The Last Night

 

 

07-ผบ.โค่นอสูร

 

      อสูรกระทิงแบร์ริกจอมเหี้ยมโหด เป็นอีกหนึ่งสัตว์ในตำนาน ด้วยลักษณะขนสีน้ำเงินปกคลุมไปทั่วร่าง แต่ส่วนอกถึงท้องปกคลุมไปด้วยขนสีขาว ส่วนหัวนั้นมีเขาดำวาวงอกเงยออกมากว้างยาวและดวงตาสีมืดที่ไม่มีตาขาว พวกมันยืนสองขาถือดาบเล่มโตด้วยกล้ามเนื้ออันกำยำ สามารถวิ่งได้เร็วแต่ก็เชื่องช้าในเวลาใช้อาวุธ มันถูกจัดว่าเป็นอสูรที่โหดร้ายที่สุดในแถบป่าน้ำแข็งซานเซียทางตอนเหนือของจักรวรรดิลามิเรสในปัจจุบัน อสูรกระทิงแบร์ริกมักชอบอยู่กันเป็นกลุ่ม บ่อยครั้งพวกมันต้องปะทะกับอสูรโคเฮมเมลเพื่อแย่งชิงอาณาเขต พวกมันไม่มีสมองแต่มีสัญชาตญาณ ก่อนสูญพันธุ์ไปด้วยเงื้อมมือมนุษย์กลุ่มหนึ่งในอดีตเมื่อ826ปีที่แล้ว

 

      ----+++---+++----

 

"หน่วยที่7และ15 ล่อมันจากด้ายซ้ายจากนั้นหน่วยที่1,6,30และ9 เข้าโจมตีจากทางด้านหลัง"ผบ.ซายะออกคำสั่งวางกลยุทธหลังประเมินศัตรู

 

"รับทราบครับ/ค่ะ"

 

       กลยุทธดำเนินไปอย่างรวดเร็ว ทว่าศัตรูกลับไม่รู้สึกบาดเจ็บเลยแม้แต่น้อย จากการโจมตีด้วยห่าธนูทั้งหลาย และด้วยความกลัวว่าทหารม้าจะถึงคราวเคราะห์จากห่าธนูซายะจึงออกคำสั่ง

 

"เอมิลี่ เธอสั่งถอยไปก่อนทางนี้ให้พวกเราจัดการเอง"ซายะเร่งเร้า

 

"รับทราบค่ะ"

แทบจะยังไม่สิ้นเสียงของซายะ เอมิลี่ก็รับทราบทันที

 

"รอดแล้วสินะเรา"เสียงพึมพำทหารม้าในหน่วยเอมิลี่แอบยิ้มในใจหลังมีคำสั่งให้ถอยจากซายะ

 

"ทุกคนถอย!!"

 

          แต่ถึงกระนั้น แม้จะมีคำสั่งถอยใช่ว่าจะถอยเข้าเมือง เพียงแต่ถอยออกมาเพื่อเป็นกำลังสนับสนุนเท่านั้น และยังเป็นผลดีต่อฝูงบินของซายะด้วยในการสู้กับอสูรกระทิงแบร์ริก

 

"ผ่านไปหลายระลอกแล้วยังทำอะไรมันไม่ได้เลยครับผบ.ซายะ เอาไงดีครับ"หน.หน่วยคนหนึ่งกล่าว หลังมั่นใจไม่มีทีท่าว่าจะชนะ

 

"ทุกคนทั้งหมดแปรกระบวนทัพพายุ!!"ซายะตะเบงเสียงลั่นกลางเวหา

 

      เมื่อทุกหน่วยรับคำสั่ง แสนยานุภาพแห่งกองบินพิฆาตก็เริ่มแสดงศักยภาพโดยเร็ว ด้วยการบินเหินขึ้นลงเป็นเกลียววนรอบอสูรกระทิงแบร์ริกราวกับจะสร้างพายุ ซึ่งมันได้ผลระดับหนึ่ง อสูรกระทิงแบร์ริกเริ่มสับสนกับเป้าหมาย จำนวนฝูงบินนับพันเป็นฝ่ายคุมเชิง ภาพอันตระการตานี้ถูกถ่ายทอดไปยังเหล่าผบ.และทหารทั้งหลายที่ลุ้นกันจนตัวโก่ง

