The Last Night

05-ตัดสินใจ

"ค่ะ.. แล้วคุณเพียล่ารู้ได้ยังไงว่าหนูมาเก็บสมุนไพรที่นี่"สาวน้อยตอบพร้อมตีหน้าซื่อ เกิดความสงสัยขึ้นในใจและสังหรณ์ว่าจะต้องเกิดอะไรขึ้นกับตัวเองแน่ๆ

"จริงๆแล้ว..    อืม.. พูดตรงๆเลยนะฉันอยากได้เธอเข้าร่วมกับกลุ่มของฉันเพื่อทำภารกิจที่ยิ่งใหญ่ เธอเป็นคนที่เหมาะสมที่สุดกับภารกิจนี้ เธอตกลงไหม? "เพียล่าก้มลงจ้องหน้าสาวน้อยให้ชัดเอ่ยชักชวนอย่างตรงไปตรงมา โดยไม่สนใจว่าเนเน๊ะจะปฏิเสธหรือไม่ แต่ในใจยังไงเพียล่าก็มั่นใจเนเน๊ะจะต้องเข้าร่วมกลุ่มแน่

"มันเกี่ยวกับคืนแห่งความมืดหรือเปล่าคะ?"ทำตาปริบอยู่นานเนเน๊ะเลือกคำถามที่ดีที่สุดออกมา

"เกี่ยวสิ..     เอาเป็นว่าฉันจะไปส่งเธอที่บ้านก่อนและให้เวลาตัดสินใจเพียงแค่คืนเดียวเท่านั้นนะ แล้วรุ่งสางฉันจะมารอฟังคำตอบ"นักรบสาวแสดงใบหน้าจริงจังพลางถอนหน้าขึ้นเหมือนกับทำการขู่ให้สาวน้อยรับปากโดยใช้สายตาเพ่งดุ ขณะเนเน๊ะยังไม่ทันพูดเอ่ยแต่อย่างใด เธอต้องถูกรวบรัดไปโดยปริยายเหมือนถูกบังคับให้กลับบ้านทันที

      เมื่อทุกอย่างเรียบร้อยเพียล่าจึงกล่าวให้เนเน๊ะมาซ้อนท้ายเธอบนหลังอินทรีขาว

"เหวอ!!"สาวน้อยมองซ้ายทีขวาทีรู้สึกผวากับการขึ้นไปนั่งบนหลังเจ้าอินทรีครั้งแรกในขณะที่มันกำลังจะออกตัว

"กอดเอวฉันไว้แน่นๆนะ"

"ไปได้!!"ผู้เป็นเจ้านายออกคำสั่งทันทีหลังเนเน๊ะพร้อม เจ้าอินทรีขาวทะยานพุ่งขึ้นฟ้าอย่างรวดเร็ว

"เหวอ! เหวอ!! เหวอ!!! จะจะจะตกแล้ว..."

เนเน๊ะหน้าตาตื่นสะดุ้งเฮือกแทบหงายหลัง

"กอดเอวฉันไว้แน่นๆสิเนเน๊ะ!!"นักรบสาวร้องดังก่อนเหลือบไปเห็นเนเน๊ะ ที่กำลังสะดุ้งหน้าตาตื่นอยู่นั้น เพียล่าได้แอบยิ้มเล็กๆที่มุมปาก

      ในที่สุดก็เข้าสู่ช่วงการบินของเจ้าอินทรีขาว

"ไงเนเน๊ะไม่ฉี่ราดใช่มั้ย"เพียล่ายังคงยิ้มไม่หุบกับการได้แกล้งเด็กโดยไม่ได้ตั้งใจ ส่วนสาวเจ้ากรรมนั้นไม่ได้ตอบอะไรกลับมา.. ได้แต่นั่งตัวเกร็งพร้อมกับใบหน้าที่เต็มไปด้วยอาการตกตะลึง โดยดวงพองโตและปากที่อ้าค้าง โถ่ๆทำไมๆคุณเพียล่าใจร้ายจัง

      เหนือน่านฟ้าป่าคี-ดูเอลมุ่งหน้าสู่ทางทิศใต้เป้าหมายคือบ้านยายแขขาว การเดินทางกลับบ้านเป็นไปอย่างราบรื่น ในการใช้สัตว์พาหนะชนิดนี้นั้น สามารถย่นระยะทางประหยัดเวลาได้มาก ต่างกับการใช้ม้าโดยสิ้นเชิงที่ต้องใช้เวลาราว3วันกว่าจะถึง และข้อจำกัดในการใช้ยังแตกต่างกันอีกมากมาย ด้วยเหตุนี้อินทรีขาวจึงถูกเรียกอย่างยกย่องว่า"เจ้าเวหา"

