิเฟอร์บินต่ำลงมาเรื่อยๆก่อนมันจะคืนร่างเป็นแมวสีขาวดังเดิม

  

  ตู้มมม!!!

  เสียงของการปะทะกันของเวลส์และจ้าวปีศาจที่กำลังยืนยิ้มเหมือนดีใจกับอะไรซักอย่าง

  "ในที่สุด เจ้าก็เผยร่างจริงออกมาสินะ..เวลส์ เบรอนดา ซาตานแห่งความตาย"

  ตอนนี้แวมไพร์หนุ่มเปลี่ยนเป็นเหมือนคนละคนกับที่พวกเขาเคยรู้จัก เขามีร่างกายที่กำยำขึ้นอย่างเห็นได้ชัด แถมอยู่ในชุดดำยาว แววตาสีม่วงที่เต็มไปด้วยความแค้นกำลังปรายตามองทุกสิ่งเหมือนเป็นแค่เศษหญ้า เคี้ยวที่ยาวออกมาทำให้ดูน่ากลัว 

  "หึ ข้าคงไม่ปล่อยพลังออกมาขนาดนี้หรอก..ถ้าไม่เพื่อสู้กับเจ้า!"

  "เป็นเกียรติดีนี่...ก็เข้ามาเลย!!"

  พูดจบ ทั้งสองคนก็เข้าปะกันอย่างดุเดือด เวลส์เอามีดที่อยู่ในมือของเขา ฟันเข้าที่ใบหน้าอันคมคายของปีศาจร้าย แต่เขากลับหลบทันทำให้สร้างบาดแผลเพียงเล็กน้อย

  ทั้งสองแยกออกจากกันก่อนจะยืนจ้องตากันเหมือนจะฆ่ากันให้ตายไปข้างนึง

  "หึ แค่นี้ก็เลือดตกยางออกแล้วงั้นเหรอ จ้าวปีศาจ"

  "อย่ามาพูดมาก! เวทย์มนต์ของข้ายังไงก็แกร่งกว่าเจ้าอย่างแน่นอน"

  "งั้นเจ้าคิดว่า เวทย์มนต์ของเจ้าขะขวางบอลลูกนี้ได้งั้นเหรอ.."

  เวลส์ยกแขนซ้ายขึ้นก่อนจะกางมือออก กลุ่มพลังเวทย์สีม่วงรวมตัวกันเป็นลูกบอลที่ขยายตัวขึ้นเรื่อยๆอย่างรวดเร็ว

  "จ..เจ้า?! เจ้าคิดจะใช้ท่าไม้ตายนั่นเหรอ รู้ใช่ไหม! ว่าคนที่ใช้มันต้องได้รับผลยังไง!!!"

  "ข้ารู้ดี ถ้าข้ากับเจ้าสู้กันไป ยังไงก็ไม่มีวันรู้แพ้รู้ชนะ สู้ให้ข้าใช้ท่าไม้ตายนี่จัดการเจ้าให้ตายในครั้งเดียวจะดีกว่า"

  "แม้จะต้องแลกด้วยห้วงนิทราตลอดกาลเนี่ยนะ!.."

  "ข้า..ยินดี"

  พูดจบ ซาตานหนุ่มก็ซัดลูกบอลสีม่วงเหลือบดำขนาดใหญ่ใส่จ้าวปีศาจที่ยืนอึ้งอยู่กับการกระทำของเขาซึ่งบ้าบิ้นที่สุด

  "แล้วเจ้า..จะต้องเสียใจแน่ ข้าจะไม่ยอมให้มันจบหรอก...อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก"

  ตูมมมมมมมมมมมมมมมมม!!!!!!

 

 เมื่อลูกบอลยักษ์ได้กลืนกินร่างของปีศาจก็ได้ระเบิดออกทำให้เกิดระเบิดขึ้น แต่เหมือนว่ามันจะสงบลงโดยที่ไม่มีใครโดนอะไรมากนัก

  "จบลงแล้วสินะ..."

  เวลส์ค่อยๆคืนร่างเดิมในชุดสีดำของเขาแล้วยิ้มเหมือนได้รับชัยชนะครั้งยิ่งใหญ่

  "เวลส์! นายเป็นอะไรไหม!!"

