SecretBellรักสุดใจนายตัวแสบ

"กลับมาแล้วค่ะ"หลังจากเหตุการณ์เมื่อเช้าฉันก็นั่งเรียนที่ห้องเรียนจนหมดคาบ ก่อนที่จะไปส่งฮารุกะที่บ้านกก่อนแล้วกลับมาที่บ้านของฉัน
"มาแล้วหรอ ยัยเด็กบ้า"พี่เฮนาเดินลงบันไดมา พร้อมกับหน้าตาที่โกรธ โมโหสุด
"อะไรอีกล่ะ"ฉันพูด เรน อลิส มิกะ วันัส อยู่กับครบและนังมองเหตุการณอย่างใจเย็น พร้อมกับกินผลไม้และดูหนังไป
"อะไรอีกงั้นหรอ ถ้าเกิดเมื่อเช้าผมขาว ตาแดง ฟันงอกขึ้นมาจะเป็นยังไงห๊ะ!"เฮนาบ่นฉันยกใหญ่
"ฉันคุมตัวเองได้น่า"ฉันพูด
"คุมได้งั้นหรอ แล้วถ้าวันหนึ่งเธอโกรธมากจัด พวกมนุษย์เห็นเธอขึ้นมา เธอจะทำยังไงฮะ"พี่เฮนาพูด
"ก็บอกแล้วไง ว่าฉันคุมตัวเองได้"ฉันพูด
"เซรา พี่เคยบอกแล้วใช่มั้ย เธอห้ามโกรธ ห้ามโมโหห้ามอารมย์ร้อน"เฮนาพูด
"ฉันรู้แล้วน่ะ พูดจบหรือยัง ฉันจะได้ไปแต่งตัว วันนี้ฉันมีนัดกับเพื่อน"ฉันพูด
"เพื่อนคนไหน"เฮนาพูด
"พวกเคนน่ะแล้วก็ฮารุกะด้วย"ฉํนพูด
"เรน ไปคุมด้วยนะ ฉันคงไม่ไว้ใจให้เธอไปไหนคนเดียว"เฮนาพูด
"เห็นฉันเป็นเด็กๆหรือไง"ฉันพูด
"ให้พวกเราไปด้วยก็ดีนะเซรา พวกเราจะได้คอยดูแลเธอได้ไง"มิกะพูด
"ไม่ต้อง ฉันไปคนเดียวได้"ฉันพูด ไม่ทันที่คนอื่นจะพูดขึ้นอีกฉันจึกตัดสินใจเดินขึ้นห้องไป
 หลังจากนั้นฉันก็แต่งตัว เสร็จแล้วฉันก็รีบเดินลงไปเอารถออกจากบ้านแล้วตรงไปยังบ้านยัยฮารุกะ
 ณ บ้านแสนสวยของฮารุกะจัง
   พอมาถึง ยัยฮารุกะนั่งรออยู่ตรงชิงช้าหน้าบ้าน บ้านยัยนี่หรูและสวยมาก เธอคงรวยไม่เบา
"มาแล้วหรอเซรา วันนี้เธอสวยมากเลย"ฮารุกะพูด
"เธอก็สวยเหมือนกันนะ"ฉันพูด
"ไปกันเถอะ ฉันตื่นเต้นจัง อยากเจอพวกนั้นจะแย่แล้วหล่ะ"ฮารุกะพูด หน้าตาดีอกดีใจและดูตื่นเต้นมาก
"แล้ว บ้านพวกนั้นไปทางไหนอ่า"ฉันถาม
"อ่อ ตอนเย็นโซจิส่งแผนที่มาให้ฉันแล้วแห่ล่ะ เพราะเซราไม่ใช้โทรสัพท์ เค้าเลยส่งมาให้ฉัน"ฮารุกะพูด
"โทรศัพท์นี่ ต้องใช้ด้วยหรอ ไม่ต้องส่งจดหมายเอาหรอ"ฉันพูด พูดตามตรงนะ ฉันใช้โทรศัพท์ไม่เป็น เพราะไม่เคยใช้มาก่อนเลยตั้งแต่เกิด เฮนาเคยเอาให้ฉันใช้แต่ฉันก็ไม่เอา เพราะมันยุ่งยาก
