ส่างไพรเอื้องจันทร์(ฉบับ 4ทิศตายโหง)

พุทธศักราช ๒๕๕๘

                 บรรยากาศงานศพพ่อของอิงฟ้าเป็นไปอย่างโศกเศร้ามีผู้มาร่วมงานเป็นจำนวนมาก พ่อของอิงฟ้าเป็นอาจารย์สอนดนตรีไทยให้กับนักศึกษาในมหาวิยลัยชื่อดังแห่งหนึ่งของภาคกลางจึงไม่แปลกที่ลูกศิษย์และขณะอาจารณ์จะมาร่วมงานศพกันอย่างมาก เพราะพ่อของอิงฟ้าสอนลูกศิษย์ด้วยความรักและมีน้ำใจและความเมตรตาต่อทุกคนจึงทำให้ทุกคนรักและเคารพพ่อของอิงฟ้าเป็นอย่างมาก

                   "อาจารย์เสียใจต่อคุณเอกภพ....ที่จากไปด้วยนะครับหนูอิงฟ้า"

อาจารย์ท่านหนึ่งพูดพร้อมกับยื่นช่อดอกไม้ให้กับอิงฟ้าเพื่อแสดงความเสียใจต่อพ่อของอิงฟ้าที่จากไป

                                       "ขอบคุณมากนะค่ะ"

อิงฟ้ากล่าวขอบคุณอย่างออ่นน้อมแม้ว่าเธอยังทำใจไม่ได้กับการจากไปของผู้เป็นพ่อ ตลอดระยะเวลาที่ผ่านมาพ่อของเธอมักมีอาการแปลกๆพ่อของเธอมักจะเจ็บบริเวณหน้าอกข้างซ้ายอยู่เป็นประจำเธอเองก็เคยถามพ่อของเธอ แต่พ่อของเธอกลับตอบว่าไม่เป็นไรจนมาวันหนึ่งอาการของพ่อก็ทรุดลงไปเลื่อยๆเธอเข้าไปในห้องของพ่อเธอเพื่อดูใจเป็นครั่งสุดท้ายสิ่งหนึ่งที่พ่อเธอพูดก่อนที่จะสิ้นใจทำให้เธอประหลาดใจอยู่ไม่น้อย

                   "อิงฟ้า......ลูกพ่อ....พ่อจะให้ลูกทำบางอย่างให้พ่อได้ไหม"

                               .................... 

                    "ได้ค่ะพ่อ.....พ่อไม่ต้องห่วงนะค่ะหนูจะทำให้ดีที่สุด"อิงฟ้าพูดทั้งน้ำตา

                   "ตระกูลของเราเป็นตระกูลเจ้าทางเหนื่อลูกรู้ใช่ไหม......พ่ออยากให้ลูกกลับไปดูแลคุ้มดารายณ์ทิพย์ต่อจากพ่อ...ได้ไหม...ลูก"

                     ได้ค่ะพ่อหนูจะกลับไป.....หนูจะดูแลคุ้มและคนในคุ้มแทนพ่อหนูจะทำให้ดีที่สุด...แม่ล่ะค่ะพ่อ...แม่เป็นอะไรตายค่ะเมื่อไรพ่อจะบอกหนูซักที่ค่ะ"

พ่อของอิงฟ้าพรางจับหน้าอกของตัวเองอย่างออ่นแรงเวลาที่มีเริ่มเหลื่อน้อยลงทุกทีหัวใจที่เต้นช้าเริ่มเต้นแรงขึ้นเลื่อยๆปอดที่ช่วยหายใจเริ่มทำงานไม่เป็นจังหวะพ่อของอิงฟ้าจึงใช้ลมหายใจครั้งสุดท้ายพูดกับอิงฟ้าอย่างอ่อนแรง

                "อ...อิง..ฟ้า...สัญญากับพ่อ...นะ.กลับ...ไปดารายณ์..ทิพย์..จักการเรื่องราวทุกอย่าง..ลูก...จะได้รู้เรื่อง..ข..ของแม่ทั้งหมด.และ...สุด.ท..ท้าย"

                            .................

                    "คุณพ่อค่ะ...คุณพ่อ ฮื้อๆ"

ยังไม่ทันที่จะฟังคำพูดสุดท้ายพ่อของอิงฟ้าก็สิ้นลมหายใจ ทิ้งใว้เหลื่อแค่ปมที่ยังคลายไม่ออกปล่อยให้อิงฟ้าหาคำตอบอย่างไรจุดหมาย ขณะที่อิงฟ้านึกถึงเหตุการณ์ของพ่อเธออยู่นั้นก็มีเสียงๆหนึ่งเรียกสติของอิงฟ้ากลับมาอีกครั้ง

                    "อิงฟ้า..ครับ"

                     ..................