  "เห้ย ไอ้แวมไพร์ เป็นอะไรนวะ"

  ทั้งสามคนวิ่งเข้ามาดูร่างของชายหนุ่มที่ล้มพับลงไปกับพื้น

  "ข้าคงไม่ได้เจอหน้าพวกเจ้าอีกแล้ว..ถึงเวลาที่ข้าต้องชดใช้ ห้วงนิทราของข้ากำลังมาถึง"

  "ไม่นะเวลส์! นายต้องไม่จากไปแบบนี้นะ ขอร้องล่ะ ไม่นะ เวลส์!!"

  "ข้าไม่มีพลังเหลือแล้วล่ะ.."

  "ไม่นะ!!..เวลส์ นายจะจากพวกเราไปแบบนี้ไม่ได้นะ นายต้องอยู่กวนประสาทฉันต่อไปสิ!"

  "ฮ่ะๆ...เจ้าอยากโดนข้าแกล้งอยู่สิท่า...แต่ข้าคงทำแบบนั้นไม่ได้ อีกแล้วล่ะ"

  "ไอ้เพื่อนรัก เจ้าเป็นเพื่อนกับข้ามานาน ข้าคงต้องจากเจ้าตั้งแต่ตอนนี้ เซเลีย เจ้าน่ะ..ทั้งสวยทั้งเก่ง ฝากดูแลเพื่อนข้าด้วยนะ"

  เวลส์พูดก่อนจะลอบยิ้มทำให้เซเลียประหม่านิดหน่อยกับคำว่า 'ฝากดูแล'

  "นายไม่ต้องห่วง ฉันจะดูแลทั้งเดนน่าและแดเนียล ฉันสัญญา" เซเลีย

  "ลาก่อนนะเว้ย ไอ้เพื่อนรัก"แดเนียล

  "ไม่นะ..เวลส์ เวลส์!!!!"

  "ข้าไม่เคยเสียใจเลยที่ได้อยู่กับเจ้า ข้าดีใจทุกครั้งที่เจ้าเป็นห่วงข้า..แต่ต่อจากนี้ ข้าคงปกป้องเจ้าอีกไม่ได้แล้ว..."

  "ไม่เวลส์! นายต้องไม่ทำแบบนี้นะ นายจะหายไปตอนนี้ไม่ได้นะ!!..."

  "ข้ารักเจ้านะ..เดนน่า"

  เขาพูดพร้อมกับน้ำตาของผู้ชายคนนึงที่ไหลรินมาช้าๆลงมาตามแก้มขาวซีดของเขา 

  "ฉันก็รักนาย..เวลส์"

  เขายิ้มเบาๆก่อนจะหลับใหลไปตลอดกาล..ร่างของเขาตอนนี้กำลังนอนนิ่งอยู่ในอ้อมกอดของเดนน่า 

  เซเลียพาแดเนียลเดินออกไปจากตรงนั้นเพราะคิดว่าเธออยากอยู่คนเดียว

  เดนน่ากอดร่างที่ไร้ซึ่งสติของเขาทั้งน้ำตา ตอนนี้เธอไม่ได้ร้องขออะไรอีกแล้ว..ในหัวของเธอมีเพียงความว่างเปล่า และน้ำตาที่ไหลออกมาเป็นสายเลือด เสียงสะอื้นเบาๆของเธอยังคงดังเป็นระยะๆ ความทรงจำตั้งแต่ครั้งแรกที่ได้พบกับเขาหลั่งไหลเข้ามาในหัว จนมาถึงตอนนี้..ตอนที่เขาบอกรักเธอเป็นครั้งสุดท้าย

  "ถ้าฉันรู้ว่าเรื่องจะเป็นแบบนี้..ฉันบอกรักนายไปตั้งนานแล้ว ไอ้แวมไพร์โรคจิต.."

  เธอพูดด้วยน้ำเสียงที่โรยแรงจนแทบจะไม่มีเสียง ความเจ็บปวดและเสียใจที่ต้องเสียคนที่เธอรักไปถึงสองครั้ง ตอนนี้บาดแผลในใจมันคงจะเหวอะหวะมากจน..ไม่สามารถรักษาให้หายได้อีกแล้ว

  "เจ้าหลงรักข้ามานานแล้วสินะ..ยัยหมูตอน"

  เดนน่าเบิกตากว้าง ก่อนจะค่อยๆเอาหน้าของเขาออกจากบ่าของเธอ แล้วก็ตะลึงกับสิ่งที่เห็น

  "นาย..นายฟื้นแล้ว?! นายฟื้นแล้ว เวลส์!!!"

