SecretBellรักสุดใจนายตัวแสบ

     ตอนนี้ฉันยืนอยู่หน้าโรงเรียนและที่แน่ๆคือ แดดแรงมาก ฉันเลยต้องกางร่ม ทุกคนต่างมองและซุบซิบนินทาว่า ฝนก็ไม่ตก กางร่มทำไม-..- พวกเธอจะไปเข้าใจอะไรล่ะ หึ๊!
     ณ ห้องเรียน
"เอาล่ะนักเรียนทุกคน นั่งที่ให้เรียบร้อยนะ ครูมีเพื่อนร่วมห้องคนใหม่มาแนะนำให้รู้จัก"คุณครูสาวสวย พูดก่อนที่จะให้ฉันเดินเข้ามาหน้าห้องเรียน
"สวัสดีค่ะ ฉันชื่อ คิม เซรา อายุ17 ยินดีที่ได้รุ้จักค่ะ"ฉันแนะนำตัว ทุกสายตาจ้องมองมาที่ฉัน    โอ้วววม้ายยยยยย ฉันเขิลนะ
"เอาล่ะ ไปหาที่นั่งนะ เดี๋ยวเราจะเริ่มเรียนกัน"คุณครุพูดกับฉัน ก่อนที่ฉันจะเดินไปหาที่นั่ง
"เธอนั่งตรงนี้ก็ได้นะ"ผู้หญิงคนหนึ่งในห้องพูดขึ้น
"ขอบใจนะ"ฉันพูด
"ฉันชื่อ ฮารุกะนะ ยินดีที่ได้รู้จัก"ฮารุกะยิ้มให้ฉัน 
"อืม ยินดีทีไ่ด้รุ้จักนะ เรียกฉันว่าเซราเฉยๆก็ได้นะ"ฉันพูด
"จ่ะ"ฮารุกะพูด
"เอาหล่ะทุกคนเอาหนังสือขึ้นมา เดี๋ยวนะ นี่หนุ่มๆไม่มากันอีกแล้วหรออ"คุณครูคนสวยพูดขึ้น
"เมื่อกี้เห็นพวกเค้าอยู่ที่โรงอาหารค่ะ"นักเรียนคนหนึ่งในห้องพูด
"หนุ่มๆหรอ"ฉันหันหน้าไปถามฮารุกะ
"อ่อ ที่นี่เค้ารู้จักกันทั้งโรงเรียนแหล่ะ เค้าคือนักร้องวงหนึ่งที่กำลังดังมากเลยนะตอนนี้อ่า ชื่อวง SecretBell มีสมาชิกทั้งหมด7 คน เลยืคือหัวหน้าวง ที่สำคัญและสำคุญสุดๆ นั่นก็คือ เค้าเรียนห้องเดียวกับเราด้วยแหล่ะ"ฮารุกะพูดไป พรางยิ้มไป
"งั้นหรอ แล้วทำไมพวกเค้าไม่มาเรียนหล่ะ"ฉันถาม
"ก็นะ เค้ามีสิทธิพิเศษ นั่นคือ จะเข้าเรียนกี่ชั่วโมงก็ได้ ตามที่พวกเค้าต้องการเพราะยังไงสุดท้ายตอนเย็นพวกเค้าก็ต้องไปเรียนที่ค่ายเพลงต่ออยู่แล้ว คุณครูจากที่นี่แหล่ะไปสอน อ่อแล้วก็ที่นี่นะ มีกลุ่มที่เป็นขวัญใจของคนทั้งโรงเรียนอีกสองกลุ่มนะ คือ กลุ่มของ เรน กับกลุ่ของ ซาบะ
พวกเค้าเป็นกลุ่มที่โดดเด่นมากเลยแหล่ะในโรงเรียน แต่จะเจอไม่ได้ง่ายๆนะ เพราะว่า พวกเค้าชอบหลบๆซ่อนๆ ยิ่งกลุ่มของเรนนะ จะไม่ค่อยได้เจอเลย ส่วนมากที่จะเจอก็ที่โรงอาหารนั่นแหล่ะ"
