Blood vagabond เลือดหัวขโมย

        นักรบ เป็นสิ่งเมื่อกาลครั้งหนึ่งสายเลือดของเราเคยเป็น
ความผิดครั้งนั้นทำให้ตะกูลของ วอสก้า
ชื่อที่หลายคนบนโลกภายนอกคุ้นเคยแต่สำหรับกลุ่มโลกมืด
นั้นหมายถึงนักผเนจรที่เก่งกาจรับเป็นกลุ่มโจรที่โด่งดัง
ทำธุระกิจซื้อขายกับพ่อค้าเมืองใหญ่ พวกเขาจึงมีแห่งที่มาของเงินอาวุธ

     เดิมที ผู้เป็นพ่อเลียงดูมักจะอยู่ให้ห่างจากเหล่าผู้คนแต่เหมือนเลือดตะกูลจะโดยคำสาปต้องมีบางอย่างไปผจญภัยเฉียดตาย พอกลับมากลายเป็นปีศาทที่สามารถทำลายล้างโลกทั้งใบ เพียงแค่ สองมือ
           นี้เป็นเรื่องของผม เวส ชื่อที่เรียกกันมา แม่เป็นคนตั้งชื่อนี้ให้ก่อนที่เธอจะตาย เธอบอกผมว่า รักผมแต่เธอหายตัวไปจากบ้านของตัวเองและเป็นศพหลับมา พ่อของผมเป็นตาแก่ใจดีที่ขี้ขาล นามสกุลที่ใช้เป็นเรื่องต้องห้ามแม้จะพูดถึง ราจึงมีเพียงแค่ชื่อในป่าแห่งนี้ ที่ลึกว่าเดิมจากแม่ตาย

       ในคืนหนึ่งที่ฝนตกกระหน่ำเสียงฝนกระทบพื้นกลิ่นดินใบไม้ เสียงกบร้อง ยังไม่ทันที่จะกลับตา พ่อของผมลุกขึ้นบอกให้เงียบๆ ด้วยการเอานิ้วแตะที่ริมฝีผาก เขาพาผมไปที่ด้านหลังกระท่อม ที่เก็บอุปกรร์เกษตรแต่ครั้งนี้ พ่อไม่ได้เอาอุปกรณ์อะไรเขาหยิบเอากล่องไม้เก่าๆที่ฝุ่นจับหน้า มันอยู่ที่ลึกที่สุดในนี้ พ่อเปิดเอาสิ่งๆหนึ่งที่ห่อผ้าสะอาดไว้

     "เวส พ่อมีเรื่องจะบอกเรื่องนามสกุลของเรา" พ่อที่ยัดสิ่งนั้นเขาไปที่กระเป๋ากางเกงของผม "ลูกยังเด็ก ลูกไม่ควรตาย และไม่ควรถุกขังอยู่ที่นี้"

"พ่อ" ผมที่ไม่รู้เรื่องอะไรมากนั้นในตอนนั้น ผมเป็นเพียงแค่เด็กชายอายุ 8 ขวบ ร่างหายผอมแห้ง

"ฟังให้ดี นามสกุลของเล่าคือ ร๊อคโก้ ต้นตะคือกูลวอสก้า ที่ถูกล้างเลือดเมื่อหลายพันปีก่อน พวกเราไม่เหลือใครแล้วแต่ยังมีคนตามล่าเรา พลังของเราที่หลับอยู่ในตัว มันจะปลุกเราขึ้นมาเมื่อถึงเวลาและใจที่พร้อม ลูกต้องอยู่เพื่อมีชีวิต อย่าหลบซ่นเหมือนหนูขี้ขาล ตอนนี้ มีนักล่ามันมาถึงแล้ว ลูกอยู่ที่นี้ หรือหนีไป ผลก็เท่ากัน"
เสียงปืนดังขึ้นที่หน้าประตู เสียงหมาป่าหยวนหอนและเหล่าสัตว์แตกตื่น นกที่หลบไหลก็แตกบินหนี

"ว่าไง พวกร๊อคโก้ อยู่ใหนเอย" เสียงของผู้มาเยือน มันเป็นความรู้วสึกอัตรายอย่างเห็นได้ชัด พ่อของผม จูบที่หน้าผากก่อนจะเดินออกประตู

"ว่าไง แซม ดูแก่ขึ้นเยอะเลย แบบนี้กระดูกข้อต่อที่เข่านายก็คงใช้งานไม่ดีสินะ" พ่อของผมพูด ผมแอบดูผ่านรูประตูเห็น คนที่ชื่อแซมมีรูปร่างสูงสันทัด
ผิวเข้มไว้หนวดมีขนสีขาวแซมอยู่ไม่มากนัก เขาใส่หมวกทรงปานามา สีดำ เสื้อยืดแขนยาวและเสื้อหนังสีดำเงาทั้งชุดของเขาเป็นสีดำ

