SecretBellรักสุดใจนายตัวแสบ

หลังจากที่โดนพวกของยัยฮานะรุมแกล้ง แต่มีเรนสุดหล่อมาเป็นผู้พิทัก เอิ่มมม -..-
ยัยพวกนั้นยอมขอโทษฉันแต่โดยดี(โดยไม่เต็มใจ) ก็นะหลังจากเหตุการตรงนั้น เรนลากฉันกับยัยฮารุกะออกมาจากห้องเรียนแล้วพามาเรียนที่ห้องของเค้าแหล่ะ เอ่อออ เดี๋ยวนะ มันจะเด่นเกินไปแร้ววว
  ทุกสายตาในห้องเรียนจดจ้องมาที่ฉํนกับฮารุกะ ที่นี่เป็นห้องเรียนพิเศษสำหรับลูกคุณหนูระดับท๊อปๆทั้งนั้น และที่นี่ยังอยุ่ไกลจากห้องเรียนของฉันมาก เพราะมันอยู่ชั้นใต้ดิน ซึ่งไม่ใช่ว่าใครก็เข้ามาได้นะ ถึงจะเป็นอย่างนั้นก็เถอะแต่่เรน มิกะ อลิสก็ลากเราสองคนมาด้วย 
 "เซรา ฉันอึดอัดจัง มีแต่คนมองพวกเรา"ฮารุกะพูด
"เลิกจ้องได้แล้ว"เรนหันไปพูดกับนักเรียนในชั้นเรียนแล้วทุกคนก็หันหน้าไปมองกระดานแต่โดยดี นี่เรนเป็นรีโมทคอนโทรหรือไงนะ
"ค่อยยังชั่วหน่อย เห้ออออ"ยัยฮารุกะถอนหายใจอย่างแรง
"วันหลังเธอก็มาเรียนกับพวกเราสิ"อลิสพูด
"ไม่ล่ะ ฉํนอยากเรียนห้องนั้นมากกว่า"ฉันพูด
"เพราะเคนใช่มั้ย"มิกะพูด
"เปล่า แต่ฉันชอบห้องนั้นมากกว่า"ฉันพูด
"แต่เธออาจจะโดนยัยพวกนั้นแกล้งอีกนะ"อลิสพูด
"ฉันไม่สนใจหรอก อยากทำอะไรก็เชิญ แต่ฉันคงไม่ยอมแน่ถ้าเค้าทำฮารุกะอีก"ฉันพูด
"ฉันไม่เป็นไรหรอก ไม่ต้องห่วงฉันนะ"ฮารุกะพูด
"เธอโดนแกล้งแบบนี้ประจำเลยหรอ"มิกะพูด
"เอ่อ...คือฉัน...มันก็ใช่ แต่ก็ไม่เป็นไรหรอก"ฮารุกะพูด
"แน่ใจหรอ"อลิสถาม 
"ใช่สิ พวกนั้นก็ใช้ไปซื้อน้ำ ซื้อข้าว อะไรประมาณนั้นแหล่ะ"ฮารุกะพูด พรางหลบตาฉัน เหมือนกับรู้สึกหดหู่
"เป็นเบ๊ยัยพวกนั้นหรือไง พวกนั้นไม่มีแข้งมีขาหรอ ทำไมจะต้องไปซื้อให้ หะ"ฉันพูด ให้ตายสิ น่าโมโหชะมัด
พอพูดไปสักพัก ฉันเหลือบไปเห็นเหมือนมีอะไรติดตรงขาของฮารุกะ ฉันเลยตัดสินใจเปิดกรโปรงฮารุกะดู(เดี๋ยวนะ อย่าคิดลึกคือฉันเปิดแค่นิดเดียวน่ะ)พอเปิดออกจึงเห็นว่าเป็นแผลถลอกขนาดใหญ่ มีรอยฟกช้ำตาขา จากนั้นฉันเปิดขึ้นไปดุที่แขน และรอยฟกช้ำก็เต้มแขนฮารุกะเลย
"ใครทำ"ฉันถาม
