Assassinate as ห้องเรียนลอบสังหาร(ไม่)ไกลรัก

"ปล่อยฉันนะ!"ฉันพยายามดิ้นไปดิ้นมาเพื่อให้หลุดจากการจับกุมของคนของรัฐบาล แต่ไม่ได้ผล เพราะเมื่อกี้ฉันดันใช้พลังไปเยอะมากเลยทำให้แรงแถบไม่มีเหลือแล้ว แถมตอนนี้ก็ถูกมันด้วยเชือกผนึกพลัง เลยทำให้ฉันในตอนนี้ไม่สามารถใช้พลังได้
"หุบปากไปซะ!!!"คนของรัฐบาลคนนึงหันมาตะคอกใส่ฉัน "หัวหน้าครับเราจับเด็ก3คนที่เหลือได้แล้วครับ"คนของรัฐบาลอีกสามคนเดินเขามาก่อนที่จะนำเด็กทั้งสามคนที่พูดถึงมาแล้วจับกดให้นั่งคุกเข่า   ซีล่า แจ็ค ฟาโร ใช้แล้วเขาเป็นเพื่อนของฉันเอง  
     ฉันได้แต่มองเพื่อนทั้งสามคนที่อยู่ตรงหน้าโดยที่ทำอะไรไม่ได้เลยเพราะขนาดตัวเองยังเอาไม่รอด
"ภารกิจนี้พวกเราตายไปกี่คน"คนของรัฐบาลที่เป็นหัวหน้าพูดขึ้น
"ทั้งหมด 24 คนครับ"คนที่จับแจ็คอยู่พูดขึ้น "ฝีมือเด็กพวกนี้งั้นหรอ"
"ไม่ครับฝีมือนังเด็กผู้หญิงคนนั้นคนเดียวครับ"เขาพูดขึ้นพร้อมชี้มาที่ฉัน "ส่วนเด็กสามคนนี้มันหนีอย่างเดียวครับ" "แกได้ยินแล้วนี้ ก็ปล่อยพวกเขาสามคนไปซะเพราะพวกเขาไม่ได้ทำอะไรผิดเลย ถ้าจะฆ่าก็ฆ่าแค่ฉันคนเดียวก็พอ"ฉันที่เงียบมานานก็พูดขึ้นมาโดยไม่กลัวว่าจะโดยฆ่าเลย ถ้าจะตายก็แค่ฉันคนเดียวก็พอแล้วนี้
"ทำอย่างนั้นคงไม่ได้หรอนะสาวน้อย เพราะหน้าที่ของพวกฉันคือฆ่าคนที่มีความสามารถพิเศษเหนือคนธรรมดาทั่วไปแล้วไอ้เด็กสามคนนี้ก็คือคนพวกนั้นและรวมถึงเธอด้วย" คนของรัฐบาลที่เป็นหัวหน้าหันมาพูดกับฉันพร้อมยิ้มอย่างน่าหวาดกลัวให้ แต่ในสายตาฉันรอยยิ้มนั้นมันน่าขยะแขยงที่สุดเท่าที่เคยเห็นมา   
     มันหันกับไปแล้วเดินไปหยุดตรงหน้าของซีล่าแล้วใช้มือจับคางของซีล่าให้มามองหน้ามัน "
หน้าตาธรรมดาจังนะ"มันหยิบปืนมาจ่อที่หัวของซีล่าอย่างเร็ว
ปัง!!!  
     เสียงปืนดังขึ้นพร้อมกับเลือดที่กระจายไป แล้วมีบางส่วนที่กระเด็นมาโดนฉันพร้อมกับร่างของซีล่าล้มลงนอนแน่นิ่งกับพื้น 
     ฉันได้แต่ช็อกกับเหตุการณ์ตรงหน้าโดนที่ตัวเองทำไรไม่ได้เลย      
     น้ำตาเริ่มไหลออกมา โดยที่ตัวเองไม่รู้ตัว   มันยิ้มอย่างสะใจที่เห็นน้ำตาของฉันก่อนที่จะเอาปืนไปจ่อหัวของแจ็ค "อย่านะ หยุดเดียวนี้!!!"ฉันดิ้นสุดชีวิตเพื่อที่จะไปช่วยเพื่อนให้ได้  
     แจ็คหันมามองหน้าฉันก่อนที่จะยิ้มให้เหมือนจะบอกว่าไม่เป็นไร
     ไม่เป็นไรได้ไงละนายกำลังจะตายนะ
ปัง!!!  