"เห๊ยยย เธอไปอยู่ขุมไหนมาเนี่ย นี่มันยุกไหนแล้ว มันก็ต้องใช้โทรศัพท์สิ ส่งจดหมายน่ะ ไว้ส่งใบลาป่วยหรือไม่ก็ใบลาออกเหอะ อ่านี่ ฉันให้"ฮารุกะยื่นโทรศัพท์ให้ฉันเครื่องหนึ่ง
"นี่เครื่องเก่าฉัน ฉันเพิ่งเปลี่ยนเมื่อสองวันก่อน ฉันยกให้ เบื่อแล้ว"ยัยฮารุกะพูด
"แล้วมันต้องใช้ยังไงอ่า"ฉันถาม
"เดี่ยวไว้พรุ่งนี้ฉันจะสอนให้ แต่ตอนนี้ไปก่อนเหอะ พวกนั้นคงรอแล้ว"ฮารุกะพูด
    หลังจากนั้นเราสองคนก็ขับรถไปตามแผนที่ ที่โซจิส่งมาให้ เราขับกันมาไกลมาก ไม่คิดว่ามันจะไกลขนาดนี้นะเนี่ย และในที่สุด เราก็มาถึงสักที บ้านของหนุ่มๆSecretBell
"ว้าวว บ้านหลังเบ้อเริ่มเลย มีสระน้ำด้วยแหล่ะเซรา"ยัยฮารุกะลงจากรถก็รีบวิ่งไปที่บ้านทันที
"บ้านเธอก็หลังใหญ่นี่ ทำอย่างกับไม่เคยเห็น"ฉันพูด
"ก็นะ แต่บ้านของพวกเลย์ใหญ่กว่านี่นาและอีกอย่างบ้านฉันไม่มีสระน้ำนิ่"ฮารุกะพูด
"ฮ่าฮ่าฮ่า เธอนี่จริงๆเลยนะ"ฉันพูด
"เข้าไปข้างในกันเถอะ"ฮารุกะพูดแล้วก็ลากแขนฉันไป จากนั้นก็มีผู้ชายสองคนยืนรออยู่หน้าบ้าน พอมองไปก็เห็นว่าเป็นเคนกับโซจิ
"มาแล้วหรอ วันนี้เธอสวยมากเลยนะเซรา"เคนพูดกับฉัน
"ขอบคุณนะ"ฉันยิ้มให้เคน ก่อนที่เคนจะยื่นแขนมาให้ฉันค้อง
"ไปกันเหอะ"เคนพูดพร้อมยิ้มให้ฉัน ดีใจจัง ได้ใกล้เคนแล้ว และแล้วพวกเราก็เดินเข้ามาในงาน
"มากันแล้วหรอ"เลย์เดินมาจากไหนไม่รู้ แล้วเลย์ก็จ้องฉันใหญ่ พร้อมกับสะแยะยิ้มให้ฉัน
"ยิ้มอะไรของนาย"ฉันพูด
"เดี๋ยวนี้นอกใจฉันหรอ"เลย์พูด
"นอกใจอะไรของนาย"ฉันพูด
"ก็เธอนอกใจฉัน ไปควงเคนแทน"เลย์พูด หนุ่มๆต่างแอบหัวเราะพร้อมกับยัยฮารุกะด้วย
"ฉันไม่ได้นอกใจนาย เพราะฉันนอกใจไม่ได้ เพราะเราไม่ได้เป็นอะไรกัน เข้าใจนะ"ฉันพูด
"วันนั้นเราตกลงเป็นแฟนกันแล้วนี่ จำไม่ได้หรอ"เลย์พูด
"ฉันไปตกลงกับนายตอนไหน มีแต่นายนั่นแหล่ะ ที่คิดเองเออเอง"ฉันพูดก่อนที่จะปล่อยแขนเคนแล้วไปนั่งที่ข้างสระน้ำ บอกตามตรง ฉันละเกลียดสระน้ำจริงๆนะ อาจเป็นเพราะฉันมีครึ่งของหมาป่าละมั้ง 
