SecretBellรักสุดใจนายตัวแสบ

   หลังจากเหตุการณ์ในงานเลี้ยงฉันก็กลับมาที่บ้าน ฉันได้แต่นั่งคิดถึงฮารุกะ จะทำยังไงดีนะ ฮารุกะท่าทางจะกลัวฉันมาก สายตาที่เธอมองฉันเหมือนตัวประหลาด เธอคงไม่อยากเป็นเพื่อนกับฉันแล้วแหล่ะ เพื่อนคนเดียวของฉัน ฉันไม่กล้าไปโรงเรียนอีก ฉันกลัวสายตาที่หวาดกลัวฉันแบบนั้น ฉันไม่กล้าเจอฮารุกะอีก 
    ฉันนั่งอยู่ตรงระเบียงบ้าน พรางหยิบเอาโทรศัพท์ที่ฮารุกะให้ขึ้นมาดูแล้วลองพยายามใช้มันดู จะใช้ไม่เป็นก็ให้มันรู้ไป ฉันเอามือพยายามไล่กดปุ่มที่อยู่ข้างโทรศัพท์ ว่ามันคืออะไรแล้วฉันก็กดไปโดนปุ่มเล็กๆปุ่มหนึ่งแล้วแสงไฟก็ออกมาจากจอโทรศัพท์ หน้าจอมีรูปฉันกับฮารุกะ ที่ฮารุกะถ่ายคู่กับฉันเมื่อวันก่อน น้ำตาฉันแทบไหลออกมาเมื่อเห็นฝบหน้าของอารุกะ ต่อให้ฉันจะดูภายนอกเข้มแข็งแต่ภายในมันช่างออนไหวมาก จากนั้นฉันก็เอามือแตะๆหน้าจอ ว่ามันทำไงต่อ แล้วมันก็ไม่มีความเคลื่อนไหวใดๆ  จากนั้นพอแตะตรงวงกลมที่อยู่บนหน้าจอ โอ้วววว มันขยับแล้ว
มันบอกให้เลือนไปขวามือเพื่อปลดล็อก ทำตามนี้แล้วกัน ฉันจึงตัดสินใจเลือนไปทางขวามือ จากนั้น มันก็เปิดออกมา มีอะไรเต็มหน้าจอไปหมด ฉํนจึงกดดูทุกอันเลย แล้วไปเจออันหนึ่งที่มันเป็นรูปเหมือนโทรศัพท์ พอกดไป มันก็เปิดออก แล้วฉันเห็นตัวเลขเต็มไปหมด พอกดไปอีกอัน มันเป็นเหมือนผู้ติดต่อ มีชื่อใครคนหนึ่งอยู่ เขียนว่า "เพื่อนรักของเธอ" นี่คงเป็นเบอร์ของฮารุกะสินะ ฉันจึงกดไปที่เบอร์นั้นแล้วมันก็เด้งขึ้นมาเหมือนกำลังโทรออก ฉันเอามันมาแนบหูเหมือนที่เคยเห็นในละคร แล้วมันก็มีเสียง ตู้ด ตู้ด ตู้ด ด้วยแหล่ะ ฉันเป็นผู้หญิงนะ ไอ้โทรศัพท์บ้านี่ กล้าด่าฉันเป็นตุ้ดได้ไง 
"ฮัลโหล ตอนนี้ฮารุกะไม่อยู่ มีอะไร กรุณาฝากข้อความไว้นะคะ"เสียงปลายสาย เป็นเสียงของฮารุกะ สิ้นเสียงนั้นฉันก็กดวางสาย ฮารุกะไปไหนนะ
 
5 วันต่อมา ฉันตัดสินใจมาโรงเรียน เพื่อเครียร์ปัญหากับฮารุกะให้รู้เรื่อง
 
ณ ห้องเรียนของฉัน