     เสียงปืนดังขึ้นอีกครั้งพร้อมกับภาพเมื่อกี้ฉายเข้ามาใหม่ ไม่มีอะไรแตกต่างกันเลยทั้งเลือดที่กระเด็นมาใส่หน้าทั้งการล้มลงไปกับพื้น  
     นี่ฉันช่วยอะไรไม่ได้เลยหรอ ตายๆไปซะยังดีกว่าอยู่ต่อไปก็ไร้ค่า ฉันแค่ต้องรอให้ถึงตาฉันเท่านั้น แต่จะให้ดูต่อไปหรอไม่ไว้  
     คิดได้ดังนั้นฉันก็หันหน้าไปทางอื่นเพื่อที่จะไม่ดูภาพนั้น แล้วน้ำตามันก็ไหลกว่าเดิม "
     อย่าร้องไห้สิ"   เสียงของฟาโรนิ  
     ฉันหันกับไปทันทีที่ได้ยินเสียงนั้น
"ไม่สมกับเป็นเธอเลยนะ มาเรีย ถ้าเป็นเธอละก็ต้องรอดสิ!!!"ฟาโรตะโกนอย่างไม่กลัวปืนที่จ่ออยู่ตรงหน้าเลย"เธอต้องอยู่ต่อไปสิ เธอต้องสู้สิ เพราะแบบนั้นไง ฉันนะถึงไม่เสียดายชีวิต ถ้าเป็นเธอละก็ต้องรอด..."      
ปัง!!!
"หมดเวลาสั่งเสียแล้ว แย่จังเลยนะ"มันพูดแล้วหันหลังก่อนจะเดินมาหาฉันแล้วจับคางให้ฉันเงยหน้าไปมองหน้าของมัน
"เธอเนี้ยสวยดีนี้ ถึงจะยังเด็กไปหน่อยก็เถอะ แต่ให้ตายไปเฉยๆก็เสียดายของแย่เลย"  
     ฉันมองหน้าของมันอย่างเอาเรื่อง แต่ดูมันจะไม่สนใจอะไรก่อนที่จะเอามือมาเอวแล้วลูบลงมาจนเกือบจะถึงสะโพก
ปัง!!!  
     ลูกปืนหนึ่งนัดยิงมาจากทางไหนก็ไม่รู้โดนหัวของมันเต็มๆจนนอนไปกองกับพื้นด้วยสภาพที่ไม่น่าดูนัก
"ทำแบบนี้กับเด็กที่ไม่มีทางสู้มันโหดร้ายไปหน่อยมั้ง"เสียงของผู้ชายคนนึงดังขึ้นจากทางขวามือทำให้ทุกคนหันไปมองที่ต้นเสียง  ก็พบผู้ชายหน้าตาหล่อคนนึงอายุหน้าจะประมาณ20กว่าเดินเข้ามา
"ไปพวกเราฆ่ามันให้ได้เร็วเข้า!!!"คนของรัฐบาลคนนึงพูดขึ้นก่อนที่ พวกมันทุกคนจะหันไปสนใจแล้วไปสู้กับเขา  
1  นาทีผ่านไป  
     ก็กะอยู่หรอว่าต้องเป็นแบบนี้ -_-  เขาสามารถจัดการกับพวกคนของรัฐบาลที่เหลืออยู่ 10 กว่าคนได้จนหมด ดูจากสภาพของไอ้พวกนี้ไม่น่าจะรอดแล้วด้วย   เขาหันมามองฉันหลังจากที่จัดการคนพวกนั้นเสร็จ ก่อนที่จะเดินมาหาฉันแล้วแกมันเชือกผนึกพลังให้
"เป็นอะไรหรือเปล่า"เขาหันมาถามฉันด้วยความเป็นห่วง "ไม่เป็นไรคะ"
"ฉันชื่อกลูแล้วเธอละ"
"มาเรีย ชื่อของหนูคือมาเรียคะ"
"งั้นหรอ มาเรีย เธอสนใจจะมาอยูโรงเรียนของฉันไม"
"แต่หนูเป็นพวกมีความสามารถพิเศษ เป็นพวกที่สังคมไม่ต้องการและยังเป็นพวกที่สังคมต้องการกำจัดทิ้งอีก" "555"อยู่ดีๆ กลูก็ขำขึ้นมา  