"ไม่มีอะไรหรอกเซรา ไม่เป็นไรหรอก"ฮารุกะพูดพรางยิ้มให้ฉัน
"เลิกพูดว่าไม่เป็นไรสักทีได้มั้ย เป็นก็บอกว่าเป็นสิ"ฉันพูด
"ฉันไม่เป็นไรจริงๆ ฉันหกล้มเมื่อวานน่ะ ไม่มีอะไรหรอก"ฮารุกะพูดไปพรางหลบตาฉันไป
"ฉันถามว่าใครทำ!!!"ฉันโมโหมากเลยตะคอกใส่ฮารุกะไป นักเรียนทั้งห้องหันมามองฉันกับฮารุกะเป็นตาเดียว
"พวกฮานะน่ะ แต่ไม่เป็นไรจริงๆนะ ฉันชินแล้วแหล่ะ"ฮารุกะพูด
"ชินหรอ พูดมาได้ไงว่าชิน จะให้พวกนั้นทำจนจบจากโรงเรียนนี้เลยหรือไง"ฉันพูด
"พวกนั้นทำอะไรเธอ"อลิสถามฮารุกะ
"คือ.....ไม่มีอะไรจริงๆนะ"ฮารุกะพูด
"พูดสิ เล่ามาให้หมด"ฉันพูด ตอนนี้ฉันโกรธมาก ยัยพวกนั้นมันจะเกินไปแล้วนะ
"คือเมื่อวาน..."
 
 ย้อนไปเมื่อวานตอนเย็น
ฮารุกะ Past
  ฉันเดินออกจากห้องเรียนเพื่อเตรียมตัวจะกลับบ้าน  พอเดินลงบันไดไปได้สักสองชั้น ก็มีคนกลุ่มหนึ่งเดินตามมา พอหันไปมองก็พบว่าเป็นพวกของฮานะ
"ไง ฮารุกะ เดี๋ยวนี้มีเพื่อนแล้วหรอ"ฮานะพูด
"เอ่อ...คือ....อืม"ฉันกลัวมากเลยไม่กล้าสบตาฮานะเลย
"มองฉันสิ ไม่อยากเข้าแก๊งพวกเราแล้วหรอ อยุ่กับยัยนั่น มันจะดีหรอ เด็กใหม่อย่างยัยนั้น ถ้าได้รู้ว่าเธอเป็นเบ๊พวกฉัน ยัยนั่นก็คงจะทิ้งเธอเหมือนเพื่อนคนอื่นๆ"ฮานะพูด
"ไม่หรอก เซราน่ะ ดีกับฉันมากเลยนะ"ฉันพูดและก็ยังหลบตาฮานะเหมือนเดิม
"ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฮ่า เธอนี่มันซื่อจริงๆเลยนะฮารุกะ เธอคิดว่ายัยนั่นจะจริงจังกับเธอหรอ คิดน้อยไปแล้วมั้ง เดี๋ยวพอยัยนั้นรุ้ว่าเธอไม่มีใครคบ ยัยนั่นก็จะทิ้งเธอไป เหมือนกับเพื่อนเธอที่ผ่านมาไง ใครจะอยากคบทาสรับใช้อย่างเธอ ห๊ะ"ฮานะพุด พรางกับเอามือมาตบกำแพง ตัวฉันตอนนี้ติดกับกำแพงไม่กล้าขยับเลย
"แต่เซราเป็นคนดีจริงๆนะ"ฉันพูด
"เซราเป็นคนดี เซราเป็นคนดี หึ ฮารุกะผู้ใสซื่อ"ฮานะพูด สายตาเค้าน่ากลัว"ฉันไปก่อนนะ"หลังจากนั้นฉันจึงตัดสินใจจะวิ่งลงบันไดไป แต่ทว่า ยังไม่ทันจะก้าวลงบันได ฮานะก็ผลักฉันลงไป 