ฉันเปิดประตูเข้าไป ทุกคนนั่งคุยกันอย่างสนุกสนาน ฉันจึงเดินไปนั่งที่ มองไปที่โต๊ะฮารุกะ ฮารุกะไม่อยู่
"มาได้สักทีนะโรงเรียนเนี่ย"เสียงเลย์พูดขึ้น
"นาย......เห็นฮารุกะมั้ย"ฉันถาม
"เธอเป็นเพื่อนกันไม่ใช่หรอ ทำไมไม่ลองโทรหาล่ะ"เลย์พูด
"ฉันโทรแล้ว แต่ไม่ติด"ฉันพูด
"ฉันเห็นนะ เห็นอยู่กับฮานะน่ะ"โซจิพูด
"ที่ไหนหรอ"ฉันถาม
"เห็นเดินไปหลังโรงเรียน ไม่รู้ไปทำอะไรกัน"โซจิพูด
"เค้าเป็นเพื่อนกันแล้วหรอ ฮารุกะคงไปคบกับฮานะแล้วสินะ"ฉันพูดแล้วยิ้มเล็กๆ
"เป็นอะไรของเธอ ไม่มาโรงเรียนตั้งห้าหกวัน"เลย์ถาม
"เปล่านี่"ฉันพูด
"สองคนนั่นไปไหนมาไหนด้วยกันก็จริงนะ แต่ไม่ได้เป็นเพื่อนกันหรอก ตอนเธอไม่มา ฮานะก็โดนยัยพวกนั้นเขี่ยออกจากกลุ่ม  เมื่อสองวันก่อน ฉันยังเห็นยัยฮานะเดินมามองหน้าฮารุกะแบบเอาเป็นเอาตายเลยนะ"พริ้นพูด
"แล้วทำไมเมื่อกี้ถึงปล่อยให้พวกเค้าไปด้วยกันล่ะ"ฉันพูดเสร็จก็รีบวิ่งไปหลังโรงเรียนทันที 
ทุกคนก็รีบวิ่งตามมา พอมาถึงหลังโรงเรียน ฉันเห็นยัยฮานะกำลังจะเอาก้อนหินก้อนใหญ่ทุบฮารุกะ ฉันจึงรีบวิ่งเข้าไปผลักนางอย่างแรง
"เซรา"ฮานะพูด แล้วมองหน้าฉันแบบกลัวๆ
"ฮารุกะเป็นไรมั้ย"ฉันพยายามจะเข้าไปดูฮารุกะ แต่ฮารุกะก็เหมือนพยายามจะขยับตัวให้ห่างฉัน ไม่ให้ฉันเข้าใกล้ สายตาเค้าหวาดกลัวฉันมากจริงๆ
"ฮารุกะได้โปรด อย่าทำแบบนี้"ฉันมองฮารุกะ
"ออกไปนะ อย่ามายุ่งกับฉัน"ฮารุกะพูด เค้าท่าทางเหมือนกลัวฉันมาก
"แกมาได้ไง แกไม่ได้ออกจากโรงเรียนนี้ไปแล้วหรอ"ฮานะพูด
"แกพูดบ้าอะไรของแก"ฉันพูด พร้อมกับมองฮารุกะ ที่กำลังหวาดกลัวฉัน มองฉันเหมือนตัวประหลาด แผลเต็มตัวฮารุกะอีกแล้ว ทั้งใบหน้า เต็มไปหมด
"เมื่อวันก่อน ยัยฮารุกะบอกว่า แกลาออกไปแล้ว"ฮานะพูด ฉันจึงหันหน้าไปมองฮารุกะอีกที
"ฮารุกะ ทำไมพูดอย่างนั้น"ฉันพูด
"อย่าเข้ามานะ ออกไป อย่ามาใกล้ฉันนะ"ฮารุกะพูด น้ำตาฉันไหลออกมา พวกเลย์ต่างยืนมองเหตุการณ์ ด้วยความมึนงง 
