สงครามรักพิชิตหัวใจ

"พวกเรา! มีคนตายอีกแล้ว มีผู้หญิงอยู่ตรงนั้นด้วย นางต้องเป็นปีศาจล่อลวงดูดวิญญาณแน่ๆเลย" เสียงตะโกนของชายผู้พบเห็นเหตุการณ์ที่มีศพผู้ชายนอนตายแล้วมีอารดาอยู่ข้างๆศพ ซึ่งเธอโผล่จากประตูมิติออกมาในขณะนั้นพอดีจนทำให้ผู้พบเห็นเกิดความเข้าใจผิด ชาวบ้านในเมืองได้ยินก็ต่างพากันตามชายผู้พบเห็นมาดูกัน
"นั่นไง อยู่นั่น!!"
"อ๋อ ออกมาแล้วเหรอ นางปีศาจ นี่แหนะ! พวกชาวบ้านต่างรุมกันขว้างก้อนหินเข้าใส่อารดา หญิงสาวส่งเสียงร้องพร้อมเอ่ยถาม
"โอ๊ย..ซี๊ด อะไรกันเนี่ย มาปาหินใส่ทำไมกัน มันเจ็บนะ"
"ก็แกเป็นปีศาจใช่ไหมล่ะ? ปีศาจล่อลวงชายหนุ่มสูบวิญญาณ ต้องใช่แน่ๆ นี่แหนะ!"
"โอ๊ย หยุดเดี๋ยวนี้นะ! บอกให้หยุด!"        อารดาทนไม่ไหวตวาดออกมาด้วยอารมณ์โกรธจนชาวบ้านหยุดชะงักตกใจ
"ถามจริงๆเหอะ เห็นกับตาเหรอว่าฉัน  เอ้ย..ว่าข้าดูดวิญญาณเขาตายน่ะ? แค่เห็นผู้หญิงอยู่ข้างศพที่ตายก็มากล่าวหากันมั่วๆ แล้วดูซิสภาพของข้าที่โดนปาหินจนบาดเจ็บอยู่เนี่ย อู้ย ซี๊ด... ถ้าข้าเป็นปีศาจจริงล่ะก็       ข้าคงเป็นปีศาจกระจอกมากเลยมั้ง? แค่โดนปาหินก็มีแผลแบบนี้เนี่ย    แล้วถ้าข้าเป็นปีศาจก็สมควรจะมีฤิทธิ์หลบได้ ไม่มายืนให้ปาหินใส่อยู่หรอก   โอ้ย..." อารดาโวยวายพร้อมเสียงครางเนื่องจากเจ็บแผลที่ถูกปาหินใส่จนมีเลือดออกบริเวณหน้าผาก และรอยฟกช้ำบริเวณแขนข้างลำตัว          หลังจากได้ยินอารดาโวยวายพร้อมชี้้แจงด้วยเหตุผล ชาวบ้านเห็นจริงตามที่เธอบอก
"เออ... มันก็จริงของเจ้าแฮะ"          "ขอโทษด้วยนะแม่นางที่เข้าใจผิดน่ะ"
"ก็ข้าเห็นว่าเจ้า... ชายหนุ่มผู้เห็นเหตุการณ์เอ่ยด้วยสีหน้าเขินอาย "ข้าเห็นว่าเจ้างดงามราวกับไม่ใช่มนุษย์ แล้วเจ้าอยู่ข้างศพ  ข้าก็เลยเข้าใจผิดน่ะสิ"
หญิงวัยกลางคนคนหนึ่ง      เดินเข้ามาใกล้พร้อมจ้องมองอย่างพินิจพิเคราะห์ แล้วจับมืออารดาพร้อมเอ่ย
"พวกเราต้องขอโทษเจ้าด้วยนะ      เอาเป็นว่าเจ้าไปกับข้าก่อน เดี๋ยวข้าช่วยทำแผลให้ก็แล้วกันนะ พอดีว่าที่เมืองนี้เพิ่งเกิดเรื่องน่ากลัวขึ้นน่ะ มีผู้ชายตายติดต่อกันหลายคนแล้ว สภาพศพแต่ละคนขาวซีด ไม่มีบาดแผลใดๆ   ราวกับถูกสูบเลือดดูดวิญญาณไปน่ะ  คิดว่าเป็นฝีมือของปีศาจจำแลงที่ล่อลวงเหล่าชายหนุ่มให้ลุ่มหลงแล้วดูดวิญญาณ แล้วเจ้าเองก็ช่างงดงามเย้ายวน  ขนาดข้าเป็นผู้หญิงด้วยกันยังอดชื่นชมไม่ได้เลย ก็เลยเข้าใจเจ้าผิดไปน่ะ"
พอได้ฟังเหตุผลแล้ว อารดาก็ไม่รู้ว่าควรดีใจหรือเสียใจดี ที่ความสวยของเธอนำความซวยมาให้ แต่ก็ไม่ถือโทษโกรธเคืองใดๆ 
"ไม่เป็นไรหรอกค่ะ แค่เข้าใจก็ดีแล้ว" อารดากล่าวน้ำเสียงอ่อย
"ว่าแต่มีเรื่องน่ากลัวเช่นนี้ แล้วทางการไม่จัดการอะไรบ้างเหรอคะ?"
"ได้ยินว่าพวกขุนนางในวังประชุมกันเรื่องนี้อยู่  ยังไม่รู้เรื่องเลยว่าจะเอายังไง ชาวบ้านชาวเมืองหวาดผวากันไปหมดแล้ว"
และอารดาก็ตามหญิงวัยกลางคนผู้นั้นมา โดยมีพวกชาวบ้านหนุ่มๆ ตามมากันด้วยหลายคน แต่ละคนทำหน้าเคลิบเคล้ม     ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่มองอารดาด้วยความหลงใหล
"ฮูย! ดูสิ... หนุ่มพวกนี้นี่ ตามกันให้สลอนเลยเชียวนะ เออ ว่าแต่เจ้าเป็นใครมาจากไหน กันล่ะ?"
อารดาคิดคำตอบอยู่อึดใจจึงกล่าวว่า " ข้าชื่ออารดา พลัดถิ่นมาจากแดนไกลตั้งใจว่าจะมาหางานทำที่ในเมืองแ่ห่งนี้น่ะค่ะ"
"งั้นหรือ? ชื่อเจ้าช่างแปลกนัก เอาอย่างนี้ดีไหม? ข้าคือ จินซือเจ้าจะเรียกข้าว่า'แม่นาย'เหมือนกับนางรำในสำนักคนอื่นๆก็ได้ ข้าเป็นเจ้าของหอนางรำขึ้นชื่อของเมืองนี้ มีหน้าที่คัดสรรนางรำเพื่อรำไปถวายในวังหรือต้อนรับแขกบ้านแขกเมืองคนสำคัญน่ะ รูปร่างหน้าตาของเจ้างามเย้ายวนเปี่ยมเสน่ห์ยิ่งนัก ไปทำงานเป็นนางรำกับข้าหรือไม่? ข้าจะช่วยสอนช่วยฝึกปรือให้ ด้วยความงามเย้ายวนของเจ้าถ้าหากฝึกร่ายรำจนเก่งแล้วล่ะก็ จะต้องทำให้หอนางรำของข้ายิ่งโด่งดังกว่าเดิมมากเชียวล่ะ"
"ข้าก็ไม่มีที่ทางที่ไหน ตกลงค่ะแม่นาย ข้าขอฝากตัวด้วย"