     มันหน้าขำตรงไหนเนี้ย ที่พูดนี้จริงจังนะยะ -_-
"มีอะไรหน้าขำงั้นหรอคะ"
"ฉันขำความคิดของเธอไงที่ว่าสังคมไม่ต้อง การมันตรงกันข้ามต่างหากสังคมนะต้องการเราซะอีก เพราะตอนนี้นะโลกของเรามันไม่เหมือนเดิมอีกแล้วยังไงละ ^_^ "  
     เรางั้นหรอแสดงว่าเข้าก็คือพวกมีความสามารถพิเศษเหมือนกันสินะ จะดีใจดีไมเนี้ย -_-
 "เอาเป็นว่าถ้าเธออยากมีชีวิตต่อละก็ไปกับฉัน"กลูหยุดพูดก่อนจะส่งมีดขนาดพอดีมือมาให้ฉัน"แต่ถ้าอยากตายก็นี้เอาไปแล้วแท่งตัวตายซะ^^"  
     อย่าพูดแบบนั้นทั้งๆที่ยังยิ้มอยู่สิ มันขนลุกนะรู้ไม =_= "ขอบคุณนะแต่หนูขออยู่รอดดีกว่า"ฉันหันไปมองร่างกายที่ไร้วิญญาณของเพื่อนทั้งสามคนที่นอนแน่นิ่งอยู่กับพื้น"เพราะมีคนที่อยากให้หนูมีชีวิตอยู่ต่อนี้น่า ^0^"ฉันพูดก่อนจะหันหน้าไปยิ้มให้กลู
"งั้นดีเลย ฉันจะอธิบายโรงเรียนของฉันให้ฟังในขณะที่เราเดินทางไปที่โรงเรียนของฉันแล้วกัน ^^ "  
จากที่ฟังกลูเล่ามาแล้วพอจะเข้าใจคือ โรงเรียนเอเอสวิทยาเป็นโรงเรียนประจำ ที่มีชื่อเสียง แต่มีความลับคือห้องเรียนas ที่มีตั้งแต่อนุบาลยันมหาลัย ของโรงเรียนเป็นห้องสำหรับพวกที่มีความสามารถพิเศษโดยที่เรื่องนี้ห้ามใครรู้เด็ดขาดแม้กระทั้งคนที่อยู่ห้องธรรมดาของโรงเรียนเรา และครูที่สอนห้องธรรมดาด้วย  แต่ถ้าเกิดรู้ขึ้นมาละก็ คนที่รู้จะถูกฆ่าทันทีโดยไม่มีของแม้ใดๆ และนักเรียนห้องasคนที่ทำให้ความลับแตกคนนั้นก็ต้องเป็นคนลงมือฆ่าเองภายใน24 ชั่วโมง แต่ถ้าทำไม่ได้จะถูกไล่ออกทันที ส่วนคนที่รู้ความลับนั้นก็จะถูกฆ่าโดยกลูเองอีกที ส่วนเรื่องหน้าที่ของทุกคนในห้องเรียนasก็คือการเรียนหนังสือ การเรียนทักษะการต่อสู้และการลอบสังหารพวกคนที่กระทำแต่ศาลไม่ตัดสินเป็นคนผิดโดยเรื่องนี้ประชาชนจะมาขอร้องทางโรงเรียนเราและนำเงินมาให้ด้วยเอง แล้วผู้ช่วยของกลูจะทำการทำใบภารกิจนั้นมาแล้วติดไว้ที่บอร์ดของห้องเรียน as ทุกห้อง ส่วนเราก็เลือกว่าจะทำงานไหน โดยทางโรงเรียนจะกำหนดว่าเทอมนี้ต้องทำงานให้ได้กี่งานถ้าทำไม่ได้ตามกำหนดก็จะถูกไล่ออก แต่ในกรณีทำงานเป็นทีมทุกคนในทีมจะได้เท่ากันทำงานเดียว โดยทีมนึงมีได้สูงสุดแค่ 6 คนเท่านั้น ส่วนค่าตอบแทนคือที่ปลอดภัยสำหรับพวกเรา มีอาหารให้กินฟรี มีห้องนอนของตัวเอง และได้เรียนหนังสือ