"จำได้ดี งั้นเรามาจบกัน" แซมถอดหมวก ทิ้งลงพื้นบน ผมที่มัดหางม้าเปียกซุ่ม ใบหน้าที่เห็นชัดเจนว่าเขาเป็นคนเจ้าเหล่ ขี้โกง ตาโต ปากยิ้มแหยะ ใส่คนตรงหน้า เขาลวงหยิบบางอย่างที่อยู่ข้างหลัง

"ไม่น่า ฉันยังอยากมีชีวิตต่ออีกนะ" พ่อของผมยังคงถ่วงเวลา มือเท้าเอวอย่างเอาเรื่อง

      แม้ว่า คนที่เลี้ยผมมาตั้งแต่เด็กจะเป็นคนที่มีจิตใจดี แต่เขามีความสามารถที่เขาเรียกว่าพรสวรรค์ เพราะไม่เคยวองไว ใจเด็ด ล้มหนีดวยมือปล่า และยังสร้างบ้านเสร็จในวันเดียว

"งั้นแก่ก็ไปเกิดเป็นเลือดชนิดอื่นสิ ใครใช้ให้มาสืบ วอสก้า สาระเลวนั้น"

"พวกเราไม่เคยทำร้ายใครก่อน อย่ามานิสัยโจร"

"ลาก่อน วิส ร๊อคโก้" แซมชูมีดขึ้นมาใบมีดเล็กสั้น เขาถือมันไปด้านหลังมือ ทั้งท่าโจมเข้ามา

"พูดแบบนี้หลายครั้ง ก็แค่นี้"

"หึ" แซมหัวเหราะยิ้มๆหน้าเกรียด

 พวกเขาสู้กัน พ่อของผมยังคงได้เปรียบ แม้คู่ต่อสู้จะกินไม่ลงแซมพลาดท่าเกือบโดนหมัดเข้าที่ปลายคาง เขาหลับทันก่อนจะส่วนมีดเอาที่ท้ายทอย แต่คู่ต่อสู่หลบกลิ้งไปข้างๆ แซมกูล๊อคที่ข้อแขนข้างขวาเพื่อนปลอาวุธแต่ นั้นไม่ได้เป็นอย่างที่คิดเพราะ แซมมีมีซ้อนอยู่รอที่มือซ้ายจะใช้มัน
เขาเสียบมันเข้าที่ท้ายทอยของ วิสแต่ไม่ลึกเท่าไร วิสดีดตัวออกมากุ่มแผลและจ้องหน้่ศตรู

"นายมีลูกชาย"แซมพูดขึ้น

"แกรู้"พ่อของผมถ่อยตั้งหลังเมื่อได้ยินประโยค จี้ใจดำ

"ที่นี้มีรอยเท้าเด็กเต็มไปหมด เรื่องแค่นี้ทำไมไม่รู้ นั้นอีก" แซมชี้ไปที่เตียงนอนที่มีสองที่ แต่อีกที่เป็นมุมเล็กๆสำหรับเด็กตัวเล็กเท่านั้นจะนอนได้

"ฉันไม่ให้แกรอดคืนนี้แน่นอน" คนที่อยากปกป้องคนที่ตัวเองรัก

           ครั้งหนึ่งที่เขาเสีย ภรรญาเมื่อ 7 ปีก่อน เขาต่อสู้ด้วยจิตใจที่อ่อนแอ  ใบหน้าของภรรยาที่ เขาก็รู้เธอตายยังไง เขาพรากคนรักไปหลายต่อหลายคนและพูดว่ามันสมควร ทำไมกัน พวกเราไปทำอะไรให้พวกเขากัน

"ก่อนที่เราจะฆ่ากัน ฉันขอรู้หน่อยว่า พวกเราไปทำอะไรให้ พวกแกถึงตามล้างพวกเราแบบนี้" วิสถาม แต่แซมกัลผ่ายมือหยักไหล่ยิ้มเหยาะ

"แกก็รู้ฉันไม่ตอบ" เขาพูดก่อนจะกระโจนเขาที่ร่างของวิส

"พวกแกไม่ใช่กลุ่มคนธรรมดาด้วย เราเกี่ยวข้องยังไง"
      สิ่งที่ เหล่ารุ่นต่อรุ่นเก็บเงียบ ไม่มีบัยทึกไม่มีการบอกต่อ เหตุใดจึงต้องฆ่าพวกเขา

"หากฉันยอมตายครั้งนี้ ขอไว้ชีวิตลูก ฉันได้ไม หากนายไม่รักษาสัญญา เด็กคนนั้นจะฆ่าแก"
สิ่งที่คนตรงหน้าพูด แซมตาโตด้วยความตื่นเต้น