  พอฉันมานั่งได้สักพัก เลย์ก็เอาไวน์มาให้ฉันแล้วมานั่งข้างๆฉัน
"ฉันไม่ดื่มแอลกอฮอร์"ฉันพูด
"งั้นนี่อ่ะ"เลย์พูดก่อนจะยื่นน้ำส้มมาให้ฉัน หมอนี่ไปเอามาจากไหนนะ
"ฉันไม่ชอบน้ำส้ม"ฉันพูด
"งั้นนี่ล่ะ"จากนั้นเลย์ก็ยื่นน้ำองุ่นมาให้ฉัน
"ขอบใจ"ฉันพูด หมอนี่รู้ได้ไงนะว่าฉันชอบน้ำองุ่น ว่าแต่หมอนี่ไปเอามาจากไหนเนี่ย
"วันนี้เธอสวยมากเลยนะ"เลย์พูด
"ขอบใจ"ฉันพูด
"พูดเป็นแต่คำว่าขอบใจหรือไง"เลย์พูด
"แล้วจะให้ฉันพูดว่าอะไร"ฉันพูด
"พูดว่าที่รักสิ"เลย์พูด กรี๊ดดด อีตาบ้า ตอนนี้หน้าฉันร้อนผ่าว และแล้วลูกตำลึงก็ออกมาจากแก้มฉันจนได้
"เขิลละสิ วันหลังให้เธอเรียกฉันว่าที่รักนะ เพราะฉันไม่ชอบคำว่านายเอาซะเลย"เลย์พูด
"ทำไมฉันจะต้องเรียกนายแบบนั้นล่ะ"ฉันพูด
"เพราะเธอเป็นแฟนฉันไง"เลย์พูด
"อย่าคิดไปเอง"ฉันพูด
"ก็ยังดีกว่าไม่คิดนะ"เลย์พูด
"ชิส์"ฉัน
"เดี่ยวฉันมา นั่งอยู่ตรงนี้ห้ามไปไหนนะ"เลย์พูด
"รุ้แล้วน่า"ฉันพูด
   จากนั้นเลย์ก็เดินไปหาหนุ่มๆที่นั่งอยู่ตรงโน้น พอสักพัก ก็มีคนมานั่งข้างๆฉัน แต่ฉันก็ไม่ได้มองหรอกนะ เพราะมัวแต่ใจลอย
"มาแล้วหรอ"ฉันพูด ก่อนจะหันไปมองคนที่อยู่ข้างๆ
"อืม มาแล้ว"เคนพูดขึ้น ตอนนี้เราอยู่ใกล้กันมาก ยิ่งใกล้ฉันยิ่งมองใบหน้านั้นชัดมากขึ้น แม้ตาจะไม่เหมือนกันแต่ก้ใบหน้าก็เหมือนกันเหลือเกิน 
"เคน"ฉันเรียกชื่อเคน เคนยิ้มให้ฉัน
"ที่จริงแล้ววันนี้เป็นวันเกิดของพี่ยองโดน่ะ"เคนพูด
"อ่อ งั้นหรอ มิน่าละ มีเค้กด้วย"ฉันพูด พร้อมกับยิ้มให้เคนไปพราง
"เซราสนิทกับเลย์จังนะ"เคนพูด
"อ่อ เปล่าหรอก หมอนั่นชอบกวนประสาทฉันน่ะ เพิ่งรุ้จักกันไม่ถึงอาทิตย์เลย จะสนิทกันได้ยังไง"ฉันพูดไปพรางยิ้มไป
"เซราย้ายมาจากโรงเรียนไหนหรอ ทำไมถึงเพิ่งมาเรียน"เคนถามฉัน
"อ่อ ฉันย้ายมาไกลมากน่ะ พูดไปนายก็ไม่รู้จักหรอก"ฉันพูด
"อ่อ งั้นหรอแล้วเซราคบใครอยู่หรือเปล่า"เคนพูด
"เอะ ถามทำไมหรอ"ฉันพูด
