Don't lie to me อย่าหลอกกันนะ! ถ้านายจะรัก

     -โรงพยาบาลCEU@12:05pm-
"โอ๊ยย เจ็บนะ!"
"สมน้ำหน้า! คนป่วยบ้าอะไรอ่อยพยาบาล"
"เธอหึงฉันอีกแล้วนะ:)" อีตานี่ค่ะ หลังจากมาโรงพยาบาลก็ไม่หยุดก่อเรื่อง จากที่ตื่นมาเมื่อเช้า บอกว่าจะไปฉี่ แล้วดันปวดแผลเดินไม่ได้ เลยให้ฉันพยุง แต่พอถึงหน้าห้องน้ำกลับบอกว่าไม่ปวดแล้ว พยุงกลับหน่อยสิ ดู!! ดูสิ่งที่นางทำ?? ยังไม่หมด ตอนฉันนั่งปลอกแอ๊ปเปิ้ล นางก็บ่นค่ะ ว่า'ทำไมปลอกช้าจังงง' 'ยัยเต่าอืดอาด ยืดยาด' 'ทำอะไรไม่ทันใจ' 'ไม่น่าไปช่วยเลยน้าา' ฉันเลยจัดการเอาแอ๊ปเปิ้ลยัดปากถึงเงียบได้-_-
"นายนี่! ป่วยแล้วยังทำซ่าส์อีก"
"แล้วเธออยากทำตัวให้น่าแกล้งก่อนทำไมล่ะ"
"ฉันไปทำอะไรตอนไหน ฉันกุอยู่ของฉันเฉยๆ-_-"
"ก็นั่นงะ น่ารักแบบเธอใครจะไม่อยากแกล้ง:)"
เพี้ย!!
"โอ๊ยย เจ็บนะT_T"
"อยู่เงียบๆไปเลยนะ ไม่งั้นฉันเอามีดปอกผลไม้นี่แทงแผลนายซ้ำแน่!!"
"โหดชะมัด-3-"
 
     -10นาทีผ่านไป-
ฉันเริ่มสงสัยว่าทำไมถึงเงียบฉี่ไม่มีเสียงเลย- -?? เลยเดินไปดูปรากฏว่า นางหลับค่ะ แถมกรนเบาๆด้วย
ครอก...ครอก...ครืมมม
คิๆ น่ารักจังเลยแฮะ>//< ฉันค่อยๆเอานิ้วไปแหย่ที่จมูกโด่งๆของเขา กะจะให้หยุดกรน แต่นางกลับละเมอขึ้นมาซะก่อน
"แม่..แม่ครับ แม่อย่าทิ้งผมกับพ่อไป.."
ตานี่ละเมอเรื่องแม่เหรอ? อ่อ แสดงว่าโดนแม่ทิ้งตอนเด็กๆสินะ น่างสารจังT^T
"ไม่เป็นไรนะ นายยังมีฉันอยู่นี่ไง"
ฉันจับมือเขาเบาๆพร้อมกับปลอบไปด้วย จะว่าไป ตานี่ก็มีมุมดีๆเหมือนกันเหรอเนีย ต้องมองนายใหม่ซะแล้วสิ^ ^
"พ่อครับ ยัยคุณหนูน่ะ ใจร้ายมาก..."
เอ๊ะ เดี๋ยวนะ( -_-')
"เธอบอกจะเอามีดแทงผม แล้วบอกว่าจะข่มขืนผมด้วย"
คือ มีดแทงยังพอรับได้ แต่ไอ้ข่มขืนนาย มันไม่ใช่และ-_-** ฉันค่อยๆปล่อยมือเข้าเบาๆ แล้วกะจะให้เขาพักผ่อนซักหน่อย คงจะเหนื่อยมาก เดี๋ยวเขียนโน๊ตไว้ดีกว่า เกิดตื่นมาไม่เจอฉันแล้วจะงอแงอีก[แหมๆ ห่วงเขาล่ะเซ่]
 
