MonsterHighSchool รักวุ่นๆของวัยรุ่นโรงเรียนปีศาจ

  เธอไม่แน่ใจว่าเกิดอะไรขึ้น กลางดึกคืนหนึ่งจู่ๆก็มีกองทัพขนาดใหญ่บุกเข้ามาที่หมู่บ้านแล้วไล่ฆ่าผู้คน ไฟกำลังเผาไหม้บ้านหลังเล็กๆของเดเรนซึ่งทำด้วยไม้จึงทำให้ไฟลุกลามอย่างรวดเร็วเดเรนรีบพาแม่ของเธอวิ่งลงมาจากบันไดแล้วเร่งความเร็วเมื่อใกล้ถึงประตู แต่ทว่าพระเจ้าช่างใจร้าย...
แม่ของเธอผลักเธออกไปจากเสาไม้ที่กำลังร่วงลงมาขวางกั้นระหว่างทั้งสองแม่ลูกไว้
'หนีไปเดเรน!!'
'แม่คะ!!' เดเรนตะโกนทั้งน้ำตาหาแม่ของเธอในกองเพลิงขนาดใหญ่ 
'หนีไปเดี๋ยวนี้!! เดเรน กรี้ดดดดด!!'
ฉัวะ!!
ทหารที่ปีนเข้ามาทางหน้าต่าง เอาหอกแหลมคมแทงลงที่กลางอกของแม่เธอ เดเรนยืนแข็งทื่อและชาไปทั้งตัว ภาพตรงหน้าคือแม่ของเธอกำลังทรุดลงไปและเลือดที่ไหลนองเต็มพื้น ไม่มีเสียงเล็ดลอดออกมาจากปากเล็กๆของเธอแม้แต่น้อย แต่น้ำตากลับไหลออกมาเหมือนสายเลือด
'ไม่นะ...แม่!!!!' เธอกรีดร้องจนแทบจะไม่มีเสียง เส้นเสียงเหมือนจะขาดออกเป็นเสี่ยงๆ เธอวิ่งหนีออกจากหมู่บ้านแห่งนั้นไปที่ไหนก็ได้ที่ไม่ใช่ตรงนี้ หัวใจของเธอเหมือนแตกร้าวออกเป็นเสี่ยงๆ...เธอเสียแม่เพียงคนเดียวของเธอไปแล้ว
 
 
 
