SecretBellรักสุดใจนายตัวแสบ

"ฮารุกะ"ฉันกับเลย์หันไปเจอฮารุกะที่กำลังยืนหลบหน้าหลบตาฉันอยู่
"เอ่อ...ขอฉันอยู่กับเซราสองคนได้มั้ย"ฮารุกะหันไปบอกกับเลย์
"อืม ได้สิ"เลย์พูดก่อนจะเดินลงบรรไดไป
 ทุกอย่างเงียบสงบ เราสองคนได้แต่ยืนมองกันและกัน  ฉันได้แต่เอามือเสยผมไปมา แต่ก้ไม่กล้าจะเปิดประเด็น
"ไม่กลัวฉันแล้วหรอ"แล้วปากเจ้ากรรมก็ไม่ยอมอยู่นิ่ง ดันหลุดปากพูดไป
"เอ่อ....คือ...ฉันขอโทษนะเซรา เรากลับมาเป็นเหมือนเดิมได้มั้ย"ฮารุกะพูดขึ้นมาแต่ก็ยังหลบตาฉันเหมือนเดิม
"แล้วไม่กลัวฉันแล้วหรือไง"ฉันพูด
"เอ่อ....ฉันน่ะไม่กลัวแล้วหล่ะ เพราะว่า่ เซราเป็นเพื่อนของฉัน ฉันขอโทษนะ ที่ฉันมันโง่ ฉันทำอะไรลงไปโดยที่ไม่คิดถึงใจเซราเลย ฉันมันขี้ขลาด ทั้งๆที่เซราบอกว่า จะเป็นเพื่อนฉันแท้ๆ แต่ฉันก็เป็นคนทิ้งเซรา เป็นคนที่หักหลังเซรา ทั้งๆที่เซราเสียใจมาก แต่ฉันก็เห็นแก่ตัว เพราะความกลัวบ้าๆของฉัน เพราะฉะนั้นน่ะ ฉันจึงอยากจะเป็นเพื่อนกับเซราอีก ได้มั้ย"ฮารุกะพูด พร้อมกับน้ำตาที่ไหลออกมา ฉันจึงเดินเข้าไปใกล้ๆ แต่ฮารุกะก็ยังเดินถอยหลังหนีฉํนทีละนิดๆก่อนที่จะหยุดลง ฉันจึงเดินเข้าไปหาฮารุกะแล้วดึงฮารุกะมากอดไว้
"ไหนบอกว่าไม่กลัวฉันแล้วไง"ฉันพูด ฮารุกะร้องไห้หนักกว่าเดิม
"ฉันขอโทษนะเซรา ฉันขอโทษ"ฮารุกะพูด
"ถ้าเธอวิ่งหนีฉันแบบนั้นอีกละก็ ฉันฆ่าเธอแน่ ยัยบ้า"ฉันพูด ก่อนจะกอดฮารุกะไว้แน่น ฉันดีใจจัง ในที่สุดเพื่อนคนเดียวของฉันก็ยอมกลับมาเป็นเหมือนเดิมสักที เรายืนกอดกันอยู่สักพัก พอฮารุกะหยุดร้องไห้ เราก็ผละออกจากกัน
"เธอต้องเล่าทุกอย่างให้ฉันฟังนะ ว่าเธอเป็นใคร เกิดอะไรขึ้นกับเธอ"ฮารุกะพูดขึ้น
"อืม ฉันจะเล่าให้ฟังให้หมดเลย"ฉันพูด จากนั้นเราก็กลับไปนั่งที่ที่เรานั่งประจำ
"ฉันชื่อคิมเซรา เป็นแวมไพร์ครึ่งหมาป่า ฉันอยู่บนโลกนี้มา500ปี"ฉันพูด ฮารุกะทำหน้าตกใจมาก เมื่อรู้
"เมื่อ52ปีก่อน ฉันมีคนรัก ชื่อไค ไคเป็นคนน่ารักมาก ไคเป้นมนุษย์คนแรกที่กล้าเข้ามาหาฉัน กล้าเข้ามาใกล้ฉัน ทั้งๆที่รุ้ว่าฉันเป็นอะไร"
 
ย้อนไปเมื่อ52ปีก่อน