"อุ้ย ขอโทษนะฮารุกะ เซราไปไหนซะล่ะ ถ้ายัยนั่นเห็นเธอเป็นเพื่อนจริงทำไมไม่มาช่วยเธอล่ะ"ฮานะพูด ฉันได้แต่นั่งร้องไห้ พร้อมกับแผลเต็มตัว แต่ดีนะที่ฉันไม่เอาหน้าลงไม่งั้นหน้าฉันเละแน่
 
กลับมาปัจจุบัน
เซราPast
"เรื่องมันก็เป็นแบบนี้แหล่ะ"ฮารุกะเล่าให้ฟัง ตอนนี้ฉันโกรธจัด โกรธมากๆ กล้าดียังไงมาทำเพื่อนฉัน กล้าดียังไง
"ตามฉันมา"ฉันพูดก่อนจะตัดสินใจดึงแขนยัยฮารุกะและขึ้นลิฟท์ไปชั้นบน โดยที่เรน มิกะ อลิสตามมาด้วย
"ฉันไม่เป็นไรหรอกเซรา เดี๋ยวมันก็หาย"ฮารุกะพุด พร้อมสายตาที่แสนจะเจ็บปวด
"เลิกพูดว่าไม่เป็นไรสักทีได้มั้ย ฉันบอกว่า ห้ามพูดว่าไม่เป็นอะไรทั้งๆที่เป็น เข้าใจมั้ย!!"ฉันตะคอกใส่ฮารุกะในลิฟท์ เรน อลิสและมิกะ ต่างหันมามอง พอลิฟท์ขึ้นมาถึงชั้นที่มีห้องเรียนฉันอยุ่ ฉันจึงลากยัยฮารุกะและรีบเดินไปทันที
"ฮานะ!!"ฉันเปิดประตูเข้าห้องมาอย่างแรง พร้อมกับตะโกนชื่อยัยฮานะ พร้อมกับหนุ่มๆsecretBell นั่งอยู่หลังห้อง
"มีอะไรกับฉันมิทราบ"ยัยฮานะพูด
เพี๊ยะ!!! ฉันตรงเข้าไปตบหน้ายัยฮานะอย่างแรง
"เธอตบฉันทำไมฮะ"ยัยฮานะมองมาหาฉันด้วยความโกรธและไม่รอช้าจะตบกลับฉันทันที แต่ทว่าฉันเอามือมาจับแขนยัยฮานะได้ก่อน และฉันก็บีบแขนยัยฮานะอย่างแรง
"โอ้ยยย ปล่อยฉันนะฉันเจ็บ"ฮานะพูด
"เจ็บเป็นเหมือนกันหรอ อย่างเธอก็เจ็บเป็นเหมือนกันหรอ!!"ฉันตะคอกใส่ยัยฮานะ และฉันยิ่งบีบแขนยัยฮานะแรงขึ้นเรื่อยๆ
"ทำไมมือเธอเย็นอย่างนี้เนี่ย ปล่อยนะ ฉันเจ็บ"ยัยฮานะพูด
"หุบปาก มีสิทธิ์อะไรมาสั่งฉัน"ฉันมองหน้ายัยฮานะด้วยอารมย์โมโหจัด
"นี่ พวกเธอ มาช่วยฉันหน่อยสิ"ยัยฮานะเรียกพรรคพวกมาช่วยและพวกนั้นก็เหมือนจะเข้ามาช่วย
"อยากจะโดนอีกคนหรือไง ห๊ะ"ฉันมองหน้าด้วยสายตาที่โกรธจัด จนยัยพวกนั้นต้องหยุดฝีเท้า
"พวกแก ทำไมไม่มาช่วยฉัน"ยัยฮานะพูด
"ไงล่ะ ยัยพวกนั้นอยากเป็นเพื่อนเธอจริงหรอ แล้วทำไม ถึงไม่เข้ามาช่วยเธอล่ะ"ฉันพูด และหักแขนยัยฮานะลงต่ำเรื่อยๆ ยัยฮานะก็เอามืออีกข้างมาพยายามจะดึงมือฉันออกแต่มันก็ไม่เป็นผล 
