ปฎิบัติการมัธยมน่าใส

บทนำ
   สิ่งที่ทุกคนตามหาและไขว่คว้าคือความสะดวกสบาย   ความร่ำรวยไปด้วยเงินทอง  ลาภยศและศักดิ์ศรีที่ทุกคนต้องเกรงกลัว   แต่มีเพียงอย่างเดียวที่ทุกคนไม่เคยต้องการหรืออยากรับมาอยู่กับตัวนั้นคือ ความลำบาก      ความลำบากเป็นสิ่งเดียวที่ทุกสามารถก้าวข้ามผ่านมันไปได้แต่จะมีสักกี่คนกันละที่ก้าวข้ามผ่านมันไปได้   มันช่างน้อยเหลือเกิน  แต่มีเพียงสิ่งเดียวที่จะทำให้คุณมีกำลังใจในการก้าวข้ามผ่านความลำบากนี้ไปได้ก็คือ  ความรักและความเอาใจใส่ของคนรอบข้าง  มันขึ้นอยู่กับคุณเท่านั้นที่จะรับความหวังดีเหล่านี้ไปหรือไม่    คุณคือผู้ตัดสินชีวิตขิงคุณ
 
   ลี ยองวอน   หญิงสาวธรรมด๊าธรรมดาที่บังเอิญไปทำงานให้กับหน่วยงานลับที่หนึ่ง  ซึ่งตอนแรกๆยองวอนเองก็ไม่แน่ใจว่าเธอมาทำงานให้ที่นี้ได้ยังไง      พูดง่ายๆก็คือติดบ่วงมาด้วยนั้นแหละ- *-   แต่งานแรกที่ยองวอนต้องมาผจญด้วยมันช่างหนักหนาสาหัตเอามากๆ
สามวันก่อน......
   ยองวอนค่อยๆเดินอย่างระมัดระวังเข้าไปในห้องประชุมของหน่วยงานลับที่ยองวอนทำงานให้  ซึ่งถ้าว่ากันตามตรงแล้วมันไม่ใช้กิริยาที่ยองวอนเป็น  เธอมักจะเป็นคนลุยๆใครอยู่ใกล้แล้วต่างก็รู้สึกสบายใจไม่อึดอัดใจ  เพราะด้วยความที่ยองวอนเป็นคนตรงๆทุกคนต่างรายล้อมเข้ามาหาเธอ  พร้อมทั้งบางครั้งเธอก็เป็นที่ปรึกษาเรื่องหัวใจให้ใครหลายๆคนด้วยเช่นกัน  แต่กับหัวใจตัวเองกับว่างเปล่ายองวอนไม่รู้ด้วยซ้ำว่าความรักมันคืออะไรกันแน่
      “มาแล้วหรอ” 
สีหน้าที่เข้มขรึมตอนรับการมาของเธอ   ยองวอนพยักหน้าก่อนจะตรงลงนั่งบนโซฟาข้างๆ  ‘คนๆนี้ไม่คิดจะยิ้มบ้างเลยหรือยังไงกันนะ’  ยองวอนบ่นกับตัวเองในใจก่อนจะถูกดึงสติจากคนที่อยู่ตรงหน้า
      “ผมให้เวลาคุณสามเดือนในการยุติปัญหาบ้าๆนี้สักที”
      “แต่นี้มันเรื่องใหญ่เลยนะคะ  ฉันว่า...ฉันทำไม่ได้”
ปัง!!!
   คนตรงหน้ายองวอนทุบโต๊ะทำงาน  มันทำให้แสดงให้เห็นว่าตอนนี้เขากำลังโกรธจัดอยู่จริงๆ   ยองวอนมองหน้าคนตรงหน้าพร้อมถลึงตาใส    เธอพร้อมจะทำศึกสงครามนี้เต็มที่        ‘ให้ตายสิคิดว่ามาทำเป็นโวยวายแล้วใครจะทำตามอย่านั้นหรอ  หึๆฝันไปเถอะ  อย่างน้อยฉันคนหนึ่งที่ไม่คิดจะทำตามคำสั่งบ้าๆของหัวหน้าบ้าๆหรอกนะ’    ต่างคนต่างไม่มีใครยอมใครจนคนตรงหน้ายองวอนต้องถอนหายใจก่อนจะเดินกลับไปนั่งเก้าอี้ตัวใหญ่ที่อยู่กลางห้องอย่างเหนื่อยใจ     
      “เอาละๆผมยอมคุณแล้วก็ได้   แต่ผมขอร้องคุณเถอะนะคุณช่วยทำเคชนี้แทนผมทีจะได้ไหม”
      “แล้วทำไมหัวหน้าไม่ไปทำเองละคะ  ให้คนอย่างฉันเนี่ยนะ  จะบ้าไปกันใหญ่แล้ว”
      “ไม่บ้าหรอกผมมั่นใจว่าคุณทำได้”
   คนตรงหน้ายองวอนส่งสายตาหน้าเห็นอกหน้าเห็นใจให้เธอ      ‘ทำไมกันนะทำไมเขาต้องให้ฉันไปทำงานนี้แทนเขาด้วยทั้งๆที่ก่อนหน้านี้เขาเองไม่ใช้หรอที่ด่าฉันว่าไม่มีน้ำยา  คงหมดหนทางแล้วจริงๆ’ 
      “ก็ได้คะแต่ว่าถ้าฉันทำไม่สำเร็จละ”
      “ถ้าคุณทำไม่สำเร็จผมจะส่งคนของผมไปช่วยคุณเอง  โอเคตามนั้น”
   ยองวอนมองหน้าคนตรงหน้าที่ตอนนี้เหมือนยกเขาออกจากอกได้อีกลูกหนึ่ง  แต่เขาจะรู้ไหมว่าตอนนี้ตัวเธอเองรู้สึกเหมือนมีเขามาค้ำอกเธออยู่  ยองวอนถอนหายใจเฮือกใหญ่  นี้เธอต้องทำงานนี้จริงหรือ   นี้เธอต้องทำใช่ไหมนั้นคือคำพูดที่วนอยู่ในหัวเธอเต็มไปหมด