"เซรา ไปเก็บแอปเปิ้ลให้พี่หน่อย" เสียงพี่สาวของฉันพูดขึ้นก่อนที่ฉันจะไปหยิบเสื้อแขนยาวแล้วเดินไปที่สวนหลังบ้าน
"เซรา ให้ช่วยมั้ย"ซาบะเดินมาหาฉันแล้วพูดกับฉัน
"ไม่ต้องหรอก ฉันเก็บเองได้ นายรออยู่นั่นแหล่ะ เดี๋ยวฉันเก็บไปเผื่อนะ"ฉันพูด
"เก็บให้ดีล่ะ อย่าให้ช้ำนะ ไม่งั้นฉันไม่กินจริงๆด้วย"ซาบะพูด
"ก็เรื่องของนายสิ ใครขอให้นายมากินล่ะ"ฉันพูดพร้อมกับยิ้มให้ซาบะ 
"ได้ยินว่ามีเพื่อนใหม่ย้ายมาข้างบ้านแน่ะ"ซาบะพูด
"อ่อ มนุษย์ผู้ชายสองคน ฉันเห็นแล้วแหล่ะ หล่อมากเลยนะ"ฉันพูด
"หล่อสู้ฉันไม่ได้หรอกน่า"ซาบะพูด
"หลงตัวเองไม่เลิก"ฉันพูด ก่อนจะปีนขึ้นต้นแอปเปิ้ลไป แล้วฉันก็ชะเง้อไปมองข้างบ้าน เห็นผู้ชายคนหนึ่งกำลังรดน้ำต้นไม้อยู่ผมสีเทาออกดำนิดหน่อย ดวงตาเป็นสีฟ้า จมูกเรียวสวย ผิวขาวออร่า เปร่งประกายอย่างเห็นได้ชัด ปากกระจับ น่าจูจุ๊ฟมากๆ พอฉันมองเค้าสักพัก เค้าก็หันมามองฉัน
"โอ๊ะ"ฉันตกใจมาก เค้ามองฉันไม่ละสายตา ก่อนจะยิ้มให้ฉัน
ตุ๊บบบ!
  พอตั้งสติได้ ฉันเลยรีบหาทางลงแต่ ดันเหยียบผิดที่ผิดทาง ตกลงกับพื้นอย่างแรง
"โอ๊ยยย"ฉันร้องเสียงหลง เพราะมันเจ็บมากๆ
"ทำบ้าอะไรของเธอเนี่ย"ซาบะพูดก่อนจะเข้ามาพยุงตัวฉันลุกขึ้น
ติ๊งต่อง ติ๊งต่อง เสียงกริ่งหน้าบ้านดังขึ้น
"ใครมาน่ะ"พี่เฮนาเดินออกมา
"เดี๋ยวหนูไปดูให้ค่ะ"ฉันพูดขึ้นก่อนจะรีบลุกแล้ววิ่งไปเปิดประตูหน้าบ้าน พอเปิดประตูปุ๊ยฃบ ผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าคือ ชายหนุ่มที่ฉันเฝ้ามองเค้าเมื่อกี้
"โอ๊ะ นาย"ฉันพูด
"เอ่อ คือเมือ่กี้ฉันเห็นเธอตกลงมาจากต้นแอปเปิ้ลน่ะ เป็นอะไรหรือเปล่า"ผู้ชายคนนั้นพูด
"อ่อ ฉันไม่เป็นอะไรหรอก"ฉันพุด
"ไหนฉันดูหน่อย"เค้าพูดก่อนจะพยายาม หาแผลในตัวของฉัน 
"ทำอะไรของนายน่ะ"ซาบะมาจากไหนไม่รู้มาคว้ามือเค้าไว้
"อ่อ ฉันเห็นเธอตกลงมา ฉันก็เลยมาดูว่าเป็นอะไรหรือปล่า"เค้าพูด
"ไม่เป็นไรหรอก นายกลับไปเถอะ แล้วไม่ต้องมาอีก"ซาบะพูด
"ใครมาหรอเซรา"พี่เฮนาเดินออกประตูมา
"อ่อ คนข้างบ้านที่ย้ายมาใหม่อ่าค่ะ"ฉันพูด
"อ่อ เธอเองหรอ เข้ามาก่อนสิ เห็นมาอยุ่ตั้งหลายวัน เพิ่งจะเจอเป็นจริงเป้นจังก็ตอนนี้แหล่ะ"พี่เฮนาพูด
