โปรยเสน่ห์ ให้เธอมารัก

ตอนนี้ฉันกำลังนั่งรอนายเฟรมอยู่ที่ร้านคาเฟ่หลังตึก4 เปิดไว้ให้เด็กผ่อนคลาย และยังช่วยให้เด็กหาเงินในการที่มาสมัครงานที่คาเฟ่นี่ได้ ฉันนั่งรอนายเฟรมอยู่ตรงมุมร้านแถวนี้เงียบที่สุดแถวยังมีมุมเป็นมุมให้อ่านหนังสือ นี่ฉันรอนายเฟรมมาจะชั่วโมงแล้วน่ะทำไมยังไม่มาอีก ฉัันก้มดูมองนาฬิกาเป็นรอบที่ร้อยแล้วได้มั้ง

"โทษทีน่ะมินรถมันติดเราเลยมาช้า นั่งน่ะ"ฉันกำลังก้มดูนาฬิกาก็มีคนพูดขึ้นข้างหลังพอฉันหันไปก็เจอนายเฟรมที่น่าจะวิ่งมา หอบซะเหมือนหมาขนาดนี้

"อื้อ นั่งสิ"ฉันหันไปตอบนายเฟรม แต่ฉันก็ต้องชะงักลงเพราะหน้านายเฟรมไปโดนไรมาก็ไม่รู้เป็นรอยช้ำแต่ก็ช่างมันเถอะวันนี้ที่เรามาเจอกันไม่ใช่เรื่องบนหน้านายเฟรมสักหน่อย

"มินคือเรา..."

"ทำไมเธอถึงทำแบบนั้น"ฉันพูดตักบทเฟรมก่อนที่เฟรมจะได้พูดฉันอยากเคลียให้จบๆเราจะได้ไม่ต้องมาเจอะเจอกันอีก

"คือมินเราขอโทษเราไม่ได้ตั้งใจ"

"ไม่ได้ตั้งใจ!! แบบนี้หรอที่เรียกว่าไม่ได้ตั้งใจ"ฉันพยายามที่จะไม่ร้องไห้ออกมาให้นายเฟรมเห็น

"มินเราขอโทษอย่าร้องไห้น่ะ"นายเฟรมยื่นมือจะมาเช็ดน้ำตาที่ไหลออกมา ฉันก็ไม่รู้สึกตัวเหมือนกันว่าฉันกำลังร้องไห้อยู่

"อย่ามายุ่ง ฉันเกลียดนายที่สุดเลย ต่อไปเนียเราอย่าเจอหน้ากันอีกเลยดีกว่า เราขอตัว"ฉันปัดมือเฟรมออกก่อนที่เฟรมจะยื่นมาถึงหน้าฉัน ฉันพูดจบก็รีบวิ่งออกมาเพราะไม่อยากจะร้องไห้ไปมากกว่านี้ความรู้สึกของฉันตอนนี้มันเจ็บปวดเกินไป

"มินแกเป็นอะไรแกร้องไห้หรอ"อยู่ๆเกรซที่โผล่มาจากไหนไม่รู้ก็ถามขึ้น

"เปล่าฝุ่นมันเข้าตาหน่ะ"

"โกหก แกร้องไห้แกเป็นไรบอกฉันสิฉันเพื่อนแกน่ะ"ฉันมองหน้ายัยเกรซ ทั้งทั้งที่เราสองคนเป็นเพื่อนกันแต่ฉันก็โกหกยัยเกรซ 

"ฮืออแก เราเจ็บอ่ะ ฮือเราจะทำไงดี เรารักนายนั่นจริงๆใช่ไหม"ฉันโผล่เข้ากออดยัยเกรซทั้งร้องไห้ทั้งพูดไม่รู้เรื่อง ยัยเกรซไม่พูดอะไรปล่อยให้ฉันร้องไห้ระบายความรู้สึกออกไปแบบนั้นส่วน เกรซก็เอาแต่ลูบหัวฉันไปมา

"แกโอเคไหม"เกรซถามขึ้นพอเห็นว่าตอนนี้ฉันยุดร้องไห้แล้ว

"อื้อดีขึ้นเยอะเลยขอบใจแกมากน่ะ"

"ไม่เป็นไรหรอก แกรักนายเฟรมนั่นจริงๆหรอ"

"ใช่ฉันรักเขา แต่เขาหลอกฉันฉันจะทำไงดี"