"ก็ ตอนเจอกันครั้งแรก เซรามากอดเราแล้วบอกว่าเราคือไค ไคเป็นใครหรอ"เคนถามฉัน
"อ่อ เพื่อนน่ะ เพื่อนสนิท ตอนนี้เค้าไปอยู่ที่ดีๆแล้วแหล่ะ"ฉันหลบตาเคนก่อนจะพูดถึงไค ฉันรุ้สึกเศร้าใจจริงๆนะ จากนั้นฉันก็เงยหน้ามองเคนอีกที เราสองคนจ้องหน้ากัน เคนมองหน้าฉัน ยิ่งฉันจ้องมองเค้านานมากเท่าไหร่ ฉันยิ่งเห็นไคมากเท่านั้น และแล้ว มือเจ้ากำมันก็ไม่อยู่กับที่ ฉันค่อยๆเอื้อมมือไปจับใบหน้าของเคน เหมือนละเมอ ฉันจ้องมองหน้าเค้า ความรู้สึกคิดถึงมากๆมันมาจากไหน ฉันอยากร้องไห้แต่ก็ร้องไม่ออก มันเจ็บปวด เศร้า เสียใจ คิดถึง ทุกอารมย์มันรวมกันหมด 
"เซรา เซรา เซรา"เคนเรียกชื่อฉัน
"หะ ว่าไง"พอตั้งสติได้ฉันก็เอามือออกจากเคนทันที
"เป็นอะไรหรือเปล่า"เคนถามฉัน
"ขอโทษนะ เดี๋ยวฉันมา"ฉันพูดก่อนจะเดินไปหลังบ้าน เพื่อไปตั้งสติ
"ให้ตายสิ ฉันทำอะไรลงไปเนี่ย น่าอายชะมัด มีสติหน่อยสิเซรา นั่นไม่ใช่ไค นั่นไม่ใช่ไค"ฉันพูดกับตัวเอง พรางเอามือตบหน้าตัวเองเบาๆ
"คิดถึงมันมากหรอ"เสียงใครคนหนึ่งดังมาจากข้างหลังฉัน
"ซาบะ นายมาได้ยังไง"ฉันพูด เมื่อซาบะยืนอยุ่ข้างหลังฉัน
"ฉันว่าเธออย่ายุ่งกับเคนดีกว่า ไม่งั้น มันอาจจะจบแบบไคก็ได้นะ"ซาบะพูด
"นายหมายความว่าไง"ฉันพูด
"รู้มั้ยเซรา ใครก็ตามที่เป็นเสี้ยนหนามหัวใจของฉัน มันไม่ควรอยู่บนโลกนี้หรอก"ซาบะพูด
"อย่าทำอะไรเคนนะ ไม่งั้นละก็"ฉันพูด ก่อนที่ซาบะจะเอามือมาจับมือฉัน
"ทำไมนะเซรา ทำไมไม่เป็นฉัน มนุษย์มันดีตรงไหน มันอยู่กับเธอไม่นานมันก็ต้องจากเธอไป ทำไมเธอไม่เลือกฉันล่ะ ทั้งๆที่ฉัน อาจจะอยู่กับเธอไปได้ตลอดชีวิตแท้ๆ"ซาบะพูด
"เพราะเป็นนายไง ฉันถึงไม่เลือก เพราะคนๆนั้นเป็นนาย เป็นนายที่ฉันเกลียด เป็นนายที่ฉันจะไม่มีวันยกโทษหรือให้อภัย ไม่ว่านายจะอ้อนวอน ร้องขอยังก็ตาม ฉันจะไม่มีวัน รักนาย จำไว้"ฉันพูด ก่อนจะเดินหนีแต่ยังไม่ทันจะพ้น อยู่ๆซาบะก็ดึงฉันเข้าไปกอด
"ปล่อยฉันนะ ฉันบอกให้ปล่อย"ฉันพูด และพยายามขัดขืนเต็มที่