"แต่พี่ครับ"ซาบะทำท่าทางเหมือนจะคัดค้าน แต่ก็ทำไม่ได้ เพราะพี่เฮนาดุมาก
"ขอบคุณครับ เดี๋ยวผมไปชวนเพื่อนมาแนะนำให้รู้จักดีกว่า"ชายผู้นั้นพูดก่อนจะเดินตรงกลับบ้านไป"หล่อจัง"ฉันเผลอพูดออกมา
"อย่าแม้แต่จะคิดเลยนะเซรา เธอคือคุ่หมั้นของฉันนะ"ซาบะพูด
"ฉันไปตอบตกลงตอนไหนฮะ"ฉันพูด
"ไม่รุ้หล่ะ ยังไงก็ห้ามชอบหมอนั่นเด็ดขาด"ซาบะพูด
    หลังจากนั้นพวกเราก็นั่งคุยกันบนโต๊ะอาหาร ที่มีอาหารที่พี่สาวฉันลงมือทำสุดฝีมือ จากนั้นเราก็นั่งคุยกันอย่างสนุกสนาน จนได้รุ้ว่าเค้าชื่อไค ส่วนเพื่อนเค้าชื่อเรน เราไปมาหาสู่กันจนสนิทกัน แล้ววันหนึ่งไคก็มาขอฉันเป็นแฟน ฉันดีใจมาก จนหูของฉัน มันงอกออกมา ไคตกใจมาก แต่พอเห็นฉันวิ่งหนีเค้าก็วิ่งตามฉันแล้วกอดฉันไว้ เหมือนไม่ใส่ใจไม่สนใจเลยว่าฉันเป็นตัวอะไรหรือเปล่า แล้วฉันก็เล่าทุกอย่างให้เค้าฟัง ฉันนึกว่าเค้าจะกลัวแล้ววิ่งหนีฉันไป แต่เค้ากลับกอดฉันแล้วอยู่กับฉัน บอกว่าจะรักฉันตลอดไป และเวลานั้นเอง ที่ซาบะ ไม่พอใจอย่างมากเลยตั้งตัวเป็นศรัตรูกับไคและพยายามจะทำให้ฉันกับไคทะเลาะกัน เลิกกันแต่ก็ไม่เป็นผล เราก็คบกันอยู่นานเป็นปีสองปี จนเมื่อ50ปีก่อน ซาบะเกิดไม่พอใจมาก ไม่พอใจถึงขีดสุด เค้าจึงพยายามทำร้ายไคมาตลอดแต่ก็ไม่เป็นผลเพราะฉันช่วยไคได้ทันตลอด
จนวันหนึง วันที่ฝนตกหนักมาก วันนั้น
"นมหมดแล้วอ่า เดี๋ยวเซราออกไปซืื้อนมก่อนนะ"ฉันบอกกับพี่สาวฉันแล้วก็ทุกคน
"ไม่ต้องหรอก เดี๋ยวไคไปซื้อให้"ไคพูด
"ไม่เป็นไรหรอก เดี๋ยวเซราไปซื้อเองนะ"ฉันพูด
"ไปด้วยกันก็หมดเรื่อง"พี่วีนัสพุดขึ้น
"นั่นสิ มัวแต่ทะเลาะกันก็ไปด้วยกันซะเลยสิ"พี่เฮนาพูด"ก็ได้ๆ งั้นเราไปด้วยกันนะ"ฉันพุดแล้วก็ยิ้มให้ไค ไคก็ยิ้มตอบ 
"ฉันน่ะ เป็นผุ้หญิงที่มีความสุขที่สุดในโลกเลยนะ"ฉันพูดกับไค
"ทำไมล่ะ"ไคถาม
"เพราะว่า ฉันมีไคอยู่ข้างๆฉันไง"ฉันพูดแล้วก็ยิ้มให้ไค 
"งั้น ฉันจะอยู่กับเธอไปตลอดเลยนะ"ไคพูด
"สัญญานะ ห้ามทิ้งฉันไปไหนเด็ดขาด"ฉันพูด"ฉันสัญญา"ไคพูด พร้อมกับเกี่ยวก้อยกับฉัน เราเดินจูงมือกันเพื่อจะไปซูเปอร์มาเก๊ตหน้าปากซอย เพื่อไปซื้อนม พอเดินไปได้ครึ่งทาง ซาบะโผล่มาจากไหนไม่รู้ 