ถึงตาบ้าเซ็ท
     ฉันจะกลับบ้านไปหาแม่นะ แล้วเดี๋ยวช่วงเย็นฉันจะมาหานายอีกทีนึง อย่าก่อเรื่องล่ะ แล้วฉันจะรีบกลับมา 
ปล.ถ้าฉันรู้ว่านายอ่อยพยาบาลอีกล่ะก็ ฉันฆ่านายตายแน่
 
ฉันแปะโน๊ตไว้ที่ผนังห้องก่อนจะเดินออกมาจากห้อง แล้วทีนี้ฉันจะแก้ตัวกับแม่ว่ายังไงดีล่ะT^T 
 
[เซ็ท]
     -โรงพยาบาล2:45pm-
ผมหลับไปนานเท่าไรไม่รู้ แต่ผมรู้สึกว่าแผลผมไม่ค่อยปวดเท่าไรแล้ว ผมเหลือบไปเห็นโน๊ตที่แปะอยู่ข้างผนัง ก่อนจะแกะมันออกมาอ่าน พลางหัวเราะไปด้วย ก็ยัยนั่นน่ารักซะขนาดนี้ จะไม่ให้รักได้ไงล่ะ:)
     
     -บ้านของราเชล@2:47-
[ราเชล]
"แม่คะ!! แม่T_T"
"ราเชลล!! ราเชลเป็นไงบ้างลูก แม่เป็นห่วงลูกมากเลยนะ" แม่วิ่งเข้ามากอดฉันแน่นมากจนฉันหายใจไม่ออก-*- ก่อนเราจะเดินเข้าไปในบ้าน
"แม่คะ คือที่หนูหายไป.."
"แม่รู้เรื่องทั้งหมดจากตำรวจแล้วลูก แม่ไปแจ้งความว่าลูกหายไปตั้งแต่เมื่อคืน เขาบอกว่าลูกโดนลักพาตัวแต่ปลอดภัยแล้ว อยู่ที่โรงพยาบาล"
"แล้วแม่ไม่โกรธหนูเหรอคะที่หนูมาหาแม่ช้าทั้งๆที่หนูถูกตำรวจช่วยตั้งแต่เมื่อคืน..."
"แม่ไม่โกรธหรอก แม่รู้ว่าหนูไปเฝ้าไข้คนที่มาช่วยหนูไว้จนบาดเจ็บ ตำรวจบอกแม่แล้วล่ะ"
นั่นตำรวจหรือเจน ญาณทิพย์ คือรู้ทุกอย่างเลย-_-
"แม่คะ คือหนูมีอีกเรื่องนึงจะบอกค่ะ"
"ว่าไงจ้ะ"
"แม่จะว่าอะไรไหมคะ ถ้าเกิดหนู...จะมีแฟน"
แปลกแฮะ แม่ฉันไม่ทำท่าทางตกใจโอเวอร์แล้วแอนตี้มากเหมือนตอนที่ฉันเคยบอกแม่ว่าฉันชอบรุ่นพี่คนนึง ตอนนั้นแม่ฉันแทบจะปิดบ้านบุกโรงเรียนเลยล่ะ-_-'
"แล้วหนูกับเค้าดูใจกันมานานแล้วเหรอ"
"ค่ะ หนูมั่นใจมากว่าเค้าจะดูแลหนูได้ แล้วหนูก็จะดูแลเค้าให้ดีที่สุดเช่นกันค่ะ^ ^"
"ดีแล้วล่ะ งั้น ออกมาได้แล้วมั้งลูก เซ็ท:)"
"...!!"
ห้ะ?...อะไรนะ แม่พูดว่าเซ็ท?? ฉันไม่ได้หูฝาดใช่มั้ย และโชคชะตาก็ไม่ปล่อยให้รอช้า เลยพิสูจน์ให้เห็นนกับตาโดยการที่เซ็ทเดินออกมาจากหลังเสาด้วยชุดผู้ป่วย 