"ซาบะหรอ หน้าตาเค้าเป็นยังไง สูงมั้ย แล้วผมเค้าล่ะ สีผมเค้าล่ะ"ฉันถามด้วยความร้อนใจ ถ้าเป็นซาบะคนเดียวกันล่ะก็
"ไว้เดี๋ยวตอนกลางวันไปที่โรงอาหารสิ พวกเค้ามาที่โรงอาหารทุกวันเลยนะ ทำไมต้องจริงจังขนาดนั้นล่ะเซรา"
"อ่อ เปล่า ไม่มีอะไร"ฉันพูดก่อนที่จะตั้งหน้าเรียนต่อ
 
กรี๊งงงงงงงงง*** เสียงกริ่งเลิกชั้นดังขึ้น 
"ไปกันเถอะ เดี๋ยวพวกนั้นก็มาแล้ว อยากเจอไม่ใช่หรอ"ฮารุกะพูดขึ้น เราสองคนรีบเก็บของและเดินไปที่โรงอาหาร
 ณ โรงอาหาร
"เอ่อ ทำไมคนเยอะจังเลย"ฉันพูด
"แน่นอน ก็มีแต่เวลานี้เท่านั้นนี่นา ที่ทุกคนจะได้เจอพวกของซาบะน่ะ ถ้าไม่มาตอนนี้ก็ไม่เจอ ก็บอกแล้วว่าพวกเค้าฮอตมากๆเลยนะ"ฮารุกะพูด
พอพูดเสร็จฮารุกะก็ลากฉันไปนั่งที่นั่ง 
"เซราจะกินอะไร เดี๋ยวเราไปซื้อให้"ฮารุกะพูด
"ฉันขอขนมปังกับนมก็พอ"ฉันพูด
"นั่งอยุ่นี่นะ อย่าไปไหนล่ะ"ฮารุกะพูด
"อื้อ"ฉันขาลตอบ
และในเวลานั้นเอง เสียงกรี๊ดก็ดังลั่นโรงอาหาร ทุกคนต่างวิ่งไปหากลุ่มคนกลุ่มหนึ่ง มีผู้ชายประมาณห้าหกคนเดินมา ฉันพยายามจะชะเง้อดู แต่ท่าว่า ทำไมขาฉันมันสั้นอย่างนี้นะ โอ๊ยยยย มองไม่เห็น อย่าบอกนะว่าพวกนั้นคือกลุ่มของซาบะ ทำไงก็มองไม่เห็น ฉันพเลยตัดสินในพยายามมุดเข้าไปในฝูงชน ถ้าเทียบคนในโรงอาหารนี้กับคนดูในคอนเสิร์ต มันช่างไม่ต่างกันเลย และในที่สุด ฉันก็มุดมาจนถึงกลุ่มคนห้าหกคนนี้ ก่อนที่ฉันจะโดนดันเต็มแรง จน ไปชนกับใครสักคน พอฉันเงยหน้าขึ้นเท่านั้นแหล่ะ
"เซรา"เสียงทุ้มของชายคนหนึ่งพูดชื่อฉันขึ้น พอฉันมองขึ้นไปดูคนที่อยุ่ตรงหน้าฉันแทบไม่อยากจะเชื่อสาย ใช่เค้าจริงๆด้วย ใช่จริงๆด้วย
"ซาบะ"ฉันพูด ทุกคนต่างมองมาที่ฉันกับเค้าเป็นตาเดียว
"เธอมาทำอะไรที่นี่ เธอมาที่นี่ทำไม"ซะบะพูด
"นายนั่นแหล่ะมาที่นี่ทำไม ใครให้นายมาเหยียบที่นี่ ใครใช้ให้นายเสนอหน้ามาให้ฉันเห็น"ฉันพูดด้วยคามโกรธ ตอนนี้ ฉันโมโหมาก ภาพทุกอย่างมันย้อนเข้ามาในหัวของฉัน 
