รักวุ่นวายกับนายจอมวุ่น

            ในขณะที่ ฉัน อยู่ในอ้อมแขนรุ่นพี่คนนั้น  หัวใจของฉันเต้นรัว...พร้อมกับหน้าแดงและอาการเขิน ^///^

"เป็นอะไรไหมครับ"  รุ่นพี่คนนั้นพูดขึ้น  ไม่เป็นไรค่ะ  ขอโทษนะค่ะ  เผอิญหนูซุ่มซ่ามไปหน่อย >_<    "ไม่เป็นไรครับ  นั้นพี่ไปก่อนนะ" ในตอนนั้นฉันอยากรู้จักรุ่นพี่คนนั้น  ฉันจึงตัดสินใจที่จะ...... "พี่ค่ะ !"    พี่ชื่ออะไร  แล้วอยู่มัธยมไหนค่ะ"  ^3^  

         "อ๋อ  พี่ชื่อ...."  เสียงโทรศัพท์ของรุ่นพี่คนนั้นดังขึ้น  "นั้น พี่ไปก่อนนะครับ"  ในตอนนั้นหรอ  ความรู้สึกของฉันเหมือนคนอกหักยังไงยังนั้น  ทันใดนั้น  เสียงโทรศัพท์ของฉันก็ดังขึ้น  จะใครล่ะที่จะโทรมา  ก็ยัยฮารุจังที่บอกอีก 20 นาที ที่จะโทรหาฉันไปกินข้าวนะสิ ! เฮ้ออออ  ฉันมองตามหลังรุ่นพี่คนนั้น  ที่เดินจากไปโดยที่ยังไม่ทันรู้จักกันเลย T-T

.....................................................................................................................

ณ โรงอาหาร

        "นี้ ยัยโซนี่ ! แกเป็นอะไรหรือปล่าว  ฉันเห็นแกซึม ๆ  ตั้งแต่เดินมาหาพวกฉันแล้ว"  ยัยโฟรัน  เพื่อนสนิทของฉันถามขึ้น  "ฉันไม่ได้เป็นอะไรนี่"  "โกหก  ฉันกับโฟรันเป็นเพื่อนแกมาตั้ง 8 ปี  ทำไมจะไม่รู้ว่าเวลาไหนที่แกเศร้าหรือมีความสุข" ยัยฮารุจัง เพื่อนสนิทของฉันอีกคนถามขึ้น  ฉันจึงตัดสินใจที่จะเล่าเรื่องทั้งหมดให้ฟัง  ( ￣(エ)￣)  

        "ห้ะ ! อะไรนะ  เพื่อนของฉันกำลังจะมีความรักหรอเนี่ย  ไม่น่าเชื่อ  เด็กเรียนแบบแกเนี่ยนะ" ยัยฮารุจัง ทำหน้าอย่างเห็นผี  "อะไร  ฉันก็ยังไม่แน่ใจเหมือนกัน  ฉันพึ่งเจอพี่เขาไม่นานเองนะ"  "แหม  แกก็.... เคยได้ยินป่ะว่า  รักไม่ต้องการเวลา"  ยัยโฟรัน  รีบแทรกขึ้นมาทันที  ฉันทำหน้าอย่างเซ้ง  เพราะไม่รุ้ว่าความรู้สึกนี้คืออะไร  ?

      "อ่าว  น้อง"  เสียงของผู้ชายคนหนึ่งที่ฉันเคยได้ยินมาเรียกพร้อมกับมือที่มาสะกิดฉัน  "พี่... ><"  "พี่เคนชิโร่  สวัสดีค่ะ"ยัยโฟรันพูดขึ้น "สวัสดีครับ น้องโฟรัน"  "พี่เคนชิโร่ค่ะ  นี้ฮารุจัง  และนี้โซนี่นะค่ะ"  ยัยโฟรันทำเหมือนจะแย่งซีนฉัน แต่มันก็ทำให้รู้ว่าพี่เขาชื่อว่าอะไร และทำให้พี่เคนชิโร่และฉันได้รู้จักกันด้วย" ^0^  "พี่เคนชิโร่มา  มีอะไรหรือป่าวค่ะ"  ยัยโฟรันพูด  "พี่เอาพวงกุญแจมาคืนน้อง....  เอ่อออ  น้องโซนี่ใช่ไหมครับ"  "