"ซาบะ นายมาทำอะไรที่นี่น่ะ"ฉันถามเมื่อเห็นซาบะยืนรออยู่
"สวัสดีไค"ซาบะมองไปทางไคด้วยสายตาที่โกรธสุดๆ ก่อนจะเดินเข้ามาหา
"นายจะทำอะไรไคน่ะ อย่านะ"ฉันจึงเดินเข้าไปขวางตัวไคไว้
"ถ้าไม่มีมันตั้งแต่แรก ป่านนี้เธอคงจะแต่งงานกับฉันใช่มั้ย"ซาบะถาม
"นายพูดบ้าอะไรน่ะ เราเป็นเพื่อนกันนะ"ฉันพูด พอฉันพูดจบ ก็มีเพื่อนของซาบะโผล่มาประมาณหกเจ็ดคนได้
"นายจะทำอะไรน่ะ"ฉันพูดเมื่อเห็นท่าทางจะไม่ดี
"ถ้าไม่มีไคสักคน เธอจะยอมเป็นของฉันใช่มั้ย"ซาบะพูด ก่อนที่เพื่อนๆของเค้าจะเข้ามาจับตัวฉันไว้ แล้วซาบะก็ตรงเข้าไปหาไคทันที
"นายจะทำอะไรน่ะ ปล่อยฉันนะ"ฉันพูด
"ทำในสิ่งที่ถูกต้องไง"ซาบะพูด
"ถูกต้องอะไรของนาย นายจะทำอะไรไคน่ะ ปล่อยฉันนะ"ฉันพูด
"จับไว้ให้ดี อย่าให้หลุดมาได้ล่ะ"ซาบะพูดกับเพื่อนๆของเค้าที่กำลังจับตัวฉันอยู่
"ฉันจะทำให้มันหายไปซะ เธอจะได้กลับมาหาฉันไง"ซาบะพูด
"นายหมายความว่ายังไง อย่านะ"ฉันพูด แต่เพราะโดนหมาป่าทั้งเจ็ดจับตัวไว้แน่น ไม่ยอมปล่อยฉัน ฉันขยับตัวไม่ได้เลย
"ไงไค เตรียมใจตายหรือยัง เป็นมนุายืนี่มัน แย่นะ ยิ่งถ้าตั้งตัวเป็นศรัตรูกับหมาป่าอย่างฉันละก็แย่ยิ่งกว่าอีก คนอย่างนาย มีอะไรที่เซราควรจะรักหรอ"
"มีดีกว่านายก็แล้วกัน ไม่งั้นเซราคงไม่รักฉันหรอก"ไคพูด
"หุบปาก นายคิดว่านายเป็ใคร อยู่ดีๆก็เข้ามาในชีวิตของเราสองคน เข้ามาทำให้ทุกอย่างมันเปลี่ยนไปหมด คนที่ควรจะอยุ่ข้างกายเซราตลอดไป ควรจะเป็นฉันสิ ไม่ใช่นาย"ซาบะพูด
"เพราะนายมัน ไม่มีค่าพอจะยืนอยู่ข้างเซราไง"ไคพูด
"แกว่าฉันหรอ แต่เอาเหอะ อยากว่าเท่าไหร่ก็ว่ามาเลย เพราะเดี๋ยวคงไม่มีโอกาสได้ว่าฉันอีกแล้ว"ซาบะพูด
"ปล่อยฉันนะ อย่าทำอะไรไคนะซาบะ ถ้านายรักฉัน นายอย่าทำอะไรเค้านะ ฮะ ได้โปรดล่ะ"ฉันพูด
ฉันพยายามดิ้นสุดกำลังแต่ก็ไม่สามารถหลุดออกจากมือพวกนั้นได้
"พอเถอะเซรา เพระาฉันรักเธอ ฉันถึงจะทำให้มันหายไปซะ มันจะได้ไม่มายุ่งกับเราสองคนไง"ซาบะพูด