"เซรา ไม่เอาน่า ทำไมเธอต้องพูดแบบนี้กับฉันด้วย"ซะบะพูดขึ้น
"นายไม่มีสิทธิ์มาห้ามฉัน หรือมาบอกให้ฉันไม่พูดอะไร ออกไปนะ ออกไปจากที่นี่"ฉันพูดแล้วค่อยๆเดินถอยหลัง 
   อะไรกัน ทำไมเค้าถึงมาอยุ่ที่นี่ พี่ฉันหรอ ทำไมพี่ฉันถึงให้เค้ามาที่นี่ ทำไมกัน ฉันได้แต่คิดทบทวนก่อนที่จะวิ่งออกจากตรงนั้น
"เซรา เดี๋ยวก่อนเซรา"ซาบะตะโกนเรียกฉันและเหมือนจะวิ่งตามแต่ก็ไม่เป็นผล เมื่อทุกคนต่างรุมที่จะใกล้ชิดพวกนั้น
ฉันวิ่งขึ้นมาหาพี่ของฉัน น้ำตาฉันไหลพราก ยิ่งมองหน้าเค้าฉันยิ่งโกรธ โมโห คุมตัวเองไม่อยู่ และพอฉันมาถึงหน้าห้องผู้อำนวยการ ฉันก็เจอกับเลขา ซึ่งไม่ใช่ใครที่ไหน แต่เป็น วีนัส พี่สาวอีกคนที่อยู่บ้านเดียวกัน ฉันลืมเล่าว่า บ้านที่ฉันอาศัยอยู่ อยู่กันเป็นครอบครัวทั้งหมด6 คน เป็นแวมไพร์ทั้งหมดยกเว้นฉันที่เป็นครึ่งหมาป่าครึ่งแวมไพร์
"พี่อยุ่ไหน"ฉันถามวีนัส
"มีอะไรหรือเปล่าเซรา"วีนัสพูด
"ฉันถามว่าพี่อยู่ไหน"ฉันพูดและฉันไม่รอให้วีนัสตอบ เลยถือวิสาสะ เปิดประตูเข้าไปเอง
พอเปิดประตูเข้ามา พี่สาวของฉันนั่งอยุ่ที่โต๊ะทำงาน เหมือนกำลังเขียนอะไรอยุ่สักอย่าง
"เจอเค้าแล้วหรอ"พี่ฉันถามโดยที่ฉันยังไม่ทันได้เล่าอะไรให้ฟัง
"พี่รู้ด้วยหรอ ทำไมล่ะ ทั้งๆที่พี่รู้แต่ทำไมถึงยังให้เค้ามาอยู่ที่นี่ อย่าบอกนะว่าที่ให้ฉันมาเรียน เพราะแบบนี้ พี่อยากให้ฉันฆ่าเค้าให้ตายหรือไง"ฉันพูดด้วยความโมโหและตะคอกใส่พี่ฉันแบบลืมตัว
"ไม่ใช่อย่างนั้นนะเซรา ที่นี่คือโรงเรียน เราจำเป็นต้องรับนักเรียนทุกคนที่จะมาเรียนที่นี่"พี่ฉันพูด
"แล้วทำไมต้องเป็นคนั้น ทำไมพี่ไม่ปฎิเสธเค้าไป ทำไมพี่ต้องให้เค้ามาอยู่ที่นี่ ทำไม"ฉันถาม
"พี่ปฎิเสธไม่ได้หรอก หมาป่ากับพวกเราจำเป็นต้องปองดองกันไว้ ต่อให้เธอจะแค้นแค่ไหน แต่ยังไงพี่ก็ไม่สามารถปฎิเสธพวกนั้นได้ พี่เข้าใจเธอนะ ว่าเธอรับไม่ได้ เธอเสียใจ เธอโกรธ และที่พี่ให้เธอเข้ามาเรียนที่นี่ ไม่ใช่เพราะผู้ชายคนนี้หรอกนะ แต่เป็นอีกคนหนึ่งต่างหาก"พี่ฉันพูด