         ตั้งแต่ที่เขาได้รับงานนี้ เขาเป็นเพียงนักล่าหัวมือทอง ของกลุ่มราชวงค์ดังๆ พวกเขาจ้างให้ไล่ฆ่าเหล่าสายเลือด วอสก้า หรือนามสกุลอื่น ที่มีเลือด วอสก้าป่นไป ตอนแรกก็ขำทั้งนามสกุลและความคิดแค้นฝั่งหุ่นของพวกราชวงค์ แต่มาเจอกับ วิส ร๊อคกี้ในวัน หนุ่ม20 เขาเป็นหนุ่มเก็บตัว และไม่มีความเฉียวชาญเรื่องใดๆ แต่เมื่อผมเข้าไปประชิดตัวในซอยเปลี่ยว เขามีการตอบสนองที่หน้าตกใจ วองไว ตอนนั้นที่ผมจะเฉือนใบมีดลงคอได้เพียงนิดหน่อยก่อนที่วิสจะหลบไป เขานิ่งจ้องมองผมด้วยแววตาสับสน แววตาสั่นสท้านเหมือนกำลังตื่นตัวเจ็บปวด เพียงพริบตา

เขาโต้กลับมาด้วยมหาศาลพลักผมออกอย่างง่ายดายก่อนจะดึงมีดของผมไปและฟันที่ข้อเข้าของผมเพียงครั้งเดียว มันเป็นแผลที่เรียบตรง เลือดออกมากแม้แผลจะเล็กมันทำให้การเดินของผมเปลี่ยนไปตั้งแต่ตอนนั้น

            แวมจึงแอบสืบกับคนในวงการรับจ้างเก่าๆจนรู้ว่า  วอสก้า เป็นตะกูลนักรบเก่าแก่ที่มีกำลัง ไหวพริบและอิสะระจนมิอาจควบคุม พวกเขาได้ขโมษของมีค่าราชวค์แห่งหนึ่งไป ก่อนที่จะล้างล้มตะกูลราชวงค์นั้นลงเพียงแค่ วันเดียวแต่โชคร้ายที่ วอสก้าในตอนนั้นอ่อนแอแตกคอกันเอง จึงเป็นเรื่องไม่ยากที่จะหลอกล่อพวกเขา แล้วให้ฆ่ากันเอง สุดท้าย เลือดของราชวงค์ที่ห่างหายก็กลับมา และประกาศล้างบางตะกูลวอสก้าให้สิ้น
 
"เสียใจ สิ่งที่เลือดพวกแก่ทำไว้ มันจะต้องชดใช้ด้วยการเอาเลือดของพวกแกมาล้างทั้งหมด"
แซมก้มลงหลีตา จ้องมองวินาทีปรีดชีวิตคู่ต่อสู้ที่อ้อนวอนของชีวิตลูกชาย

       ร่างทันทัดในเตียงนอนตะดุ้งขึ้น ร่างของหญิงสาวสามคนที่นอนแนบอยู่ข้างๆ ขยับตัวขดหนีด้วยความหนาว

"เฮ้ย อีพวกกระหรี่กลับไปได้แล้ว ไป" เวส ชายหนุ่มผมสีดำ ส่วนสูง 168 กล้ามเนื้อที่เต็มไปด้วยแอลกอเฮอร์ที่กำลังหมดฤทธิ์ ใช้เท้าถีบพวกผู้หญิงไม่ได้ใส่อะไรลงจากเตียง พวกหล่อนสะดุ้งตื่น ด้วยความงุนงง เมื่อคืน เวสยังนวนเนียโอบกอดพวกเธอแต่ตอนนี้เขาพลักใสพวกเธอเหมือนขยะไม่ไม่ได้ใช้

   ชายหนุ่มกว้างลงจากเตียงนอนที่ไม่เคยจะดูแลเรื่องความเรียบร้อยนักแต่เน้้นเรื่องสะอาดเข้าช่วยจึงไม่เป็นที่รังเกรียจของสาวๆ เขามุงตรงไปที่ ตู้หนึ่งประตูอยู่หลังชั้นวางหนังสือที่ เวสชอบอ่าน แต่หลายๆเล่มมันมาจากความโภลส่วนตัว ที่ปกมันดูหน้าอ่านแต่เมื่อเปิดมันกลับหลับค่าหนังสือ  เวสเลือนชั้นนั้นออกหลังจากที่แน่ใจว่าพวกผู้หยิงออกจากห้อง มันเป็นห้องที่เจัดเก็บอุปกรณืและยาเสพติด ของที่เขาตามหายังไม่ใช่กัญชาที่จะต้อง พีคอยู่เกือบตลอดอาทิตย์ที่ว่างงานนี้  เขาค้นที่กล่องขนมพรีเมียม สีแดงเก่าๆเปิดดูของที่อยู่ข้างใน ครั้งหนึ่งที่พ่อของเขาเคยเอาให้ก่อนจะ สบตากับท่านผ่านรูตะปูแคบๆ หลังจากตอนนั้น เป็นครั้งแรกที่ มือของผมได้นองเลือด
   "ทำไมต้องฝันเห็นแกด้วย" เวส เปิดหอผ้าสะอาดนั้น สิ่งที่อยู่ข้างในนั้นเป็นลูกแก้วสีเขียว ข้างในมีสีนิล มันเหมือนนัยตาคน น้ำนักไม่มากนักแต่มันเป็นของี่เปลงประกายและสะกดดวงตาให้จ้องมอง ผมไม่เห็นอะไรในนั้นแต่ก็ยังคงจ้อง จนได้ยินเสียงข้อความดังขึ้น