"ฮารุกะ"ฉันพูด ฉันมองหน้าฮารุกะ พร้อมกับน้ำตาที่ไหลออกมาแบบไม่หยุด
"เกิดอะไรขึ้นน่ะ"พี่เฮนาวิ่งมาจากไหนไม่รุ้พร้อมกับพวกเรน
"ฮารุกะ เป็นอะไรน่ะ"เฮนารีบเดินเข้าไปหาฮารุกะ
"พวกแกมากันครบเลยนะ สนใจฉันบ้างสิ ทำไมต้องสนยัยฮารุกะนัก"ยัยฮานะพร่ามออกมา
"แกจะทำอะไร"ฉันพูด
"เพราะแกสองคน ฉันถึงไม่มีเพื่อน เพราะแกสองคน พวกนั้นถึงทิ้งฉันไป มาก็ดีแล้ว ฉันจะได้ฆ่าให้หมดเลย"ฮานะพูด
"แกมันบ้า"ฉันพูด
"แกสิบ้า ฮารุกะบอกว่า แกไม่ใช่เพื่อนฮารุกะอีกแล้ว ฮารุกะไม่มีเพื่อนอีก ตอนนั้นรู้มั้ยฉัน สะใจมากเลยนะ ฉันไม่รุ้หรอกนะว่าเกิดอะไรขึ้นกับแกสองคน แต่ฉันคิดว่า ถึงเวลาแล้วแหล่ะ ที่ฉันจะได้แก้แค้นสักที คนอย่างฉัน ไม่ควรโดนคนอื่นแกล้ง คนอย่างฉันไม่ควรโดนคนอื่นมองด้วยสายตารังเกียจ คนที่ควรจะโดนแบบนั้นควรเป็นยัยฮารุกะมากกว่า ยัยฮารุกะขี้แพ้นั่น"
"หุบปากนะ ฉันบอกแล้วไงว่าห้ามแตะต้องฮารุกะ แกไม่เชื่อฉันเลยใช่มั้ย"ฉันพูด
"เหอะ ยัยนั่นพุดว่าไม่อยากเป็นเพื่อนแกขนาดนั้น จะปกป้องมันอีกทำไม"ฮานะพูด 
  ฉันพูดไม่ออก คงเพราะฮารุกะเห็นฉันแล้ว คงเพราะฮารุกะกลัวฉัน เค้าถึงพูดแบบนั้น ฉันไม่โกรธหรอกนะ เป็นคนอื่น คนอื่นก็คงจะกลัวเหมือนฮารุกะ ตัวประหลาดอย่างฉันน่ะ ใครจะชอบ
"ไม่หรอก เพราะฉันยังอยากเป็นเพื่อนกับฮารุกะอยู่ ฉันถึงจะปกป้อง เพื่อนของฉันไม่ว่าจะยังไงก็ตาม ไปซะฮานะ ฉันไม่อยากทำอะไรเธอ"ฉันพูด พรางมองไปที่ฮารุกะ 
"ไล่กันง่ายๆเลยหรอ ฉันไม่ไปจนกว่าแกสองคนจะตาย"ฮานะพูด
ฉันไม่สนใจที่ฮานะพูด ตอนนี้ฉันไม่มีอารมย์จริงๆนะ ฉันอยากไปให้พ้นจากตรงนี้ซะ
"ฝากด้วยนะอลิส"ฉันหันไปบอกอลิสก่อนจะเดินจากที่ตรงนั้น
"ไปเถอะฮารุกะ"เฮนาพยุงฮารุกะลุกขึ้นแล้วพาฮารุกะเดินไปที่ห้องผู้อำนวยการ ส่วนฉัน ขึ้นมาอยุ่บนดาดฟ้าที่ประจำของฉัน
 
ฉันนั่งมองท้องฟ้า วันนี้มันช่างเหงาจริงๆเลยนะ
"มาอยู่ที่นี่จริงๆด้วย"เคนเดินมาหาฉัน พร้อมกับหนุ่มๆทั้งหก