 

"เริ่มทำการยิงไล่ระดับและรักษาระยะห่าง!!!"คำสั่งของซายะตะโกนมาจากกลางค่อนเหนือของกระบวนทัพพายุ

 

    ไม่มีเสียงตอบรับคำสั่งแต่อย่างใด แต่การกระทำนั้นบ่งบอกได้ว่าผู้ใต้บังคับบัญชารับทราบแล้ว ฝูงธนูชุดแรกถูกยิงมาจากด้านซ้ายของมันบริเวณช่วงขาเป็นระลอกและไต่ระดับขึ้นไปเรื่อยๆ โดยการวนไปรอบๆตัวจนถึงส่วนหัวของมันและไต่ระดับลงมาอีกครั้ง ทำแบบนี้ซ้ำแล้วซ้ำเล่าและผลที่ได้คือ..

 

"ขาข้างขวาของมันทรุดลงแล้วครับผบ.ซายะ"หน.หน่วยคนเดิมกล่าวอย่างปลื้มอกปลื้มใจ

     

       ขณะฝูงบินพิฆาตกำลังโรมรันศัตรูอยู่นั้น กองทัพอัศวินเริ่มเร่งฝีเท้ากรีฑาทัพเข้ามาอย่างรวดเร็ว ซึ่งอยู่จากห่างจากเมืองป้อมไม่ใกล้ไม่ไกลแล้ว กระบวนทัพของพวกอัศวินถูกจัดแต่งมาอย่างดี มีทั้งทหารม้าหุ้มเกราะในแนวหน้า พลธนูบางส่วน ทหารราบในแนวกลางถึงหลัง รวมทั้งอสูรกระทิงแบร์ริกอีก5ตัวคอยคุ้มกันและเสริมความแข็งแกร่งให้กับกองทัพอัศวิน

      ไอปีศาจสีดำทมิฬจากทัพอัศวินล่องลอยพุพล่านไปมาตามแรงลมโยก ดวงตาสีเพลิง อาวุธที่หนักหน่วงกำลังก้าวเท้าย่างอย่างไม่ลดละความเร็ว เพื่อทำลายทุกสิ่งที่ขวางทาง กองทัพอันเกรียงไกรและภาพอันน่าสะพรึงนี้ถึงกับทำให้ผบ.ซายะเหงื่อตกได้เลยทีเดียว

 

"ห้ะ!!!"ผบ.ซายะอุทานเสร็จก็กลืนน้ำลายอึกใหญ่

 

"พราวด์เธอกับไปรายงานทางนั้นที กองทัพอัศวินเข้ามาใกล้มากเกินไปแล้ว"

 

"รับทราบค่ะ"

        ทางด้านผบ.ซิกม่าที่ติดตามเหตุการณ์อยู่แล้วบวกกับได้รับรายงานอีก จึงมั่นใจได้ว่าพวกมันต้องบุกที่นี่แน่

        ดังนั้น เขาจึงไม่รอช้ารีบเปิดแนวรบนอกประตูเมืองอย่างเร่งด่วน โดยการส่งทหารม้าอีก1พันนาย ทหารราบ5พันนายและกองบินประจัญบาน5ร้อยนาย อย่างไรก็ตามแผนของผบ.ซิกม่ายังเป็นการหยั่งเชิง ไม่ใช่การเปิดศึกเต็มอัตรา

 

"ไม่ไหวหรอกครับพวกมันเข้ามาใกล้มากเกินไป สั่งถอยเถอะครับ"หน.หน่วยที่9เดเรลรับรู้ได้ถึงอันตรายหากยังสู้ต่อ

 

"ทั้งหมดถอย!! ไปรวมกันก่อน"ซายะก็เช่นกันที่คิดแบบเรเดล การเอาชนะอสูรกระทิงแบร์ริกคงเป็นเรื่องยากในตอนนี้ อีกทั้งทัพอัศวินเริ่มใกล้มาเรื่อยๆ

 

      การประจันหน้าระหว่างกองทัพอัศวินด้านมืดกับทหารเมืองป้องปราการเซลสิอุส สังเวียนเลือดกำลังจะระอุขึ้นอีกไม่กี่อึดใจ !!

