สงครามรักพิชิตหัวใจ

ณ ตำหนักอ๋องมู่เฉิน
"ท่านอ๋องขอรับ  วันนี้ท่านอ๋องไม่โปรดสตรีนางใดเป็นพิเศษเลยหรือขอรับ? เสียงทหารคนสนิทเอ่ยถามกับนายของตน
"อือ... ไล่กลับไปให้หมด ข้าต้องการพักผ่อน อย่าให้ใครมารบกวนข้า" อ๋องมู่เฉินเอ่ยด้วยน้ำเสียงเอื่อยเฉื่อย
'เฮ้อ อีกแล้วเหรอเนี่ย ตั้งแต่กลับมาจากป่า หลังจากการหายตัวไปอย่างลึกลับของหญิงปริศนานางนั้น ท่านอ๋องก็มีอาการแปลกไป เหม่อใจลอย เบื่ออาหาร  ซึมเศร้า ไม่อยู่ในอารมณ์สำราญเหมือนดังเคย และถึงแม้ว่าเราจะเสาะแสวงหา สาวงามและความรื่นเริงใดๆมา ก็ไม่ทำให้ท่านอ๋องพึงพอใจแต่อย่างใด นับว่าแปลกไปมาก  เพราะตั้งแต่ไหนแต่ไรมา ท่านอ๋องจะโปรดปรานสาวงามเป็นชีวิตจิตใจ และโปรดปรานเสียงดนตรีและความครึกคลื้นอย่างมาก แต่หลังจากได้รู้จักกับหญิงสาวนางนั้นและนางหายตัวไป ท่านอ๋องก็เปลี่ยนแปลงไปเป็นคนละคน ราวกับคนโดนของอย่างไงอย่างงั้น'
'ไม่ว่าเราจะหานักพรตมาทำพิธีใดๆ ก็ไม่เป็นผล เชิญหมอขึ้นชื่อมารักษาก็ไม่หาย หมอทุกคนต่างพูดเป็นเสียงเดียวกันว่า เป็นอาการของโรคถวิลหา เราไม่รู้จะทำอย่างไรแล้ว'
อ๋องมู่เฉินเอนกายอยู่บนแท่นบรรทม ด้วยแววตาเลื่อนลอย
'เจ้าร่ายมนต์เสน่ห์เล่ห์กลใดใส่ข้ากันแน่ นางจิ้งจอก?'
นับตั้งแต่ที่นางจิ้งจอกตนนั้นหายตัวไป ใบหน้าของนางก็ลอยอยู่ในหัวของเขาอย่างสลัดไม่หลุด ทั้งใบหน้าที่งามเย้ายวนเปี่ยมเสน่ห์ เรือนร่างเปลือยเปล่าที่แสนน่าหลงใหลที่เขายังติดตรึงอยู่ในห้วงความคิด ดวงตาพราวประกายที่เสแสร้งมีจริตมารยาอย่างร้ายกาจ รอยยิ้มที่ถือดีเย่อหยิ่ง และกลิ่นกายหอมอันแปลกประหลาดไม่เหมือนสตรีนางใด ล้วนทำให้เขาคิดถึงโหยหา และแม้ว่าทหารคนสนิทของเขาจะสรรหาสตรีนางอื่นใดที่งดงามมากมายมาให้เขา เขาก็ไม่อาจสลัดใบหน้าและกลิ่นหอมอันเป็นเอกลักษณของนางลงได้  
และยิ่งพอเห็นบรรดาหญิงสาวมากมาย ต่างมองเขาด้วยความหลงใหลพยายามยั่วยวนเพื่อให้ได้รับความสนใจจากเขา มันก็ยิ่งทำให้เขาคิดถึงนาง เพราะเขารู้สึกว่าอยากให้เป็นนาง ที่มองเขาด้วยความลุ่มหลงรักใคร่ดังเช่นสตรีนางอื่น และเขายังคงจดจำสัมผัสอันเย้ายวนของนางที่กลั่นแกล้งปลุกอารมณ์ความกระสันของเขาได้ดี แม้ว่ามันจะเป็นการกลั่นแกล้ง แต่มันก็สร้างความกำหนัดทางกามรมณ์ให้แก่เขาอย่างหนัก และเขายังคงจดจำมันได้มิรู้ลืม เขาปรารถนาที่จะได้รับสัมผัสอันเย้ายวนเปี่ยมเสน่ห์นั้นอีกและอยากที่จะมอบเกมสวาทอันเร่าร้อนของเขากำหราบให้นางยอมสยบต่อเขาให้ได้ และพอคิดถึงเรื่องของนางขึ้นมา มันก็ทำให้เขาหมดความสนใจต่อสตรีนางอื่นไปทันที 
" นางจิ้งจอก เจ้าคงร่ายมนต์เสน่ห์แก่ข้าสินะ จึงทำให้ข้าไม่อาจสลัดภาพของเจ้าออกจากในหัวของข้าไปได้ เมื่อไหร่ที่ข้าเจอเจ้าอีก ข้าจะต้องให้เจ้ารับผิดชอบที่ทำให้ข้าเป็นได้ถึงเพียงนี้ ในเมื่อเจ้าใช้มนต์สะกดข้า ข้าก็จะปราบให้เจ้าสิ้นฤิทธิ์ และยอมตกเป็นทาสสวาทให้ข้าได้เชยชมตามแต่ใจต้องการให้ได้   ว่าแต่เมื่อไหร่ที่ข้าจะได้เจอเจ้าอีกนะ?"