"แล้วก็นะ ถ้าเลือกทำงานไหนแล้วต้องทำให้สำเร็จเท่านั้นนะ ไม่งั้นคงต้องมีการฆ่าแกงกันเล็กน้อยน่านะ^^"  
     ทำไมไอ้หมอนี้ถึงพูดเรื่องแบบนี้ทั้งที่ยังยิ้มได้นะ ขนลุกชำมัด -_-
"ฉันของถามอะไรหน่อยได้ไม่คะ" "
ว่ามาสิจ้ะ^^"  
     ไม่อยากให้พูดแบบนั้นเลยซักนิด ขนลุกขึ้นมาอีกแล้วสิ =_=
"ถ้าเกิดตายในภารกิจขึ้นมาละ"
"ถ้าตายขึ้นมา ทางโรงเรียนจะไม่รับผิดชอบใดๆทั้งสิ้น"กลูพูดก่อนจะเอามือมาวางไว้ที่หัวของฉัน"ดังนั้นอย่าตายละ^^"  
ถึงทำพูดนั้นจะฟังดูโหดร้าย แต่ทำไมฉันถึงรู้สึกอบอุ่นจังนะเหมื่อนกับว่าเขาพยายามจะให้ฉันมีชีวิตอยู่ต่อให้ถึงที่สุด เขาเป็นคนดีจังนะ^^
ณ โรงเรียนเอเอสวิทยา  
      ฉันโดยกลูลากมาจนถึงห้องของผู้อำนวยการก่อนที่จะให้เซ็นอะไรก็ไม่รู้จนเวียนหัว
     ก่อนที่เขาจะให้ผู้ช่วยของเขาพาฉันมาที่หอพักหญิง แล้วให้กุญแจห้อง 526 กับฉันแล้วให้ฉันเข้าไปเปลี่ยนเป็นชุดนักเรียนในห้อง ก่อนที่จะพาฉันมารายงานตัวกับอาจารย์ประจำชั้นที่ห้องพักครู (ลืมบอกไปว่าตอนนี้ยังเที่ยงอยู่)
ณ ห้องเรียนมัธยมศึกษาปีที่ 2ห้องas  
     ในห้องเรียนมีเสียงของนักเรียนมากมายที่กำลังคุยกันอย่างเมามัน แต่ถ้าคุยอย่างเดียวก็ไม่แปลกต้องไหนหรอแต่ มันมีคนที่กำลังทะเลาะกันโดยที่คนอื่นไม่ได้สนใจอะไร =_=    แถมยังมีคนที่ใช้ความสามารถวิเศษ ให้ปากกาเขียนหนังสือเองด้วย บางคนก็หลับ โดยไม่มีใครสนฉันกับอาจารย์ที่ยืนอยู่หน้าห้องเลย  -_-
"หุบปากแล้วนั่งที่กันได้แล้ว!!!"อาจารย์ที่ยืนเงียบอยู่นานพูดขึ้น ทำให้นักเรียนทุกคนหยุดกิจกรรมทุกอย่างแล้วไปนั่งที่กันอย่างสงบ  
     เจ๊แกโหดดีแท้ -_-
"วันนี้เรามีเพื่อนใหม่จะมาแนะนำ แนะนำตัวสิ"
"ฉันชื่อ มาเรีย คะขอฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะคะ"
"ได้จ้ะ รับฝากหัวใจให้ด้วยนะจ้ะ ^^"
"วี๊ดดดด~"  
     มีนักเรียนชายคนนึงพูดขึ้นก่อนที่จะ มีเสียงเป่าปากหลายเสียงตามหลังมาเป็นการแซว  
     ไร้สาระชำมัด -__-
"เอาละพอได้แล้ว ส่วนเธอก็ไปนั่งหลังห้องริมหน้าต่าง ข้างๆเซนละกันนะ เริ่มเรียนภาษาอังกฤษเลยแล้วกัน"อาจารย์พูดจบก็หันไปสอนทันที
     โดยไม่ดูเลยว่าฉันนั่งที่หรือยัง   ฉันนั่งลงที่โต๊ะของตัวเองก็ที่จะมองไปที่กระดานแล้วฟังที่อาจารย์สอน