"ใครอีกล่ะ อีกคนน่ะใครอีก มันคงจะดีมากเลย ถ้าคนที่ฉันจะได้เจอ คือไค คือคนที่ฉันรัก ไม่ใช่ผู้ชายที่ฉันเกลียด"พอฉันพูดจบฉันก็เดินออกจากห้องพี่ไป และเดินขึ้นไปบนดาดฟ้า ฉันรุ้ทุกซอกทุกมุมของที่นี่ เพราะฉันมาบ่อยตอนช่วงปิดเทอม มาช่วยงานพี่ฉันน่ะ 
ฉันเดินมาบนดาดฟ้าและตรงไปยังจุดชมวิวที่สวยที่สุด ในหัวสมองของมันร้องไห้ หัวใจของฉันมันร้องไห้ น้ำตาของฉันมันไหลไม่ยอมหยุด ทำไมกันนะ ทำไมต้องเป็นแบบนี้ ยิ่งฉันมองหน้าซาบะมากเท่าไหร่ ฉันยิ่งคิดถึงไค ฉันยิ่งคิดถึงเค้าใจแทบขาด 
"ทำไม ทำไมต้องเป็นแบบนี้ ทำไมพระเจ้าไม่ข้างฉันเลย ทำไม ทำไม!!!!!!!!!!"ฉันตะโกนออกไปดังมาก พร้อมกับร้องไห้ไปด้วย น้ำตาฉันไหลพราก เมื่อห้าสิบปีก่อน ฉันมีคนรักอยู่คนหนึ่ง เค้าชื่อไค ไคเป็นคนน่ารัก เป็นคนอบอุ่น เค้าทำให้ฉันหัวเราะ เค้าให้ฉันร้องไห้ เค้าดีกับฉันมาก เราจะแต่งงานกันในอีกไม่กี่วัน แต่สุดท้ายแล้ว เค้าก็ต้องมาจากฉันไป เค้าตายต่อหน้าต่อตาฉัน ทั้งๆที่ฉันทำอะไรไม่ได้เลย ฉันมองเค้าตายลงไปอย่างช้าๆ มันแสนจะเจ็บปวด เจ็บปวดมาก และคนที่ฆ่าเค้า คือ ซาบะ ผู้ชายคนนั้น ทำไมไม่เป็นซาบะที่ต้องตาย ทำไมต้องเป็นไค ทำไม
"หนวกหู พูดเบาๆไม่เป็นหรือไง คนจะหลับจะนอน หัดเกรงใจคนอื่นเค้าบ้างสิ"ผู้ชายคนหนึ่งเดินตรงเข้ามาหาฉัน ผมสีแดง ปากสีชมพูด จมุกที่ดูดีซะจนฉันยังอาย แต่งตัวดีมาก โอ้วม้ายยย เค้าจะทำอะไรฉันมั้ยเนี่ย
"ฉ...ฉัน ขอโทษ ฉันนึกว่าไม่มีใครอยู่"ฉันพูด
"ฉันไม่ยกโทษ"เค้าพูด ก่อนที่จะค่อยๆเดินเข้ามาหาฉัน ฉันก็ค่อยๆเดินถอยหลังไปเรื่องๆ จนไปติดกับกำแพงที่กั้นอยู่
"นายจะทำอะไรน่ะ อย่านะ ฉันสู้นะ"ฉันมองหน้าเค้าแบบไม่กล้าสบตา
"ชิส์...อย่างเธอน่ะหรอจะมาสุ้กับฉัน"เค้าพูดก่อนจะค่อยๆก้มหน้าลงมาหาฉัน
"เป็นแฟนกับฉันมั้ย แล้วฉันจะยกโทษให้"เค้าพูด
                 ห๊ะ อยู่ๆมาขอเป็นแฟน เพี้ยนปะเนี่ย