รถม้ากำลังเคลื่อนไปบนทางขรุขระของถนนเข้าสู่เมืองหลวง เธอนึกย้อนไปในอดีตที่แสนเลวร้ายขณะกำลังเหม่อลอยไปนอกหน้าต่าง แม้ตอนนี้จะผ่านไปห้าปีแล้ว แต่เธอก็ยังจำเรื่องราวตอนนั้นได้ติดตา ไม่มีวันลืม...
หลังจากเหตุการณ์ครั้งนั้น เธอก็ย้ายมาอยู่ที่บ้านของป้าเธอซึ่งเป็นปีศาจเผ่าแม่มด ป้าของเธอเล่าว่าตอนนี้ไม่มีปีศาจเผ่าเฮเลนหลงเหลืออยู่ในโลกใบนี้อีกแล้ว..นอกจากเดนน่าเพียงคนเดียว ตอนนี้เธอย้อมผมจนกลายเป็นสีส้มจากสีน้ำตาลเข้ม และเปลี่ยนชื่อเป็น'เดนน่า' เพราะเธอไม่อยากให้สิ่งเหล่านี้ตอกย้ำเหตุการณ์ในคืนนั้น สิ่งที่เธอยังคงมีเหมือนเดิมก็คือ...ดวงตาสีส้มสดใสสีเหมือนดวงอาทิตย์ยามเย็น
"ถึงแล้วครับ" เสียงคนขับรถม้าดังเล็ดลอดเข้ามา เธอก้าวลงจากเกวียนด้วยความตื่นเต้น เพราะที่นี่คือโรงเรียนแห่งใหม่ของเธอ
โรงเรียนเซนต์บาเรล  โรงเรียนที่เป็นศูนย์รวมของเหล่าปีศาจชั้นสูงและผู้ที่มีเงินมากโขเท่านั้นที่จะสามารถเข้ามาเรียนที่นี้ได้ ซึ่งป้าของเธอก็รวยไม่ใช่น้อย ทำให้เธอได้มาเรียนที่นี้แบบสบายๆ
เธอขอบคุณคนขับก่อนจะลากกระเป๋าสีน้ำตาลใบใหญ่ แล้วเดินเข้าไปในรั้วที่ทาด้วยสีดำสนิทดูหรูหรา บรรยากาศรอบๆเหมือนพระราชวังไม่มีผิด...สวนดอกลิลลี่สีขาวถูกเรียงรายกันอย่างเป็นระเบียบขนาบกับทางเดินที่ปูพื้นด้วยอิฐชั้นดี 
ในขณะเดียวกันกับ รถสีดำสนิทดูหรูหรามาจอดที่หน้าประตูรั้วและรายล้อมด้วยบอดี้การ์ด สิ่งที่เกิดขึ้นทำให้เธออดไม่ได้ที่จะหันกลับไปมอง เธอเห็นชายหนุ่มผิวขาวซีด กำลังลงมาจากรถขณะที่มีบอดี้การ์ดทำท่าเหมือนจะถือกระเป๋าให้แต่เขากลับปฏิเสธ ก่อนจะลากกระเป๋านั่นแล้วเดินมาตามทางเดินเส้นเดียวกับเธอ 
"ขี้เก๊กจริงๆ เห็นแล้วหงุดหงิดพิลึก"
เดนน่าบ่นกับตัวเองก่อนหันกลับไปแล้วเดินหน้าต่อ แต่เธอแค่รู้สึกแปลกๆเมื่อเห็นชายคนนี้...เธอเคยรู้จักเขามาก่อนหรือเปล่านะ
ตอนที่เธอกำลังคิดไปเรื่อยเปื่อย ชายร่างสูงก็เดินมาชนเธอเข้าอย่างจังทำให้กระเป๋าใบใหญ่หล่นไปข้างทางก่อนเธอจะล้มลงไป
พลั่ก!!
เขาเอะใจเล็กน้อยเมื่อเห็นแววตาสีส้มสดใสที่คุ้นเคย ทำให้เผลอคิดว่าเธอคนนี้ช่างเหมือนเดเรน รักครั้งแรกของเขา...
"ไม่ใช่หรอกน่า.."เวลส์พึมพำเบาๆกับตัวเองขณะที่ตาของเขากำลังมองสาวร่างบางที่กำลังยืนขึ้นแล้วมองเขาด้วยแววตาไม่พอใจ
"โอ๊ย?! เจ็บนะ"เธอบ่นอวดครวญก่อนจะหันไปสบตากับคนที่มาเดินชนเธอ อ้อ  ไอ้คนขี้เก๊กเมื่อกี้นี่เอง 
"ซุ่มซ่าม เดินไม่ดูตาม้าตาเรือ"
"เอ้า นายมาชนฉันเองนะ!"
ไม่มีการตอบรับจากชายร่างสูง ก่อนเขาจะเดินต่อไปอย่างไม่แยแส โอเค ถ้าไม่อยากขอโทษก็ช่าง ไม่เห็นต้องไปง้อคนแล้งน้ำใจอย่างหมอนั่นเลย ก่อนจะหยิบกระเป๋าแล้วเดินต่อไป เช้าที่แสนสุขของโรงเรียนแห่งใหม่ เหมือนจะไม่ได้สวยหรูอย่างที่หวังไว้แล้วสิ!!
 
-ย้อนกลับไปเมื่อ5ปีก่อน-
ในขณะที่เดเรนวิ่งหนีไปอีกทางนั้น ชายหนุ่มแวมไพร์ก็วิ่งเข้ามาดูเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเช่นกัน...เขาเห็นหมู่บ้านเฮเลนที่เคยสงบร่มเย็นและเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะ ตอนนี้กลายเป็นเพียงที่ดินโล่งๆกลบด้วยขี้เถ้าสีดำ เขาทรุดลงไปทันที หัวใจของเขาเหมือนแตกออกเป็นเสี่ยงๆ ตอนนี้..เธอคงจะจากเขาไปตลอดกาลแล้ว
"ไม่นะ...เดเรนน!!!!" 
รักครั้งแรกของเขา...ต้องจบลงด้วยน้ำตาอันแสนเจ็บปวด ที่เขาจะไม่มีวันลืมมันอีกเลย
 
-------------------------------------------------------------------------------