 

        ในช่วงนี้ หัวใจของฝ่ายทหารเมืองป้อมเต้นถี่รัวราวกับว่าจะระเบิดออกมา เหงื่อกาฬไหลซิ่กอาบท่วมร่าง สายตาล่อกแล่กและอีกหลายอาการ ทั้งหมดนี้ล้วนเกิดขึ้นจากความกลัวกับสิ่งที่ตนไม่เคยประสบ แต่กลับกันกับฝ่ายกองทัพอัศวินที่มีแต่ความบ้าคลั่งและเยือกเย็นพร้อมจะทำลายทุกสิ่งให้พินาศ

 

"พวกนายไหวนะ"เสียงหนึ่งดังขึ้นในแนวหน้าและอีกเสียงหนึ่งก็ดังขึ้น.."ผมจะขยี้มันให้เละเลยครับ!!"กำลังใจเริ่มมาเป็นพักๆหลังการกล่าวขวัญให้กันและกัน

 

      ทางด้านผบ.ซิกม่า

"ดูจากท่าทีแล้วพวกมันคงไม่ได้มาเจรจาแน่ๆ"

"ไปตามผู้อธิฐานมาสร้างบาเรียเดี๋ยวนี้"หลังจากตระหนักอยู่ครู่หนึ่งผบ.มาดเข้มรับรู้ได้การมาถึงของสงครามครั้งใหญ่ หลังประเมินกำลังของอีกฝ่าย

 

        บนยอดสุดของหอคอยวอเตร่าผู้อธิฐานทั้ง7กำลังทำพิธีอธิฐานต่อมหาคริสตัลวอเตร่าเพื่อสร้างบาเรีย ไม่นานนักมหาคริสตัลวอเตร่าเริ่มเปล่งแสงสีฟ้าประกายน้ำเงินระยิบระยับดุจดั่งวารีในมหาสมุทร แสงเริ่มสว่างขึ้น สว่างขึ้นไปเรื่อยๆ จนในที่สุดลำแสงสีฟ้าขนาดใหญ่ก็พุ่งขึ้นไปในชั้นบรรยากาศ จากนั้นจึงแตกออกไปคนละทาง โดยพุ่งลงไปยังทั่วบริเวณอาณาเขตเมืองป้อมกระทบกับพื้นดินและเกิดเป็นบาเรียสีฟ้าทรงโดมขนาดมโหฬาร ครอบคลุมทุกพื้นที่รวมทั้งนอกกำแพงด้วยบางส่วน แสงฟ้าอ่อนจากมหาสมุทรและผิวหน้าของบาเรียที่กระเพื่อมพริ้วไหวราวกับเมืองป้อมคือเมืองบาดาลมันช่างงดงามยิ่ง ความศักดิ์สิทธิ์ของบาเรียวอเตร่าคือสามารถป้องกันได้ทุกอย่างทั้งปืนใหญ่ อาวุธที่สร้างจากเวทมนต์หรือเวทมนต์ที่ใช้โจมตีและการโจมตีทางอากาศ ทั้งหมดนี้ไม่มีผลใดๆทั้งสิ้น เว้นแต่มนุษย์เท่านั้นที่สามารถเดินเข้าออกได้อย่างปกติ

 

"อ๊าา.. อุ่นใจขึ้นเยอะเลยแฮะ"คุณหมอภาคสนามซายูริแอบปลื้มสุดๆหลังผู้อธิฐานสร้างบาเรียโดยเธอยังยืนอยู่ใกล้ๆกับผบ.ซิกม่า

 

"ทุกเหล่าทัพจงฟัง พวกเราจะรบต้านทานอย่างสุดกำลัง หากเราสูญเสียป้อมนี้ไปเมืองหลวงจะต้องได้รับอันตรายแน่"

 

"ประจัญบาน!!!"