    เป้าหมายอยู่ร่ำไรไม่ใกล้ไม่ไกลแล้ว

"เหวอ! เหวอ!! ตะตะตายแน่คราวนี้.."สาวน้อยเริ่มมีอาการช็อกอีกครั้งกับการทะยานพุ่งลงจอดของเจ้าอินทรีขาว

"เอาล่ะ ถึงบ้านแล้วนะเนเน๊ะ"เพียล่าหันไปโปรยยิ้มพร้อมกับเอียงคอไปทางหน้าบ้านเพื่อบอกให้เนเน๊ะรับรู้ แต่ดูเหมือนสาวเจ้ากรรมยังคงอึ้งกับเหตุการณ์นี้อยู่บนหลังเจ้าเวหา

"ค่ะค่ะค่ะ.. ขอบคุณค่ะ"หลังจากตะลึงและลงจากหลังของอินทรีขาวได้ เนเน๊ะกล่าวคำขอบคุณทันทีด้วยอาการเหวอหวา..

   ก่อนเพียล่าจากไปเธอเน้นย้ำแก่เนเน๊ะอีกครั้งกับเรื่องที่ต้องตัดสินใจ

       ก็อก ก็อก ก็อก

เสียงเคาะประตูของผู้เป็นหลานดังขึ้นพร้อมเสียงเอ่ยจากอาการเพลีย

"ยายคะ หนูกลับแล้วค่ะ"

ไม่นานประตูก็เปิดออกพร้อมกับยายแขขาวที่มีใบหน้าเปี่ยมไปด้วยความปลื้มปิติ และดีใจทันทีที่เนเน๊ะนำดอกสมุนไพรดราก้อนสกายให้กับมือ แกตื่นเต้นมากที่จะได้นำมันไปปลูกไว้ใช้ปรุงยา ทางด้านหลานสาวเองไม่ได้พูดคุยอะไรกับยายมาก เธอเพลียและเหนื่อยล้าจึงมุ่งตรงไปอาบน้ำและเข้านอนในเดี๋ยวนั้น

    ยายแขขาวได้จัดเตรียมพื้นที่สำหรับเพาะปลูกไว้แล้วตั้งแต่เนเน๊ะออกเดินทาง หลังชื่นชมอยู่ได้ไม่นานนัก แกไม่รีรอจัดการนำดอกสมุนไพรไปปลูกทันทีในเย็นนั้น

~ราตรีนี้ผ่านไปช่างไวเหลือเกิน~

        ทางด้านหมู่บ้านคี-คูได คาไดตื่นนอนตั้งแต่ก่อนรุ่งสางรีบลุกขึ้นอาบน้ำแต่งตัว เพื่อจะไปหาเนเน๊ะ เมื่อทุกอย่างพร้อมแล้ว คาไดรีบควบม้าตัวโปรดเร่งความเร็วออกไปทันทีจนฝุ่นตลบ

        เพียล่าเองเช่นกัน หลังจากตื่นนอนก็ล้างหน้าล้างตาก่อนรุ่งสาง เพื่อไปรอฟังคำตอบจากเนเน๊ะ อินทรีขาวที่รอเจ้านายอยู่ก็พร้อมบิน เมื่อทั้งสองพร้อมกันแล้วจึงออกพุ่งทะยานขึ้นฟ้าจนฝุ่นฟุ้งราวกับพายุพัดก็ไม่ปาน

  ส่วนยายแขขาวเองก็ไม่น้อยหน้าแกตื่นตั้งแต่พระจันทร์ยังทอแสงและยิ้มอยู่  แต่รายนี้ไม่เหมือนกับคาไดและเพียล่าที่มีจุดประสงค์เดียวกันในการมาที่นี่ แต่ที่แกตื่นคงเป็นเพราะแกกำลังเห่อกับสมุนไพรที่ปลูกใหม่นั่นเอง ครู่หนึ่งซึ่งแกกำลังชื่นชมสมุนไพรอยู่นั้น แกเอ๊ะใจหลุดปากดัง

"หืม!?"

  แกเงี่ยหูฟังไปทางหนึ่งได้ยินเสียงของสัตว์สี่เท้ากำลังวิ่งด้วยความเร็วสูง ซึ่งมันคงจะเป็นม้าของคาไดแน่ๆ

       และแกก็เงี่ยหูฟังไปอีกทางหนึ่ง ได้ยินเสียงของสัตว์ปีกขนาดยักษ์กำลังใช้ปีกกระพือทำให้เกิดลม จนกิ่งก้านใบไม้ไสวไปมาเสียดสีกัน ซึ่งคงจะเกิดจากเจ้าเวหาแน่ๆ