"นายจะบ้าหรอ ออกไปนะ นายจะทำอะไรฉัน"ฉันผลักเค้าออกก่อนที่ฉันจะวิ่งหนีเค้าและพอฉันจะหนีแค่นั้นแหล่ะ ทุกอย่างมันช่างไม่เป็นใจ เมือมีผู้ชายอีก5 คนเดินตรงมาหาฉันและพวกนั้นก็มองฉันเหมือนจะเอาฉันให้ตายยังไงยังงั้น
"พวกนายจะทำอะไรฉันน่ะ อย่านะ"ฉันพูด ก่อนจะเอามือมาปิดร่างกายฉันไว้
"พวกนายเลิกแกล้งเธอได้แล้วน่า สนุกนักหรือไง"เสียงผู้ชายคนหนึ่งพุดขึ้น ก่อนที่หนุ่มๆทั้งหน้าจะหันไปมอง และฉันก็หันไปมองด้วย
อะไรกันน่ะ ภาพที่อยุ่ตรงหน้า อะไรกัน ทำไมเค้าถึงมาอยุ่ที่นี่
"ไค"ฉันพูดขึ้น ก่อนจะค่อยๆเดินไปหาผู้ชายคนั้นอย่างช้าๆ ใบหน้าแบบนี้ ฉันคิดถึงมากเหลือเกิน
"ไค นายจริงๆด้วย นายกลับมาหาฉันแล้วใช่มั้ย นายกลับมาหาฉันใช่มั้ย"ฉันเดินเข้าไปหาเค้า
"ห๊ะ เอ่อ ฉัน....."คนที่หน้าเหมือนไคยังพุดไม่จบฉันก็กอดเค้าแล้วร้องไห้ออกมา
"ฉันคิดถึงนายมากแค่ไหนรู้มั้ย นายกลับมาหาฉันใช่มั้ยไค ฉันคิดถึงนาย ฉันคิดถึงนาย ฮือออออออออออ" ฉันกอดเค้าแล้วร้องไห้ออกมา 
"เอ่อ...ฉันไม่ใช่ไคของเธอหรอกนะ"ผู้ชายที่หน้าเหมือนไคพูดขึ้น
ฉันค่อยถอนกอดออกจากเค้า ก่อนที่จะมองหน้าเค้าแบบชัดๆ และฉันก็ต้องเห็นความแตกต่าง เพราะไคที่ฉันรู้จัก ตาของเค้าจะเป็นสีฟ้าแต่ผู้ชายคนนี้เป็นสีน้ำตา
"เธอเป็นแฟนคลับพวกเราหรอ คงจะชอบเคนมากสินะ เลยแต่งเรื่องว่าเค้าหน้าเหมือนไคอะไรของเธอเพื่อที่จะขโมยกอดเค้าน่ะ"นายหัวแดงพูดขึ้น
"เปล่านะ ฉันไม่ได้คิดแบบนั้นนะ"ฉันพูด 
"ไม่คิดแบบนั้นแล้วคิดอะไร คงจะเหมือนแฟนคลับึคนอื่นๆ แบบนี้พวกฉันเจอบ่อย"ชายคนหนึ่งพูดขึ้น
"ฉันบอกว่าเปล่าไง"ฉันพูดจบ ฉันก็วิ่งหนีเค้า 
อะไรกัน หน้าเหมือนไคขนาดนั้นมันอะไรกัน ทำไมนะใบหน้านั้น ฉันคิดถึงมากเหลือเกิน เค้าอยุ่ตรงหน้าฉันแต่กลับไม่ใช่ไค ทำไมนะ ทำไม ฉันเอามือมาปิดหน้าและร้องไห้ออกมาก่อนจะเดินไปที่ห้อง ผู้อำนวยการอีกครั้ง
"ฉันขอเข้าไปหน่อยนะ"ฉันบอกวีนัส ก่อนจะเปิดประตุเข้าไป
"เจอแล้วหรอ"พี่ฉันพูดขึ้น
"อืม เจอแล้ว"ฉันพูดและไปนั่งตรงโซฟา
