ส่างไพรเอื้องจันทร์(ฉบับ 4ทิศตายโหง)

                    แสงแดดออ่นๆทำให้รอบๆหน้าหุบผานั้นดูมีชีวิตชีวาขึ้น เสียงปี่ภาพย์ดังก้องกังวานไปทั่วธรณี ซึ่งดังไปพร้อมกับเสียงร่ำไห้ค่ำครวญของเจ้านางผู้มีใจวิปริต แต่มีความงามอยู่บนใบหน้าและในใจของนาง ขณะเดียวกันผีหลวงแห่งเวียงดารายณ์ทิพย์ได้เข้าประทับทรงและหันไปมองหน้าเจ้านางอย่างกริ้วโรธพร้อมลั่นวาจาอันดุดัน

                "นางผู้นี้เป็นการกิณี....จะทำความอัปปรีความชิบหายมาสู่ดารายณ์ทิพย์ทรงร่วมทำเสน่มนต์ดำกับหมอผี ชั่วร้ายยิ่งกว่าสัตว์เดรัจฉาน"

เจ้าหลวงรัตนาเจ้าเมืองดารายณ์ทิพย์พ่อของเจ้านางเอื้องจันทร์ผู้ที่ชุบเลี้ยงดูแลเจ้าเอื้องจันทร์ตั้งแต่เล็กจนโตเฝ้าดูแลถนอมไม่ได้ขาดมาตอนนี้ธิดาของตนเองทำให้พระองค์ผิดหวังมากไม่คิดว่าธิดาของตนจะทำเรื่องบัดสีเช่นนี้

                "พ่อผิดหวังในตัวเจ้ายิ่งนัก....เอื้องจันทร์ใยเจ้าเป็นคนจิตวิปริตเยี้ยงนี้...เอื้องจันทร์ที่พ่อเคยเห็นกลับกลายเป็นหญิงชั่วไรความปราณีต่อคนที่ตนเองรัก"

เจ้าหลวงรัตนาหันไปพูดกับเจ้านางเอื้องจันทร์ที่ตอนนี่ร่างกายบอบช้ำใบหน้าเต็มไปด้วยเส้นเลือดริมฝีปากที่เคยงดงามกลับกลายเป็นสีแดงช้ำเลือดทรงผมยุ้งเยิ่งแต่งกายด้วยชุดล้านนาชั้นสูงแต่ไร้เครื่องประดับกาย ร่างกายนั้นโดนมั้นติดกับแท่นศิลาอย่างผิดหวังและเกียจชัง

               "หากลูกมิทำเยี้ยงนี้.....แล้วลูกก็ต้องเสียคนที่ลูกรักไปโดยไม่มีวันห่วนคืน...ลูกมิยอมให้อีนางเอื้องทิพย์คนทรยศเสวยสุขอยู่บนความทุกข์ของลูกหรอก...จ้าวข้า..เจ้าพ่อ"

คำพูดของเจ้านางทำให้เจ้าหลวงรัตนาและทุกคนยกเว้นผีหลวงดารายณ์ทิพย์และเจ้านางบัวรวงค์เทวี ที่อยู่ในแดนปะหารสงสารนางจับใจ แต่ก็ไม่คิดที่จะใจออ่นต่อนางเช่นกันในขณะที่เจ้าฟ้ารัตนากำลังจะพูดกับเจ้านางต่อนั้นผีหลวงแห่งดารายณ์ทิพย์ก็แทร้งพูดตัดบทเจ้าฟ้ารัตนาอย่างดุดัน

               "เจ้านี่ยังกล้าพูดอีกหรือว่าจะมิยอมให้เจ้านางเอื้องทิพย์มีความสุขกับเจ้าฟ้าสิรินธรได้....ขนาดน้องของเจ้า...เจ้ายังมิเว้นเจ้านี้มันยิ่งกว่าการกิณีสัตว์เดรัจฉาน..ควรที่จะกรีตเลือดให้ผีไพรในป่ากินเลือดชั่วของเจ้าเสียส่วนเนื้อของเจ้าก็ควรแล้เนื้อให้อีแร้งแลสัตว์ป่ากินเสียให้สิ้น....แลจงจำใว้เมื่อเจ้าตายแล้วจะไม่มีใครจาลึกชื่อของเจ้าลงในจาลึกเมื่องดารายณ์ทิพย์เด็ดขาด....เจ้าหลวงจงอย่ารอช้ารีบกรีตเนื่อหัวใจแลเลื่อดของนางให้ผีไพรต่างถิ่นกินเสียเถิด...ก่อนที่ความหายนะจะเข้ามาสู่ดารายณ์ทิพย์

เมื่อผีหลวงแห่งดารายณ์ทิพย์พูดจบยิ่งทำให้เจ้าหลวงคิดไตรตรองอยู่นาน ขณะที่คิดไตรตรองอยู่นานเจ้านางบัวรวงค์เทวีนึงคิดวาดระแวงเจ้านางจึงเร่งให้เจ้าหลวงสั่งประหารเจ้านางอย่างเนียบเนี้ยน

