รักหมดใจของคุณชายสุดหล่อ

"งั้นคุณพักที่ห้องนี้ไปก่อนแล้วกันนะค่ะ...เอ่อ คุณชื่ออะไรค่ะ"แม่นมสาวแก่เปิดประตูห้องและถามชื่อของเธออย่างสุภาพ

"เอ่อ..ไม่ต้องเรียกคุณก็ได้ค่ะคุณป้าเรียกพายเฉยๆเถอะค่ะ..ขอบคุณมากนะค่ะที่อุตสาห์พาขึ้นมาคุณป้าไปพักเถอะค่ะนี้มันก็ดึกมากแล้ว"เธบอกกับแม่นมด้วยความสุถาพทำให้ผู้ใหญ่ที่กำลังฟังถึงกับยิ้มอย่างเอ็นดู

"เรียกฉันว่าป้านมก็ได้จ๊ะไม่ต้องเรียกคุณหรอก..งั้นป้าไปก่อนนะจ๊ะขาดเหลืออะไรก็บอกนะ"หญิงแก่บอกพลางลูบหัวด้วยความเอ็นดูและเดินจากไป เธอจึงเดินเข้ามาในห้องเธอจึงเก็บของให้เข้าที่และไปอาบน้ำ

"ก๊อกๆ...ก๊อก นี้ยัยเตี้ยเปิดประตูหน่อยสิ ปังๆปัง"จากที่เขาเคาะดีๆและเธอไม่ตอบเขาจึงเปลี่ยนจากเคาะดีๆเป็นทุบแทนจากนั้นไปนานก็มีเสียงใสๆตอบมา

"ค่ะๆจะเคาะอะไรนักหนาค่ะ.."เธอเปิดประตูออกมาทั้งๆที่ยังแต่งตัวไม่เรียบร้อยเพราะเธอไม่คิดว่าคนที่มาเคาะประตูเรียกจะเป็นผู้ชายที่เธอแอบชอบมานาน

"นี่!เธอ..."เมื่อเขาเห็นเธอในสภาพล่อแหลมแบบนี้ก็ทำให้เขากลืนคำพูดที่จะด่าเธอไปทันที

"อ้าว!คุณมีอะไรหรอ"เธอก็ยังคงถามเขาไปด้วยแววตาใสซื่อที่เขาคิดว่ามันเป็นเพียงละครฉากหนึ่งเท่านั้น

"หึ หึ...จะอ่อยกันก็บอกดีๆไม่เห็นต้องอวดแบบนี้เลย"เขาพูดพร้อมค่อยดันเธอเข้าไปในห้องและล็อกประตูเขาดันเธอจนชิดกำแพงและเขาก็เอามือหยันผนักไว้

"นี้!อะไรของคุณเนี้ย บ้าหรอ ปล่อยฉันนะไอต้าบ้าโรคจิต ไอวิปริต บ้ากาม...ไอ.."เธอยังด่าไปจบอยู่ๆดีปากหนาของเขาก็ก้มลงมาประดับปากบางน่ารักอย่างรุนแรงทำให้คนตัวเล็กได้แต่ร้องอยู่ในลำคอ

"อืม..อ..ฮือ.."มือเล็กพยายามทุบไหล่กว้างเพื่อหวังจะให้เขาปล่อยแต่เปล่าเลยเขากลับจูบเธอหนักขึ้นจนเธอแทบไม่มีอากาศจะหายใจแล้วเขาถึงจะยอมปล่อยเธอ

"เพี๊ยะ..ไอคนบ้า..นี้คุณจะมาจูบพายทำไมพายไปทำอะไรให้คุณไม่ทรายค่ะ"เธอบรรจงประทับฝ่ามือเล็กบนใบหน้าอันหล่อเหลาของเขาอย่างแรงและเขาก็ได้เห็นน้ำตาหยาดน้อยๆของเธอเขาถึงกับสะอึกเลยทีเดียวไม่คิดว่าน้ำตาของผู้หญิงคนนี้จะทำให้เขารู้สึกผิดมากทั้งที่เขาก็เคยทำผู้หญิงเสียน้ำตามามากมายแต่ไม่เคยมีครั้งใดที่เขารู้สึกสงสารจำใจ

"เออ..ฉ..ฉัน...ข..ใครใช้ให้เธอมานอนที่ห้องนี้"เขาเลือกที่จะเก็บคำขอโทษไว้ในใจและเลือกที่จะเปลี่ยนเรื่องทันที

"เอ่อ..คือ ป้านมให้พายมาพักที่ห้องนี้ค่ะ..พายไม่รู้จริงค่ะ..พายขอโทษนะค่ะที่ทำให้คุณไม่สบายใจ"เธอปาดน้ำตาทิ้งละพูดคำว่าขอโทษออกวาง

"จำไว้ซะ..ห้องนี้เป็นห้องของคนที่ฉันรักมากเธอไม่มีสิทธิ์แม้แต่จะก้าวเข้ามาด้วยซ้ำออกไปเดี๋ยวนี้"เขาตลาดเสียงดังใส่เธอด้วยความเกลียดชังจนลืมเรื่องเมื่อกี้เสียสนิทเพราะตอนนี่กำลังโกรธที่เข้ามาในห้องของวารินคนที่เขารักหมดหัวใจแต่เธอกำลังทิ้งเขาไปเมื่อ4ปีก่อน

"แล้วคุณจะให้พายไปนอนที่ไหน"เธอถามเสียงสั่นพร้อมที่จะร้องไห้อีกครั้ง

"นี้!คุณจะทำอะไรน่ะ...ปล่อยฉันนะ..ปล่อยสิ"จู่เขาก็เดินเข้ามาอุ้มเธอพาดบ่าและเดินไปหยิบกระเป๋าเป้และอะ้มเธอเดินลงมาข้างลงและเดินตรงไปยังห้องเก็บของทำให้ป้านมที่ได้ยินเสียงโวยวายจึงรีบวิ่งออกมาดู