"อย่านะ ซาบะ อย่าทำแบบนี้"ฉันพูดขึ้น น้ำตาฉันไหลพราก กลัวเหลือเกิน อย่าพรากไคไปจากฉันนะ
"ฉันรักเธอนะ เซรา"ไคหันมามองฉันและยิ้มให้ฉัน พร้อมกับบอกรักฉัน
"ไม่ไค นายห้ามบอกรักฉันตอนนี้นะ ฉันไม่ฟัง ฉันไม่ได้ยิน"ฉันพูด แล้วเค้าก็ยิ้มให้ฉัน
น้ำตาฉันเอ่อล้นขอบตา มันไหลออกมาเป็นสาย ตอนนี้ฉันมองอะไรไม่ชัดเลย ตามันพร่ามัวไปหมด แล้วจากนั้น ฉันก้เห็นซาบะ ใช้เล็บของเค้าแทงไปกลางท้องของไคอย่างจัก โดยที่ไคไม่ขัดขืนอะไรเลย
"ไม่!!"ฉันตะโกนหาไค แล้วซาบะก็แทงไคซ้ำๆอย่างโหดเหี้ยม จนไคคุกเข่าลงแล้วก็ล้มลงนอนกับพื้น
"ไม่นะ...ไม่..ไค..ไม่นะ...พอได้แล้วซาบะ พอได้แล้ว!!"ฉันตะโกนใส่ซาบะ ฉันทรุดตัวลงนั่ง
"หลับให้สบายนะไค ฉันจะดูแลเซราเอง"ซาบะพูด
"นายทำอะไรซาบะ ไม่นะไค ได้โปรด อย่าทิ้งฉันไปนะ"ฉันพูด แล้วมือของพวกนั้นก็ปล่อยฉันสักที
ฉันจึงรีบคานเข้าไปหาไค แล้วดึงเค้าขึ้นมากอด ไคยิ้มให้ฉัน ก่อนจะค่อยๆเอื้อมมือมาปาดน้ำตาฉัน
"ไม่นะไค ไม่นะ นายต้องอยู่กับฉันสิ อย่าทิ้งฉันไปนะ ได้โปรดล่ะ"ฉันพูด พร้อมกับน้ำตาที่ไหลพรากออกมา
"ฉันรักเธอนะเซรา ถ้ามีโอกาศ ฉันอยากจะเดินข้างๆเธออีกครั้ง"ไคพูด แล้วเค้าก็ยิ้มให้ฉันก่อนที่ เค้าจะหลับตาลงไป และทุกอย่างก็เงียบลง ร่างกายของไขไม่ขยับ ทุกอย่างท่ามกลางสายฝนนั่น ฉันได้แต่กอดร่างไร้วิญญานของไคไว้ ฉันได้แต่กอดเค้าไว้
"ไค...ไค...ไค ตื่นสิไค ตื่นขึ้นมาสิ ฉันบอกให้ตื่นขึ้นมายังไงล่ะ ไม่นะ อย่าทิ้งฉันไป ไม่นะ ได้โปรด ฉันบอกให้ลืมตาขึ้นมา ไม่!!!" ตอนนี้ฉันได้แต่นั่งร้องไห้ กอดเรือนร่างชายผุ้เป็นที่รักของฉัน น้ำตาฉันไหลพราก ได้แต่เรียกชื่อเค้าซ้ำๆ ฝนตกลงมาใส่ มันช่างหนาวเหลือเกิน 
"ไค ตื่นสิไค ไหนสัญญาแล้วไง ว่าจะอยู่กับฉันตลอดไป อย่าทิ้งฉันไว้คนเดียวนะ"ฉันได้แต่นั่งร้องไห้ แล้วกอดไคไว้อย่างนั้น ส่วนพวกซาบะก็เดินหนีกันไปหมด สักพักพี่เฮนาและพวกของฉันก็มา
"เซรา...ปล่อยเถอะไปได้แล้ว เดี๋ยวทางนี้เราจัดการเอง"พี่เฮนาบอกกับฉัน พร้อมพยายามจะพยุงฉันขึ้นแต่ก้ไม่เป็นผล เพราะฉันยังคงกอดร่างของไคไว้แน่นแล้วก็พูดชื่อเค้าออกมาซ้ำๆ ฉันไม่สามารถที่จะโกระซาบะ ฉันไม่สามารถที่จะทำอะไรซาบะได้ เพราะมันเป็นกฎ ฉันปล่อยให้ไคตายเปล่า ปล่อยให้ไคถุกทำร้ายทั้งๆที่ฉันอยู่ตรงหน้า ฉันไม่สามารถช่วยอะไรไคได้เลย