"ไม่เป็นไรแก เราจะอยู่ข้างแกเอง แกไม่ต้องห่วงน่ะแกไม่ต้องร้องไห้แล้วน่ะ"

"ขอบใจน่ะแก"

กริ๊งงงงง

เสียงออดดังขึ้นบอกเวลาหมดคาบเรียนสุดท้ายแล้ว

"แกกลับบ้านพร้อมกันป่ะ"เกรซพูดขึ้นแต่ฉันไม่อยากจะเป็นก้างขวางคอของยัยเกรซกับพี่วินหรอกเพราะยังไงสองคนนี้เดี๋ยวก็ไปสวีตกันไม่ไหวหรอก

"ไม่เป็นไรหรอกแกเดี๋ยวเรากลับกับมาอินอ่ะ"

"นั้นเดินไปด้วยกันเนอะ"ฉันกับเกรซกำลังจะก้าวเดินออกจากห้องแต่ก็ต้องชะงักลงเมื่ออยู่ๆนายเฟรมก็โผล่มาตรงหน้าฉันทำให้หน้าฉันเกือบชนกับอกของเขา

"มิน ฟังเราก่อนได้ไหม"ฉันเงยหน้าไปมองนายเฟรม

"พอเถอะเฟรมเราเหนื่อย ขอตัวน่ะ"ฉันเดินผละออกมาแต่ก็เกือบจะล้มลงเมื่ออยู่ๆเฟรมก็ดึงแขนฉันไปหาเขาทำให้ฉันชนกับอกของเขาเข้าเต็มๆ แถมยังเอามือมากอดฉันไว้อีก นี่มันในโรงเรียนเลยน่ะแถมมีคนมองกันเยอะแยะ สาวๆก็ต่างกันกรี๊ดเสียงดัง

"ปล่อยเราน่ะเฟรม ฉันไม่อยากคุยกับนายไม่อยากเจอหน้านายอีกแล้วเลิกยุ่งกับเราสักทีเถอะ!!"ฉันตะโกนใส่เขาทั้งทั้งที่เขายังไม่ยอมปล่อยเรา ทำไม ทำไมยังจะทำให้เรารู้สึกหวั่นไหวอีก

"เรายังไม่เลิกกับเธอเพราะฉะนั้นตอนนี้เราสองคนยังคบกันอยู่ทำไมเธอไม่ฟังเรามั่ง"

"เราเลิกกันแล้ว เลิกกันตั้งแต่วันนั้น แล้วเราก็ไม่มีอะไรจะต้องคุยกันอีกปล่อยเราสักที"ฉันเอาแรงทั้งหมดที่มีผลักนายเฟรมออก ทั้งทั้งที่ฉันผลักแรงแต่เขากับเซแค่นิดหน่อย

"มินเรา..."

"เราเกลีย..."ฉันกำลังจะพูดว่าเกลียดแต่ก็ต้องเงียบลงเมื่ออยู่ๆนายเฟรมก็ดึงฉันเข้าไปจูบ O-O ดีน่ะที่ตอนนี้เหลือแค่เราสามคนส่วนคนอื่นๆลงกันไปหมดแล้วนี่มันอะไรกัน อยู่ๆเขาก็ดึงฉันเข้าไปจูบ เขาค่อยๆผละออกแต่หน้าของเราสองคนตอนนี้ก็ยังอยู่ใกล้กันมาก

"อย่าพูดว่าเกลียดเราอีกน่ะ"

เพียะ ฉันตบหน้านายเฟรมทำให้หน้าเขาหันไปตามแรงตบของฉัน 

"ฉันเกลียดนายได้ยินไหม ฉันเกลียดนาย!!"ฉันวิ่งออกมาจากตรงนั้นทันทีโดยไม่สนใจทั้งเฟรมและเกรซ ฉันไม่เข้าใจเลยว่าทำไมนายเฟรมต้องทำแบบนี้ทั้งทั้งที่นายเฟรมก็ไม่ได้รักฉันเลย ทำให้ฉันหวั่นไวทำไม ฉันส่งข้อความบอกให้มาอินขับรถกลับบ้านเลย  ฉันยังไม่อยากให้น้องชายของฉันเห็นน้ำตาของฉันตอนนี้หรอก ฉันเดินมาเรื่อยๆไม่รู้จะเดินไกลแค่ไหนฉันร้องไห้อย่างกับคนบ้าถึงคนจะมองฉันแต่ฉันก็ไม่สนใจ ฉันเดินต่อไปเรื่อยๆโดยไม่สนใจอะไรอีก