สงครามรักพิชิตหัวใจ

"ชื่อของเจ้าแปลกนัก อารดา ในฐานะที่เจ้าจะเข้ามาเป็นนางรำในสำนักของข้าข้าขอตั้งชื่อให้เจ้าใหม่ก็แล้วกันนะ" จินซือกล่าวกับอารดา
"แล้วแต่แม่นายจะเห็นสมควรเถอะเจ้าค่ะ"
"เจ้างดงามเย้ายวนเปี่ยมเสน่ห์แลดูลึกลับน่าค้นหา ข้าขอตั้งชื่อใหม่ให้เจ้า ว่า ไป่เหลียน ก็แล้วกัน"            
" ขอบคุณเจ้าค่ะแม่นาย "
------------------------------------------------------ 
 
นับตั้งแต่นั้น อารดาก็กลายเป็นนางรำคนใหม่ของหอ เทียนซือ ในชื่อใหม่ไป่เหลียน และเนื่องจากอารดาเป็นคนมีพรสวรรค์เกี่ยวกับศิลปะการแสดงอยู่แล้วจึงสามารถจดจำและเป็นได้อย่างรวดเร็ว และด้วยชื่อเสียงด้านความงดงามประกอบกับการร่ายรำได้อย่างสวยงาม จึงทำให้เธอกลายเป็นนางรำหน้าใหม่ที่มีชื่อเสียงโด่งดัง ที่ขึ้นชื่อว่าเป็นนางรำที่งดงามที่สุดของหอเทียนชือของเมืองซีจ้าง หนุ่มน้อยหนุ่มใหญ่ในเมืองต่างแวะเวียนมาที่หอเทียนซือไม่ขาดสาย เศรษฐีชายทั้งหนุ่มทั้งแก่มักว่าจ้างหอเทียนซือให้ไปร่ายรำที่คฤหาสของตนอยู่บ่อยครั้ง โดยเจาะจงอารดาเป็นพิเศษ  และชื่อเสียงของเธอก็ดังไปถึงในวัง
ในขณะนั้นองค์จักรพรรดิ์ที่ได้ยินกิติศักดิ์ด้านความงามของนางรำคนใหม่ของหอเทียนซือ  ก็ทรงสนพระทัยจึงปลอมตัวเป็นสามัญชน และเสด็จมาที่หอเทียนซือในมาดคุณชายรูปงามมีฐานะ และด้วยความที่มาในมาดหนุ่มรูปงามที่ดูสูงส่งสง่า สาวงามในหอเทียนซือต่างพากันกุลีกุจอต้อนรับกันมากมาย
"วันนี้ มีเรื่องอะไรกันเหรอ? ดูตื่นเต้นกันจัง" อารดาเอ่ยปากถามด้วยความสงสัยที่เห็นนางรำคนอื่นๆ ดูตื่นเต้นกันเป็นพิเศษ
"โอ๊ย... จะอะไรซะอีกล่ะ ไป่เหลียน วันนี้มีคุณชายท่านหนึ่งมาที่หอเทียนซือของเรา ช่างงามสง่ามากเลยล่ะ ข้าไปเห็นมาแล้วนะ ถึงกับทำอะไรไม่ถูกเลยล่ะ" นางรำคนหนึ่งบอกเล่าในขณะที่อารดาก็รับฟังด้วยความรู้สึกเฉยเมยไม่ได้ตื่นเต้นแต่อย่างใด คุยกันได้ไม่ทันไร จินซือก็มาตามตัวอารดาออกไป
"เอ้า ไป่เหลียน มีคุณชายท่านหนึ่งอยากชมการแสดงจากเจ้าโดยเฉพาะ เขาว่าจ้างโดยระบุเป็นเจ้า ออกไปทำการแสดงเถอะ"