  ในที่สุดสิ่งที่ยายแขขาวคิดไว้ก็เป็นจริงทั้งคาไดและเพียล่าเดินทางมาที่นี่ โดยถึงก่อนกันไม่นาน สำหรับคาไดแล้วไม่มีอะไรมากที่มาหาเนเน๊ะเนื่องจากความเป็นห่วงอย่างสุดซึ้งและถามไถ่ถึงเรื่องการไปทุ่งล้านแสง

"อ้าว..!! คาไดและก็.. เธอมาหาเนเน๊ะล่ะสิ"

"เนเน๊ะยังไม่ตื่นหรอก คงจะเพลียมาก แต่ประเดี๋ยวก็คงจะตื่น"ว่าแล้วยายแขขาวแกก็เดินสะบัดก้นไปทางสวนของแก แต่ไปได้ไม่นาน แกก็เดินโยกบั้นท้ายกลับมาหาคาไดกับเพียล่าที่สนทนากันอยู่ เพื่อชวนคุยเรื่องความงามของสมุนไพร เป็นการค่าเวลาไปในตัวระหว่างรอเนเน๊ะตื่นนอน..

   ทั้งสามคุยกันอย่างออกรสออกชาติเชียว ไม่ช้าเสียงแง้มประตูก็ดังขึ้น

"ไง เนเน๊ะ"เพียล่าปล่อยคำทักทายเนเน๊ะที่ยังงัวเงียอยู่หลังประตูก่อนเดินออกมา

"ตื่นแล้วรึเนเน๊ะ? ข้ารู้สึกเป็นห่วงเจ้าเหลือเกิน"คาไดดีใจเป็นอย่างมากที่ทักทายและถามถึงเรื่องการไปที่ทุ่งล้านแสง เนเน๊ะเลยเริ่มเล่าเรื่องตั้งแต่แรกจนจบให้คาไดและอีกสองคนฟังอย่างละเอียด เมื่อรับฟังเรื่องเล่าของเนเน๊ะจบเขาจึงกล่าวว่า..

"งั้น.. ข้าไปก่อนนะ คนในหมู่บ้านคงดีใจแน่ๆกับข่าวนี้"คาไดร่ำลาเสร็จรีบควบม้ากลับไปแจ้งข่าวให้คนในหมู่บ้านอย่างเร่งด่วน

     เพียล่าเริ่มยิงคำถามทันทีหลังคาไดกลับไป

"เนเน๊ะเธอตัดสินใจได้รึยัง!?"

"อะไร!ตัดสินใจอะไรกันข้าไม่เข้าใจ"ถึงแม้ยายแขขาวรู้ว่าเนเน๊ะคือผู้ที่ถูกเลือก แต่ยังไม่วายที่จะตั้งคำถามราวกับว่าตัวเองไม่รู้เรื่องอะไรเลยในสีหน้าแสร้งทำงงพลางส่ายไปส่ายมา

"ตกลงว่าเธอจะไปกับเรามั้ย? ถึงจะตอบว่า ไม่ แต่มันก็ไม่มีทางเลือกแล้ว เธอคนเดียวเท่านั้นที่จะหยุดคืนแห่งความมืดได้!"เพียล่าเปร่งเสียงแน่น ใช้สายตาดุดันคุกคามจิตใจเนเน๊ะให้พยายามตอบตกลง

    ในขณะนั้นยายแขขาวเกิดอาการอึ้งเมื่อได้ยินคำถามของเพียล่า จริงๆแล้วคงไม่ได้มีแค่คาไดกับตนที่รู้เรื่องคำทำนายเท่านั้น แต่เพียล่าเองคงรู้ว่าเนเน๊ะคือใคร แกจึงเปลี่ยนท่าทีเป็นใบหน้าอ่อนโยนหันไปทางเนเน๊ะแล้วกล่าวขึ้น..

"เนเน๊ะ!! ความหวังอยู่ที่เจ้า เจ้าจงไปเถิดข้าจะอวยพรให้เจ้าโชคดี"

ยายแขขาวส่งสายตาเป็นประกายด้วยอาทรต่อเด็กสาวที่แหงนขึ้นมองตอบด้วยอาลัยก่อนหันไปทางเพียล่าก็พบว่าสาวนักรบยังจ้องอยู่อย่างเขม็ง เนเน๊ะก้มหน้าลงพลางใช้นิ้วแม่มือจุ๊บปากครุ่นคิดอย่างลังเลจากหัวคิ้วแทบชนกัน หัวใจเนเน๊ะเริ่มสั่นระรัวแต่เผยสีหน้าจริงจัง ก่อนตอบไปอย่างหนักแน่นว่า..!!

             "ค่ะ!! ตกลงหนูจะไป!!"

      ~คำทำนายแห่งดารุสเริ่มใกล้เข้ามาทุกที~