"ยัยพวกโง่ ยัยพวกบ้า คอยดูนะ! โอ๊ยยย ปล่อยฉันนะ ยัยบ้า ไปเอาแรงจากไหนมานักหนา มือก็เย็น เป็นคนหรือเปล่าเนี่ย"ยัยฮานะพูด
"หุบปาก"ฉันตัดสินใจปล่อยมือยัยฮานะและผลักยัยนั่นอย่างแรง จนนางล้มลง
"ยัยบ้า กล้าดียังไงมาผลักฉันหะ"ยัยฮานะลุกขึ้นและเตรียมจะเดินเข้ามาตบฉัน แต่ทว่าโดนฉันตบสวนไปก่อน ยัยนั่นก็ล้มลงอีกที ฉันจึงกระชากผมยัยนั่นขึ้นมา
"ขอโทษฮารุกะเดี่ยวนี้"ฉันพูดด้วยอารมย์โมโหจัด ทั้งห้องเงียบและมุงดุเหตุการอย่างเมามัน
"ขอโทษเรื่องอะไร ทำไมต้องขอโทษ"ยัยฮานะพูด
"ขอโทษเรื่องที่เธอผลักฮารุกะตกบันไดไง ขอโทษที่เธอใช้ฮารุกะเหมือนทาส ขอโทษที่เธอดูถูกฮารุกะ"ฉันพูด
"ฉันไม่ขอโทษ"พอยัยฮานะพูดจบ ฉันจึงตบยัยนั่นเข้าไปอีกที
"ยัยบ้า ฉันไม่ขอโทษ"ฉันเลยกระชากผมยัยนั่นและพายัยนั่นไปนั่งต่อหน้าฮารุกะ
"ขอโทษเดี๋ยวนี้ ไม่งั้นละก็ ฉันฆ่าเธอแน่"ฉันพูด ยัยนั่นมองหน้าฉันและเหมือนสายตาเริ่มหวาดกลัว
"ไม่เป็นไรหรอกเซรา ช่างมันเถอะ"ฮารุกะพูด ฉันจึงหันหน้าไปมองฮารุกะแบบดุๆ ฮารุกะเลยเงียบไป
"ทำอะไรกันน่ะนักเรียน"เสียงใครคนหนึ่งเดินเข้ามา และพอมองไปก็เป็นพี่เฮนาคนสวยของฉันเอง
"ทำอะไรน่ะเซรา ปล่อยเพื่อนเดี๋ยวนี้"เฮนาพูดกับฉัน
"ฉันไม่ปล่อยจนกว่ายัยนี่จะขอโทษเพื่อนฉัน"ฉันพูด
"ปล่อยเพื่อนก่อน แล้วค่อยคุยกัน"เฮนาเดินมาหาฉันและพยายามจะห้าม
"ปล่อยนะ"ฉันพูด เมื่อเฮนาพยายามจะมาดึงมือที่ดึงผมยัยฮานะอยุ่ออก
"เซรา อย่าทำแบบนี้"เฮนาพูด
"ฉันบอกให้ปล่อย"และแล้วเฮนาก็ปล่อยมือฉันแต่โดยดี
"ผ.อ คะ ช่วยหนูด้วย"ยัยฮานะเรียกร้องเฮนาให้ช่วย
"ขอโทษฮารุกะ แล้วฉันจะปล่อยเธอ ขอโทษสิ"ฉันพูด
"ขอ..โทษ"ยัยฮานะพุด แต่เสียงเบามาก
"พูดดังๆ!!"แํนตะคอกใส่เธอ
"ฉันขอโทษ ฮารุกะ"ยัยฮานะตะโกนออกมาดัง ฉันจึงยอมปล่อยผมยัยนั่น
"ถ้าเธอ...แตะต้องฮารุกะอีกล่ะก็ ฉันไม่ทำแค่นี้แน่ เข้าใจมั้ย!!!"ฉันตะคอกใส่ฮานะ ทุกคนต่างมองมาที่พวกเรา 
"รู้แล้วน่า ฉันจะไม่ทำอีก"ยัยฮานะพูด