"ไปเถอะเซรา"แล้วพี่เฮนาก็ดึงตัวฉันลุกขึ้นอีกครั้งแล้ว ฉันก็ลุกขึ้น ส่วนพวกอลิส เรน วีนัสและมิกะ ช่วยกันพยุงร่างของไคไปด้วย
 
หลังจากนั้นเราก้ฝังไคไว้ที่สุสานที่ไกลบ้านมาก เป็นสุสานที่ใช้ฝังแวมไพร์มาหลายศตวรรษ ฉันได้แต่นั่งมองหลุมศพของไค ฉันไม่ยอมกินข้าว ฉันไม่ยอมลุกจากไปไหน ฉันนั่งมองอยู่อย่างนั้นอยู่เป็นอาทิตยื โดยที่ไม่มีท่าทางขยับไปไหนเลย ทำไมไคไม่สุ้ล่ะ ทำไมล่ะ ทำไมเป็นแบบนั้น ฉันได้แต่สงสัย ทั้งๆที่ไคสามารถสู้ได้แท้ๆ ฉันได้แต่นั่งอยู่แบบนั้นเหมือนร่างไร้วิญญาณ เจ็บปวดจนไม่สามารถพูดอะไรหรือขยับได้อีก ทุกอย่างมันมืดไปหมด ทุกอย่างมันจบแล้ว
 
กลับมาปัจจุบัน
"เรื่องทั้งหมดก็เป็นอย่างนี้แหล่ะ เวลาที่ฉันโกรธมากๆ ฉันจะกลายร่างเป็นตัวประหลาดแบบที่เธอเห็น แต่เวลาที่ฉันดีใจมากๆหูของฉันจะโผล่ออกมา ฉันโดนแดดไม่ได้ เพราะว่า..."ฉันพูดเสร็จก็เลยเดินไปตรงที่มีแดดแรงๆ
"ว้าววว เซรา ผิวเธอสวยมากเลยอ่า เหมือนเพชรเลย"ฮารุกะพูด
"เพราะอย่างนี้ใช่มั้ยเธอถึงใส่เสื้อแขนยาวทั้งๆที่มันร้อน เธอถึงชอบมาอยู่บนดาดฟ้าเนี่ย เพราะดาดฟ้าเราไม่มีแสงแดด เพราะมีหลังคาปกคลุมอยู่"ฮารุกะพูด
"ใช่ ที่นี่ฉันเป็นคนบอกให้พี่สาวฉันสร้างเองแหล่ะ"ฉันพูด
"เธอย่าไปเล่าให้ใครฟังนะ"ฉันพูด
"อืม ฉันไม่เล่าหรอก เรพาะอย่างนี้ใช่มั้ย เธอถึงเกลียดซาบะนักน่ะ"ฮารุกะพูด
"อืม แล้วก็ ฉันเจอไคแล้วแหล่ะ"ฉันพูด
"เอะ หมายความว่าไง"ฮารุกะทำหน้าสงสัย
"ไคกับเคนน่ะ หน้าเหมือนกันมากเลยนะ"ฉันพูด ฮารุกะทำหน้าตกตะลึง 
"จริงหรอ งั้นไปหาSecretBellกัน"ยัยฮารุกะพูด แล้วก็ลากแขนฉันลงบรรไดไป
"ไปหาทำไม"ฉันพูด แล้วพวกเราก็มาถึงห้อง ยัยฮารุกะรีบตรงเข้าไปหาเคน แล้วมองหน้าเคนแบบเอาเป็นเอาตายเลยแหล่ะ
"หน้าตาแบบนี้เองหรอเนี่ย ว้าวว หล่อใช่เล่นแฮะ"ฮารุกะพูด
"ทำอะไรของเธอ"เคนพูด
"อ่อ ไม่มีอะไร"ฮารุกะพูด ฉันได้แต่ยืนหัวเราะอยุ่ห่างๆ
 
 
โปรดติดตามตอนต่อไป