ผบ.ซิกม่าชักดาบข้างลำตัวออกแล้วชูขึ้นไปข้างหน้า เพื่อแสดงสัญญาณในการเคลื่อนพล แม้จะมีบาเรียวอเตร่าคอยคุ้มกันและชัยภูมิอันเหนือกว่า ทว่าข้าศึกมีจำนวนมากเกินไปกับการรับมือ ทั้งประตูเมืองด้านตะวันออกที่สลายไปก็เป็นจุดล่อแหลม ทั้งประชาชนที่ยังอพยพกันอยู่ มันคือช่วงเวลาคาบลูกคาบดอกสำหรับผบ.ซิกม่า เขาจึงคิดไม่ตกกับสถานการณ์นี้

 

    ทั้งสองฝ่ายเริ่มประจันหน้ากัน

 

"ตื้ม.. ตื้ม.. ตื้ม.."เสียงปืนใหญ่ดังขึ้นหลายนัดหลายชุดเรียงกันเป็นแนวยาว หลังกองทัพอัศวินเข้าสู่วิถีปืนใหญ่และยังคงดังต่อไปเรื่อยๆ พลปืนใหญ่ของผบ.ฟาเวลยังคงทำหน้าที่ได้เฉียบขาดไม่พลาดแม้แต่นัดเดียว อัศวินที่ถูกเกร็ดกระสุนปืนใหญ่ก็พลอยล้มหายตายเป็นเบือ เว้นแต่อสูรกระทิงแบร์ริกกระสุนปืนใหญ่ไม่สามารถจบชีวิตมันได้ เพียงแต่ทำให้มันลุกนั่งลุกยืนเท่านั้น

       ฝีเท้ากระทืบพื้นของอาชานำพาให้เข้าหากันอย่างรวดเร็ว ทหารม้าแนวหน้าทั้งสองฝ่ายเริ่มประหัดประหารกันอย่างดุเดือดเลือดพล่าน ต่างคนต่างมุ่งสังหารกัน เลือดจากศพต่างสาดเปื้อนหน้าเปื้อนร่างกัน เสียงอึกทึกของธรณีซึ่งเกิดจากการหลั่งไหลของเหล่านักรบยังคงดังกึกก้อง เสียงร้องโหยหวนยังคงดังครวญครางต่อไป แต่.. ไร้ซึ่งเสียงร้องขอความเมตตา 

    อย่างไรก็ตามช่วงแรกของการทำศึกนั้นเป็นไปอย่างคู่คี่สูสีไม่มีฝ่ายใดเพลี้ยงพล้ำ

 

"ผบ.ซิกม่าครับศัตรูมีราวๆสามเท่าของกองกำลังทั้งหมดของเราครับ จะทุ่มกำลังที่เหลือเลยไหมครับ"ผบ.เดวิสพยายามเสนอแผนที่คิดว่าดีที่สุดออกมา หลังรับรายงานจากทหารนายหนึ่งจากฝ่ายกลยุทธ

 

"ยัง ยังหรอกตอนนี้ฝ่ายเรากำลังได้เปรียบจากชัยภูมิ ทั้งปืนใหญ่ที่ระดมยิงและการโจมตีทางอากาศของฝูงบิน"ใบหน้าอันเข้มขรึมและสุขุมกวาดสายตาไปรอบๆในสนามรบพลางชี้นิ้วไปมาให้ผบ.เดวิสดู

     

    การโจมตีทางอากาศมีผลต่อความได้เปรียบเป็นอย่างมาก ฝนห่าลูกธนูตกมาจากฟากฟ้าอย่างคณานับ ได้สร้างความวิบัติแก่กองทัพอัศวินอย่างมหาศาล โดยเลือกโจมตีทำลายในช่วงกลางของกระบวนทัพ ซึ่งแน่นอนนว่าวิธีนี้จะส่งผลเสียหายอย่างรุนแรงต่อกองทัพอัศวินที่แนวหน้า เมื่อแนวปะทะกองทัพอัศวินขาดกำลังเสริมและต้องรบอย่างโดดเดี่ยว อีกทั้งแนวหลังช่วงท้ายขบวนทัพยังถูกตรึงโดยฝูงบินพิฆาต การเอาชนะเหนือกองทัพอัศวินคงไม่ใช่เรื่องยากอะไร แต่ทว่า.. โชคไม่เข้าข้างฝ่ายเมืองป้อม