"คนนี้ต่างหาก ที่เป็นเหตุผล ที่พี่ให้เธอมาเรียน พี่เพิ่งเห็นเค้าเมือห้าวันก่อน"
"ทำไมล่ะ ทำไมต้องอยากให้ฉันเจอเค้านัก"ฉันถามพี่ฉัน
"ห้าสิบปีแล้วนะเซรา ที่เธอไม่ยิ้มเลย พี่แค่คิดว่า ถ้าเธอได้เจอคนที่หน้าเหมือนเค้า เธอน่าจะยิ้ม"พี่เฮนาพูด
"แต่เค้าก็ไม่ใช่ เค้าแค่หน้าเหมือน แต่เค้าก็ไม่ใช่"ฉันพูด
"พี่รู้ แต่เธอน่าจะลองทำความรุ้จักกับเค้าดูหน่อยนะ อะไรๆมันอาจจะไม่เป็นอย่างที่เธอคิดก็ได้"พี่เฮนาพูด
"ฉันน่ะ เฝ้ารอมา50ปี เพราะฉันคิดว่า ไคจะกลับมาหาฉัน แต่ระหว่างนั้นฉันก็กลัว กลัวว่าถ้าเจอเค้าอีก เค้าจะจำฉันไม่ได้ และมันก็จริง เค้าจำฉันไม่ได้ มีแต่ฉันที่ยังจำเค้าได้แลัะต้องไปทำความรู้จักเค้าใหม่ มันไม่ยากหรอกนะ แต่ผลลัพล่ะ เค้าอาจจะรักฉัน จำฉันได้หรือไม่ เค้าอาจจะหายไปอีก เหมือนเมื่อ50ปีที่แล้ว ทำไมนะ เพราะซาบะคนเดียว"ฉันพูด
"เซรา พี่เข้าใจนะ แต่มันนานแล้วนะ อภัยให้ซาบะเถอะ เค้าทำไปเพราะเค้ารักเธอนะ"พี่เฮนาพูด
"รักหรอ แต่ฉันเกลียดเค้า พี่เข้าใจมั้ย ว่าฉันเกลียดเค้า และฉันจะไม่มีวันยกโทษให้เค้า ไม่มีวัน ฉันจะฆ่าเค้า ด้วยมือของฉันเอง และ ฉันจะปกป้อง ผู้ชายที่หน้าเหมือนไคคนนี้ ไม่ว่าจะยังไงก็ตาม"ฉันพูด
"แต่ซาบะก็เจอเคนแล้วนะ แต่หมอนั่นไม่เห็นมีทีท่าอะไรเลย เค้าคงไม่ทำร้ายเคนหรอก"พี่เฮนาพูด
"จะยังไงก็ช่าง วันนี้ฉันขอกลับบ้านก่อนนะ มันหนักเกินไปที่ฉันจะรับเรื่องพวกนี้ไหว ขอฉันกลับไปพักผ่อนหน่อย มันหนักเกินไป"ฉันพูด
"อืม งั้นเดี๋ยวพี่ให้คนเอารถไปส่ง"พี่เฮนาพูด
"ไม่ต้อง ฉันอยากเดินกลับเอง"ฉันพูด พอฉันพูดเสร็จฉันก็เดินไปเปิดประตูและเดินไปที่ห้องเรียน
"เซรา ไปไหนมาน่ะ ฉันตามหาเธอทั่วเลย อย่าหายไปแบบนี้อีกนะ ฉันเป็นห่วงแทบแย่"ฮารุกะวิ่งมาหาฉันและพูดขึ้น
"ขอโทษนะ ฉันไปเข้าห้องน้ำมาน่ะ หลงทางเลยหาซะนานเลย"ฉันพูด
"ว่าแล้ว มาใหม่เธอต้องอยู่ใกล้ๆฉัน เดี๋ยวฉันจะนำทางเธอเอง เข้าใจมั้ย"ฮารุกะพุด
"อ่อ เข้าใจแล้ว ฉันกลับก่อนนะ พอดีฉันมีธุระน่ะ"