"เกิดอะไรขึ้นหรอ"เลย์มานั่งข้างๆฉันแล้วถามฉัน
"เปล่าหรอก ไม่มีอะไร"ฉันพูด
"เธอสองคนรักกันจะตาย ทำไมถึงทะเลาะกันได้ล่ะ"เลย์ถาม
"ก็บอกว่าไม่มีอะไรไง"ฉันพูด
"เห้อออ เธอนี่นะ"เลย์ถอนหายใจ
"ฝากดูแลฮารุกะด้วยนะ"ฉันพูด
"ฉันไม่ดูแลหรอก ถ้าเธอเป็นห่วงก็ดูแลเองสิ"เลย์พูด
"ฮารุกะคงไม่อยากให้ฉันดูแลแล้วแหล่ะ"ฉันพุด
"ทำไมไม่ไปคุยกันล่ะ"เลย์พูด
ฉันได้แต่ก้มหน้าแล้วเลย์ก็ก้มหน้าลงมามองหน้าฉัน ฉันก็มองหน้าเค้า
"นายทำบ้าไรเนี่ย"เลย์พูด
"ทำอย่างกับคนอกหัก"เลย์พูด
"นายจะบ้าหรอ"ฉันพูด
"เธอกับฮารุกะเป็นเพื่อนกันไม่ใช่หรอ ไม่ว่าจะยังไง ฮารุกะเค้าจะต้องยกโทษให้เธอแน่ ไม่ว่าเธอจะทำผิดต่อเค้ามากแค่ไหนก็ตาม"เลย์พูด แล้วเค้าก้อเอามือมาขยี้ผมฉัน และยิ้มให้ฉัน
"เห้ออออ นายนี่ละนะ ช่างไม่รู้อะไรเลย แล้วยังจะพูดเอาหล่ออีก"ฉันพูด
"งั้นก็เล่าให้ฉันฟังสิ"เลย์พูด
"ไม่มีทางหรอกย่ะ"ฉันพูด
 
ฮารุกะPast
  ฉันเข้ามาที่ห้องผู้อำนวยการ นี่เป้นครั้งแรกนะเนี่ย ห้องกว้าง ดูเป็นระเบียบเรียบร้อยจังเลย ฉันมองไปรอบๆด้วยความทึ่ง มันสวยมากเลย โซฟาที่ดุหรุหรา ของประดับตกแต่งห้องนี้ ช่างสวยเหลือเกิน
"มานั่งนี่สิ เดี๋ยวฉันทำแผลให้"ผ.อ พูดกับฉัน
"ค่ะ"ฉันรีบตอบรับแล้วไปนั่งที่โซฟา จากนั้นผู้อำนวยการก็เอากล่องยามา
"ทะเลาะไรกับน้องสาวฉันหรอ" ผู้อำนวยการพูด น้องสาวหรอ 
"น้องสาว....หมายถึง..."ฉันพูด
"ใช่ เซรานั่นแหล่ะ น้องสาวของฉัน"พอ ผุ้อำนวยกันพูดแบบนั้น ฉันรีบขยับหนีเค้าแล้วลุกจากโซฟาทันที ถ้าเป็นพี่น้องกันก็เป็นสัดประหลาดเหมือนกันสินะ
"ไม่ต้องกลัวหรอกน่ะ ฉันไม่ทำอะไรเธอหรอก เรนเล่าให้ฟังหมดแล้วแหล่ะ ฉันถามเธอไปแบบนั้นแหล่ะ"ผู้อำนวยการพูด
"ฉัน..."ฉันได้แต่อ้ำอึ้ง
"มานั่งสิ ทำแผลแล้วค่อยไป"ผู้อำนวยการพูด ฉันจึงตัดสินใจไปนั่ง
"เซราน่ะ เค้าไม่เคยมีเพื่อนเลยนะ เค้าเคยมีคนรักอยู่คนหนึ่ง คนๆนั้นเป็นทั้งเพื่อน ทั้งแฟน เป็นทุกๆอย่างของเค้าเลย แต่ตอนนี้ หมอนั่นไปสบายแล้วแหล่ะ"ผู้อำนวยการพูดพร้อมกับทำแผลให้ฉันไปด้วย