"แล้วก้จำไว้ด้วย ไม่ว่าฮารุกะจะเป็นยังไง ฉันก็จะเป็นเพื่อนฮารุกะ และจะไม่มีวัทิ้งฮารุกะเด็ดขาด แล้วถ้าใคร ทำร้ายฮารุกะละก็ ฉันไม่ปล่อยไว้แน่"ฉันตะโกนบอกคนในห้อง ทุกคนต่างยืนติดกันเหมือนกลัวมาก 
"ไปกันเถอะ"พอฉันพูดเสร็จฉันจึงตัดสินใจลากแขนยัยฮารุกะเดินออกห้องไป และก่อนจะเดินฉันไม่ลืมที่จะหันมาหาพี่สาวของฉันแล้วพูดว่าขอโทษ
"ขอโทษนะ"ฉันบอกเฮนา เฮนาไม่พูดอะไรพรางถอนหายใจเฮือกใหญ่
 ฉันพาฮารุกะเดินขึ้นมาบนดาดฟ้าตามเคย และเราก็ไปนั่งที่ประจำของพวกเรา
"ขอบคุณนะเซรา"ฮารุกะพูด"คราวหลังก็อย่าให้คนอื่นแกล้งสิ ยัยบ้า"ฉันพูด
"ขอโทษนะ ขอบคุณด้วยที่ช่วยฉัน ขอบคุณนะ"ฮารุกะพูดพร้อมกับปล่อยโฮออกมายกใหญ่ 
"ร้องออกมาเถอะ เจ็บมากก็ร้อง ไม่เห็นจะเป็นไรเลย ดีกว่าพูดว่า ไม่เป็นอะไรอีกนะ"ฉันยิ้มให้ฮารุกะ และกอดฮารุกะไว้
"เป็นนักเลงหรือไงหะ เธอน่ะ"เสียงคุ้นหูเดินมาจากข้างหลัง
"เลย์ นายมาทำไม"ฉันพูด 
"มาหาเธอไง"เลย์พูด
"ฉันเหมือนนักเลง นายไม่รังเกียจฉันหรอ"ฉันพูด
"ทำไมฉํนจะต้องรังเกียจคนที่ฉันรักด้วย"เลย์พูด
"ชิส์ เลิกพูดว่ารักฉํนสักทีเถอะ"ฉันพูด
"นี่เด็กใหม่ เมื่อกี้นะ เธอน่ากลัวมากเลยแลห่ะ ทั้งห้องเย็นยะเยือก เงียบกริบ บรรยากาศมันแบบว่าหลอนสุดๆ"พริ้นส์พูดขึ้น
"ฉันไม่ใช่ผีนะ"ฉันพูด
"เย็นนี้ว่างมั้ย"เลย์ถามฉัน
"ถามทำไม"ฉันพูด
"ฉันจะพาเธอไปกินข้าว"เลย์พูด"ใช่ๆ พวกเรามีปาร์ตี้กันที่บ้านน่ะ ฮารุกะไปด้วยกันสิ"พริ้นส์พูด"ฉันไม่ไป"ฉันพุด"ไปเถอะนะเซรา ฉันอยากเห็นบ้านพวกเค้าจัง"ฮารุกะถอนกอดออกจากฉันก่อนที่จะยิ้มและพูดขึ้น
"ไปดุบ้านฉันก็ได้"ฉันพูด
"ไม่เอา ฉันอยากเห็นบ้านหนุ่มๆนี่นา คงจะดีมากเลย"ฮารุกะพูด
"เห้อออ เธอนี่นะ บ้าผู้ชายไม่เลิก"ฉันพูโกับฮารุกะ
"ไปก็ได้"ฉันพูด
"งั้นเดี๋ยวตอนเย็นแันจะไปรับที่บ้าน"เลย์พูด
"ไม่ต้อง เดี๋ยวฉันจะเอารถไปเอง จะได้เลยไปรับฮารุกะด้วย"ฉันพูด
"ตามใจ อย่าช้าล่ะ"เลย์พูดก่อนที่จะเดินจากไป
"แต่งตัวให้สวยๆนะ"เคนพูดแล้วยิ้มให้ฉัน เห็นรอยยิ้มนั้นแล้ว เหมือนกันจริงๆ เหมือนกันมากๆเลย 
 
 
ไค.....ฉันคิดถึงนาย 
 
โปรดติดตามตอนต่อไป....