 

     จากรุ่งอรุณจนถึงตอนนี้ ผ่านไปราวชั่วโมงกว่า ดวงตะวันยังคงนิ่งอยู่กับที่ แสงที่เคยทอประกายเจิดจ้ากลับกลายเป็นสีหม่นและเริ่มหรี่ลงเรื่อยจนกลายเป็นสีเลือด ท้องฟ้าที่เคยแจ่มใสเปิดโล่งเริ่มมีมวลเมฆสีครึ้มเข้าปกคลุม ทีละส่วนๆ

 

"ไง ซายะ"

 

"อ่า ถ้าไม่ได้แผนของเรอิสพวกเราคงแย่"

 

"นั่นสินะ"บทสนทนาสั้นๆของผบ.ทั้งสอง ระหว่างซายะกับเชอร์ชิลสามารถเรียกความฮึกเฮิม ของเหล่าฝูงบินได้เป็นอย่างดีกับชัยชนะที่ใกล้จะได้รับ

 

"ผบ.เชอร์ชิลจะเอาไงกับพวกอสูรกระทิงแบร์ริกดีครับ"หน.หน่วยในกองบินของเชอร์ชิลกล่าวถึงอุปสรรคอันใหญ่โตที่อยู่ข้างหน้า

 

"เอาไงดีซายะ"สายตาของเชอร์ชิลจดจ้องอุปสรรคนั้น เริ่มหาหนทางจัดการมันร่วมกับซายะซึ่งกำลังคว้าดาบจากด้านหลัง เพียงเท่านี้ทำให้เชอร์ชิลรู้แล้วว่าซายะจะจัดการมันยังไง

       ดาบเล่มใหญ่สีเงินเงาวาวใช้การจับแบบ2มือของซายะและเชอร์ชิลได้ถูกชักออกมาสะท้อนแสงอาทิตย์ที่เลือนลาง ท่ามกลางสายของหน.หน่วยและผบ.ทั้งหลาย ต่างเฝ้ามองด้วยความลุ้นระทึกกับการฆ่าอสูรกระทิงแบร์ริกด้วยดาบกลางเวหาประหนึ่งราวกับว่าทั้งสองคือแสงแห่งความหวัง

       ไม่ช้าทั้งสองจึงใช้การบินของเจ้าเวหาเข้าโจมตี โดยการบินโฉบเฉี่ยวและสร้างบาดแผลฉกรรจ์หลายแห่งตามลำตัว แขนขาและศีรษะถูกกระหน่ำยับเยิน แต่อสูรกระทิงแบร์ริกยังคงยืนตระหง่านคงความแข็งแกร่ง ไม่มีทีท่าว่าจะทรุดลงเนื่องจากบาดแผลยังไม่ลึกพอถึงจุดสำคัญ กระนั้นความพยายามทั้งสองหาได้ลดลง ยังคงโหมกระหน่ำโจมตีอย่างหนักหน่วง ด้วยความเชื่องช้าในการใช้อาวุธของอสูรกระทิงแบร์ริก ความได้เปรียบจึงเกิดขึ้นกับทั้งสอง

        และแล้วความพยายามของทั้งสองก็เป็นผล ขาข้างหนึ่งของมันถูกเฉือนที่ข้อพับช่วงเข่าและอีกข้างก็เช่นกัน ทำให้มันถึงกับใช้มือค้ำผืนดินจากการฟันอย่างเด็ดขาดของซายะ และเนื่องด้วยถูกเล่นงานเพียงฝ่ายเดียวของอสูรกระทิงแบร์ริก ในที่สุดจุดตายก็ปรากฏ

 

"ย๊าาาาาา..."เสียงตะโกนอย่างสะใจของผบ.เชอร์ชิลพุ่งหาเป้าหมายด้วยความเร็วเสียง พร้อมกับการฟันอย่างทารุณกรรม ตัดหลอดลมอสูรกระทิงจอมเหี้ยมโหดขาดออกจากกันในพริบตา !!

     อสูรกระทิงแบร์ริกตัวหนึ่งถูงสังหารและทันทีที่มันล้มลง

 

"เฮ......!!!!!"