                    "อิงฟ้าครับ..."

                      .................

                      "ยัย..อิงฟ้า...คราบบบบ"

                       "ออออ....ค่ะมีอะไรค่ะอาจารย์"

สิ่งที่พูดออกไปนั้นไม่ใช่อาจารย์แต่เป็นปรนนธ์เพื่อนหนุมของเธอที่ยืนถือพวงรีดขนาดใหญ่ที่อยู่ตรงหน้าพร้อมส่งรอยยิ้มที่แฝงความเป็นห่วงมาให้เธอ

                      "อ้าววว...นนธ์นี่เองอ่ะ..มาตั่งแต่เมื่อไรหรอ"

                       "ก็ตั้งแต่เมื่อกี้นี่เอง....ฉันเรียกเธอตั้งหลายครั้งเธอก็ไม่ตอบ...เธอเป็นอะไรหรือเปล่าสะบายดีใช่ไหม"ปรนนธ์ถามอิงฟ้าด้วยความเป็นห่วง

                          "ป..เปล่าฉันสบายดีแค่เหนื่อยนิดหน่อยอ่ะพักผ่อนเดี๋ยวก็ดีขึ้น..นายสะบายใจได้เลยไม่ต้องเป็นห่วงฉันหรอก"

อิงฟ้าพูดพรางยิ้มสดใสไปด้วยเพื่อไม่ให้ปรนนธ์เป็นห่วงไปมากกว่านี้อิงฟ้าก็พูดเปลี่ยนเรื่องอย่างเนียบเนียน

                          "นนธ์....นายมีงานทำหรือยังอ่ะ"

                           "ยังเลยอ่ะ...พึ่งจะเรียนจบก็ยังหาอยู่นะ..แล้วเธอละอิงฟ้า"

                           "เหมือนกันเลย...ถ้าเสร็จงานศพพ่อฉันก็จะต้องกลับไปดูแลคุ้มที่เชียงใหม่ฉันกะว่าจะไปหางานที่นู้นทำอ่ะ...นายสนใจจะไปกับฉันไหม"

                             "สนใจดิ...แต่ที่พักอ่ะดิหาอยากจะตายคงหายากหน่อย"

                              "ถ้านายสนใจ..ก็ไปกับฉันก็ได้ส่วนเรื่องที่พักนายก็ไปพักกับฉันที่คุ้มก็ได้นะ" 

                                "งั่น....ก็ได้...ขอบคุณนะอิงฟ้าที่ช่วยเหลือเราตลอดมา...อิงฟ้าความจริงแล้วฉัน...ก็แอบชอบเธอมานานแล้ว....เธอจำได้ไหมเมื่อตอนเรียนมหาลัยฉันขอเธอแต่งงานฉันบอกว่าฉันพูดเล่นแต่ว่า...ตอนนี่ฉันอยากจะดูแลเธอตลอดไป...ถึงเธอจะยังไม่พร้อมแต่ก็ไม่เป็นไรนะ..ฉันจะรอ"

ปรนนธ์มองหน้าพร้อมจับมืออิงฟ้าอย่างออ่นโยนความเงียบเข้าปกครุมทั้งสองอีกครั้งอิงฟ้ามองหน้าปรนนธ์อย่างครุ้นคิดที่ผ่านมาปรนนธ์ก็ช่วยเหลื่อเธอทุกอย่างเมื่อเธอมีเรื่องไม่สบายใจก็จะมีปรนนธ์ที่คอยอยู่เคียงข้างแต่เธอก็ยังลังเลคำตอบปรนนธ์อยู่ดี เพื่อไม่ให้ความเงียบเข้าปกครุมเป็นเวลานานเธอจึงพูดเปลี่ยนเรื่องอย่างแนบเนียน

                                 "ฉันว่า....เราเข้าไปในงานดีกว่านะ..อีกไม่นานพระก็จะสวต์แล้วดีไหม"อิงฟ้าพูดพรางยิ้มกรบเกลื่อน

                                  "อืม....ก็ได้ครับ"

หลังจากเสร็จงานศพและใว้อาลัยหนึ่งร้อยวันแล้วทนายความก็เดินทางมาที่บ้านของเธอเพื่อจัดการพุดเรื่องมรดกของพ่อเธอ

เดียวววจะอัพนะคร่าาา^^