"เอะ...หมายความว่าไงคะ"ฉันพูด
"หมอนั่นถูกฆ่าตายต่อหน้าเซรา มันทำให้เซราไม่กล้าคบใครอีก ไม่ว่าจะคบแบบเพื่อนหรือแบบแฟน จนเจอเธอ เค้าดีใจมากเลยแหล่ะ ที่มีเธอเป็นเพื่อน เค้ามาเล่าให้ฉันฟัง ว่ามีคนชวนเค้าไปนั่งข้างๆ สายตาที่มีความสุขนั้น ฉันไม่เห็นมันนานมากแล้วแหล่ะ เซราน่ะ เค้าอยากจะปกป้องเธอ อยากดูแลเพื่อนคนนี้ให้ดีที่สุด เค้าเป็นห่วงเธอมากเลยนะ"ผุ้อำนวยการพูด
"เซราเค้าเป็นอะไร ทำไมเค้าถึงกลายเป็นแบบนั้น"ฉันถามผุ้อำนวยการ
"ถ้าเธอไปถามเค้า ฉันเชื่อว่าเค้าจะเล่าทุกอย่างให้เธอฟัง เพราะฉะนั้น กลับไปหาเซราเถอะนะ เซราเค้าเสียใจมากนะที่เธอกลัวเค้าขนาดนั้น เซราเค้าไม่ทำอะไรเธอหรอก ถ้าเค้าจะทำ เค้าคงไม่มาเป็นเพื่อนกับเธอหรอกนะ"ผู้อำนวยการพูด
"ค่ะ"ฉันก้มหน้าให้ผู้อำนวยการทำแผลให้ต่อไป หลังจากทำแผลเสร็จ ฉันจึงตัดสินใจ เดินไปบนดาดฟ้า เพื่อไปหาเซรา  ในใจก็กลัว แต่อีกใจก้อยากคุยกับเซรามากเหลือเกิน
 
เซราPast
 ฉันนั่งอยู่บนดาดฟ้านานมาก ทุกคนไปเรียนหมดยกเว้นอีตาเลย์ที่นั่งเฝ้าฉันไม่ห่าง
"นายไปอยากเรียนบ้างหรือไง"ฉันถาม
"ฉันเป็นห่วงแฟนฉัน กลัวจะคิดสั้นขึ้นมา"เลย์พูด
"นายนี่กวนไม่เลิก ทำไมฉันจะต้องคิดสั้นด้วยฮะ"ฉันพูด
"ไม่รุ้สิ ฉันอยากอยู่กับเธอนี่นา"เลย์พูด
"ทำไมนายจะต้องชอบฉนด้วย มีผู้หญิงตั้งมากมายที่ชอบนาย"ฉันพูด
"แล้วฉันจะต้องชอบพวกเค้าด้วยหรอ พวกเค้าเป็นแฟนคลับ ฉันให้ความสำคัญแบบแฟนคลับ รักแบบแฟนคลับ ส่วนเธอ ฉันอยากให้ความสำคัญกับเธอแบบแฟน"เลย์พูด
"ฉันไม่ได้ตอบนายเลยนะ ว่าฉันจะเป็นแฟนกับนาย"ฉันพูด
"งั้นพรุ่งนี้ไปเที่ยวสวนสนุกกัน"เลย์พูด
"สวนสนุกหรอ ไม่ไปหรอก คนเยอะจะตาย"ฉันพูด
"ไปเถอะน่า พรุ่งนี้ฉันจะไปรับนะ ไปเรียนกันเถอะ"เลย์ลุกขึ้นและดึงแขนฉันให้ลุก ฉันก็ลุกตาม แล้วพอฉันกับเลย์หันหลังไปทางประตู ฉันก็พบฮารุกะยืนอยู่
 
 
โปรดติดตามตอนต่อไป........