มันคือเสียงลั่นดังอันกึกก้องของเหล่าทหารฝ่ายเมืองป้อมปราการเซลสิอุส พวกเขาโห่ร้องและตะโกนอย่างสะใจ หลังอสูรกระทิงแบร์ริกถูกผบ.ซายะและผบ.เชอร์ชิลพิชิต ขวัญและกำลังใจของทหารทุกนายจึงทวีคูณขึ้น

 

"กำจัดไปหนึ่งเหลืออีกห้าและหนึ่งในนั้นมีตัวที่บาดเจ็บ"เชอร์ชิลยิ้มนิดๆพูดพร้อมยกนิ้วโป้งหันมาทางซายะ

"งั้นเริ่มจากตัวนั้นเลยละกัน"ซายะหันไปหาเป้าหมายที่กำลังบาดเจ็บ

        แต่ในขณะทั้งสองจะเข้าสังหารตัวที่บาดเจ็บ จู่ๆมีเจ้าเวหาตัวหนึ่งบินทะยานมาปาดหน้าด้วยความเร็วสูง ทั้งสองถึงกับชะงักไปชั่วครู่ ได้แต่มองเจ้าเวหาและเจ้าของมันเหินผ่านไป

 

         มัจจุราชแห่งห้วงนภาปรากฏตัวขึ้น เพียงแค่เสี้ยววินาทีก็สามารถสังหารอสูรกระทิงแบร์ริกที่บาดเจ็บได้ และไม่เพียงแค่นั้นเขายังโจมตีอสูรกระทิงแบร์ริกตัวที่ใกล้เคียงกันอีกด้วย

 

"ตายไปอีกหนึ่งเหลืออีกสี่ตัว การโจมตีแบบนั้น.. นั่นมัน ห๊ะ!!หรือว่าจะเป็น...."ผบ.เชอร์ชิลตกตะลึงในความสามารถดั่งพรสวรรค์และคาดไม่ถึงว่าคนๆนั้นจะเป็นเพื่อนของตน

 

"เรอิส!!"ซายะเปล่งอุทานด้วยสายตาที่ไม่อยากเชื่อ

      

        การโจมตีระดับตำนานด้วยพายุคมกริบ การร่ายรำกลางนภา การต่อตัวในอากาศระหว่างเขากับเจ้าเวหาเพื่อสังหารเหยื่อ ทั้งหมดนี้ล้วนคือกลยุทธในทักษะที่ช่ำชองดั่งสวรรค์ประทาน อสูรกระทิงแบร์ริกตนนั้นยังไม่ทันรับรู้ว่าอันตรายจะมาถึงตัว ก็ได้สิ้นชีพไปโดยพลัน

 

             ตายไปอีกหนึ่งเหลือสาม..

 

   ชัยชนะอันหอมหวานเข้ามาใกล้ฝ่ายเมืองป้อมทุกที ทว่าสภาพอากาศในตอนนี้ เริ่มมีการเริ่มการเปลี่ยนแปลงไปมาก ก้อนเมฆสีครื้มค่อนดำเข้าปกคลุมทั่วแผ่นฟ้าอย่างมิทันรับรู้ ดวงอาทิตย์มิอาจสาดแสงลงมายังพื้นล่าง แสงสว่างถูกบดบัง ความหนาวเหน็บปานทวีปน้ำแข็งอุบัติขึ้นและม่านหมอกระลอกลมที่เกรี้ยวกราด...

 

        ...ทำให้การโจมตีของมัจจุราชแห่งห้วงนภายุติลงด้วยทัศนวิสัยย่ำแย่...