            "จะรอช้าอยู่ใยจ้าวข้า จ้าวพี่....รีบประหารนางตามที่เจ้าหลวงสั่งเสียดีกว่านะ จ้าวข้าเพราะตอนนี้สติของนางถูกความแค้นพยาบาทเข้าครอบงำจนไม่เหลื่อเจ้านางคนเดิมอีกแล้ว...น้องกลัวว่า...หากเจ้าพี่ทรงปล่อยนางไปจะทำให้เจ้านางอาฆาตแค้นแลทำคูณไสยน์ใส่ทุกคน จนทำให้เมืองดารายณ์ทิพย์เกิดความหายนะนะ...จ้าวข้า"

เจ้านางบัวรวงค์เทวีใช้คำพูดยอกเย้ายุโยงจนทำให้ เจ้าหลวงรัตนานึกเห็นด้วยจึงไม่รอช้าสั่งให้เพรชฆาตประหารนางทันที โดยไม่ฟังเสียงคร่ำของนางซ่ำยังพูดตัดขาดอย่างไม่ใยดี

          "เอาล่ะ....เราเห็นด้วยกับบัวรวงค์เทวี ถึงปล่อยเจ้าออกมาเจ้าก็ไม่เหมือนคนเดิม ไม่เหมือนลูกของข้า....ไม่ใช่สิเจ้าไม่ใช่ลูกของข้าต่อไปนี้ลูกของข้าได้ตายไปแล้วจะไม่มีชื่อเจ้านางเอื้องจันทร์ธิดาเจ้าเมืองดารายณ์ทิพย์อีกต่อไป จะมีก็แต่เจ้านางเอื้องทิพย์ ณ เชียงตุง ที่เป็นราชวงค์ญาติคนสนิดของเมืองดารายณ์ทิพย์เท่านั้น"

เมื่อเจ้านางได้ฟังคำพูดของเจ้าหลวงพ่อบังเกิดเกล้า เจ้านางรู้สึกเสียใจมาก ที่ไม่ฟังความในใจของเจ้านางเลย ซ่ำยังตัดขาดอย่างไม่ใยดี

          "เจ้าพ่อ....จ้าวข้า ลูกขอโทษ...ลูกมิได้ทำนะจ้าวข้า....มีคนเสนอลูกมา...ลูกมิได้ทำ"

เจ้านางขอร้องคร่ำควรญทั่งน้ำตาแต่เจ้าหลวงไม่ยอมเชื่อ คิดว่าเรื่องทั้งหมดเจ้านางนั้นทำเอง จึงสั่งให้เพรชฆาตประหารนางทันที ระหว่างที่เพรชฆาตรทำพิธีนั้นเจ้านางร้องไห้ค่ำครวญเสียใจที่เจ้าหลวงไม่ใยดีต่อลูกในใส้หลงเชื่อเจ้าบัวรวงค์เทวี ซ่ำยังผิดหวังจากคนรักคนผิดวาจาอย่างเจ้าฟ้าสิรินธรเมื่อก่อนเคยสัญว่าว่าจะรักแค่นางคนเดียวจะไม่รักใครนอกจากนางอีกแต่ตอนนี้กลับแปรผันไปรักคนอื่น จากความรักที่มีต่อทุกคนกลายเป็นความแค้นพยาบาทอาฆาาต เม่อทุกคนไม่ต้องการความรักจากนาง นางจึงรั้นวาจาอันดุดันผสมความอาฆาตแค้น

        "หากรักนี้มิทำให้กูสมหวังเมื่อสัจะวาจาที่ให้ใว้มิมีอยู่จริง เมื่อความอาทรที่กูให้ไปพวกมึงมึต้องการ....ก็จงรับความหายนะที่จะมาเยือน...เลือดที่ไหลจากกายกูสู่ธรณีทั่วป่าไพรเหมือนคำสาปแช่งใว้มิลืมเลือน"

หลังจากนั้นเพรชฆาตก็ใช้มีดด้ามแหลมจวงแทงลงที่หน้าอกของนางเลือดของนางไหลลงสู้พื่นดินอย่างไม่ขาดสาย ไม่นานนักท้องฟ้าที่เคยแจ่มใสกลับกลายเป็นมืดดำมีลมพัดกรรโชกแรงอย่างมาก นกแสงนับร้อยบินวนไปมากลางอากาศ นกแสกตัวหนึ่งบินลงมาจิกเพรชฆาตอย่างดุดัน เพรชฆาต พยายามที่จะไล่แต่นกแสกอีกสิบตัวก็บินลงมาหลุ่มจิกเพรชฆาตปากชีกขาดลูกตาตาหลุดออกมาทั้งสองข้างอีกไม่นานใส้ก็ถูกจิงออกมาจากท้อง เหล่าทหารวิ่งหนีกันวุ่นวายทิ้งให้เพรชฆาตขาดใจตายอย่างทรมาน

                         "สัจจะวาจายังพันพูก               บ่วงรักสิเน่หายังฝังแน่น"

                          "เมื่อความอาทรที่ให้ไป           พวกมึงมิต้องการ "

                          "ก็จงรับความตายความอาฆาต    ที่มีให้คืนกลับไป"