  เขายิ้มเบาๆก่อนจะโดนสวมกอดขากสาวน้อยร่างบางที่เขารักเธอมากกว่าใครๆ

  "เจ้านี่นะ ขี้แยจริงๆ"

  "ก็นายอยากทำให้เป็นห่วงทำไมล่ะ บ้าๆบ้าที่สุด!!"

  "ฮ่ะๆ.."

  แดเนียลและเซเลียวิ่งเข้ามาก่อนจะตกใจกับภาพที่เห็นตรงหน้า

  "เห้ย เจ้าฟื้นแล้วนี่ ไอ้แวมไพร์สั่นประสาท!!"แดเนียล

  "ปากเสียเหมือนเดิมเลยนะเจ้าพ่อมดซาดิสต์!!"เวลส์

  "ว่าแต่ ทำไมนายถึงได้กลับมาได้ล่ะ" เดนน่าถามด้วยความสงสัย เวลส์จับมือข้างขวาของเธอมาวางที่อกด้านซ้ายของเขา

  "เพราะนี่ไงล่ะ หัวใจของข้ายังไม่หลับใหลไปตามร่างกายซะหน่อย.."

  "บ้า.."

  "ฮ่าๆๆๆ" ทุกคนต่างหัวเราะกับมุกเลี่ยนๆของเวลส์ พลางยิ้มอย่างมีความสุขที่เรื่องร้ายๆผ่านไปได้ซักที

  "จ้าวปีศาจยังไม่ตาย.."

  เซเลียพูดด้วยน้ำเสียงจริงจังก่อนจะทำให้ทุกคนหยุดเสียงหัวเราะลงทันทีแล้วมองมองเธอเป็นตาเดียว

  "ซะที่ไหนล่ะ ฮ่าๆๆๆ"

  "นี่! ยัยบ้า!"

  "เห้ย! หยุดนะ ช่วยด้วย!!"

  แดเนียลเสกให้ลูซิเฟอร์กลายเป็นปีศาจกบที่มีขนาดเท่าสุนัขวิ่งไล่เธอ ซึ่งเซเลียเกลียดกบที่สุดในโลกปีศาจแห่งนี้เลยทีเดียว

  "เห้อ สองคนนั้นนี่จริงๆเลยนะ ยังมีแรงวิ่งเล่นกันอีก.."

  "ข้าว่า..อีกไม่นาน สองคนนั้นต้องได้กัน!!"

  ปั้ก!!

  "โอ้ย!!.."

  "พูดอะไรไม่รู้ น่าเกลียดที่สุด!"

  เดนน่าตีเข้าเต็มแรงที่อกของเวลส์ซึ่งนอนอยู่บนตักของเธอ

  "น่าเกลียดตรงไหน...อีกเดี๋ยวเจ้ากับข้าก็คงจะ..:)"

  "หยุดพูดเดี๋ยวนี้เลยนะ! ไม่งั้นฉันจับนายลงหม้อดินแน่"

  "คร้าบๆ.."

  "พวกเจ้า!!ปลอดภัยกันดีใช่ไหม" เสียงขอราชินีและเหล่าชาวเมืองที่อพยพกำลังเดินกันเข้ามาดูเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น 

 

  

 

 

  และแล้ว เรื่องราวทุกอย่างก็จบลงด้วยดีตามฉบับรักของเทพนิยาย แต่เอ๊..เดี๋ยวนะ จะว่าไป เดนน่าก็ยังไม่ได้บอกเรื่องราวในอดีตของเธอให้เขารู้เลยว่าแท้จริงแล้วนั้น เธอก็คือเดเรน สาวที่เขาเคยรัก ถ้าเขารู้แล้วไม่คิดมากมันก็ดีไปสิ แต่ถ้าเขาโกรธเข้าล่ะก็..อุ๊บส์ งานนี้ ให้สองคู่รักข้าวใหม่ปลามันเคลียร์กันเองดีกว่านะจ๊ะ 

 

THE END

-DECOLOP-