 

"ชิ.. จะให้เล่นแบบนี้หรอ!!"ใบหน้าไร้อารมณ์ตำนานตระกูลไนท์รู้สึกเพลียกับสภาพแวดล้อมห่วยแตก

     

 

    สภาพอากาศแวดล้อมเยี่ยงนี้ ทำให้กองทัพอัศวินสามารถพลิกสถานการณ์กลับมาเป็นฝ่ายได้เปรียบ พวกมันสามารถเคลื่อนที่ได้เร็วขึ้น จนทำให้ฝ่ายเมืองป้อมมีปัญหาในการรบ รวมทั้งฝูงบินที่ตรึงทัพหลังท้ายขบวนทัพของพวกมันเริ่มจะตั้งตัวติด

 

"ในนามของข้าพเจ้าแฟมิเลีย ไลแคนขอพระแม่เอวาโปรดรักษาเอมิลี่ให้ปลอดภัยด้วยเถิด"หลังสถานการณ์แปรเปลี่ยน ในห้วงคำนึงของผบ.แฟมิเลียคิดถึงแต่เพียงน้องสาว ด้วยท่าทางเคารพต่อสิ่งศักดิ์สิทธิ์ท่ามกลางสังเวียนเลือด

 

ผบ.ซิกม่าที่ยันร่างยืนตรง มีสีหน้าวิตกเริ่มเกรงกลัวฝ่ายตรงข้ามหลังทรุดไปเล็กน้อย ได้ออกคำสั่งกับกำลังรบที่เหลือทุกเหล่าทัพอีกกว่าสองหมื่นนาย

 

"ทั้งหมดเคลื่อนพล!!"

     แม้แต่ผบ.ทุกเหล่าทัพยังถูกส่งออกไปฟาดฟันกับศัตรู ด้วยชะตากรรมที่มิอาจเลี่ยงได้ เหลือเพียงแต่ผบ.ซิกม่ากับผบ.เดวิสเท่านั้นและทั้งสองได้พูดคุยกันอย่างอาลัย

 

"รองค์ถ้าฉันตายในตอนนี้นายจะเป็นคนต่อไปที่ทำหน้าที่ต่อจากฉัน ฉันไว้ใจนายนะ"ผบ.ซิกม่าพูดพร้อมกับตบไหล่ของรองค์เบาๆ โดยที่เดวิส รองค์ยังยืนอึ้งและคาดไม่ถึงกับคำพูดของผู้ที่เป็นที่เคารพ

 

"ถึงเวลาของฉันแล้วล่ะ"ซิกม่าผู้มาดเข้มหันมองหน้ารองค์ด้วยความปิติ

 

"ไม่นะครับ!!"

 

      สิ้นเสียงผบ.เดวิส ไม่ช้าผบ.ซิกม่าก็วิ่งไปที่ขอบกำแพงและดิ่งลงไป...

 ทันใดนั้นรองค์ก็วิ่งตามมาห้าม แต่ทว่า..มันสายเกินไปแล้ว!!

 

"ม่ายยยยยย!!!!"เสียงสะอึกสะอื้นที่รองค์แหกออกมาทำให้ข้าศึกถึงกับผวา

 

    การรบในแนวหน้านอกบาเรียโรมรันกันอย่างสุดขีดเลือดพุ่ง ยุทธวิธีที่วางไว้ไม่สามารถใช้ได้อีกต่อไป ฝนห่าธนูที่เคยสังหารพวกมันแทบจะไร้ผล ด้วยอากาศที่หนาวเหน็บเหมือนถูกแช่แข็งปีกของเจ้าเวหาอ่อนล้าลงไป ฝูงบินหลายนายต้องลงจอดและมาร่วมสู้ศึกบนภาคพื้นดินแทน ไม่เว้นแม้แต่เหล่าผบ.กองบินซายะ,เชอร์ชิล และมัจจุราชแห่งห้วงนภา

 

    การต้านทานของฝ่ายเมืองป้อมเริ่มลดประสิทธิภาพลงไป ทำให้กองทัพอัศวินเริ่มผลักดันทหารเมืองป้อมเข้าใกล้บาเรียมากขึ้นเรื่อยๆ

       ขวัญและกำลังของเหล่าเริ่มอ่อนล้าลงไปทุกที

 

'ฮึ่ย!!ในเวลาแบบนี้ไอ้พวกคาสึยะไปมุดหัวอยู่ที่ไหนกันนะ!!'เสียงบ่นพึมพัมในใจของผบ.อับโซรอนกำลังแค้นแ ละกล่าวถึงพวกไม่ได้ความแต่มีความสามารถสูง ขณะยังอยู่แนวหน้าต้านทานศึก