"นี่ เธอ"เสียงของผู้ชายคนข้างๆดังอย่างกระซิบ
ควับ~  
     ฉันหันไปตามเสียงเรียก ๐_๐  คุณพระ หล่อโคตรรอะ นี่คนหรอเปล่าเนี้ยทำไมถึงหล่อได้ขนาดนี้ หน้าใส ผิวขาว ผมสีทอง ตาสีฟ้าเหมือนสีของน้ำทะเล รับกับใบหน้าที่หล่อเหมือนเทพบุตรมากเลยอะ
"นี่เธอ -_- "เขาพูดขึ้นอีกครั้ง  
     นี้ฉันลืมตัวมองเขานานไปหรอเนี้ย
"เรียกฉันงั้นหรอ ๐_๐"ฉันพูดเบาพร้อมชี้มาที่ตัวเอง (กลัวอาจารย์ได้ยิน)
"แล้วแถวนี้มันมีใครนอกจากเธอละ ยัยโง่"  
     ปากคนหรอนะ
"สองคนนั้นคุยอะไรกันนะ ยืนขึ้นเดียวนี้!"อาจารย์พูดขึ้นพร้อมกับชี้ไม้ไปที่กระดาน
"เซนตอบข้อ1ซิ"
"ตอบ who ครับ"
"เก่งมากนั่งลงได้"  
     เซนนั่งลงก่อนที่จะหันมายิ้มอย่างกวนประสาทให้ฉัน   หล่อซะเปล่าจริงๆเลย -__-
"ส่วนมาเรีย ตอบข้อสองสิ"
"ตอบ what คะ"
"ถูกต้อง นั่งลงได้"
     ฉันนั่งลงก่อนที่จะแลบลิ้นใส่เขาแล้วหันหน้าไปทางหน้าต่าง      
ติ๊ง ติ๊ง ติ๊ง  
     สัญญาณว่าหมดคาบดังขึ้น ฉันที่ตอนแรกหันหน้าไปทางหน้าต่างอย่างเดียวก็หันกลับมา ทำให้สายตาของฉันกับเซนประสานกัน  
     นี่เขามองฉันตลอดเลยหรอเนี้ย อะไรจะแค้นปานนั้น     -__-
"เอาละคาบนี้เป็นคาบว่างใครจะทำอะไรก็ทำไปนะ ครูขอไปทำธุระก่อนเดียวเจอกันคาบ7นะ"อาจารย์พูดแค่นั้นก็เดินออกไป
"ฉันมีเรื่องจะคุยด้วย"เซนลุกขึ้นมาจากที่แล้วมายืนตรงโต๊ะของฉัน  
     อย่าบอกนะว่าจะคุยเรื่องเมื่อกี้นะ -_-
"เธอสนใจจะมาเข้าทีมฉันไม^^"   
     อ้าวไม่ใช่เรื่องเมื่อกี้นี้ ดีนะที่ไม่พูดออกไปไม่งั้นอายเค้าตายแน่เลย แต่จะว่าไปทีมที่พูดถึงคงหมายถึงทีมที่จะไปทำภารกิจซินะ
"แล้วถ้าฉันตอบว่า ไม่ละ ^^ "   
     ฉันนะไม่สนใจเรื่องทีมอยู่แล้วเพราะ ตลอดมาฉันก็สู้อยู่คนเดียวอยู่แล้วด้วย แล้วอีกอย่างนึงต้องมาอยู่กับคนที่ปากเสียอย่างหมอนี่ไม่เอาด้วยหรอ
"ฉันก็จะทำให้เธอตอบว่าได้ไง ^^ "
"คนอย่างนายนะทำไม่ได้หรอก ^^"
( ^^)++++(^^ )  
     ฉันกับเซนมองกันและและยิ้มอย่างจะฆ่ากันตายแน่นอนว่าคนที่แถวนี้ก็ขนลุกไปตามๆกัน
"งั้นเรามาแข่งกันไมละ ถ้าเธอชนะฉันจะไม่ยุ่งกับเธออีก แต่ถ้าฉันชนะเธอต้องพูดว่าฉันของอยู่ทีมของนายนะ แล้วก็มาอยู่ทีมของฉัน โอเคไมละ^^"