และอารดาก็ออกจากห้องไป เพื่อเตรียมตัวทำการร่ายรำอยู่หน้าเวที ทันทีที่เธอปรากฏตัวออกมา องค์จักรพรรดิ์ถึงกับลุกขึ้นยืนตกตะลึง อารดาปรากฏตัวออกมาด้วยชุดเสื้อตัวในรัดอกสีแสดลายปักรูปนกยูง คลุมทับด้วยผ้าแพรบางเบาสีน้ำเงินเข้มดูเย้ายวนแฝงมนต์ขลัง องค์จักรพรรดิ์ตกอยู่ในภวังค์ราวต้องมนต์สะกด ทอดพระเนตรโดยไม่เหลียวแลสิ่งอื่นใดรอบตัวนอกจากหญิงสาวตรงหน้า เมื่อการแสดงจบพระองค์ก็เสด็จเข้าไปหาอารดาปรบมืออยู่เป็นนานด้วยความชื่นชม แล้วเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่แสนหลงใหล
"แม่นาง เจ้าจะช่วยไปนั่งคุยกับข้าที่โต๊ะได้หรือไม่"
อารดาได้เพ่งพินิจชายหนุ่มตรงหน้า เธอพบว่าเขาจัดว่าเป็นหนุ่มรูปงามที่ดูสูงสง่าตรงกับคำบอกเล่า เธอเองก็รู้สึกชื่นชมในความหล่อและดูทรงอำนาจของเขาอยู่ไม่น้อย แต่เธอก็ไม่ได้รู้สึกตื่นเต้นอะไรมากมายนัก เนื่องจากที่มิติเดิม เธอคุ้นเคยกับการมีหนุ่มหน้าตาดีมีฐานะมาจีบหลายต่อหลายคนอยู่แล้ว เธอจึงมีภูมิต้านทานกับคนหล่อสูงเป็นพิเศษ
"ได้เจ้าค่ะ" เธอตอบรับตามมารยาทด้วยน้ำเสียงราบเรียบ
"ได้ยินกิติศักดิ์ความงามของเจ้า ไ้ด้มาเห็นด้วยตาตัวเอง นับว่าเจ้าช่างงามกว่าที่ข้าคิดไว้อย่างมากทีเดียว ข้าอยู่ในสถานที่ ที่พบเห็นสาวงามมากมายแต่ไม่มีสาวงามคนใดเทียบเจ้าได้แม้แต่น้อย"
"ขอบคุณเจ้าค่ะ ท่านชมเกินไปแล้ว" อารดายิ้มตอบรับด้วยสีหน้าแววตาและน้ำเสียงปกติ และก็ทำให้องค์จักพรรดิ์รู้สึกแปลกใจ เพราะหญิงสาวมากมายที่ได้พบเจอกับเขา ต่างหลงใหลชื่นชมเขาด้วยกันทั้งนั้น ต่อให้ไม่รู้สถานะที่แท้จริงของเขาก็เถอะ แต่หญิงสาวนางนี้ กลับไม่ได้มีทีท่าหลงใหลใฝ่ฝันเขาเฉกเช่นสาวอื่น นั้นทำให้เขายิ่งรู้สึกสนใจนางมากกว่าเดิม และยิ่งได้พูดคุยก็รู้สึกชื่นชมกับการวางตัวที่สง่างามราวนางหงส์ที่มีความเย่อหยิ่ง มั่นใจในตนเองอยู่ในแววตา มีเสน่ห์แฝงความเย้ายวนอย่างเป็นธรรมชาติที่เป็นเสน่ห์ในแบบของนางที่ให้ความรู้สึกลึกลับ ราวนางมารยั่วสวาทที่ไม่อาจละสายตาไปได้
แต่ในระหว่างที่องค์จักรพรรดิ์และอารดากำลังคุยกันอยู่นั้น ก็มีกลุ่มคนคาดผ้าปิดหน้าบุกเข้ามาที่หอเทียนซือ ตรงมาล้อมโต๊ะที่พระองค์นั่งอยู่เอาไว้ โดยมีอารดานั่งอยู่ด้วย