"เธอพึ่งมาเรียนสองคาบเองนะ จะไปแล้วหรอ"ฮารุกะพูด
"ขอโทษนะ แต่ฉันไปก่อนล่ะ"ฉันหยิบกระเป๋าแล้วก็เดินออกห้องไป
 
ณ หน้าโรงเรียน
"เห้ออออ"ฉันเดินมายืนอยู่หน้าโรงเรียน ถอนหายใจเฮือกใหญ่ ทำไมฉันต้องมาเจอเรื่องแบบนี้ด้วยนะ
"ถอนหายใจขนาดนั้นเดี๋ยวก็ตายกันพอดี"เสียงผู้ชายคนหนึ่งพุดขึ้น ก่อนที่ผู้ชายคนั้นจะกระโดดลงมาจากต้นไม้หน้าโรงเรียน
"นายหัวแดง"ฉันพูด
"ฉันชื่อเลย์ ไม่ใช่หัวแดง"เลย์พูด
"นายขึ้นไปทำอะไรบนนั้น"ฉันถาม
"มารอเธอ"เลย์พูด
"รอฉัน รอทำไม แล้วนี่ก็ยังไม่เลิกเรียน นายทำไมไม่เข้าไปเรียน"ฉันพูด
"ไปเที่ยวกัน"เลย์พูดก่อนที่จะจับแขนฉันและกระชากให้เดินตามเค้า
"ปล่อยฉันนะ ปล่อยนะ"ฉันสะบัดมือเค้าออกอย่างแรงและฉันก็หลุดจากเนื้อมืออันแสนน่ากลัวของเลย์
"นายจะพาฉันไปไหน ฉันไม่ไปกับนายหรอก ทำไมฉันต้องไปกับนายด้วย"ฉันพูด
"ก็บอกว่าจะไปเที่ยว เธอนี่พูดอะไรเข้าใจยากจัง"เลย์พูด
"แล้วทำไมฉันจะต้องไปกับนายด้วย"ฉันพูด
"ก็เพราะฉันอยากให้เธอไปด้วย"เลย์พูด ดูสิดู ดูอีตาบ้านี่พูดเข้า เอาแต่ใจชะมัดเลย
"ฉัน...ไม่...ไป!" ฉันพูด
"เธอปฎิเสธฉันหรอ"เลย์ถาม
"ก็แน่นอนสิ ทำไมฉันจะปฎิเสธนายไม่ได้"ฉันพูด
"กรี๊ดดด ปล่อยฉังลงเดี๋ยวนี้นะ ปล่อยฉันลง"เลย์ เดินเข้ามาอุ้มฉันขึ้นก่อนที่จะเดินไปยังGTR กอตซิลล่าสีแดง แล้วยัดฉันเข้าไปในรถ โอ้ววววววววม้ายยยยยยยยยยย ฉันโดนลักพาตัว
"นายจะพาฉันไปไหน ปล่อยฉันลงนะ"ฉันพูด
"ก็ฉันจะพาเธอไปเที่ยวไง"เลย์พูด
"ไม่ไป ฉันจะกลับบ้าน ปล่อยฉันลงเดี๋ยวนี้"ฉันพูดแต่ไม่มีท่าทีว่าอีตาบ้านี่จะฟังฉัน และขับรถอย่างสบายใจ
"เป็นแฟนกับฉันนะ"เลย์พูด 
"นายจะบ้าหรอ อยุ่ๆมาขอฉันเป็นแฟน เพี้ยนปะเนี่ย"ฉันพูด
"เปล่าเพี้ยน ฉันชอบเธอ เป็นแฟนกับฉันนะ"เลย์พูด
"ไม่"ฉันพูด
"ไม่ปฎิเสธ แสดงว่าตกลง ตามนั้นแล้วกัน"เลย์พูด
"นี่นาย ฉันบอกว่าไม่ ไม่ได้ได้บอกว่าไม่ปฎิเสธ"ฉันพูดแต่ดูเหมือนหมอนั่นจะไม่ฟังและทำลอยหน้าลอยตา