"ฉันไม่ปล่อย ถ้าเธอไปหาเคนอีก ฉันจะไม่รับประกันความปลอดภัยของหมอนั่น"ซาบะพูด
"ฉันไม่มีวันให้นายแตะต้องเค้าหรอก ไม่มีวัน ปล่อยฉัน"หลังจากที่ฉันพูดเสร็จฉันก็เอาศอกกระแทกใส่ซาบะอย่างแรงแล้วหมอนั่นก็ถอนกอดฉัน
"ฉันเกลียดนาย ทำไมต้องมีนาย ทำไมต้องพรากคนรักไปจากฉัน ทำไมนายต้องมาพรากทุกสิ่งทุกอย่างไปจากฉัน ทำไมฉันทำอะไรไม่ได้ ทำไมฉันทำอะไรไม่ได้เลย"ฉันพูด น้ำตาฉันเอ่อล้นขอบตา เจ็บปวดเหลือเกิน ในหัวสมองมีแต่ใบหน้าไคที่เต็มไปด้วยเลือด รอยยิ้มสุดท้ายที่เค้ายิ้มให้ฉัน ยิ่งฉันคิดมากเท่าไหร่ ฉันยิ่งโกรธ ยิ่งโมโห แล้วทุกอย่างก็ตาละปัดไปหมด ฉันผลักซาบะติดกำแพง ก่อนที่จะง้างมือที่มีแล็บยาวและคม เพื่อที่จะซัดไปใส่เค้า ผมของฉันกลายเป็นสีขาว ตาของฉันกลายเป็นสีแดง ฟังงอกออกมา ตอนนี้ฉันคุมตัวเองไม่ได้จริงๆ ยิ่งฉันเห็นหน้าซาบะ ฉันยิ่งคิดถึงไค ยิ่งโกรธ ยิ่งโมโห ทำไม ทำไม!!
"เอาเลยสิ ฆ่าฉันสิ ฆ่าฉันเลย ถ้าคิดว่าหมอนั่นจะฟื้นขึ้นมาละก็ เอาเลย ฆ่าฉันให้ตายตอนนี้เลย"ซาบะพูด
   ฉันมองหน้าซาบะด้วยอารมย์โกรธ แต่ฉันก็ต้องยับยั้งชั่งใจ ฉันฆ่าเค้าไม่ได้ เพราะถ้าฉันฆ่าเค้า อาจจะเกิดสงครามหมาป่ากับแวมไพร์ขึ้นก็ได้ เพราะเราปองดองกันมาหลายปี ฉันไม่สามารถที่จะฝ่าฝืนกฎของเราสองเผ่าได้
แกร่ก....*** เสียงเหมือนกิ่งไม้หัก พอหันไปมองตามเสียง ก็พบว่า ฮารุกะยืนอยู่ตรงนั้น สายตาหวาดกลัว มองฉันเหมือนตัวประหลาด ก่อนที่ฮารุกะจะวิ่งเข้าไปในงานเลี้ยง
"ฮารุกะ ไม่ใช่อย่างนั้นนะ ฮารุกะ ฟังฉันก่อน"ฉันพยายามจะวิ่งตาม แต่ก้ไม่สามารถวิ่งไปในสภาพนี้ได้ พอฉันหันไปมองซาบะอีกทีก็พบว่าเค้าหายไปแล้ว ฉันจึงค่อยๆสงบสติอารมย์ และแล้วทุกอย่างก็กลายเป็นเหมือนเดิม
"กลับกันเถอะเซรา"เรนมาจากไหนไม่รู้แล้วมาดึงแขนฉันกระโดดข้ามกำแพงเพื่อไปเอารถหน้าบ้านแล้วเรนก็ขับรถพาฉันกลับบ้าน
ณ งานเลี้ยง
"ทุกคน เซราเค้าขอตัวกลับบ้านก่อน ไปส่งฮารุกะด้วยนะ"มิกะเดินเข้าไปในงานแล้วก็เดินออกมา
 
 
โปรดติดตามตอนต่อไป...