"เซ็ท?..แม่คะ มันหมายความว่าไงคะ"
"คืออย่างนี้จ่ะ แม่ส่งคนไปสืบว่าคนที่ไปช่วยลูกคือใคร แล้วทำไมเขาจำเป็นต้องช่วย เขากับลูกเป็นอะไรกัน จนสุดท้าย ก็ได้พาเขามาที่นี้แหละ^ ^"
แม่ฉันน่ากลัวกว่าที่ฉันคิดไว้เยอะเลย-_-...
"แม่เธอน่ะ...ส่งคนมาปลอมตัวเป็นเจ้าหน้าที่ตำรวจ แล้วสัมภาษณ์ฉัน แถมยังสะกดรอยตามฉันทุกย่างก้าวอีก(^ ^')"
"งั้นแม่ก็รู้ว่า..?"
"เอาเป็นว่าแม่ให้ผ่าน แล้วจะไม่รบกวนเวลาของลูกทั้งสองละกันนะ บายย" แม่ฉันลุกขึ้นหนีก่อนจะเดินหายเข้าไปในห้องหนังสือ โอเค เหลือฉันกับเซ็ทแล้ว-_-
"ทำไมนายมาที่นี่ได้ล่ะ??"
"แม่เธอบอกฉันว่า ถ้าอยากดูของดี ให้มาที่นี่:)"
"แล้วของดีที่ว่าคือ...??"
":)"
เขาไม่พูดอะไร พร้อมกับชูรูปภาพแผ่นนึง...บนนั้นคือรูปฉันตอนเด็กๆที่กำลังกินโคลนอย่างเอร็ดอร่อย เดี๋ยว..รูปฉัน?! รูปฉ้านนนนนน
"ชอบกินโคลนก็ไม่บอกฮ่าๆๆ" ฉันรีบวิ่งเข้าไปจะฉกรูปนั้นคืนมา ฮืออ แม่นะแม่ จำไว้เลยT^T ฉันพยายามจะแย่งมันมาแต่ไม่เป็นผล แถมพลาดท่าล้มคร่อมตาบ้านี้ที่กำลังนั่งบนโซฟา เดี๋ยวๆ ท่านี้คือติดเรทมาก-_-;;
"เธอจะปล้ำฉันเหรอ^ ^"
"บะ..บ้า ใครจะปล้ำนายกัน-//-"
ฉันรีบลุกขึ้นแล้วเรียกสติสตังกลับคืนมา>"<
"จะปล้ำผู้ป่วย เธอนี่ใจร้ายจังนะ"
"บอกแล้วไงว่าไม่ได้จะ..อื้ม?!O*O"
เขาลุกขึ้นจากโซฟาอย่างกะทันหันก่อนจะพุ่งจู่โจมมาจูบฉันแบบไม่ทันตั้งตัว
"งั้นฉันจะปล้ำเธอแทน:)"
"นี่ หยุดเลยนะ ไอ้หื่น( .///.)"
"หื่นแล้วรักป่ะล่ะ?"
"ไม่!"
"งั้นไม่เป็นไร ฉันรักเอง:)"
"กรี้ดดด ปล่อยนะ ฮ่าๆๆ หยุด ฉันจั๊กจี้!!"
สุดท้ายแล้ว ความรักไม่ว่ามันจะมาในรูปแบบไหน หรืออะไร แต่ทุกอย่างย่อมมีเหตุผลในการที่จะมา เพราะฉะนั้น ไม่นาน ความรักก็จะมาหาเธอเอง ไม่วันใดก็วันนึง
 
 
 
'สิ่งที่มอบให้ซึ่งน้ำตา ไม่ได้แปลว่าจะมอบให้แค่น้ำตาเสมอไป'-DECOLOP
 
 
 
***THE END***