"อ๋ออ  ใช่ค่ะ"  ฉันพูด และพยักหน้าพร้อมรอยยิ้มที่แอบดีใจ

"คือ  พี่เอาพวงกุญแจมาคืนน่ะ  น้องทำตกไว้"

"ขอบคุณนะค่ะ  พี่เคนชิโร่"  ^///^

"เอ๊ะ ! ยังไง ๆ กันนะพี่เคนชิโร่กับยัยโซนีไปทันรู้จักกันตอนไหน"  ยัยโฟรัน  แทรกเข้ามาอีก -_-

"งั้น  ให้น้องโซนี่เล่าให้ฟังแล้วกันนะ  พี่นัดกับเพื่อนไว้อ่ะ  ไว้เจอกันใหม่นะ  บ๊ายบ่าย" พี่เคนชิโร่  รีบวิ่งไปด้วยความรีบ

"เฮ้ยย ! แก อย่าบอกนะ  ว่าคนที่แกหมายถึง  คือ พี่เคนชิโร่อ่ะ"  ยัยโฟรัน  พูดขึ้น

"อื้ม  แต่ฉันก็บอกพวกแกแล้วไง  ว่าฉันยังไม่แน่ใจ"

"นั้น  ถ้าแกแน่ใจ  แกมาบอกฉัน เดี๋ยวฉันกับยัยฮารุจังจะช่วยแกเอง"  โฟรันพูด

"เฮ้ย ไม่เอานะ  ฉันเห็นหน้าพี่เขาแล้ว  ฉันไม่ค่อยกล้าเท่าไหร่อ่ะ" ฮารุจังพูด

"เฮ้ย  แกคิดไรมาก ไม่มีอะไรหน้ากลัวเลย ช่วย ๆ หน่อยเถอะน่ะ" โฟรันพูด เพื่อจะให้ฮารุจังหายกลัว

"งั้น ก็ได้" ฮารุจัง ทำเสียงอ่อย ๆ

"เฮ้ย เดี๋ยวก่อนสิมันจะดีหรอแก" ฉันรีบพูดแทรกทันที

"ดีสิแก  แกไม่ต้องห่วงเลยนะ  แกแ่มาบอกฉันว่าแกแน่ใจหรือยังว่าชอบพี่เค้า แค่นี้พอ" โฟรันทำเสียงแบบมั่นใจ

"อื้มม  แต่แกห้ามทิ้งฉันนะ"  ฉันทำเสียงเหมือนมีกำลังใจขึ้นมา  

"แล้วแกรู้จักพี่เขาได้ยังไง แล้วพี่เขาเป็นใคร  แล้วอยู่มัธยมอะไร  แกเล่าให้ฉันฟังเดี๋ยวนี้เลยนะ"  ฉันถามด้วความสงสัย

"ก็พี่เคนชิโร่  เคยอยู่ใกล้บ้านฉัน พ่อแม่เราสนิทัน แต่ตอนนี้ย้ายออกไปแล้ว  แล้วเผอิญเสาร์ที่ผ่านมา พ่อฉันและฉัน  แล้วก็พี่เคนชิโร่และพ่อของพี่เคนชิโร่ ไปฟิตเนสด้วยกัน แล้วก็เห็นพ่อพี่บอกเขาบอกว่า  พี่เขาเรียนอยู่มัธยม 5/5 นะ" 

"อ๋อ อื้ม ฉันว่าเราหยุดเรื่องนี้ไว้ก่อนเถอะ ฉันว่ากินข้าวเสร็จเราไปห้องสมุดกันดีป่ะ" 

"อื้ม ดีเหมือนกัน  อยากไปนานล่ะ นั้นเรารีบกินข้าวกันเถอะ  เดี๋ยวจะเข้าเรียนสะก่อน" ฮารุจังพูด