        

      "ลูกพี่ / หัวหน้า /" ทั้งสามคนเดินเข้ามาในห้องนอนที่ผมกำลังสูบบุหรี่และทานอาหารเช้าในตอนบายสาม

"ว่าไง ธุระด่วนอะไรนักหนา" เวสถามท่าทางหัวเสีย

"ก็ไอ้ลูกชายนายสิบ จำได้ไมที่มันพึงย้ายมาอยู่เขตนี้อะ มันตามเราอย่างกับหมาติดสัตว์"

"เปรียบเทียบได้เหมือนมากยัย ริป" สาวน้อยอายุ 13 หน้าตาหน้ารักเปียผมสองข้างเธอเคยเป็นเด็กจรจัดที่หนีการค้ามนุยษ์เมื่อ3 ปีที่แล้ว เธอในตอนนั้นเหมือนครึ่งเป็นครึ่งตายหวาดกลัวผู้ชายทุกคน มีเลือดออกจากบริเวณใต้ขา เธอไม่สวมเสื้อผ้าท่อนล่าง หัวใจของผมเต้นด้วยคามโทสะเมื่อเห็นภาพนั้น

"รุ่นพ่อก็ว่าน่ารำคาญนะ เฮี้ย!" เบียร์ ชายวัยกลางคนเขาเป็นคนที่มีความรับผิดชอบกับเรืองที่มอบหมายแต่กับเรื่องครอบครัวเขาเป็นไอ้ขี้แพ้

"ไม้ เมื่อไรนายจะให้ฉันลงสนามสักทีละ" ริปที่เป็นเด็กที่สุดในกลุ่มหันมาหาไม้ชายหนุ่มรุ่นเดียวกัยเวส เขาเป็นพวกอบอุ่นใจดีแถมยังเลี้ยงดูริปให้กลายเป็นเด็กร่าเริงได้

"ว่าไงละ เวส นายเอาไว เก็บ หรือ ปล่อย" ทุกคนนิ่งไปเมื่อพูดถึงเรื่องที่ตัดสินใจยากแบบนี้ แต่เว้นว่า ริปเด็กสาวดูเปร่งประกายอยากรู้อยากเห็น

"ริป อุดหู" เวสสั่งให้เด็กตัวเล็ก "หลับตาด้วย ถ้าไม่อยากออกไปข้างนอก ไปยืนหน้าประตูด้วยผู้ใหญ่จะคุยกัน" เด็กน้อยทำตามอย่างว่าง่าย แม้จะแสดงสีหน้าขัดใจสุดแต่ก็ทำตาม

"มันมาไม่เหมือนเมื่อก่อน พวกมันส่งคนมาก็จริง แต่ครั้งนี้มันเอามือปราบลง แถมเป็นพวกรับจ้างด้วย ฉันว่า พวกมันต้องการที่จะจับเป็น ดูริปให้ดู เด็กนี้อาจเป็นจุดอ่อนสำหรับพวกเรา"

  ไม้ที่มีหน้าที่เป็นพ่อและพี่ชายทำหน้าคิดหนัก เมื่อหันไปที่น้องเล็กของกลุ่มที่หลับตาปิดอยู่อยู่หน้าประตู

"พวกมันยังไม่รู้ว่าริปเกี่ยวข้องยังไงกับเรา ฉันว่าเอาเด็กนี้ไปฝากเลี้ยงที่อื่นก่อน"เบียร์ที่ออกความเห็น

"จะบ้าหรอ คิดหรอว่าใครเป็นคนหน้าไว้ใจ นายก็รู้ว่าเด็กนั้นเจออะไรมา" ไม้รีบขัด ในใจคิดเป็นห่วงความปลอดภัยแต่หากเธออยู่ด้วยก็เหมือนมีเป่านิ่งให้อีกฝ่าย

"เราต้องหาคนที่ธรรมดา ธรรมดามากๆ และเราต้องรู้จักดี" เวสพูดออกมาด้วยสีหน้าคิดหนักเช่นกัน